Στα άδυτα του Εθνικού η συνάντηση μας με τον Αλέξανδρο Μαυρόπουλο, ένα νέο συνεσταλμένο, ανερχόμενο και πολλά υποσχόμενο ηθοποιό της γενιάς μας, έμελλε να είναι έστω ένα φως στα τεκταινόμενα της εποχής μας. Αποκούμπι για όσους ονειρεύονται, σκέφτονται, στοχάζονται, ελπίζουν, αναρωτιούνται, θέλουν και μπορούν. Μια ανασκόπηση όσων μας εξομολογήθηκε για τη ζωή ενός ηθοποιού στην Αθήνα του 2017 και εύκολα συμπεραίνει κανείς πως κάπου εκεί έξω υπάρχει τρόπος…
Επιμέλεια Συνέντευξης: Παναγιώτης Χοχτούλας
- Αλέξανδρε αυτή τη στιγμή πρωταγωνιστείς στο Στέλλα Κοιμήσου στο Εθνικό Σωστά;
Όχι. Στο Στέλλα Κοιμήσου πρωταγωνίστησα μόνο την 1 χρονιά. Την δεύτερη χρονιά η αρχική πρόταση ήταν για την Τάξη μας σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά καθώς το ρεπερτόριο στο Εθνικό είναι εναλλασσόμενο έτσι συνέχισα σε αυτήν. Παρόλα αυτά πέρασα πολύ ωραία και στις δύο παραστάσεις με διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης βέβαια στην καθεμιά.
(Ο Αλέξανδρος Μαυρόπουλος στον ρόλο του Ρυσίεκ στην παράσταση “Η τάξη μας”.)
- Πως ξεκίνησες ως ηθοποιός;
Αρχικά πέρασα στην ΑΣΟΕΕ, όπου παράλληλα για ένα καλοκαίρι δούλευα σε μια πολυεθνική ως λογιστής. Στην ΑΣΟΕΕ πήγαινα μόνο να δώσω εξετάσεις. Στην ουσία δεν είχα φοιτητικά χρόνια. Άρχισα όμως να πλήττω γιατί δεν μου άρεσε το αντικείμενο. Εκείνη την περίοδο υπήρχε και μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα στην σχολή και πήγα από περιέργεια να δω τι είναι. Τότε το σνόμπαρα το θέατρο. Φαντάσου δεν πήγαινα να δω ούτε παραστάσεις.
- Ποιο ήταν το κίνητρο;
Αν θυμάμαι καλά το αρχικό κίνητρο ήταν μια κοπέλα από την ομάδα που μου άρεσε κούλ τύπος και πολύ χαλαρό άτομο. Μετά γνωρίστηκα και με άλλα άτομα, έτσι κόλλησα και έκατσα 4-5 χρόνια. Αν δεν είχα μπει σε αυτή την ομάδα μπορεί να μην γινόμουν ηθοποιός. Δεν είμαι από αυτούς που σνομπάρουν αυτές τις ομάδες. Αντιθέτως είναι πολύ ωραίο για ένα παιδί που ξέρει ότι θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο ή για κάποιον που δεν ξέρει και έχει απορίες. Αυτές οι ομάδες βοηθούν στην επικοινωνία, στο θέατρο, στις σχέσεις που αναπτύσσονται. Γίνονται πολύ ωραία πράγματα.
- Μετά από όλο αυτό τι έκανες; Έδωσες εξετάσεις στο Εθνικό;
Μετά ερχόντουσαν άνθρωποι και μου λέγαν: “Εσύ είσαι καλός, εσύ είσαι εκείνο, εσύ το άλλο” και μου άρεσε πολύ. Παράλληλα δούλευα ως λογιστής κανονικά [με το κουστούμι-πληρωνόμουν] και πήγα στον πατέρα μου ο οποίος δούλευε και εκείνος σε αυτήν την εταιρία για να του πω ότι θέλω να τα παρατήσω. Εκείνος από πλευράς του με στήριξε, ήταν πολύ θετικός. Καλώς η κακώς είχα και εγώ το όνειρο να μπω στο Εθνικό. Έδωσα εξετάσεις παρά τα όσα ακούγονταν, αλλά δεν μπήκα. Την επόμενη χρονιά έδωσα ξανά και τότε τα κατάφερα επιτυχώς.
