Για ακόμη μια φορά, ένα θέμα κατάφερε να αναδείξει τη θέση που έχει η Ελλάδα στην δυτική «κουλτούρα», μια θέση που βρίσκεται συνεχώς στο μεταίχμιο της προόδου και της οπισθοδρόμησης. Μιλάμε φυσικά, για τη συζήτηση που γίνεται τις τελευταίες μέρες αναφορικά με τη επιθυμία της υποχρεωτικής στράτευσης στα 18 έτη. Όπως οι περισσότεροι γνωρίζουν, κάτι τέτοιο συμβαίνει μόνο σε χώρες που βρίσκονται σε εμπόλεμη ζώνη, με λίγα λόγια λόγια σε χώρες που κινδυνεύουν. Κάπου εδώ γεννιέται η εξής εύλογη απορία: ή τελικά δεν θα μπορέσουμε ποτέ να εναρμονιστούμε με την Ευρωπαϊκή πρόοδο, που όλοι επιθυμούν, λόγω της γεωγραφικής μας θέσης και των καταστάσεων, ή απλά κάποιες πολιτικές πρωτοβουλίες συνεχίζουν να μας «εκπλήσσουν» δυσάρεστα.
Αρχικά, να πούμε πως σύμφωνα με τις κυβερνητικές πηγές, κάτι τέτοιο δεν είναι στα άμεσα σχέδια της πολιτικής ατζέντας, ωστόσο ένα τέτοιο θέμα, δεν μπορεί παρά να μας προβληματίσει. Μετά από τη συζήτηση που είχε γίνει για το αν πρέπει να γίνονται τελικά μαθητικές παρελάσεις -κάτι που αν με ρωτάτε με βρίσκει αρνητική- εμφανίζεται στο προσκήνιο και το θέμα της υποχρεωτικής στράτευσης στα 18 χρόνια. Προφανώς και κάτι τέτοιο, μόνο φιλόδοξο και προοδευτικό δεν είναι!
Άραγε λοιπόν, μήπως πρέπει να παραδεχτούμε πως λόγω της φυσικής γεωγραφικής θέσης της Ελλάδας, κάτι τέτοιο είναι αναγκαίο «κακό»; Το να το παραδεχτεί κανείς δεν είναι και τόσο εύκολο, καθώς ο Νεοέλληνας έχει μπει σε ένα άλλο σκεπτικό, το οποίο τον κάνει να πιστεύει πως ζει σε μια απολύτως Ευρωπαϊκή(;) χώρα, με ανοιχτόμυαλες ιδέες στο ευρύτερο φάσμα ενός δυτικού πολιτισμού. Εκεί λοιπόν είναι το δύσκολο κομμάτι. Μήπως τελικά, δεν θα γίνουμε ποτέ η χώρα που θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε;
Από την άλλη, ας πάρουμε το ενδεχόμενο ότι όντως η Ελλάδα αποτελεί μια χώρα άκρως Ευρωπαϊκή και φιλελεύθερη, απόλυτα συνυφασμένη με το κλίμα της Δύσης. Αν κάτι τέτοιο ισχύει, τι θέση έχει η άποψη για τη στράτευση στην ηλικία των 18; Απολύτως καμία, φυσικά. Υπερβολικό, μα στο τέλος θα ακούσουμε πως θα στρατεύονται και δεκάχρονα παιδάκια! Γιατί όχι; Γιατί να μην γυρίσουμε στο μεσαίωνα καλύτερα τότε; Σε αυτό το σημείο, να τονίσουμε πως η Ελλάδα είναι από τις ελάχιστες χώρες στην Ευρώπη, που έχει ως υποχρεωτική τη στρατιωτική θητεία. Φανταστείτε λοιπόν, πόσο «φιλελεύθερο» είναι, ένα παιδί να υποχρεώνεται να πηγαίνει στρατό στα μόλις 18 του χρόνια.
Και μην ξεχνάμε, μιλάμε για τον ελληνικό στρατό, εκεί όπου η λούφα και η πραγματική τρέλα, «πάνε και έρχονται». Έχοντας λοιπόν ένα τέτοιο σύστημα, θέλουμε πραγματικά να δημιουργήσουμε μια νεολαία, η οποία θα «δοξάζει» τον μιλιταρισμό και τη στρατιωτική ιεραρχία; Για ποιον λόγο ακριβώς; Κανένας -εντάξει σχεδόν κανένας- νέος σήμερα δεν επιθυμεί αυτή την εικόνα για την πατρίδα του, μια εικόνα που συμβολίζει μια μεγάλη συντηρητικότητα. Και όχι, δεν μπορείς να θεωρείς τον εαυτό σου φιλελεύθερο -αν και παρεξηγημένος όρος ο φιλελευθερισμός- από τη στιγμή που συμφωνείς σε μια τέτοιου είδος υποχρεωτική στρατιωτική θητεία.
Τελικά, σε ποιο «σημείο» βρίσκεται η Ελλάδα ιδεολογικά; Στην καρδιά της ευρωπαϊκής και φιλελεύθερης Δύσης, ή μήπως δεν θα καταφέρει να βγει ποτέ από τις «σκιές» της πολεμικής ιστορίας της και τις δεσμεύσεις που έχει λόγω της φυσικής της θέσης; Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουμε ποια Ελλάδα θέλουμε τελικά, καθώς μια ζωή ταλαντευόμαστε μεταξύ προόδου και «μεσαίωνα». Και ας μην γελιόμαστε, αυτό θα το καθορίσουμε εμείς οι ίδιοι, κανένας δεν μπορεί να μας επιβάλλει μια εικόνα, αν πρώτα εμείς οι ίδιοι δεν την ενστερνιζόμαστε.
