Ο Άρης Αποστολάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, με ρίζες από την Αττάλεια της Μικράς Ασίας. Σπούδασε Μάρκετινγκ και Επιχειρησιακή Επικοινωνία και έκανε Master στη Στρατηγική Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (AUEB). Το 2019 ταξίδεψε στη Βαρκελώνη και έλαβε Πιστοποίηση πάνω σε ψυχομετρικό εργαλείο βασισμένο στη θεωρία του Carl Jung. Ο Άρης Αποστολάκης έχει παρακολουθήσει σεμινάρια συγγραφής και αυτοβελτίωσης, και έχει πραγματοποιήσει ομιλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Η αγάπη του για τα ταξίδια και τους ανθρώπους τον οδήγησαν σήμερα να εργάζεται σε μια διεθνή εταιρεία ξενοδοχείων.
Ο Άρης Αποστολάκης πιστεύει ότι η ανάγνωση υπήρξε αντίδοτο στη ρουτίνα, αφορμή για συναίσθημα, μέσο γνωριμίας και αγάπης του κόσμου.
Μέσα από τις λέξεις ο Άρης Αποστολάκης βρίσκει τις αιτίες και τον σκοπό του. Κάπως έτσι, διοχέτευσε ένα κομμάτι του στη νουβέλα «Άρωμα Ζωής», η οποία εκδόθηκε το 2008. Το «Φιλί που έμοιαζε με αντίο» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.
«Φιλί που έμοιαζε με αντίο» είναι ο τίτλος του μυθιστορήματος του Άρη Αποστολάκη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.
«Παιδί μου, θα σ’ τα πω όλα. Όσες σελίδες κι αν χρειαστεί να σου γράψω, αποφάσισα πως μέχρι τα μεσάνυχτα θα σ’ τα έχω αποτυπώσει όλα εδώ. Κάνε κουράγιο για να τ’ αντέξεις. Πληρώσατε τα εγκλήματά μας. Εμείς όμως τα πληρώσαμε με τα νιάτα μας. Μη νομίζεις πως γλιτώσαμε. Κι εγώ κι εκείνη μείναμε σ’ έναν γάμο που δεν θέλαμε ή που δεν μας ήθελε. Ίδιο αποτέλεσμα. Ισόπαλες μοίρες».
Το πρώτο φιλί που αντάλλαξαν η Ρεγγίνα και ο Πέτρος έμοιαζε με αντίο. Καταδικασμένοι απ’ την αρχή να πληρώνουν αμαρτίες μητρικές, πάλευαν ν’ αλλάξουν τη μοίρα τους και να ενώσουν τις ζωές τους. Δύο μάνες, η Δέσποινα και η Αργυρώ, έθαψαν τα εγκλήματά τους κάτω απ’ τη σιωπή. Όμως για πόσο καιρό τα μυστικά τους θα μένουν στο σκοτάδι; Ποιες από τις δέκα εντολές είχαν παραβεί;
Ένα τραγικό συμβάν. Ψυχές που ζητούν δικαίωση. Δύο φόνοι και μία εξαφάνιση.
Μια κρύα νύχτα του Μάρτη οι μνήμες ζωντανεύουν σ’ εκείνο το πέτρινο σπίτι που καταπλάκωσε όνειρα και συνειδήσεις. Γιατί υπάρχουν ψυχές που, ακόμα και ξεχασμένες στα συρτάρια της Αστυνομίας, επιμένουν να ζητούν το μερίδιο ζωής που κάποιοι τους έκλεψαν…
Μια ιστορία συγκλονιστική γεννιέται στα βουνά της Ευρυτανίας, ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου, ως τα εκθαμβωτικά φώτα της Νέας Υόρκης και την Αιώνια Πόλη, ώσπου να φυλαχθεί μέσα στους θρύλους της Φολεγάνδρου.
