Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς βιώνει ένα άτομο την κρίση πανικού; Έχετε αναρωτηθεί τι νιώθει κατά τη διάρκειά της αλλά και μετά το πέρας αυτής; Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να διαχειριστεί ένα άτομο μια κρίση πανικού ή σας φαίνεται ξένο;
Κρίση πανικού ή κρίση εαυτού
“Δεν είχα ιδέα τι ήταν η κρίση πανικού μέχρι εκείνο το βράδυ. Νόμιζα πως τα είχα βάλει όλα σε μια σειρά. Οι προηγούμενες μέρες περνούσαν όμορφα και κάπως ξεχάστηκα, κάτι προσπέρασα. Το βράδυ εκείνο όλα ήταν ήρεμα. Τίποτα δεν προμήνυε όσα θα συμβούν. Ξάπλωσα, έκλεισα τα μάτια μου και μετά από λίγο εμφανίστηκαν όλα. Ένα τρέμουλο, ένα μούδιασμα και ένας πόνος τόσο δυνατός σαν να μου χτυπάς με σφυρί τα σωθικά. Ίδρωσα και με δυσκολία ανέπνεα. Το πίστεψα. Πίστεψα πως έφτασα πολύ κοντά στον θάνατο. Και ύστερα από λίγο συνήλθα. 20 λεπτά κράτησε ο σύντομος θάνατός μου. Αναρωτήθηκα πολύ εκείνο το βράδυ. Τι είχα κάνει λάθος;”
Εσύ τι λες;
“Ξέχασα να με προστατεύσω. Ξέχασα πώς είναι να έχω προτεραιότητα εμένα και τα συναισθήματα μου. Ξέχασα πως πρέπει να εκτονώνομαι και λίγο. Να αδειάζω. Τα έσπρωχνα όλα με μανία να χωρέσουν μέσα μου. Μην τυχόν και καταλάβει κανείς πως υπάρχουν. Μέχρι εκείνο το βράδυ, που ξεχείλισα και δε χωρούσε τίποτα άλλο να κρυφτεί. Έπρεπε να θυμηθώ πως είμαι άνθρωπος. Έχω συναισθήματα που δεν κρύβονται και ανάγκες που δεν ξεχνιούνται. Έπρεπε να θυμηθώ πως είμαι άνθρωπος και κάποιες φορές λυγίζω, και πέφτω. Έπρεπε να θυμηθώ πως δεν πρέπει να ντρέπομαι για αυτό και, αφού εγώ δεν μπόρεσα, μου το θύμισε το σώμα μου. Αν και ξέρω πως θα δυσκολευτούν να καταλάβουν. Εγώ απλά βιώνω μια κρίση πανικού.”
Κρίση εαυτού και κρίση της κοινωνίας
Οι κρίσεις πανικού μπορούν να διαταράξουν την καθημερινή ζωή ενός ατόμου. Πέρα από τον φόβο της κρίσης, των συμπτωμάτων αλλά και την αιτία, συχνά το άτομο αυτό έχει να αντιμετωπίσει και τη κοινωνική δυσκολία. Για παράδειγμα, σε πολλές περιπτώσεις ένα άτομο που περνά μια κρίση πανικού θα προσπαθήσει να το κρατήσει κρυφό από το εργασιακό του περιβάλλον. Θα το καταπιέσει ώστε να αποφύγει τις αδιάκριτες ερωτήσεις αλλά και την πιθανότητα να γίνει αντικείμενο σχολιασμού. Θα προσποιηθεί πως είναι καλά ή θα αποδώσει την αδιαθεσία του σε κάτι άλλο. Κάτι τέτοιο, ωστόσο, έχει δύο πλευρές. Από τη μια πλευρά, το άτομο που βιώνει μια κρίση πανικού νιώθει αδύναμο και ανίκανο να βοηθήσει τον εαυτό του. Χάνει την αυτοπεποίθησή του και σταδιακά σταματά να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Ως αποτέλεσμα, μπορεί να αποφεύγει οποιαδήποτε κοινωνική εκδήλωση και καταλήγει να κλείνετε στον εαυτό του.
Από την άλλη πλευρά,
Υπάρχει και το θέμα της κοινωνικής αποδοχής. Κατά πόσο ένα άτομο με κρίσεις πανικού μπορεί να αισθάνεται ασφαλές σε ένα κοινωνικό περιβάλλον από το οποίο ξέρει πως θα σχολιαστεί; Κατά πόσο μπορεί να εμπιστευτεί ένα άτομο και να μοιραστεί μαζί του κάτι τέτοιο ; Κατά πόσο γνωρίζουν οι γύρω μας τι είναι η κρίση πανικού και πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται ;
Ακόμα και σήμερα, υπάρχει ένα μεγάλο μέρος ανθρώπων που δε γνωρίζει τι είναι η κρίση πανικού. Φαντάζει ξένο για αυτούς και εύκολα κατακριτέο. Πέρα από την κρίση πανικού όμως, αρκετοί άνθρωποι θεωρούν ακόμη ταμπού να ζητά κάποιος ψυχολογική υποστήριξη από έναν ειδικό και κατ’επέκταση τον κρίνουν για αυτό και ορισμένες φορές τον αντιμετωπίζουν με έναν αρκετά επικριτικό τρόπο. Συνεπώς, ένα άτομο με κρίσεις πανικού, που κρίνεται απαραίτητο να επισκεφθεί έναν ψυχολόγο, γίνεται δέκτης πολλές φορές έντονων σχολιασμών.
Τελικά…
Ένα άτομο που βιώνει μια κρίση πανικού χρειάζεται ένα υποστηρικτικό περιβάλλον ώστε να νιώθει ασφάλεια και αυτοπεποίθηση. Χρειάζεται εμψύχωση και κατανόηση από τον κοινωνικό περίγυρο αλλά και από το εργασιακό του περιβάλλον. Είναι σημαντικό να βοηθηθεί από ανθρώπους γύρω του, να ενδυναμώσει την αυτοεκτίμηση του. Τέλος, κρίνεται απαραίτητη η ενημέρωση για το τι είναι η κρίση πανικού, έτσι ώστε η κρίση αυτή να μην αποτελεί πια “αδύναμο σημείο” ενός ατόμου.
Ένας άνθρωπος με κρίσεις πανικού δεν είναι αδύναμος, δε θα έπρεπε να ντρέπεται. Απλώς, έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με τον εαυτό του…
