Το συγκεκριμένο θέμα είναι τεράστιο και έχει διαφορετική διάσταση ανάλογα με την οπτική που θα επιλέξει ο καθένας να το προσεγγίσει. Αν κοιτάξουμε την απώλεια κατά πρόσωπο, το πρώτο που θα σκεφτούμε πολύ φυσικά είναι το δικό μας τέλος και τι θα συμβεί σε μας.
Με μια δεύτερη ματιά όμως, ένα ακόμα μεγαλύτερο ίσως κομμάτι του ζητήματος αυτού, αποτελεί η επιρροή που έχει πάνω μας ο θάνατος κάποιου αγαπημένου μας προσώπου. Και με αυτό ακριβώς θα ασχοληθούμε σήμερα…
Όλοι έχουμε χάσει κάποιον, είτε είναι πατέρας, παππούς, μακρινός συγγενείς ή ακόμα και σκύλος, κάποια στιγμή στην ζωή μας έχουμε έρθει αντιμέτωποι με το ξεχωριστό είδος πόνου και θλίψης που προκαλεί η απώλεια κάποιου που αγαπάμε. Είναι το αίσθημα ότι κάτι μας τρυπάει το στήθος, ένα βάρος που δεν μπορούμε να ξεφορτωθούμε, ένα κενό που ξέρουμε ότι δεν μπορεί να γεμίσει. Στην αρχή, ίσως να νιώθουμε και ένα αίσθημα πάγου, ότι δεν μπορούμε να νιώσουμε ή ότι δεν θέλουμε, κλασσικός αμυντικός μηχανισμός που μας προστατεύει από το να δεχτούμε το μέγεθος της απώλειας απευθείας.
Μέτα από κάποιες μέρες, το πρώτο χαστούκι έχει ήδη ξεπεραστεί και μπροστά μας υπάρχει το δεύτερο που έρχεται να προσγειωθεί με φόρα στο σημείο που άφησε κοκκινίλα το άλλο.
Καθημερινότητα… όλα αλλάζουν και δεν μπορούμε να το σταματήσουμε. Πρέπει οι συνήθειες μας να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, από τις πιο απλές όπως τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ μέχρι τις πιο δύσκολες όπως η συνειδητοποίηση ότι πλέον ζούμε σε ένα χώρο μόνοι. Σε αυτό το σημείο, μας χτυπάει περισσότερο ο θάνατος, μας πονάει, αντιστεκόμαστε, δεν θέλουμε να δεχτούμε ότι έχουμε χάσει τον άνθρωπο μας.
Μόλις αντιληφθούμε τι έχει συμβεί, θυμώνουμε, θυμώνουμε με τον αυτόν που χάσαμε γιατί μας άφησε ή με τον θεό που μας τον πήρε ή με τον εαυτό μας που δεν μπορέσαμε να τον σώσουμε. Αφού περάσει και αυτό, έρχεται το κύμα της θλίψης, μια μαυρίλα απλώνεται για να γεμίσει αυτό το κενό του άλλου, δάκρια, στεναχώρια που μοιάζει ασήκωτη και ατέλειωτη και όμως ύστερα από αυτό επιτέλους εμφανίζεται η ελπίδα ξανά.
Η αποδοχή, σαν το φως στο τέλος του τούνελ, έρχεται με την σειρά της να μας γιατρέψει, να μας δείξει ότι υπάρχει και κάτι ακόμα πέρα από τον θάνατο, ότι παρότι αυτός που έφυγε έχασε την μάχη μαζί του, εμείς μπορούμε να νικήσουμε…
Σε κάθε περίπτωση, τα στάδια του πένθους δεν είναι απόλυτα και σταθερά για όλους, προσαρμόζονται ανάλογα το άτομο και τον χαρακτήρα του. Άλλοι μπορεί πρώτα να στεναχωρηθούν και ύστερα να θυμώσουν ή να μείνουν περισσότερο καιρό από άλλους σε κάθε ένα από αυτά. Γ
ενικότερα, ως άνθρωποι ξεχωριστοί και ιδιαίτεροι είναι δεδομένο ότι κι την απώλεια θα την βιώσουμε με διαφορετικό τρόπο και δεν χρειάζεται να απολογηθούμε σε κανέναν για αυτό. Απλά για όλους εμάς που ο θάνατος χτύπησε την πόρτα μας νωρίτερα από άλλους, θα ήθελα να πω ότι όλος ο πόνος και η θλίψη είναι προσωρινά, υπάρχει και η άλλη πλευρά, η πλευρά της ζωής, της χαράς και του φωτός.
Μπορεί τώρα να έχετε μείνει σε κάποιο από τα παραπάνω στάδια και να θέλετε τον χρόνο σας για να δεχτείτε αυτό που λέω. Θέλω όμως να υπενθυμίζουμε όλοι καθημερινά στους εαυτούς μας ότι ΖΟΥΜΕ, είμαστε εδώ και έχουμε πράγματα να κάνουμε. Είμαστε εδώ για να θυμόμαστε όσους μας έχουν αφήσει και να συνεχίζουμε το γράψιμο της δικής μας ιστορίας. Άλλωστε τους το χρωστάμε να έχουμε πολλά να τους πούμε όταν ξανά βρεθούμε…