Με μια οργιαστική διάθεση για δημιουργία – χαρακτηριστικό δείγμα της αυθόρμητης φύσης του – ο Θεόδωρος Λεβεντάκης, φιλόδοξος και πολλά υποσχόμενος σχεδιαστής μόδας, καταρρίπτει χωρίς τύψεις στερεότυπα, αρνείται να συμβιβαστεί με το ό,τι θεωρείται εύκολο και σίγουρο στη ζωή, ενώ φρενήρης στήνει κάθε φορά το δικό του μεγαλοπρεπεή χορό, όχι με μαινάδες που φορούν δέρματα ζώων αλλά με μοντέλα που φέρουν ευφάνταστες δαντελωτές συνθέσεις στα πρότυπα του ελληνιστικού ροκοκό, γύρω από μια θυμέλη, πιο σύγχονη, ίσως και λίγο πιο σκανδαλώδη για τους μη τολμηρούς. Γιατί, ναι, στο Παρίσι, κάθε δρόμος, κάθε διάδρομος, ακόμα και κάθε γωνιά, μετουσιώνεται σε ιερό βωμό προς τιμήν της Μόδας, της Ιστορίας της Τέχνης, της Καλαισθησίας. Μάλλον, αυτό μάγεψε κάποτε το νου του Θεόδωρου Λεβεντάκη, και τώρα, ο Θεόδωρος Λεβεντάκης μεγαλουργεί σε μια πόλη που για πολλούς μοιάζει ονειρική, χαρακτηρίζεται ως «Πόλη του Φωτός», ιδοσυναμώντας με το απαύγασμα της ομορφιάς. Ωστόσο, για εκείνον, φαίνεται ότι η πόλη αυτή, που κάποτε δεν ήταν παρά μόνο ένα μικρό νησί, επιπλέει σαν ένα άλλο νησί της Καλυψούς, παραδεισένιο μεν, κάπως επίπλαστο δε.
Ο λόγος, λοιπόν, στον ίδιο, σε έναν ιδαίτερο ταξιδευτή, πολυμήχανο Οδυσσέα, χαμένο στον κόσμο της Μόδας και της Τέχνης…
Επιμέλεια συνέντευξης: Γιώργος Ορφανίδης
Από τη Θεσσαλονίκη, ένα παλίμψηστο ανθρώπων και ιδεών σχεδόν στην άκρη της βαλκανικής χερσονήσου, στο Παρίσι, μία σύγχρονη Μέκκα της Μόδας. Πώς και γιατί έγινες προσκυνητής του Καλαίσθητου χωρίς επιστροφή;
Καταρχάς, γεννήθηκα στην Κρήτη. Έπειτα, πέρασα πολλά χρόνια στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Για τη Θεσσαλονίκη, μάλιστα, έχω μια ιδιαίτερη αγάπη με πολλές όμορφες αναμνήσεις. Προσκυνητή δεν ξέρω αν θα με έλεγα… Ήταν – και είναι – κάτι το φυσικό. Κάτι που βγαίνει από μέσα μου. Είμαι απλά ο εαυτός μου!
Θα ήταν εύκολο να σε ρωτήσω ευθέως ποιες είναι οι πηγές έμπνευσης σου, ποια τα αγαπημένα σου θέματα και τα πρότυπα σου. Όμως, θαυμάζοντας προσωπικά τη δουλεία σου δε θα το κάνω. Στο βαθμό που μου επιτρέπει η καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία σου θα διεισδύσω στο κόσμο των επιλογών σου, προσπαθώντας να διαβάσω πίσω από το προφανές. Άλλωστε η Μόδα είναι μία μορφή Τέχνης, και η Τέχνη είναι ένα σύνολο σημείων-συμβόλων. Ξεκινώντας, αυτή την ενδοσκόπηση, λοιπόν, μου γεννιέται η επιθυμία να ρωτήσω γιατί τόση αγάπη για τη δαντέλα;
Οι πήγες έμπνευσης σίγουρα ποικίλλουν. Όπως και τα υλικά, υφάσματα κτλ. Όσον αφορά, λοιπόν, τη δαντέλα… Aγαπώ τα μοντέρνα μοτίφ, τα πιο μυστήρια και δραματικά με σύγχρονους τρόπους φινιρίσματος και επεξεργασίας. Σίγουρα είναι ένα υλικό που μπορεί να δουλευτεί με ποικίλους τρόπους, είναι σαν να κάνω γλυπτική πάνω σε ένα couture mannequin με μια αίσθηση ευθραυστότητας που με γοητεύει!
Παράλληλα, πολλές, δημιουργίες σου μας ταξιδεύουν χρόνια πίσω, στην ελληνική αρχαιότητα. Πατρόν, σχέδια, χρώματα που χρησιμοποιείς το μαρτυρούν. Θα μπορούσες να μοιραστείς μαζί μας τις σκέψεις αναφορικά με αυτή την προτίμησή σου;
Είμαι Έλληνας… οπότε σίγουρα η ιστορία της Ελλάδας, οι διάφορες πρώιμες εικόνες μου από την Κρήτη (κοπανελι, αργαλειοί, κτλ.) είναι περασμένες στο υποσυνείδητό μου. Προσωπικά μου φαίνεται πολύ λογικό να υπάρχουν κάποιες αναφορές στην ελληνική αρχαιότητα- παράδοση, πες το όπως θέλεις.
