Ο John Michael ή Γιάννης Μιχαήλ είναι επαγγελματίας αθλητής, στο άθλημα βελάκια ή αγγλιστί Darts.
Συμμετέχει σε παγκόσμιες διοργανώσεις σε ατομικό επίπεδο, και έχει εκπροσωπήσει και την εθνική ομάδα της χώρας μας σε αρκετές διοργανώσεις.Έχει πάρα πολλές διακρίσεις στο ιστορικό του, τόσο σε ατομικό, όσο και σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Δεκαπέντε χρόνια πρωταθλητής Ελλάδας, και νούμερο εξήντα έξι στο παγκόσμιο ranking, είναι κάποιες από τις τρανταχτές διακρίσεις που έχει λάβει. Απαριθμεί πάνω από εκατό εμφανίσεις σε διεθνή τουρνουά, και μια πορεία είκοσι χρόνων.
Τι είναι όμως τα βελάκια και πώς από τα μπαρ κατάφεραν να γίνουν έναν άθλημα παγκόσμιας εμβέλειας, με χιλιάδες οπαδούς ανά χώρα. Σε αυτό το ερώτημα,όπως και σε πολλά άλλα, θα μας κατατοπίσει ο Γιάννης.
- Γιάννη, οι περισσότεροι από εμάς όταν δουν έναν στόχο θα ενθουσιαστούν, θα πάρουν τα βελάκια και θα προσπαθήσουν να βρουν κέντρο. Δεν παίζεται όμως έτσι το άθλημα των darts. Μας εξηγείς περιληπτικά πως παίζονται τα darts;
Υπάρχουν αρκετά παιχνίδια που μπορείς να παίξεις αλλά στις επίσημες διοργανώσεις παίζεται το πεντακόσια ένα (501). Δηλαδή και οι δυο παίχτες ξεκινούν με τρία βελάκια με σκορ πεντακόσια ένα και προσπαθούν να μηδενίσουν. Ο στόχος, αν παρατηρήσετε, έχει διάφορους αριθμούς και χωρίζετε σε δυο μεγάλες ομόκεντρες περιοχές, δυο μεγάλα δακτυλίδια, τον εξωτερικό και τον εσωτερικό δακτύλιο.
Ο εξωτερικός δακτύλιος, τα διπλά όπως λέμε, αφορούν το άθροισμα του συγκεκριμένου αριθμού, που θα στοχεύσει ο παίχτης επί δυο, ενώ ο εσωτερικός δακτύλιος αφορά το άθροισμα του αριθμού επί τρία. Το κόκκινο κέντρο μετράει ως πενήντα βαθμούς και το πράσινο ως εικοσιπέντε.
Το μεγαλύτερο σκορ θεωρείτε το εκατό ογδόντα, και αυτό μπορείς να το πετύχεις αν και τα τρία βελάκια που χρησιμοποιείς «μπουν» στον εσωτερικό δακτύλιο (το τετραγωνάκι) της φέτας του στόχου με τον αριθμό είκοσι. Όταν το σκορ είναι διψήφιο, θα πρέπει να «κλείσεις» με διπλό. Παράδειγμα αν έχεις αφήσει σαράντα, θα πρέπει να παίξεις διπλό είκοσι. Αν έχεις τριάντα δυο, θα πρέπει να παίξεις διπλό δεκαέξι. Κερδίζει αυτός που θα πετύχει πρώτος το διπλό και εκεί είναι και η δυσκολία όπως και το μεγάλο «στοίχημα» του κάθε παίχτη. Να βγάλει το «διπλό» πριν το «βγάλει» ο αντίπαλός του.
- Νομίζω αρκετά χρόνια τα darts είχαν συνδυαστεί με το «βγαίνω να πιώ μια μπύρα και να ρίξω και δυο βελάκια για το χαβαλέ» όπως και με τον τζόγο. Τι θεωρείς ότι προκάλεσε την μετατροπή των darts από ένα παιχνίδι της pub σε ένα παιχνίδι επαγγελματιών με μεγάλα χρηματικά έπαθλα και νόμιμα bets; (αναφέρομαι κυρίως σε διοργανώσεις εξωτερικού).
