Η Λένα Μαντά είναι Ελληνίδα συγγραφέας. Το πρώτο της βιβλίο κυκλοφόρησε το 2001 από τις εκδόσεις Λιβάνη, ενώ όλα τα υπόλοιπα βιβλία της έχουν εκδοθεί από τον εκδοτικό οίκο Ψυχογιός και μερικά έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
Η Λένα Μαντά γεννήθηκε το 1964 στην Κωνσταντινούπολη. Σπούδασε νηπιαγωγός αλλά δεν εργάστηκε στον συγκεκριμένο τομέα. Ασχολήθηκε με τα καλλιτεχνικά και τη δημοσιογραφία. Είχε δικό της θίασο κουκλοθεάτρου που ανέβαζε έργα γραμμένα από την ίδια και δικές της διασκευές λαϊκών παραμυθιών. Δημοσίευσε άρθρα σε τοπικές εφημερίδες. Ήταν διευθύντρια προγράμματος σε ραδιοφωνικό σταθμό, στον οποίο έκανε καθημερινά μια ενημερωτική εκπομπή και επιμελήθηκε τα διαφημιστικά σποτ.
Μετά το «Πράσινο Φόρεμα», είναι το δεύτερο βιβλίο σας που φέρει τη σφραγίδα της καραντίνας, με ιδιαίτερο τίτλο «Η σφραγίδα». Θα θέλατε να μας ενημερώσετε, πως προέκυψε αυτό και από πού επηρεαζόμενη;
Είναι από αυτά που προκύπτουν χωρίς να τα περιμένεις, εντελώς τυχαία. Πράγματι η ιδέα γεννήθηκε κατά την διάρκεια κάποιας από τις αλλεπάλληλες καραντίνες που ζήσαμε και αφορμή στάθηκε μια εκπομπή που αναφερόταν στο Αναμορφωτήριο θηλέων. Τότε δόθηκε το έναυσμα στην φαντασία μου ώστε να δημιουργήσει μια ηρωίδα η οποία θα δοκιμαζόταν σκληρά κατά τον εγκλεισμό της σε αυτό.
Είναι σημαντικό ως ιστορία ο χώρος του Σωφρονιστηρίου Θηλέων Αθηνών;Βοηθήστε μας να μπούμε στο κλίμα του, αρκετά χρόνια πριν, και βέβαια ποια η διαδρομή του στο χρόνο; Υπάρχει ακόμη ως χώρος;
Το Αναμορφωτήριο θηλέων, λειτούργησε από την δεκαετία του ’50 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70. Ένα κολαστήριο στο οποίο οδηγούνταν ανήλικα κορίτσια για να σωφρονιστούν. Στην πραγματικότητα οι συνθήκες ήταν απάνθρωπες και πολλά από τα κορίτσια δεν δίσταζαν να αυτοτραυματιστούν ώστε να οδηγηθούν σε νοσοκομείο και να ξεφύγουν έστω και λίγο από τις συνθήκες κράτησης. Σήμερα υπάγεται σε σχολικό συγκρότημα…
Κα Μαντά, αλήθεια νιώθετε πως και σήμερα –τόσα χρόνια μετά- έχει η κοινωνία μας την ανάγκη τέτοιων υπομνήσεων, ώστε να βοηθήσουν σε ότι προβληματικό έχει παραχθεί σε σχέση με την καταπίεση των γυναικών;
Δυστυχώς ακόμα και στις μέρες μας, υπάρχει έντονη παθογένεια στην κοινωνία μας και κάθε συζήτηση που προκαλείται από την όποια μορφή τέχνης, μόνο σε καλό μπορεί να οδηγήσει. Η σφραγίδα όμως, βάζει μια κόκκινη γραμμή και σε ένα άλλο θέμα των ημερών. Πόσο έτοιμοι είμαστε (όλοι) να κρατήσουμε μια σφραγίδα στα χέρια μας και να την βάλουμε πάνω σε όποιον διαφέρει από μας; Στο χρώμα, στην θρησκεία, στο βάρος, στο ύψος, στην σεξουαλικότητά μας; Πόσο εύκολα περιθωριοποιούμε τους συνανθρώπους μας;
Μήπως, πραγματικά, η πανδημία και ο εγκλεισμός έπαιξαν καταλυτικό ρόλο ώστε να δικαιολογείται το φαινόμενο των γυναικοκτονιών σήμερα;Ή θεωρείτε πως υπήρχε, σε λανθάνουσα κατάσταση για να εκδηλωθεί τόσο ωμά;
Οι γυναικοκτονίες και η κακοποίηση γενικότερα, δεν ήταν ποτέ σε λανθάνουσα κατάσταση, σύμφωνα με τα στοιχεία. Απλώς ήρθε η ώρα πλέον να φωτιστεί άπλετα το πρόβλημα μέσα από τα μέσα και τα κοινωνικά δίκτυα, ν’ ανοίξουν στόματα, να σπάσει η σιωπή. Θεωρώ όμως ότι έχουμε μπροστά μας πολύ δρόμο μέχρι η γυναίκα να πάρει την θέση που της ταιριάζει σε μια σύγχρονη και ευνομούμενη κοινωνία…
Πόσο το θέμα διευκόλυνε τη μυθοπλασία σας και αν η μυθοπλασία βασίστηκε και σε πραγματικά περιστατικά;
Κάθε θέμα με το οποίο καταπιάνομαι έχει τις δυσκολίες του. Δεν φτάνει μια καλή ιδέα, χρειάζεται μελέτη για να εξελίξεις το αρχικό πλάνο. Στην σφραγίδα δεν υπάρχουν αληθινά περιστατικά, πέρα από το ίδιο το αναμορφωτήριο που υπήρξε. Η μυθοπλασία στήριξε λοιπόν το αληθινό και το αντίστροφο.