- Η προετοιμασία στο Εθνικό είναι δύσκολη; (πως είναι;)
Φυσικά και είναι δύσκολο γιατί είναι πολύ λίγα τα άτομα που παίρνουν σε σχέση με αυτά που δίνουν για να μπουν που είναι πολλά. Καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχουν δίδακτρα και είναι δωρεάν αλλά και να μην περάσει κάποιος δεν έγινε και κάτι. Εγώ αυτό θα συμβούλευα έναν άνθρωπο που θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο. Και τι έγινε αν δεν μπεις; Καταλαβαίνω ότι οικονομικά θα χρεωθείς, αλλά αν το όνειρο κάποιου είναι να ασχοληθεί με το θέατρο θα βρει λύσεις. Ο καθένας έχει την δική του οικονομική κατάσταση και ανάλογα με το πως θα την χειριστεί κάνει και τις επιλογές του ως προς το θέατρο. Η ζωή όμως ενός ηθοποιού είναι πολύ δύσκολη σε αυτόν τον τομέα.
- Γνωρίζουμε ότι η ενασχόληση με το θέατρο χρειάζεται κάποια αφοσίωση. Μπορεί κανείς να σπουδάζει και να δουλεύει παράλληλα;
Όχι. Είναι σαν άβατος όρος και μας το είχαν ξεκαθαρίσει αυτό στο Εθνικό ότι δεν γίνεται. Πρακτικά δε γίνεται γιατί είναι πολλές και οι ώρες. Πάει με την λογική: Αφού δεν πληρώνεις, δεν χρειάζεται και να δουλέψεις. Αντίθετα σε άλλες ιδιωτικές σχολές που δεν είναι πολλές οι ώρες μπορείς και να δουλέψεις. Υπάρχει μια ισορροπία πια σε όλες τις δουλειές. Τουλάχιστον κάνεις αυτό που σου αρέσει ανεξαρτήτως των γεγονότων, άλλα πάντα με μια αξιοπρέπεια. Ο καθένας βάζει τα όρια του όπως επιθυμεί.
- Ποια είναι λοιπόν τα όρια; Πρέπει συνολικά ένας καλλιτέχνης να θυσιάσει τα θέλω του για την ενασχόληση του με την τέχνη; (Αναφερόμαστε ως προς το να ρίξει την αξιοπρέπεια και τις αξίες. Παρατηρούμε πολλούς ηθοποιούς στις μέρες μας που προτιμούν να παίξουν σε σειρές/τηλεοπτικές εκπομπές (κάποιες φορές με ευτελές περιεχόμενο για να γίνουν πιο δημοφιλείς και στη συνέχεια να κάνουν κάτι πιο σημαντικό.)
Δεν ξέρω τι είναι καλλιτέχνης. Ας πούμε ένας άνθρωπος. Ένας ηθοποιός μπορεί να μην είναι και καλλιτέχνης. Ούτε εγώ ξέρω τι είναι απαραίτητο. Εξαρτάται τι θέλει ο καθένας να κάνει. Εγώ θα εκτιμήσω έναν άνθρωπο που σε μια συζήτηση σε ένα καφέ, θα έρθει να μου πει: “Ξέρεις κάτι; Εγώ θέλω να γίνω διάσημος.” Είναι τόσο καθαρό που μπορεί να μην φαίνεται καλλιτεχνικά, αλλά είναι έντιμο τουλάχιστον. Υποκειμενικά τώρα, γιατί είναι εύκολο να κρίνεις τους άλλους, όταν δεν ξέρεις πράγματα καλό είναι να μην κρίνεις. Μπορεί να μην επέλεγα να κάνω κάτι που δεν εκτιμώ, αλλά αν ήμουν σε μια διαφορετική οικονομική κατάσταση και το είχα ανάγκη δεν ξέρω πως θα σου απαντούσα.