Βοήθησαν ιδίως οι Άγγλοι οι οποίοι προώθησαν και υποστήριξαν πολύ το άθλημα, καταφέρνοντας να βρουν σπόνσορες και χορηγούς και μεταδίδοντας αγώνες με κάλυψη από την τηλεόραση. Η τηλεόραση και η διάδοση του αθλήματος, «έφερε» και τις νόμιμες στοιχηματικές εταιρίες στον χώρο, και αυτό συνετέλεσε στην μεγαλύτερη εξάπλωση του αθλήματος. Οι Άγγλοι, γενικότερα οργανώθηκαν πολύ ιδρύοντας και την PDC (Professional Darts Cooperation) η οποία είναι μια καλοστημένη εταιρεία με επαγγελματίες παίχτες,managers, διαιτητές και ένα πλήθος εργαζομένων όπως γιατροί , ψυχολόγοι, ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα, ασφαλιστές, δημοσιογράφοι κ.α. Νομίζω καταλαβαίνετε το μέγεθος της οργάνωσης για το οποίο μιλάμε.
Επίσης υπάρχει και μεγάλη ανταπόκριση από το αγγλικό και ολλανδικό κοινό, διότι τα βελάκια είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους διασκεδάζουν και «ξεδίνουν» οι συγκεκριμένοι λαοί.
Στην Ελλάδα δεν έχει βρει τόσο απήχηση στο κοινό, λόγω των διαφορετικών και πολλών επιλογών διασκέδασης. Οι βόρειοι λαοί λόγω κλίματος δεν έχουν πολλές επιλογές πλην της pub και μέσα από τις pub «γεννήθηκαν» τα darts και αποτελούν ταυτότητα των βόρειων λαών. Γι’ αυτό και όταν ένας μεσογειακός παίχτης όπως οι Έλληνες οι Κύπριοι ή οι Ισπανοί λαμβάνουν διακρίσεις είναι διπλό το κατόρθωμα, λόγω του ότι το άθλημα δεν συνάδει τόσο με την κουλτούρα μας. Παρόλες τις δυσκολίες όμως και οι Έλληνες καλά κρατούν και προσπαθούν για την προβολή του αθλήματος.
- Πάμε στο παρελθόν. Μίλησε μας λίγο για τις εποχές της ιστορικής “Darts” στην Βαρυμπόπη.
Η «Darts» υπήρξε ένα ιστορικό rock στέκι- pub στην πλατεία της Βαρυμπόμπης με αγγλικές προδιαγραφές. Από τα πρώτα μαγαζιά που είχαν στόχο στον χώρο τους και λόγω των παρακείμενων ομίλων ιππασίας με ‘Aγγλους θαμώνες και πελάτες. Κάπως έτσι ξεκίνησα και εγώ να παίζω βελάκια. Τελειώναμε την προπόνηση από την ιππασία και αράζαμε στην Darts. Εκεί γνώρισα και τον Τέλη Βουτσόπουλο ιδιοκτήτη της «Darts», όπως και αρκετούς ανθρώπους που παρέμειναν στην μετέπειτα ζωή μου και με βοήθησαν να προχωρήσω σαν άνθρωπος αλλά και σαν αθλητής. Στην αρχή επειδή ήμουν μικρός δεν με έπαιζαν, (γέλια) με βγάζαν εκτός. Ο Τέλης όμως με υποστήριζε και πίστευε πάρα πολύ στον «μικρό» όπως έλεγε. Εκεί έκανα τα πρώτα μου βήματα και συμμετείχα και στην ομάδα της «Darts» μετέπειτα. Θυμάμαι σ΄έναν από τους αγώνες της «Darts» με την αντίπαλη ομάδα των «Syrtex» υπήρχε τόση ένταση που είχε σπάσει η βιτρίνα του μαγαζιού. Υπήρχε φανατισμός τότε στο πρωτάθλημα, απλά και μόνο για το γόητρο και χωρίς χρηματικά έπαθλα ή κέρδος. Τότε ζούσαμε για την δόξα και το πρωτάθλημα. Μας αρκούσαν. Τότε ο κόσμος έβγαινε καθημερινά και ξενυχτούσε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Πόσες φορές είχαμε πάει κατευθείαν στη δουλειά από το παιχνίδι. Αλησμόνητες στιγμές.
