Ο Γιώργος Καστέλλης μας συστήνει με το μυστήριο, τη δράση και ένα κάρμα, το αποτέλεσμα είναι δυνατό και καθηλωτικό, όπως περιμένετε.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
Ο Γιώργος Καστέλλης γράφει στο βιβλίο του που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή«-Η σχέση με αυτό που βρίσκεται εκεί πάνω και μας προσέχει είναι το πιο όμορφο ρούχο που μπορεί να ράψει κανείς, μικρέ μου. Οι εκκλησίες είναι για τους τεμπέληδες που θέλουν το πατρόν έτοιμο» (σελ. 265). Ποιο είναι το τελικό συμπέρασμα; «Αυτό είμαστε τελικά, ούτε όσα κάναμε ούτε όσα πάθαμε, μόνο όσα ποθήσαμε. Στις ζωές που άλλαξα και στα σώματα που ενδύθηκα δεν βρήκα άλλη ενιαία ταυτότητα από τις επιθυμίες» (σελ. 287)
Ο Γιώργος Καστέλλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984. Αποφοίτησε από την ανώτερη δραματική σχολή «Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας» το 2006 και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη σκηνοθεσία κινηματογράφου το 2009, στο πανεπιστήμιο «Queen Margaret» του Εδιμβούργου. Σήμερα εργάζεται ως σεναριογράφος για την τηλεόραση.
Το «Old Soul» είναι το δεύτερο βιβλίο του Γιώργου Καστέλλη ύστερα από το επιτυχημένο ντεμπούτο του στον χώρο της λογοτεχνίας το 2017 με το μυθιστόρημα «Ερωσφόρος», το οποίο κυκλοφορεί, σε δεύτερη έκδοση, επίσης από τις Εκδόσεις Πνοή.
«Old soul», τι σας ενέπνευσε γι’ αυτό το αριστούργημα;
Ο χαρακτήρας αυτός που θυμάται τις προηγούμενες ζωές του ήταν μια ιδέα που κρατούσα στο συρτάρι μου για πολλά χρόνια κι αν το ανακαλώ σωστά, προέκυψε από αστείο ενός φίλου. Κάποια στιγμή ωρίμασε μέσα μου κι αποφάσισα να ασχοληθώ μαζί της. Τότε είχα μόλις εκδώσει το πρώτο μου μυθιστόρημα κι εντόπισα έναν πρώτο παραλληλισμό με αυτόν τον ήρωα. Λένε πως κάθε βιβλίο είτε που διαβάζεις είτε που γράφεις είναι σαν να ζεις μια ακόμα ζωή. Λίγο πολύ στο «Old Soul» αποφάσισα να εξερευνήσω γιατί έχουμε αυτή την ανάγκη, είτε να πιστεύουμε σε άλλες ζωές είτε ακόμα και ως δημιουργοί να τις πλάθουμε.
Τι είναι για σας κάρμα;
Είναι μια πάρα πολύ παρηγορητική ιδέα που όσους επιλέγουν να την πιστέψουν τους βοηθάει να αντέχουνε το χάος, μια προέκταση της ιδέας του θεού. Προσωπικά δεν είμαι βέβαιος αν αληθεύει η ύπαρξη του.
Γράφετε: «Ζηλεύω όποιον έχει την ακλόνητη πεποίθηση, ή έστω τον ακλόνητο φόβο, πως όλα αρχίζουν στη γέννα και τελειώνουν στον θάνατο… εγώ θυμάμαι» (σελ. 16). Δεκατέσσερις ζωές θυμάται ο ήρωας του βιβλίου σας. Εσείς πιστεύετε στη μετενσάρκωση;
Σίγουρα είμαι ανοιχτός στην ιδέα και τη βρίσκω μια πολύ ενδιαφέρουσα και ταυτόχρονα συμφέρουσα εκδοχή για μας τους θνητούς, στη βάση μου όμως παραμένω αγνωστικιστής. Οποιαδήποτε πίστη είναι σίγουρα καλό να τη διατηρείς στο βαθμό που σε παρηγορεί, δε θα συμβούλευα όμως ποτέ κανέναν να ζήσει τη ζωή του βασισμένος σε πράγματα που δεν είναι ορατά κι επαληθεύσιμα.
