
Η ύπαρξη τρελών βασιλιάδων δεν ανήκει μόνο στον κόσμο γνωστών τηλεοπτικών σειρών όπως το Game of Thrones. Αρκετά είναι τα ιστορικά παραδείγματα ψυχικών παθήσεων διάφορων ηγεμόνων ανά τους αιώνες. Ίσως το πιο γνωστό τέτοιο παράδειγμα αποτελεί ο Κάρολος ΣΤ’ της Γαλλίας.
Ο Κάρολος ΣΤ’ της Γαλλίας, διαδοχικά γνωστός ως Ο Αγαπητός και αργότερα ως Ο Παράφρων , γεννήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου του 1368 και ήταν πρωτότοκος γιος του βασιλιά Καρόλου Ε’ του επονομαζόμενου Σοφού και της Ιωάννας των Βουρβόνων. Γεννήθηκε σε μία πολύ δύσκολη περίοδο για την χώρα. Η σχετική ευημερία του προηγούμενου αιώνα είχε καταρρεύσει μετά από συνεχόμενες κακές σοδειές, τις καταστροφές που είχε επιφέρει ο εκατονταετής πόλεμος με την Αγγλία που κειμενόταν ήδη από το 1337 και η έλευση της βουβωνικής πανώλης το 1346 που στο πέρασμα της ερήμωνε πόλεις και ύπαιθρο.
Τα πρώτα χρόνια
Ο Κάρολος κληρονόμησε το θρόνο σε ηλικία 11 ετών και στέφθηκε βασιλιάς στον καθεδρικό ναό του Ρενς. Υπήρξε ένας πολλά υποσχόμενος νεαρός. Ήταν όμορφος, ευγενικός και μεγαλόπρεπος. Τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του, η ουσιαστική διακυβέρνηση της άνηκε σ’ ένα συμβούλιο των θείων του, επικεφαλής του οποίου ήταν ο Φίλιππος ο Ισχυρός, δούκας τη Βουργουνδίας. Σε ηλικία 15 ετών και μετά από προτροπή του Φιλίππου, παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Ιζαμπώ της Βαυαρίας. Τρία χρόνια αργότερα, ανέλαβε ο ίδιος τα ηνία της χώρας αφαιρώντας τα προνόμια από το συμβούλιο των θείων του και ορίζοντας ως συμβούλους του έμπιστα σ’ εκείνον άτομα.
Πρώτα δείγματα τρέλας
Το 1392 ο Κάρολος ΣΤ’ προσβλήθηκε από μια μυστηριώδη αρρώστια που έκανε τα μαλλιά και τα νύχια του να πέσουν. Δεν είχε προλάβει να αναρρώσει τελείως, όταν κινήθηκε επικεφαλής μιας εκστρατείας θέλοντας να τιμωρήσει τον Πιερ ντε Κραόν που αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον πιστό σύμβουλο του Καρόλου, Ολιβιέ ντε Κλισόν και είχε καταφύγει στη Βρετάνη. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας και ενώ ο βασιλιάς διέσχιζε ένα δάσος, ένας ρακένδυτος άνδρας έτρεξε προς το μέρος του και άρχισε να τον παρακαλεί με κραυγές να γυρίσει πίσω γιατί είχε προδοθεί. Οι συνοδοί ιππότες του Καρόλου τον απώθησαν αλλά δεν τον απομάκρυναν με αποτέλεσμα ο ρακένδυτος άνδρας να τους ακολουθήσει για ώρα συνεχίζοντας τις φωνές. Τότε ο Κάρολος κυριεύθηκε από μανία και όρμησε με το σπαθί του προς τους ιππότες της φρουράς του, σκοτώνοντας τέσσερις απ’ αυτούς πριν καταφέρουν να τον ακινητοποιήσουν.
Η κατάσταση χειροτερεύει
Οι κρίσεις άρχισαν να γίνονται όλο και πιο συχνές και οι στιγμές διαύγειας άρχισαν να σπανίζουν. Κατά τη διάρκεια αυτών των κρίσεων ο Κάρολος δεν θυμόταν πως ήταν βασιλιάς ούτε αναγνώριζε τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Υπήρχαν στιγμές που πίστευε ότι ήταν στην πραγματικότητα ο Άγιος Γεώργιος και επέμενε να αλλάξει τον βασιλικό του θυρεό ώστε να αντικατοπτρίζει αυτή την καινούρια του ιδιότητα. Αρνιόταν πεισματικά να πλυθεί για μήνες και τριγύριζε άσκοπα στα δωμάτια του παλατιού μέχρι να λιποθυμήσει από την εξουθένωση. Ίσως το πιο γνωστό από τα παραληρήματα του βασιλιά ήταν η πεποίθηση του πως ήταν φτιαγμένος από γυαλί και η οποιαδήποτε επαφή με άλλο άτομο θα τον έκανε να σπάσει. Απαγόρευσε λοιπόν σε όλους να τον πλησιάζουν και διέταξε να τοποθετηθούν σιδερένιες ράβδοι στις ραφές των ρούχων του για να τον προστατεύουν.
Οι σχέσεις με την Αγγλία και ο θάνατος
Η στέψη του Καρόλου ΣΤ’ υπήρξε αφορμή για την αναζωπύρωση του εκατονταετούς πολέμου με την Αγγλία, ο οποίος κράτησε καθ’ όλη τη διάρκεια της βασιλείας του. Μόνο μία μικρή προσπάθεια για ανακωχή έγινε, όταν το 1396 η κόρη του Καρόλου, Ισαβέλλα, παντρεύτηκε τον βασιλιά της Αγγλίας, Ριχάρδο Β’, αλλά αυτή η ειρήνη δεν κράτησε πολύ. Εκμεταλλευόμενος τον εμφύλιο πόλεμο που μαινόταν στη Γαλλία μεταξύ του βασιλιά και του δούκα της Βουργουνδίας, ο τότε βασιλιάς της Αγγλίας, Ερρίκος Ε, επιτέθηκε εκ νέου και νίκησε τους Γάλλους στη μάχη του Αζινκούρ το 1415. Μετά απ’ αυτήν την ήττα, ο Κάρολος σε μια νέα κρίση τρέλας, ανακήρυξε τον Ερρίκο διάδοχο του θρόνου της Γαλλίας ενώ αποκλήρωσε τον δικό του γιο ως νόθο. Οι σύμβουλοι του, οι ευγενείς, ακόμα και ο απλός λαός, είχαν καταλάβει ότι η βασιλεία του ήταν πια πολύ επικίνδυνη για τη χώρα. Γι’ αυτό και με το θάνατο του το 1422, βασιλιάς στέφθηκε ο γιος του Κάρολος Ζ’.
Ο Κάρολος ΣΤ’ της Γαλλίας υπήρξε καταστροφικός για τη χώρα. Τα ταμεία του κράτους ήταν άδεια, η ύπαιθρος είχε ερημωθεί και η βαριά φορολογία οδήγησε σε λαϊκές εξεγέρσεις που καταπνίγηκαν βάναυσα. Ο πόλεμος είχε σχεδόν χαθεί και μόνο η “ευτυχής” συγκυρία του προώρου θανάτου του Ερρίκου Ε’ της Αγγλίας, αλλά και ο ερχομός στο προσκήνιο της Ιωάννας της Λωραίνης, έσωσαν τη Γαλλία από μία ολοκληρωτική αγγλική κατοχή.