- Και ερχόμαστε στο παρόν. Αν κάποιος θέλει να παίξει darts, ή να συμμετέχει σε ομάδα και γιατί όχι να εκπροσωπήσει και την εθνική μας που πρέπει ν’ απευθυνθεί;
Αυτή την στιγμή στην χώρα μας απαριθμούνται έξι σύλλογοι. Στην Αθήνα είναι τέσσερις , ένας στην Κρήτη , ένας στην Θεσσαλονίκη. Στις μηχανές αναζήτησης του internet μπορείτε ν’ αναζήτησε πληροφορίες όπως οι έδρες των μαγαζιών που μπορεί κάποιος να παίξει και όροι συμμετοχής και διεξαγωγής των παιχνιδιών.
- Τα παιδιά μπορούν να παίξουν darts;
Τα ανήλικα παιδιά μπορούν να παίξουν με την συγκατάθεση και επίβλεψη των γονέων. Δεν είναι επικίνδυνο άθλημα μπορεί όμως να γίνει αν δεν ακολουθήσεις τους κανόνες. Πχ δεν μπορείς να βρίσκεσαι στο πεδίο βολής όταν ο άλλος παίχτης παίζει. Επειδή τα παιδιά τα διακρίνει μια ανεμελιά, και συνήθως ξεχνιούνται ως προς τους κανόνες ασφαλείας, λόγω αιχμηρότητας των βελακιών, θα πρέπει να υπάρχει επίβλεψη από ενήλικο και κατανόηση των κανόνων του παιχνιδιού.
- Γυναίκες υπάρχουν στο άθλημα;
Φυσικά και υπάρχουν γυναίκες στο άθλημα και με αρκετές επιτυχίες, όπως η Μαριέττα Χατζή πρωταθλήτρια γυναικών αλλά και η Μαρία Πουλίδου. Με την πανδημία δυστυχώς έμειναν λίγο πίσω αλλά θεωρώ πώς θα επανέλθουν σύντομα.
- Κάποιοι σε παρομοίασαν με τον «Γκάλη» του αθλήματος. Πιστεύεις ότι είναι υπερβολικό; Αν κάνεις ένα προσωπικό απολογισμό του john Michael πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου;
Σίγουρα η παρομοίωση με τον Νίκο Γκάλη με κάνει και ανατριχιάζω αν αναλογιστούμε ότι ο Νίκος Γκάλης «έβαλε» το μπάσκετ στα σπίτια μας. Μ’ έχουν βαπτίσει Νίκο Γκάλη όπως αντιλαμβάνομαι, διότι και εμείς οι Έλληνες μπορούμε να παίξουμε επάξια βελάκια όπως και οι συναθλητές μας στο εξωτερικό και λογικά σε αυτό το νέο κομμάτι χωρίς ίχνος έπαρσης, θεωρώ πως έχω δείξει τον δρόμο και τον τρόπο. Αρκετοί οπαδοί και εν δυνάμει παίχτες με πλησιάζουν και μου ζητούν συμβουλές, τις οποίες και μεταδίδω γιατί θα μου άρεσε να δω και άλλους Έλληνες να ξεπεράσουν τα σύνορα της χώρας μας και να ενισχύσουν την θέση μας στον παγκόσμιο νταρτιστικό χάρτη. Χαρακτηρλιζω τον ευατό μου επίμονο και προσηλωμένο στον στόχο , και στον στόχο μου!
- Καλύτερη αθλητική στιγμή της μέχρι τώρα πορείας σου;
Από τις καλύτερες ήταν η Μάλτα, στην οποία είχα βρεθεί από ένα εισιτήριο που είχα κερδίσει από τον ομοεθνή σύλλογο της Κύπρου, διότι δεν υπήρχαν οι οικονομικοί πόροι ούτε manager εκείνη την εποχή. Κέρδισα το Open και η Μάλτα ήταν η αιτία να κάνω στροφή στην διεθνή καριέρα. Νομίζω με απογείωσε. Η κορυφαία όμως στιγμή, η οποία όμως έχει και μια δόση πικρίας, ήταν το παγκόσμιο την Τουρκίας το 2015, όπου κατάφερα να φτάσω στα ημιτελικά του παγκόσμιου πρωταθλήματος, και μετά από τρεις αγωνιστικές ημέρες η οργανωτική επιτροπή αποφάσισε να με ακυρώσει λέγοντας ότι είμαι επαγγελματίας παίχτης. Να σημειωθεί ότι στην συγκεκριμένη διοργάνωση συμμετείχαν τουλάχιστον δέκα επαγγελματίες παίχτες οι οποίοι δεν ακυρώθηκαν, και ο συγκεκριμένος κανονισμός καταργήθηκε. Η στιγμή ήταν αρκετά άβολη, διότι ήμουν έτοιμος να γίνω ο επόμενος παγκόσμιος πρωταθλητής… Έχασα δυστυχώς στα χαρτιά και όχι αγωνιστικά και αυτό αφήνει όπως σας είπα μια πίκρα.