- Από την άλλη όμως αν δεν μπορείς να ζήσεις από την τέχνη σου, μπορεί και να πάψεις να την αγαπάς. Σωστά;
Ναι υπάρχει και αυτό που λες αλλά υπάρχουν άνθρωποι που λένε: “Προτιμώ να πεινάσω, παρά να κάνω κάτι που δεν με ικανοποιεί καλλιτεχνικά ή δεν με αγγίζει.” Αλλά και πάλι δεν μου αρέσει να κρίνω ανθρώπους και καταστάσεις. Το θεωρώ πια πολύ εύκολο.
- O χώρος είναι δύσκολος; (πρακτικά-ηθικά-καλλιτεχνικά) ;
Κοίτα, ως προς το να βρεις δουλειά πολύ δύσκολος. Η προσφορά μικρή, η ζήτηση μεγάλη. Για αυτό και βλέπεις πολλές ερασιτεχνικές ομάδες. Εφόσον το σύστημα δεν τους απορροφά, προτιμούν να κάνουν κάτι που επιθυμούν, παρά να παρατήσουν το θέατρο. Το άσχημο είναι όταν έχεις επενδύσει σε κάτι και μετά δεν μπορείς να ασχοληθείς με αυτό. Ως προς τον ανταγωνισμό, το φόβο της απόρριψης ενός ρόλου:
Προσπαθώ να αποβάλλω πάντα συμπεριφορές που δεν με εξελίσσουν ή μου βγάζουν κακό εαυτό. Για να εξελιχθείς πρέπει να υπάρχει ανταγωνισμός, αλλά ο καλός ανταγωνισμός. Δεν προσπαθώ να αντιμετωπίσω συναδέλφους εγωιστικά, αλλά με νοιάζει τι μπορώ να προσφέρω σε σχέση με κάποιον που είναι ανώτερος ή κάνει κάτι πιο όμορφο. Αυτό είναι εξάλλου και το ωραίο σ’αυτή τη δουλεία. Να βλέπεις, να παίρνεις κάτι και να το εξελίσσεις. Δυστυχώς υπάρχει στο θέατρο και ο ανταγωνισμός, και η ζήλια, και η δυσκολία του να εμπιστευτείς κάποιους ανθρώπους. Υπάρχει αυτό το “Θέλω, θέλω να πετύχω”.
- Είναι το θέατρο κάτι ομαδικό;
Ναι είναι γιατί χρειάζεται καλή συνεργασία, καλή συνεννόηση και ομαδική προσπάθεια. Αυτό όμως δεν συμβαίνει πάντα.
- Κατά τη συμμετοχή σου σε πολλές αξιόλογες παραστάσεις και με βάση τη συνεργασία σου με άλλους, έχει τύχει να απομυθοποιήσεις κάποιο πρόσωπο που θαύμαζες; (όχι απαραίτητα σαν πρόσωπο, αλλά και σαν συναίσθημα.)
Ναι μου έχει συμβεί. Μου έχει συμβεί να τον εκτιμώ πολύ, να τον έχω δει, και να συνεργαστώ μαζί του και να μην μου αρέσει κάτι στη συμπεριφορά του. Φαντάζομαι όμως αυτό μπορεί να έχει συμβεί και σε άλλους ανθρώπους για εμένα. Να μην τους άρεσε κάποια συμπεριφορά μου και να μην είναι ο βαθμός εκτίμησης τους τόσο μεγάλος. Στο θέατρο έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε όλοι φίλοι, ούτε πρέπει και να είμαστε όλοι φίλοι. Στο θέατρο είμαστε για να παίζουμε, να δημιουργούμε μαζί κάτι όμορφο. Ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα. Εγώ δεν αποζητώ φίλους, εγώ θέλω να παίζω. Έχω λίγους φίλους από το θέατρο. Βέβαια στο πλαίσιο μιας συνεργασίας, στο πλαίσιο ανταλλαγής συναισθημάτων πρέπει να αποβάλλεις οποιαδήποτε εμπάθεια ή συμπεριφορά στη σχέση σου με τον άλλον.
