Η Χριστίνα Γκουτή γεννήθηκε στις 14/2/1995 στη Θεσσαλονίκη. Μεγάλωσε στον Εύοσμο μαζί με τους γονείς, τη γιαγιά και τον παππού της. Με ιδιαίτερη αγάπη για το γράψιμο, ξεκίνησε από μικρή να γράφει ημερολόγια και στη συνέχεια ποιήματα και σύντομες ιστορίες. Αγαπημένο της είδος τα μυθιστορήματα και οι συλλογές μικροδιηγημάτων. Συμμετέχει με δύο κείμενά της στο συλλογικό βιβλίο των Εκδόσεων Αλάτι Για τη μητέρα που γιορτάζει. Όνειρό της να μη σταματήσει να γράφει ποτέ.
Γιατί η συγγραφή είναι κάτι που το κουβαλάμε μέσα μας. Είναι χρώματα, εικόνες, φως. Είναι η δύναμη από κάτι τόσο απλό, όσο το χαρτί και το στυλό, να δημιουργήσουμε έναν ολόκληρο κόσμο. Έναν κόσμο που θα μείνει για πάντα ζωντανός…
(Πηγή: “Εργαστήριο συγγραφής – Εκδόσεις Αλάτι”, 2023)
Σήμερα στο Maxmag, ένα δικό μας αγαπημένο κορίτσι, η Χριστίνα Γκουτή, η οποία είναι αρθρογράφος στο περιοδικό Maxmag και πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Ιστορίες ζωής, πάλεψε σαν γυναίκα».
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
Καλησπέρα Χριστίνα, θα ήθελες να πεις λίγα λόγια για σένα;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Εύοσμο με τους γονείς μου, την γιαγιά και τον παππού μου. Είμαι μοναχοπαίδι, οπότε είχα ανέκαθεν όλη την προσοχή πάνω μου. Το 2018 τελείωσα την σχολή μηχανικών Αυτοματισμού που υπήρχε στα ΤΕΙ στην Σίνδο και από το 2017 έως σήμερα δουλεύω ως μηχανικός Αυτοματισμού. Παράλληλα κάνω και ένα μεταπτυχιακό πάνω στα Πληροφοριακά συστήματα. Το 2021 ξεκίνησα να παρακολουθώ σεμινάρια συγγραφής, όχι με σκοπό να εκδώσω κάτι, αλλά για να κάνω τα κείμενα που γράφω καλύτερα και κάπως πιο επαγγελματικά. Από την ίδια χρονιά ασχολούμαι ερασιτεχνικά και με το stand-up comedy.
Πώς μπήκε η συγγραφή στη ζωή σου;
Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα έγραφα. Γράφω για να εκφραστώ. Η αλήθεια είναι ότι εκφράζομαι καλύτερα γραπτά από ότι προφορικά. Μετά από παρότρυνση φίλων που διάβαζαν αυτά που έγραφα, ξεκίνησα κάποια σεμινάρια και έτσι μπήκε για τα καλά η συγγραφή στην ζωή μου.
Ποια ιστορία αγάπησες περισσότερο;
Από το βιβλίο λάτρεψα το «Timing» και είναι και ο λόγος που επέλεξα να μπει τελευταίο. Ένα κομμάτι της ιστορίας αποτελεί προσωπικό μου βίωμα, το οποίο συνέβη την περίοδο που βρισκόμασταν στην αρχή της έκδοσης. Το βιβλίο συγκεκριμένα τελείωνε με το κείμενο με τίτλο «Αποδοχή». Το «Timing» γράφτηκε καθαρά για προσωπική ανάγνωση. Για να θυμάμαι ότι δεν υπάρχει αυτό που λέμε κακό timing. Κάθε συνάντηση, κάθε συμβάν, κάθε στιγμή στη ζωή είχε και έχει τον σκοπό και τον λόγο της. Και ήθελα αυτό το μήνυμα να μπορέσουν να το διαβάσουν κι άλλοι. Γι’ αυτό έστω και τελευταία στιγμή το προσθέσαμε στο βιβλίο και γι’ αυτό το έχω αγαπήσει τόσο.