Κοιτάζω ξανά, λίγο καλύτερα τα σχέδιά του και παρατηρώ ότι δεν είναι λίγες οι φορές που μοτίβα και σύμβολα γεμίζουν τους υφασμάτινους καμβάδες, ανακαλώντας στη μνήμη μου κάτι απο εκείνο το “horror vacui” (φόβος του κενού) των σχεδόν πανάρχαιων Γεωμετρικών Χρόνων.
Και τα περίτεχνα σχέδια σου που πολλές φορές σαν ένα άλλο “horror vacui” γεμίζουν οργιαστικά μονόχρωμα υφάσματα-καμβάδες έργων τέχνης, έτοιμα για να φιλοξενηθούν στο πιο εναλλακτικό μουσείο Τέχνης…ας μην πούμε πόλη… ας αφήσουμε τους αναγνώστες μας να πλάσουν μία τοποθεσία στο δικό τους χωροχρόνο.
Με τον ίδιο περίπου τρόπο θα σου απαντήσω και σε αυτό. Τα πρώιμα ερεθίσματα καθορίζουν αρκετά την προσωπικότητα μας. Είμαι, λοιπόν, μια περίτεχνη, καλλιτεχνική, μυστήρια και αινιγματική προσωπικότητα, κάτι που είναι εμφανές και στις δημιουργίες μου.
Μιλώντας, όμως, για μουσεία… είμαι πολύ περίεργος να ακούσω ποιο Μουσείο Μόδας ή ποια μουσειακή πτέρυγα που σχετίζεται με την ιστορία της Μόδας σε ενθουσιάζει περισσότερο.
Λατρεύω την ιστορία της μόδας και της τέχνης γενικά. Οι εκθέσεις και συγκεκριμένα τα μουσεία της μόδας όπως το Palais Galliera (Musée de la mode…de la ville de Paris), όπου αναμένετε και η νέα έκθεση GABRIELLE CHANEL. MANIFESTE DE MODE, καθώς και άλλα μουσεία με εκθέσεις haute couture με παρασέρνουν και μου προκαλούν ένα δέος και έναν σεβασμό για τον κόπο και τη δουλειά όλων όσων έχουν εργαστεί για να υλοποιηθεί μια δημιουργία, πέρα από το design του εκάστοτε σχεδιαστή.
Με τι ασχολείσαι αυτή την περίοδο;
Μένω στο κέντρο του Παρισιού, απολαμβάνω την ομορφιά και τα μυστήρια της πόλης του φωτός, όπως την ονομάζουν πολλοί (δεν θα ήθελα να τους το χαλάσω) και δουλεύω πάνω σε τεχνικές της haute couture και με προσωπικά projects.
Η καλύτερη συμβουλή που άκουσες ποτέ σχετικά με τη δουλειά σου; Ποια ήταν, ποιος σου την έδωσε και πότε;
Η καλύτερη συμβουλή… Δεν θυμάμαι για να σου είμαι απόλυτα ειλικρινής. Πάντοτε άκουγα όμορφα σχόλια, ή μάλλον ήμουν σίγουρος ότι αυτό που θα σχεδιάσω βασίζετε σε έρευνα και αρκετή σκέψη, και είμαι πολύ αυστηρός για να έχω ένα άρτιο και καλαίσθητο αποτέλεσμα.
Τάση της Μόδας που λατρεύεις;
Για το FALL/WINTER 2020-2021: Sleeping Bag Coats – Voluminous and Oversized Coats.
Τάση της Μόδας που δε θέλεις να θυμάσαι, ούτε καν να βλέπεις στα περιοδικά;
Δεν υπάρχει κάποια που δε θα ήθελα να θυμάμαι. Όλες έχουν τη δικιά τους ιστορία και αντανακλούν τις εναλλαγές της κάθε εποχής.
Αγαπημένος σχεδιαστής;
Χμμ… Σίγουρα όχι μόνο ένας. Θα σου πω ένα τοπ three all time favorite για εμένα: Christóbal Balenciaga, Martin Margiela, Raf Simons.
Ποια τα σχέδια σου για το προσεχές χρονικό διάστημα και ποια τα όνειρα σου για το μέλλον;
Η περίοδος που βρισκόμαστε με όλη αυτή την παγκόσμια πανδημία σίγουρα με προβληματίζει πολύ. Υπάρχει τεράστια αβεβαιότητα σε πολλούς τομείς, και στη μόδα βεβαίως. Εύχομαι να είμαι καλά σωματικά και ψυχικά στο Παρίσι και περιμένω να ενταχθώ σε ένα creative team ενως Haute Couture Maison. On verra…
Ο Θεόδωρος Λεβεντάκης είναι πολύ νέος, ζει-αναπτύσσεται-δημιουργεί σε μία πόλη χαοτική, όμως, ήδη ξεχωρίζει. Το μέλλον του δικαιολογημένα γεμάτο σχέδια και όνειρα. Εμείς τον αποχαιρετάμε με μία απλή, ειλικρινή συμβουλή, σταγόνα στον ωκεανό όλων εκείνων που έχει ακόυσει μέχρι σήμερα.
Να ακολουθείς πάντα τους στόχους σου, μικρούς ή μεγάλους, Théo…και μην ακούς όποιον σου πει ότι αναζητάς κάτι το άπιαστο, μία νεφελοκοκκυγία, μία επίγεια ουτοπία! Άλλωστε, τα είπαμε αυτά… για πολλούς και το Παρίσι φαντάζει ουτοπικό!
Bonne chance Théodore!
Ευχαριστούμε πολύ τον κ. Θεόδωρο Λεβαντάκη για τη συνέντευξη!
