Η Χαρά Νικολάου είναι ηθοποιός με σημαντικές δουλειές στο ενεργητικό της και πηγαίο και αναμφισβήτητο ταλέντο. ‘Εχει συμμετάσχει σε θεατρικές παραστάσεις ενώ και αυτή τη στιγμή είναι ιδιαίτερα ενεργή τόσο θεατρικά άλλα και κινηματογραφικά. Παράλληλα διακρίνεται και για την απόδοση της στο χορό κα το τραγούδι. Μία γεύση από όλα αυτά, έδωσε η Χαρά Νικολάου στο Maxmag.
Μιλήστε μας για τις σπουδές σας.
Αποφοίτησα από το τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών το 2015 και από την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Πειραϊκού Συνδέσμου το 2021.
Πείτε μας δύο λόγια για τις δουλειές σας στο θέατρο.
Αυτή την περίοδο είμαι σε δύο θεατρικές παραστάσεις. Στο έργο «Δον Κιχώτης» του Μιγκέλ ντε Θερβάντες, σε κείμενο και σκηνοθεσία Δημήτρη Αδάμη, που θα περιοδεύσει το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα και στο έργο «Κατερίνα Γώγου: Το Γαμώτο που δεν Έζησα», σε κείμενο και σκηνοθεσία Ανδρέα Ζαφείρη, που μετά από την περιοδεία του στην Κρήτη, η παράσταση θα συνεχιστεί από Μάιο, κάθε Τετάρτη στις 21:00, στο θέατρο 2510.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα θέλατε να ερμηνεύσετε στο μέλλον;
Θυμήθηκα μια πολύ όμορφη ανάμνηση με αυτή σας την ερώτηση. Ένας αγαπημένος μου φίλος μου όταν πρωτοξεκίνησα τις σπουδές μου στο θέατρο, μου χάρισε ένα θεατρικό έργο που είχε στην βιβλιοθήκη του, το «Ποιός φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ» του Έντουαρντ Άλμπυ. Εκείνο το βράδυ έμεινα ξάγρυπνη να το διαβάζω και είχα πει «Μακάρι στο μέλλον να έχω την τύχη να ερμηνεύσω την Μάρθα».
Σας παρακολουθήσαμε στην παράσταση ‘’Το γαμώτο που δεν έζησα’’ όπου η ερμηνεία σας ήταν συγκλονιστική. Πείτε μας δυο λόγια γι αυτή τη παράσταση.
Η παράσταση μας αφορά την ζωή και την ποίηση της Κατερίνας Γώγου από το 1940 έως και το 1993. Μια πολύ πυκνή ιστορικοκοινωνικά περίοδος που επηρέασε βαθιά την κοινωνία και κατ’ επέκταση την ζωή και την ποίηση της Κατερίνας. Στο έργο διαφαίνεται η ενσυναίσθηση της για τη σύγχρονη ζωή στο αστικό τοπίο, η έμπρακτη αγάπη της για το διαφορετικό, το περιθώριο, τους κολασμένους και η αυτοκαταστροφική της διαδρομή ως αντικαθρέφτισμα μιας ολόκληρης κοινωνίας. Όλα αυτά την τοποθέτησαν κορυφαία του Χορού στην «Αγία Τριάδα των Εξαρχείων» (Σιδηρόπουλος, Άσιμος, Γώγου).
Ποια η σχέση σας με το χορό και το τραγούδι;
Αγαπώ πολύ το τραγούδι και τον χορό και προσπαθώ συνεχώς να βελτιώνομαι παρακολουθώντας μαθήματα.
Έχετε ξεχωρίσει κάποια/ες συνεργασία σας;
Ευχαριστώ πολύ τόσο τον Ανδρέα Ζαφείρη όσο και τον Δημήτρη Αδάμη που μου με εμπιστεύτηκαν και μου έδωσαν την ευκαιρία να είμαι σε υπέροχες συνεργασίες μαζί τους, κάνοντας τα πρώτα μου βήματα, λίγους μήνες αφότου αποφοίτησα από την Δραματική του Πειραϊκού Συνδέσμου. Ευχαριστώ και τους δασκάλους μου για τα εφόδια που μου έδωσαν και τις ανεκτίμητες συμβουλές τους.
Τι σημαίνει για σας το Θέατρο;
Θέατρο για εμένα είναι όλες αυτές οι μοναδικές στιγμές που βιώνεις τόσο με τους παρτενέρ σου, όσο και με τους θεατές που γίνεσαι ένα και όλο αυτό είναι ένας ζωντανός οργανισμός στο εδώ και το τώρα. Μπορεί το έργο να μην αλλάζει κι όμως η κάθε μέρα είναι διαφορετική, γιατί φέρεις κάτι διαφορετικό, εσύ, ο παρτενέρ, ο θεατής…Υπάρχει ένας αόρατος παράλληλος διάλογος ανάμεσα μας εκείνη την στιγμή που δίνεις πολλά και παίρνεις ακόμα περισσότερα.. Θέατρο είναι η ουτοπία μου, η ελευθερία.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Οι υπέροχες παραστάσεις που θα παίξω με τους παρτενέρ μου και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό.
Κάποιο μήνυμα που θα θέλατε να δώσετε;
Να παραμένουμε άνθρωποι. Να βοηθάμε όταν μπορούμε και να μην χάνουμε ποτέ την ελπίδα μας γιατί οι δρόμοι είναι άπειροι και όσο περπατάμε, θα βρούμε τον δρόμο που θα μας οδηγήσει εκεί που θέλουμε και αν δεν τον βρούμε θα φτιάξουμε ένα δικό μας μονοπάτι, αρκεί να πατάμε γερά στα πόδια μας και να μας αγαπάμε πάντα.