- Ως προς τη σχέση σου με το κοινό; Έχει ορθή κρίση πιστεύεις το ελληνικό κοινό;
Δεν γίνεται αλλιώς. Καλοδεχούμενη η κριτική του κοινού ακόμα και αρνητική. Αν μια άσχημη κριτική γίνεται καλοπροαίρετα, αυτό είναι πολύ καλό. Βοηθάει. Τώρα όσον αφορά στην κρίση του κοινού δεν ξέρω. Έχω παρατηρήσει όμως ένα ποσοστό να έχει άποψη περί θεάτρου και παραστάσεων. Δεν περιμένω όμως από όλους να κάνουν το ίδιο. Χαίρομαι όταν υπάρχουν άνθρωποι που θα πουν κάτι ωραίο, ή και μια κριτική που μπορεί να μην είναι και καλή αλλά πρακτικά να βοηθήσει. Με κάποιον που θα κάνει αυθαίρετη κριτική δεν μπορώ να επικοινωνήσω, να συζητήσω μαζί του. Αν μου πει όμως “τι ακριβώς” τότε θα προσπαθήσω όχι να τον μεταπείσω αλλά να καταλάβω τι έφταιξε. Δεν είναι φυσιολογικό να αρέσουν όλα σε όλους. Ούτε και εμένα μου αρέσουν κάποιες παραστάσεις και έχω πει αρνητική γνώμη, απλώς μου αρέσει να επιχειρηματολογώ.
- Θα ήθελες να γίνεις πιο γνωστός στο ευρύ κοινό;
Στο λέω αλήθεια, δεν με απασχολεί καθόλου αυτό. Χαίρομαι με κάποιον που θα το πει έντιμα, όχι όμως και με αυτούς που υποτίθεται είναι κουλτουριάρηδες και προσπαθούν να αναδειχθούν με ένα πιο καλυμμένο τρόπο.
- Τι είναι τέχνη; Ποιος καθορίζει τι είναι τέχνη;
Ξέρεις, είναι μεγάλο αυτό το θέμα σχετικά με το τι είναι και ποιος καθορίζει την τέχνη. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει κανένας διαχωρισμός σχετικά με το τι είναι εμπορικό και τι ποιοτικό. Δηλαδή αν κάποιος είναι εμπορικός ηθοποιός πάει να πει δεν είναι και καλός; Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται και αντιπαλότητες μεταξύ ηθοποιών. Ακόμα και αυτός ο σνομπισμός με την τηλεόραση. Η τηλεόραση παράγει τέχνη; Τι πάει να πει φθηνή παραγωγή; Και μια θεατρική παραγωγή μπορεί να είναι φθηνή. Είναι αυτά τα στερεότυπα που υπάρχουν στο χώρο και προσπαθώ και εγώ να τα ξορκίσω. Η τέχνη είναι σαν ένας πίνακας ή ένα πεταμένο γάντι. Δεν μπορούμε να την ορίσουμε. Κάποιος ας πούμε μπορεί να πει αυτό το γάντι είναι κάτι.
- Τηλεόραση/Κινηματογράφο θα έκανες; Έχουν διαφορές;
Ναι τηλεόραση θα μπορούσα να κάνω. Κινηματογράφο έχω κάνει ήδη μια δουλειά και ξεκινάω μια άλλη. Η διαφορά ανάμεσα στα δυο είναι πολύ μεγάλη. Το θέατρο είναι πιο ζωντανό, πιο άμεσο. Είναι αυτό που λέμε: “Εδώ και τώρα”. Στο κινηματογράφο μπορείς να κάνεις μια σκηνή 20 φορές, και να την κόψεις και να τη ράψεις στα μέτρα σου. Υπάρχει το μοντάζ πλέον.