Κι αν η μυθοπλασία κάποιες φορές σας εκπλήξει, να θυμάστε πως η ίδια η ζωή ακροβατεί ανάμεσα στην ομορφιά της σκληρότητας και στη σκουριά των παραμυθιών…
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
«Φιλί που έμοιαζε με αντίο». Η αγάπη και ο έρωτας πρωταγωνιστούν στο βιβλίο. Υπάρχουν πραγματικά μεγάλοι έρωτες στη ζωή μας;
Αν δεν υπήρχαν, γιατί να αναλωνόμαστε σε αυτό που λέγεται ζωή; Μας κινεί η αγάπη και ο έρωτας. Νιώθω μάλιστα πως είναι θέμα πίστης στον άνθρωπο και στα αληθινά συναισθήματα. Δεν μπορείς να περιμένεις να αγαπηθείς, αν δεν θες να αγαπήσεις και αντίστοιχα να ερωτευτείς. Μου λένε κάποιες φορές «Δεν έχω ερωτευτεί ποτέ στη ζωή μου, αλλά μακάρι να έβρισκα έναν άνθρωπο κι εγώ» και τους κοιτάζω όλο απορία… γιατί νιώθω πως απλά στέκονται πίσω από το κλεισμένο τους παντζούρι και αναρωτιούνται γιατί δεν βλέπουν φως.
«Οι μεγάλοι έρωτες είναι καταδικασμένοι να είναι μόνοι» λέει ο λαός, γιατί ένας μεγάλος έρωτας δεν έχει τύχη;
Δεν πιστεύω στα απόλυτα. Δεν θεωρώ δηλαδή πως ένας μεγάλος έρωτας απαραίτητα δεν έχει τύχη ή αντίστοιχα ότι μια συμβατική σχέση, χωρίς ουσιαστικά προβλήματα, έχει. Ένας μεγάλος έρωτας είναι τύχη. Σκεφτείτε πόσοι εκατοντάδες, χιλιάδες περνούν ανάμεσα στο δρόμο μας, πλάι εκεί που περπατάμε και μπορεί ανάμεσά τους να βρίσκεται ο μεγάλος μας έρωτας. Πιστεύετε πως δεν θέλει τύχη εκείνη τη στιγμή να σηκώσεις τα μάτια και να τον προλάβεις; Κι ακόμη αν δεν είναι οι συνθήκες ή η εξέλιξή του τέτοια που να μετουσιωθεί από κάτι υπερβατικό σε κάτι άλλο πιο ανθρώπινο, ας πούμε «Ευχαριστώ» που τουλάχιστον εμείς το ζήσαμε. Πιο πολύ πονάω αυτούς που μου λένε πως δεν έχουν ερωτευτεί ποτέ, παρά όσους βλέπω τσακισμένους από τα δεινά του.
Τι σας οδήγησε στη συγγραφή;
Η ανάγκη μάς οδηγεί ή μάλλον μας καθοδηγεί. Η αναζήτηση του βαθύτερου εαυτού και όσων θέλουμε να πούμε μα κάποιες φορές η φωνή προτιμά να εκφραστεί μέσω άλλων δυνάμεων. Προσωπικά ξεκίνησα να γράφω γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Με θυμάμαι στην εφηβεία μου να έχω τόσες σκέψεις στο μυαλό μου που αν δεν τις έγραφα σε ένα κομμάτι χαρτί θα πνιγόμουν. Σκεφτείτε να αφήναμε τον καπνό που έχουμε μέσα μας εγκλωβισμένο, χωρίς δίοδο… Τι θα γινόταν άραγε;
Η φιλία στις μέρες μας δοκιμάζεται. Έχετε φίλους;
Πόσο θα συμφωνήσω μαζί σας… Πολλά γύρω μας έχουν γίνει πιο ανάλαφρα, επιφανειακά, σχεδόν άχρωμα. Ακόμα και οι σχέσεις των ανθρώπων και οι δυνατές φιλίες. Δεν ξέρω τι φταίει… ίσως αφεθήκαμε να μας ορίσει πολύ και ακατάπαυστα αυτό το εργαλείο που κρατάμε όλοι, μικροί μεγάλοι, στα χέρια και νομίζουμε πως είναι ο καλύτερός μας φίλος. Ευτυχώς συνειδητά έχω επιλέξει ανθρώπους, όπως και εκείνοι εμένα, και πορευόμαστε μαζί στη ζωή. Χαίρομαι όταν τους συναντάω, όταν τους ακούω, όταν καμαρώνω τα επιτεύγματά τους και όταν μπορώ να τους φροντίζω με κάθε μέσο. Νιώθω πως καλυτερεύω, πως γι’ αυτό τους συνάντησα: για να τους θαυμάζω και να ευγνωμονώ ό,τι τους έφερε στον δρόμο μου.
