Αναζητώντας τρόπ0υς να βοηθήσουμε τον πλανήτη, χρειάζεται να σταθούμε και στον τομέα της διατροφής. Διατροφή και κλίμα αλληλοσυνδέονται και αλληλοεπηρεάζονται περισσότερο ίσως από ότι νομίζουμε. Μία νέα διατροφή προτείνεται από τους ειδικούς επιστήμονες που ασχολούνται με το κλίμα και τις αλλαγές που μπορούν να πραγματοποιηθούν από τις βιομηχανίες για την εξισορρόπηση του. Της δίνεται το όνομα “flexiterian” καθώς πλησιάζει τις αρχές της “vegiterian” χωρίς όμως να αποκλείει απόλυτα την κατανάλωση κρέατος. Δεν είναι άγνωστη σε μας καθώς πλησιάζει πολύ τις ποιότητες της μεσογειακής διατροφής. Συγκεκριμένα αναφέρεται στη κατανάλωση λαχανικών στα 7 από τα 14 γεύματα ή στα 8 από τα 15, και στη μείωση της πρωτεϊνής που λαμβάνουμε από το κρέας στα 8 ή 9 γραμμάρια εβδομαδιαία.
Η διατροφή αυτή στοχεύει στη μείωση της παραγωγής κρέατος και ακόλουθα στη μείωση της εκπομπής αερίων, και ταυτόχρονα στη βελτίωση της τεχνολογίας ώστε να διορθωθούν τα κακώς κείμενα της σύγχρονης βιομηχανίας. To καλλιεργήσιμο κρέας είναι μια τεράστια πηγή αερίων: για κάθε κιλογραμμάριο αρνιού εκπέμπονται 33.06kg διοξειδίου του άνθρακα και αντίστοιχα για 1 kg παραγωγής βοδινού κρέατος 32.49kg CO2. Συγκριτικά ,τα λαχανικά παράγουν μόνο 0.06kg CO2 ανά κιλό παραγωγής. Η Greenpeace αναφέρει πως η βιομηχανία κρέατος εκπέμπει περίπου το 1/5 των αερίων που σχετίζονται με το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Το θέμα όμως έγκειται και στην ποιότητα της διατροφής του κάθε ατόμου ,από τη στιγμή που είναι αποδεδειγμένο πως μια πιο «πράσινη» δίαιτα είναι πιο υγιεινή. Για την κάλυψη των πρωτεϊνικών αναγκών προτείνονται κυρίως τα φασόλια, οι φακές και οι καρποί. Συγκεκριμένα τα στατιστικά δείχνουν πως ” σε συγκεκριμένα μέρη οι διαφορές είναι τεράστιες” . Οι Βορειοαμερικανοί χρειάζεται να τρώνε κατά 84% λιγότερο κόκκινο κρέας και έξι φορές περισσότερα φασόλια και φακές. Για τους Ευρωπαίους ,το να τρώνε 77% λιγότερο κόκκινο κρέας και 15 φορές περισσότερους ξηρούς καρπούς και σπόρους ανταποκρίνεται στις κατευθυντήριες γραμμές» αναφέρει ο Damian Carrington του Guardian.
Οι ανάγκες κατανάλωσης φυσικά διαφέρουν από περιοχή σε περιοχή. Πέρα από τις μικρές σχετικά διαφορές στις δυτικές κοινωνίες υπάρχουν άλλες που βασίζονται πλέον στην κατανάλωση κρέατος ως βασική πηγή βιταμινών. Αναφέρομαι στις “τριτοκοσμικές” χώρες στις οποίες παρουσιάζεται συνήθως χαμηλή παραγωγή κρέατος, λόγω μη κατάλληλων συνθηκών και έλειψης πόρων.
Οι ειδικοί όμως παρουσιάζουν κι ένα μελλοντικό πιθανό πρόβλημα το οποίο αφορά στην κάλυψη των αναγκών του μελλοντικού πληθυσμού. «Το να θρέψεις έναν παγκόσμιο πλυθησμό 10 δισεκκατομυρίων είναι πιθανό ,αλλά μόνο εάν αλλάξουμε τον τρόπο που τρώμε και τον τρόπο που παράγωγουμε τροφή» λέει ο Καθηγητής Johan στο Rockström Prostdam Institute για το Κέντρο Έρευνας Κλιματικών Επιτπώσεων στη Γερμανία, ο οποίος είναι μέλος της ερευνητικής ομάδας «Να πρασινίσουμε τον τομέα του φαγητού, να τρώμε τον πλανήτη μας: Αυτό έχει το μενού σήμερα.»
Βέβαια αν και η διατροφή πρόκειται για μια ατομική απόφαση τη κλιματική αλλαγή δε μπορούν να διαχειριστούν μεμονωμένα τα άτομα. Είναι μία πολιτική απόφαση στην οποία θα έπρεπε να συμβάλλει μια ενεργή κυβέρνηση που θα όριζε το κατάλληλο πλαίσιο για τις απαραίτητες αλλαγές.