Η αδελφή ψυχή υπάρχει για όλους μας εκεί έξω;
Είμαι βέβαιος πως για τον καθένα μας εκεί έξω, υπάρχουν πολλές ψυχές –κι απαραιτήτως και πολλά σώματα– ικανά να παίξουν αυτόν τον ρόλο. Είναι μοιραίο από τη στιγμή που ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο και να ερωτευτούμε και να αγαπήσουμε. Το ποιον όμως, δεν πιστεύω ότι είναι προδιαγεγραμμένο νομοτελειακά. Καλό είναι λοιπόν να εξερευνήσουμε όλες τις επιλογές που νιώθουμε την ανάγκη να εξερευνήσουμε. Σίγουρα υπάρχουν συμβατοί και ασύμβατοι υποψήφιοι αλλά ο αγώνας δεν είναι ποτέ στημένος και κρίνεται πάντα εκ του αποτελέσματος. Κι αυτό είναι κάτι που νομίζω το υποστηρίζει και η ίδια new age φιλοσοφία όταν αναφέρεται στον συγκεκριμένο όρο.
«Ακόμα ένας κόκκος γνώσης κι εμπειρίας στο κάστρο από άμμο που χτίζω αιώνες τώρα» γράφετε στο βιβλίο σας και σας ρωτώ αν η γνώση και οι εμπειρίες είναι για σας το άλφα και το ωμέγα.
Νομίζω πως είναι και όλη η ενδιάμεση αλφάβητος. Τι άλλο στ’ αλήθεια υπάρχει πέρα από τις εμπειρίες μας και όση γνώση αποκομίζει ο καθένας μας από αυτές;
Ποιος διάβασε πρώτος το βιβλίο σας και τι σας είπε;
Μια πολύ στενή μου φίλη που διαβάζει αρκετά. Η αντίδραση της ήταν ιδιαιτέρως ενθαρρυντική και σε αυτό ακριβώς ήλπιζα. Θέλω να πω ήξερα πως είναι ένας άνθρωπος πολύ θετικά προκατειλημμένος απέναντι μου και γι’ αυτό και την επέλεξα. Είναι σημαντικό να μη σε αποθαρρύνει το άμεσο περιβάλλον σου. Εκεί έξω θα το κάνουν άλλοι τόσοι.
Έχει καταρριφθεί από τον ήρωα ο φόβος του θανάτου. Εσείς φοβάστε τον θάνατο;
Αποφεύγω να τον σκέφτομαι σοβαρά στην καθημερινότητά μου. Ο δικός μου συγκεκριμένα προσποιούμαι πως δεν υπάρχει καν ως ενδεχόμενο. Υποθέτω όμως πως αν ερχόμουν άμεσα αντιμέτωπος μαζί του θα τον έτρεμα.
Γράφετε: «Μερικές φορές το καλύτερο που έχεις να κάνεις όταν σου υψώνουν το ποτήρι είναι να γελάς και να το τσουγκρίζεις. Γιατί ίσως η μόνη κόλαση είναι να μην υπάρχει κανείς για να πιεί μαζί σου στην υγειά σου». Μπορείτε να μας το σχολιάσετε;
Το συγκεκριμένο απόσπασμα για να το κατανοήσει κανείς πλήρως θα πρέπει να το εξετάσει και σε σχέση με τις δύο παραγράφους που προηγούνται στο βιβλίο. Επιγραμματικά θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτελεί μια επιβεβαίωση της παροιμίας: «Αγάπα τους φίλους σου με τα ελαττώματά τους» από μεριάς του ήρωα. Στο σημείο αυτό ο χαρακτήρας της Περλ αναφέρεται στην άφεση αμαρτιών που αποφασίζει να δώσει στη μητέρα της παρόλο που αποτελεί έναν ηθικά αμφίσημο χαρακτήρα.