Από πού εμπνέεσαι;
Μ’ αρέσει να παίρνω έμπνευση από καθημερινά γεγονότα, καθημερινές ιστορίες. Είτε πρόκειται για κάτι που μπορεί να έχω ζήσει εγώ, μία ιστορία που μου είπε μία φίλη, μία είδηση στην τηλεόραση. Μπορεί να ακούσω μία λέξη μόνο και αυτό αρκεί για να φτιάξω ολόκληρη ιστορία στο μυαλό μου. Μ’ αρέσει να παίρνω λέξεις, φράσεις, περιγραφές, διηγήσεις και με λίγη νεραϊδόσκονη και φαντασία να φτιάχνω μία δικιά μου ιστορία.
Πόλεμος, γυναικοκτονίες, καρκίνος, Αλτσχάιμερ και πολλά άλλα προβλήματα της σύγχρονης ζωής μας. Τι σ’ ενοχλεί στη καθημερινότητα;
Με ενοχλεί η αδικία. Δεν μπορώ όταν κάποιος αδικείται ή όταν κάποιος φέρεται άδικα στους άλλους. Δεν μπορώ να μην μιλήσω και απλά να κοιτάω. Μακάρι ο κόσμος που ζούσαμε να ήταν ένας δίκαιος προς όλους κόσμος.
Τι μήνυμα στέλνεις στις νέες γυναίκες;
Να παλεύουν πάντα για αυτά που πιστεύουν. Όσο και αν κάποιοι μας υποτιμούν, οι γυναίκες είμαστε πολύ πιο δυνατές από ότι νομίζουν. Όπως λέω πάντα είμαστε μαχήτριες και δεν πρέπει ποτέ να το βάζουμε κάτω. Τα νέα κορίτσια πρέπει να πιστεύουν στον εαυτό του και να μην σταματούν ποτέ να προσπαθούν και να παλεύουν για ότι αγαπούν.
Γιατί επέλεξες τον συγκεκριμένο τίτλο;
Ήθελα μόλις κάποιος πιάσει το βιβλίο στα χέρια του να καταλάβει για το τι πρόκειται να διαβάσει. Είναι ιστορίες ζωής. Ιστορίες που μπορεί να συμβούν ή μπορεί να έχουν συμβεί και να τις έχουμε ακούσει. Με λίγα λόγια είναι καθημερινές ιστορίες. Το «Πάλεψε σαν γυναίκα» προσδιορίζει αφενός ότι πρόκειται για ιστορίες που μιλούν για γυναίκες και αφετέρου δίνει και ένα μήνυμα. Θεωρώ ότι οι γυναίκες είμαστε γενικά μαχήτριες, οπότε αυτή η παρότρυνση μου φάνηκε να ταιριάζει γάντι.
Πόσο εύκολο είναι να σταθεί κάποιος όρθιος απέναντι σε τόσο συγκλονιστικές αποκαλύψεις;
Είναι πολύ δύσκολο. Ξέρω ότι το βιβλίο μπορεί να αφήσει μία στενάχωρη αίσθηση, αλλά εύχομαι να μην αφήσει μόνο αυτό. Θέλω να δείξω τον κόσμο όπως είναι στην πραγματικότητα, κυρίως για εμάς τις γυναίκες. Ο κόσμος είναι σκληρός, απάνθρωπος, βίαιος, αλλά πιστεύω πως είναι και υπέροχος και γεμάτος ελπίδα. Αυτό ήθελα να δείξω με τις τόσες διαφορετικές ιστορίες.
Πόσο θεραπευτικό είναι το συναίσθημα της συγγραφής;
Είναι αρκετά θεραπευτικό είναι η αλήθεια. Η συγγραφή είναι ένας τρόπος έκφρασης. Βάζεις ένα κομμάτι της ψυχής σου και του εαυτού σου σε ότι γράφεις. Οπότε δεν μπορεί παρά να είναι κάτι το οποίο σε βοηθάει και να εκφράσεις που με τα λόγια δυσκολεύεσαι, αλλά και να δείξεις πτυχές του εαυτού σου πιθανόν άγνωστες σε πολλούς.
Έχεις στα σκαριά να γράψεις ένα μυθιστόρημα ή όχι;
Λατρεύω κυρίως τα αστυνομικά μυθιστορήματα και πραγματικά θα ήθελα πολύ να καταφέρω να γράψω και γιατί όχι και να το εκδώσω. Αυτή την στιγμή κάνω μία προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση, η οποία ελπίζω να ολοκληρωθεί σύντομα.
Χριστίνα Γκουτή ως αρθρογράφος εδώ