- Πως βλέπεις τον Γιάννη Μιχαήλ στο μέλλον;
Θέλω κάποια στιγμή να με «δω» παγκόσμιο πρωταθλητή. Αυτό είναι το όνειρο κάθε αθλητή. Δεν είναι απλό γιατί χρειάζονται πολλές θυσίες και πολύς δρόμος ακόμα. Αλλά με υπομονή και επιμονή όλοι οι στόχοι κερδίζονται.
- Ποια είναι η μεγαλύτερη διοργάνωση που μπορεί να βιώσει ένας παίχτης και ένας οπαδός τους αθλήματος
Xωρίς δεύτερη σκέψη είναι το
παγκόσμιο κύπελλο που διεξάγεται στο Λονδίνο στο Alexandra Palace χωρητικότητας από 12.000 έως 15.000 ατόμων. Είχα την τιμή να παίξω τρεις φορές στο Alexandra Palace και ελπίζω να το καταφέρω και φέτος διότι η εμπειρία και η σκέψη ότι σε παρακολουθεί τόσος κόσμος προκαλεί δέος.
- Μίλα μας για τον manager σου, τους συμπαίχτες σου το κλίμα που επικρατεί σε μια διοργάνωση του εξωτερικού ή σε ένα ομαδικό παιχνίδι στην Ελλάδα.
Είχα την τύχη να γνωρίσω τον Will Lazar ο οποίος με εκπροσωπεί είναι ο manager μου. Ο Will είναι μια καρικατούρα απίστευτη, ένα μείγμα όλων των λαών του κόσμου ποτισμένο με αγγλικό χιούμορ. Δεν είναι ο τυπικός manager, θα έλεγα περισσότερο φίλος, και από τους ανθρώπους που πιστεύουν σ’ εμένα. Άλλος συμπαίχτης υπό τον ίδιο manager είναι ο ελληνικής καταγωγής Boris Kolstov. Το κλίμα που επικρατεί είναι της παρέας, γελάμε πολύ και κάνουμε πλάκες ο ένας στον άλλο. Ομοίως και στην Ελλάδα με την ομάδα μου, είναι πιο «οικογενειακό» βέβαια και εισπράττω αρκετή αγάπη από τους συμπαίχτες μου.
- Ασχολείσαι με κάτι άλλο πλην των αγωνιστικών υποχρεώσεων;
Ναι φυσικά. Ασχολούμαι με το eshop μου (www.dartsline.com) το οποίο έχει σαν αντικείμενο τι άλλο, τα βελάκια και όλο τον σχετικό εξοπλισμό και κάνω και exbition σε Ελλάδα και εξωτερικό με συμβουλές και πρακτικές βελτίωσης του τρόπου παιξίματος των αθλητών.
Σαν επίλογο θα κρατήσω μια από τις κουβέντες του πατέρα του Γιάννη που λέει κάθε φορά που θέλει ν αστειευτεί.
«Μου χρωστάς τα ντουλάπια και τους τοίχους του σπιτιού που είχες τρυπήσει» αναφερόμενος στα πρώτα βήματα του Γιάννη, ο οποίος κρέμαγε τον στόχο στα ντουλάπια και στους τοίχους και πολλές φορές αστοχούσε κάνοντας τρύπες. Μέχρι πριν λίγα χρόνια πίσω από το κάδρο στο πατρικό του υπήρχαν οι τρύπες να θυμίζουν τα πρώτα ακόμα εκείνα άγουρα χρόνια. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πώς ο επόμενος πρωταθλητής είχε γεννηθεί…
Πηγή : Προσωπικό αρχείο John Michael