Διαβάζουμε: «Έτσι τις αναγνωρίζει κανείς τις ψυχές, από τα μάτια… Κι αν έχεις ξεχάσει το χρώμα ή το σχήμα, αυτό που αισθάνεσαι όταν σε κοιτάζουν είναι αλάνθαστο, μοναδικό σαν δακτυλικό αποτύπωμα». Ποια ψυχή άφησε σε σας δακτυλικό αποτύπωμα;
Υποθέτω όλες όσες έχουμε ανταλλάξει τέτοια βλέμματα, αν ακολουθήσουμε τη λογική του συγγραφέα.
Γράφετε: «Αυτό είμαστε τελικά, ούτε όσα κάναμε ούτε όσα πάθαμε, μόνο όσα ποθήσαμε. Στις ζωές που άλλαξα και στα σώματα που ενδύθηκα δεν βρήκα άλλη ενιαία ταυτότητα από τις επιθυμίες». Οι επιθυμίες σας είναι για σας πολύτιμες και προσπαθείτε να τις πραγματοποιήσετε ή κάνετε πίσω όταν υπάρχουν απαγορευτικά;
Εξαρτάται πάντα το είδος των απαγορευτικών και ποιος τα επιβάλλει. Συνήθως τα πράγματα που επιθυμώ πάντως δεν είναι απαγορευμένα.
Η «φυγή» από αυτή την πραγματικότητα για σας ποια είναι;
Το διάβασμα και το γράψιμο για μένα αποτελούν τις πιο λειτουργικές αποδράσεις.
Είχα την χαρά να διαβάσω και το πρώτο σας βιβλίο τον «Ερωσφόρο», που από ό,τι έμαθα βγήκε σε 2η έκδοση από τις εκδόσεις Πνοή. Αλήθεια τελειώνει ο έρωτας με ένα χάπι;
Για την ώρα ακόμα όχι αλλά μπορεί να τελειώσει από άλλα πράγματα, συνήθως από τον χρόνο.
Ποιος έδωσε τον αμφίσημο τίτλο «Ερωσφόρος»;
Εγώ και αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη.
Γενικά στα βιβλία σας σας αγχώνει μήπως η ιστορία χάσει «κάπου» το ενδιαφέρον του αναγνώστη; Πόσο δύσκολο είναι να το διατηρήσετε αμείωτο μέχρι την τελευταία του σελίδα;
Θα έλεγα ότι αυτό που κυρίως με αγχώνει είναι μήπως χάσω κάπου εγώ το ενδιαφέρον μου. Οι δυνητικοί αναγνώστες είναι άπειροι και σίγουρα δεν μπορείς να ικανοποιήσεις ποτέ τις απαιτήσεις όλων. Το καλύτερο, λοιπόν, που μπορείς να κάνεις είναι να γράψεις το βιβλίο που θες εσύ να διαβάσεις. Ακούγεται εύκολη διαδικασία αλλά δεν είναι γιατί ακόμα κι αν καταφέρεις να «κοροϊδέψεις» τους πάντες, στον εαυτό σου δεν μπορείς ποτέ να πεις ψέματα.
Πόσο καιρό σας παίρνει να γράψετε ένα βιβλίο;
Δυστυχώς αυτό εξαρτάται πολύ και από τις λοιπές υποχρεώσεις της καθημερινότητάς μου. Ο πραγματικός χρόνος που αφιερώνω στην πρώτη γραφή έχω παρατηρήσει πως συνήθως κυμαίνεται από έξι μήνες ως ένα έτος. Από εκεί και πέρα όμως μου είναι απαραίτητα και κάποια μεγάλα διαλλείματα για να πάρω απόσταση από το κείμενο και να περάσω στη δεύτερη γραφή η οποία μπορεί να μου πάρει άλλο τόσο. Η συνολική διαδικασία λοιπόν από τη στιγμή που θα γράψω την πρώτη λέξη ως την έκδοση μπορεί να φτάσει όπως έχει δείξει η ιστορία και την πενταετία.
Μετά από δυο τόσο πρωτότυπα και επιτυχημένα βιβλία, τι άλλο έχουμε να περιμένουμε συγγραφικά από σας;
Σας ευχαριστώ πολύ που τα χαρακτηρίζετε έτσι. Ελπίζω καλώς εχόντων των πραγμάτων μέσα στο προσεχές μέλλον να υπάρξει και τρίτο και να μην σας απογοητεύσει ούτε αυτό.
