Η Μάρω Βαμβουνάκη γεννημένη στα Χανιά, ήρθε στην Αθήνα στα εννιά της χρόνια. Σπούδασε Νομική και Ψυχολογία κι έπειτα, το 1972 έζησε στην Ρόδο για 11 χρόνια, εξασκόντας το επάγγελμα του συμβολαιογράφου. Σήμερα ασχολείται πλέον αποκλειστικά με τη συγγραφή και με αφορμή τα δεκάδες βιβλία που έχει γράψει και έχουν αγαπηθεί από τον κόσμο, αλλά και την τελευταία συγγραφική της δουλειά, την «Μπαλάντα της Ζήλειας», αποφασίσαμε να επιχειρήσουμε μια συζήτηση μαζί της, που όπως θα διαπιστώσετε ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα!
- Για αρχή επιτρέψτε μου να σας απευθύνω την κλασική μεν, με τις τόσο διαφορετικές κάθε φορά απαντήσεις δε, ερώτηση που μπορεί κάποιος να θέσει σε έναν συγγραφέα. Πώς ξεκινήσατε να γράφετε; Tι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε το πρώτο σας βιβλίο;
Ξεκίνησα να γράφω από τόσο παλιά, που δεν θυμάμαι ακριβώς… Στους τοίχους της βεράντας μας στα Χανιά, θυμάμαι να γράφω με κιμωλία. Μετά, στο Δημοτικό, όταν μας έδιναν θέμα για έκθεση, θυμάμαι να γίνομαι άνω-κάτω μπροστά στη λευκή σελίδα του τετράδιου.
- Τι είναι η συγγραφή για εσάς;
Νομίζω πως κατά το μισό είναι κατανόηση του κόσμου και το άλλο μισό ένα άδειασμα από κάτι βαρύ και ωραίο που με πλημμυρίζει. Σαν τον γεννημένο τραγουδιστή που του είναι αδύνατο να μην τραγουδήσει.
- Γεννηθήκατε στα Χανιά, αλλά μεγαλώσατε στην Αθήνα. Επίσης, ζήσατε και εργαστήκατε για αρκετά χρόνια και στη Ρόδο. Ποιος τόπος σας έχει επηρεάσει πιο πολύ και αυτή του η επιρροή κατά συνέπεια και τα βιβλία σας, τα Χανιά, η Αθήνα ή η Ρόδος;
Σίγουρα τα Χανιά, ριζικά, αρχέγονα, με μια ατέλειωτη επιρροή που πονάει. Αλλά και η Ρόδος και η Αθήνα είναι κομμάτια μου. Δικά μου, εγώ! Μια Τριάδα που με πλάθει και με ξαναπλάθει. Με φουρνίζει, με ψήνει και με τρώει ξανά και ξανά.
- Έχετε πει πως αν κάποιος σας ζητούσε να του προτείνετε κάποιο δικό σας βιβλίο, θα επιλέγατε την «Ντούλια» ή τον «Ερωτευμένο Πολωνό». Γιατί κάποιο από αυτά τα δύο; Τι το ξεχωριστό έχουν από τα υπόλοιπα βιβλία σας;
Γιατί τελειώνουν με το απόλυτο που αναζητώ εκ γενετής. Η Ντούλια με την απόλυτη δυστυχία, ο Πολωνός με την απόλυτη ευτυχία. Δεν χώρεσαν εκπτώσεις σ΄αυτές τις ιστορίες κι αυτό μου έκανε καλό.
- Ποια είναι η πρώτη σκέψη σας όταν τελειώνετε τη συγγραφή ενός βιβλίου;
Ένα Ουφ και ένα Κρίμα…Ταυτόχρονα.
- Έχοντας σπουδάσει ψυχολογία, ποιο πιστεύετε ότι είναι το μεγαλύτερο «ελάττωμα» στην ψυχή του ανθρώπου;
Το ψέμμα. Η απόσταση από την Αλήθεια. Η απόσταση από τον Θεό.
- Έρωτας και Ζήλεια. Κατά πόσο αυτές οι δύο έννοιες είναι συνυφασμένες; Τελικά ο έρωτας, μέσα και από τα προσωπικά σας βιώματα, είναι δώρο ή τίμημα;
Η ζήλεια ναι, είναι συνυφασμένη με τον έρωτα γιατί ο έρωτας απαιτεί την αποκλειστικότητα. Αν όμως η ζήλεια προέρχεται από άλλες δικές μας παλιές στερήσεις και ξεσπάει στον έρωτα, τότε είναι μάταιη παθολογία που δεν έχει μεγάλη σχέση με τον αγαπώμενο. Θέλει επίγνωση και βοήθεια αυτή η διαφορά. Όσο για το δώρο, ναι είναι δώρο παραδείσου και αιωνιότητας. Ακριβοπληρωμένο βέβαια, και πώς να γίνει αλλιώς; Τι σπουδαίο δεν κοστίζει πόνο;
- Αν σας έλεγε κάποιος ότι μπορείτε να έχετε στη βιβλιοθήκη σας μόνο 5 βιβλία, ποια θα ήταν αυτά;
Οι Αδελφοί Καραμαζώφ του Ντοστογέφσκι, η Ανάσταση του Τολστόη, η Αγία Γραφή πρώτη, τα Ανεμοδαρμένα Ύψη της Μπροντέ, ‘Ανθρωποι και ποντίκια του Στάινμπεκ. Σας τα λέω αυθόρμητα, υπάρχουν βέβαια και πολλά άλλα.
- Τι θα θέλατε να σκέφτεται και να νιώθει ο αναγνώστης όταν διαβάζει κάποιο βιβλίο σας;
Νομίζω πως αυτό που θέλω συμβαίνει συχνά. Να λέει: Αυτό θα μπορούσα να το γράψω κι εγώ…
- Έχετε κάποιο ρητό σαν αρχή στη ζωή σας; Αν ναι, ποιο είναι αυτό και γιατί το συγκεκριμένο;
Eνα κινέζικο που το πιστεύω: Μπορεί να υπάρχει τύχη, αλλά η τύχη πάει και χτυπάει τη γελαστή πόρτα…
- Κλείνοντας, να σας ευχαριστήσουμε για τη συνέντευξη και να σας ρωτήσουμε αν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο θέμα, μια ιστορία που για κάποιο λόγο δεν έχετε καταφέρει να γράψετε ακόμα, αλλά θα θέλατε πολύ μελλοντικά;
Πολλά, πολλά! Δεν νομίζω να τα προλάβω όλα…
Σας ευχαριστώ πολύ! Να είστε όλο και καλύτερα και επίμονοι στο ωραίο και καλό!