- Μελλοντικά σου σχέδια;
Τώρα κάνω πρόβες στο Εθνικό για το Ψηλά από τη Γέφυρα σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη, σε πρωταγωνιστικό ρόλο μαζί με άλλους αξιόλογους ηθοποιούς όπως: Μαρία Κεχαγιόγλου, Νίκος Χαντζόπουλος κ.α. Επίσης τον Ιούνιο θα συμμετάσχω στην Ηλέκτρα στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου και Αλεξίας Καλτσίκη. Από ταινίες έκανα μία τώρα τελείωσε αλλά δεν έχει βγει ακόμα στις αίθουσες. Η ταινία λέγεται «The Waiter» σε σκηνοθεσία Στηβ Κρικρή με τους Άρη Σερβετάλη, Γιάννη Στάνκογλου και άλλους. Τώρα το Φεβρουάριο θα κάνουμε και μια άλλη ταινία με πιο νέους ηθοποιούς. Είμαι τυχερός που έχω δουλειά και συνεργάζομαι με ανθρώπους που μαθαίνω από αυτούς.
- Θέλεις να συμφωνείς με το περιεχόμενο των παραστάσεων ( το νόημα). Θα έκανες κάτι που δεν σε εξέφραζε νοηματικά;
Ναι έχω αρνηθεί να κάνω κάποια πράγματα που δεν “μου μιλούσαν”, δεν με εξέφραζαν. Θέλω να περνάω μηνύματα μέσω των παραστάσεων μου. Πάντα μου αρέσει να καταλαβαίνω τη προσπαθεί να πει ένας συγγραφέας και κατ’ επέκτασιν ένας σκηνοθέτης μέσω αυτής της δουλειάς. Ένας άλλος λόγος είναι να με ιντριγκάρει πολύ ένας ρόλος. Να θέλω να συγκρουστώ μαζί του ή να τον αντιμετωπίσω. Ένας άλλος λόγος είναι ότι τίποτα δεν μου κάνει, αλλά μου κάνει ένας ηθοποιός. Είναι πολλοί οι παράγοντες.
- Μελλοντικά θα ήθελες να δοκιμαστείς και σε άλλα πράγματα; (Σκηνοθεσία, κάποια άλλα έργα που θα ήθελες να προσεγγίσεις)
Η σκηνοθεσία ήταν κάτι που θα ήθελα να δοκιμάσω μελλοντικά, αλλά ακόμα είμαι άτολμος, δεν έχω θεωρώ ακόμα και την ικανότητα. Υποκριτικά είναι τόσα πολλά τα κείμενα και οι άνθρωποι που εκτιμώ, που προτιμώ να μην κάνω όνειρα κάποιες φορές. Μ’αρέσει να αφήνομαι στις εξελίξεις του παρόντος και μέχρι στιγμής όλα με πάνε ωραία και έχω λιγότερο άγχος. Στη προσπάθειά σου να θες όλο και περισσότερα, μπορεί να αποτύχεις και αυτό πονάει περισσότερο. Παρόλα αυτά φιλοδοξίες πάντα υπάρχουν.
( O Αλέξανδρος Μαυρόπουλος πρωταγωνιστεί στην νέα ταινία του Στηβ Κρικρή: The Waiter.)
- Και για να κλείσουμε όπως αρχίσαμε. Ξεκίνησες με το θέατρο. Δεν ήταν ένα καθαρό όνειρο;
Όχι, αλλά ξέρεις τι. Μετά σιγά σιγά άρχισα να σφίγγομαι, να θέλω με τόσο μεγάλη αγωνία να κάνω κάτι που έβαζα ένα συνεχόμενο “πρέπει”. Και τώρα το έχω αυτό, αλλά προσπαθώ όσο μεγαλώνω να αφήνομαι, να θέλω απλώς να παίξω. Το θέατρο ένα παιχνίδι είναι εξάλλου, δεν κάνουμε θέατρο, παίζουμε.
Αντί επιλόγου:
O ηθοποιός Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, μας άνοιξε την καρδιά του, σε μια συνέντευξη με μεγάλη αγάπη και ευαισθησία. Η ομάδα του MAXMAG και οι αρθρογράφοι της στήλης του εύχονται μια χρονιά γεμάτη υγεία και επαγγελματικές επιτυχίες.