Πιστέψατε σε ανθρώπους που αποδείχθηκαν λάθος άνθρωποι και ανάξιοι εμπιστοσύνης;
Νομίζω πως όταν κάποιος καταπατά μια φιλία, έναν άνθρωπο που τον εμπιστεύτηκε και αποδείχθηκε ελλιπής, είναι σαν να βεβηλώνεται κάτι ιερό. Σαν να μπαίνει κάποιος με λάσπες μέσα σε ένα καθαρό κομμάτι που κρατούσες μέσα σου για εκείνον.
Ποιος είμαι εγώ για να μην έχω πληγωθεί από ανθρώπους που πίστεψα και τους άφησα ανενόχλητους να μπαινοβγαίνουν στη ζωή μου; Έρχεται όμως η στιγμή που βάζεις τα όριά σου. Πονάει. Κάποιες φορές μάλιστα μπορεί να απαιτείται και ολοκληρωτική μοναξιά, μα καλύτερα να κάνουμε αυτά τα ξεσκαρταρίσματα νωρίς. Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος γίνεται πιο ευάλωτος στους αποχαιρετισμούς και κυρίως στα φιλιά της προδοσίας.
Μια παρεξήγηση οδήγησε τους ήρωες σε συμπεράσματα καταστροφικά. Πώς μπορούμε να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις με τους αγαπημένους μας;
Θυμάμαι πως ακριβώς αυτό το θέμα είχα αναπτύξει με έναν άνθρωπο ζωής για εμένα, την μέντορά μου και φίλη Σόνια. Καθόμασταν στον καναπέ λίγες ημέρες αφότου είχε διαβάσει το χειρόγραφό μου και ήρθε σπίτι μου για να μου αποκαλύψει τα συναισθήματά της και όσα βίωσε μέσα στις σελίδες του. Κάποια στιγμή είπαμε σχεδόν ταυτόχρονα την μαγική φράση όταν με ρώτησε «Εσύ κατάλαβες τελικά γιατί έγιναν όλα; Τι έλειπε;». Η απάντηση ήταν «ειλικρινής επικοινωνία». Προσέξτε! Τίποτα από τα δύο δεν μπορεί να σταθεί μόνο του, αλλιώς δεν θα καρπίσει. Μόνο η ειλικρινής επικοινωνία, ακόμα και η πονετική, αυτή που θα μας ξεβολέψει, που θα μας σπάσει τη φούσκα, που θα μας «λερώσει», έχει τη δύναμη να χτίσει σχέσεις με τους αγαπημένους μας. Οτιδήποτε άλλο χτίζει μετριότητες, ελλείψεις και δυστυχία.
Ποια ιστορία του βιβλίου είναι η αληθινή ιστορία και ποια έφτιαξε το μυαλό σας;
Σε ανύποπτο χρόνο, έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο που εξιστορούσε ένα αληθινό τραγικό συμβάν που έλαβε χώρα το 1963 στα βουνά της Ευρυτανίας. Εκείνη τη στιγμή κάτι μέσα μου κλονίστηκε και σκιαγραφήθηκαν οι δύο κεντρικές ηρωίδες, οι δύο μάνες, που στην εφηβεία τους καταπάτησαν δύο από τις δέκα εντολές. Δεν θα ήταν σωστό να σας αποκαλύψω αυτό το αληθινό συμβάν, γιατί θα χαλούσα την γοητεία της αποκάλυψης στον αναγνώστη. Όλα όσα συμβαίνουν στους ήρωες είναι αποκλειστικά όσα ψιθύρισαν εκείνοι μέσα μου και τα χώρεσα σε 372 σελίδες μυθιστορήματος.
Αν κάποιος λόγω απώλειας μνήμης δημιουργήσει μια νέα ζωή, τι θα τον συμβουλεύατε να κάνει;
Αρχικά εύχομαι κανένας να μην πάθαινε κάτι τέτοιο. Αν δεν έχεις μνήμη, και άρα παρελθόν, είναι σα να μην έχεις σκιά. Έχουμε παρόν και μέλλον γιατί πριν λίγο υπήρξε ένα παρελθόν μας. Νομίζω πως οποιαδήποτε νέα ζωή οφείλει να βασίζεται σε ένα ξεκάθαρο τώρα. Ένας άνθρωπος που δεν ξέρει από πού προέρχεται, που δεν θυμάται τα λάθη του, πώς είναι δυνατόν να κάνει τα σωστά του σε οτιδήποτε νέο; Πιστεύω πως νομοτελειακά θα αποτύχει… Επομένως θα τον συμβούλευα να βρει τα προηγούμενα κομμάτια του και να προσέχει τον εαυτό του.