Ποιες πρωτοβουλίες νομίζετε, πως χρειάζονται ώστε να αντιστραφεί το έντονο αυτό κλίμα της κακοποιητικής συμπεριφοράς των αρσενικών;
Θα ήταν ανώριμο και επιπόλαιο από μέρους μου να <νομίζω> οτιδήποτε για ένα θέμα που ταλανίζει την κοινωνία εδώ και δεκαετίες. Υπάρχουν ειδικοί και σ’ αυτούς πρέπει να στραφούμε, ώστε η δουλειά να ξεκινήσει από εκεί που θα αποδώσει σίγουρους καρπούς, δηλαδή από τα παιδιά. Ο σεβασμός του ανθρώπου αλλά και κάθε πλάσματος και των δικαιωμάτων του, πρέπει να γίνει κύριο μέλημα δασκάλων, καθηγητών αλλά και γονέων. Δεν πρόκειται να υπάρξει κανένας διακόπτης που θα επιφέρει μια δραματική αλλαγή. Θέλει αδιάκοπο και συνεχή αγώνα. Αν το αντιληφθούμε, θα συνειδητοποιήσουμε ότι κάθε μέρα που χάνεται από αυτή την κατεύθυνση, είναι πολύτιμη.
Με πολύ ενδιαφέρον το αναγνωστικό κοινό του Βόλου θα σας συναντήσει την Τρίτη 5 Ιουλίου, προκειμένου να ανταλλάξει απόψεις μαζί σας. Θα θέλατε να μας ενημερώσετε αν ετοιμάζετε κάτι αυτή την περίοδο..
Έχοντας παραδώσει το επόμενο βιβλίο μου στις εκδόσεις Ψυχογιός ετοιμάζομαι ν’ αναχωρήσω για Τζιά όπου μέσα στο καλοκαίρι μαζί με την Κλαίρη Θεοδώρου θα γράψουμε την επόμενη Γυναικεία Υπόθεση. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε με το αναγνωστικό κοινό την Τρίτη στην παρουσίαση! Είμαι πολύ χαρούμενη που θα δω τόσους φίλους, μετά από τόσα χρόνια!
“Η σφραγίδα” Λένα Μαντά
Ένα χαρτί εμφανίστηκε, το υπέγραψαν και οι δύο και στη συνέχεια ο ξερός κρότος της σφραγίδας πάνω στο ξύλο του γραφείου επικύρωσε την όποια συμφωνία. Ο Βασίλης Ρένεσης έφυγε, χωρίς να ρίξει δεύτερη ματιά στην κόρη του…
Οδός Ισαύρων…
Εκεί αρχίζει τη ζωή της η Φρειδερίκη Ρένεση· κόρη του Βασίλη και της Λουίζας, αδελφή του Φώτη.
Οδός Ασκληπιού…
Στο παλιό αρχοντικό ζει ο μοναδικός άνθρωπος που γνωρίζει το σκοτεινό παρελθόν του Βασίλη Ρένεση, πριν μάθει το αποτρόπαιο παρόν του.
Το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται· από την οδό Ισαύρων, που κρύβει τόση βία, κυλάει ανάμεσα στα στενά της Τρούμπας, γυρίζει πίσω στην Κατοχή και σταματάει στη Χούντα…
Στο κατώφλι του Αναμορφωτηρίου Θηλέων… Εκεί όπου έγινε το μεγάλο κακό… Τη χρονική στιγμή όπου άλλαξε το παρόν και το μέλλον. Πίσω από τους ψηλούς τοίχους του, μπήκαν τα θεμέλια για να πληρώσουν οι ένοχοι.
Μόνο που ο δρόμος είναι μακρύς, το αίμα ρέει και τα σημάδια πονούν… (Από την παρουσίαση της έκδοσης)