Θα μένατε σε ένα γάμο αν δεν υπήρχε ευτυχία μόνο και μόνο από εγωισμό ή για συμφέρον;
Δύσκολη η ερώτησή σας… Και κάτι μου λέει πως θα βρω συμπαραστάτες που ένιωσαν το ίδιο όταν τη διάβασαν. Ο εγωισμός και το συμφέρον είναι δυο έννοιες εντελώς αντίθετες με τις υψηλές αξίες που οδηγούν τον άνθρωπο στην αυτοολοκλήρωση. Στο δύσκολο σταυροδρόμι «μένω» ή «φεύγω» καλείσαι να πάρεις μια απόφαση. Να κάνεις μια επιλογή… Και συνήθως εκεί έγκειται και η μεγαλύτερη δυσκολία του ανθρώπου: να επιλέξει μόνος, να αναλάβει την ευθύνη. Να αντέξει να πει αργότερα στον εαυτό του «Μην κλαις… εσύ ήθελες να γίνει έτσι». Δεν μπορώ να σας απαντήσω με σιγουριά στο ερώτημά σας. Βλέπω γύρω μου δικαστές και ηθικολόγους, και –ευτυχώς για εμένα– χαίρομαι που δεν με εκφράζουν. Πιστεύω πως υπό συνθήκες όλοι μας θα ερχόμασταν αντιμέτωποι με μια πτυχή του εαυτού μας που είτε δεν θα μας τιμούσε, είτε δεν θα μας άξιζε… αρκεί να μην διαιωνιζόταν. Εκεί μιλάμε τότε για ξεκάθαρη επιλογή στη δυστυχία.
Ποιος διάβασε πρώτος το βιβλίο και τι σας είπε;
Το διάβασε ένας –από αυτούς που αποκαλώ με πάσα ειλικρίνεια– άνθρωπος ζωής που με τις επισημάνσεις που μου έκανε ήθελε να αφήσει θετικό πρόσημο, όπως κάνει πάντα. Θυμάμαι ότι με κοίταξε με μια πολύ βαθιά ματιά και με συγκίνηση. Τι να μου έλεγε με λόγια; Τα μάτια τα λένε πάντα καλύτερα…
Είναι ένα βιβλίο που αναμφίβολα είναι καλογραμμένο και έχει όλα όσα πρέπει να έχει ένα καλό βιβλίο. Θα συνεχίσετε να γράφετε στο ίδιο στυλ ή όχι;
Με τιμά βαθιά αυτό που λέτε και σας ευχαριστώ. Στόχος μου δεν ήταν μόνο να γράψω αυτή την ιστορία και να την διαβάσει ένας αναγνώστης, μα αν είναι δυνατό να την βιώσει. Να χάσει την αίσθηση του χρόνου και να ταξιδέψει από τα βουνά της Ευρυτανίας ως τους θρύλους της Φολεγάνδρου. Σίγουρα θα συνεχίσω να γράφω. Το στυλ πιστεύω πως μας διαλέγει, ανάλογα τη στιγμή μας. Εμένα με ενδιαφέρει πολύ αυτό που βγαίνει από μέσα μου να έχει χαρακτήρα, είτε αρέσει είτε όχι. Γούστα είναι αυτά. Ξέρω πως κάποιες στιγμές θα με περιμένει τρικυμία, αλλά πάνω από όλα απολαμβάνω τη στιγμή που κρατάω τυπωμένες σελίδες από τα χειρόγραφά μου και αναρωτιέμαι πού θα με πάει μετά η ζωή… Όπως γράφω κάπου προς το τέλος του βιβλίου: «Όμορφη που είναι η ζωή όταν τη βλέπεις…» Εγώ ξέρω να τη βλέπω μέσα από λέξεις. Εκεί με βρίσκω και με αναγνωρίζω.
Άρης Αποστολάκης
Instagram • apostolakis_aris
LinkedIn, Facebook • Aris Apostolakis
