Μία πριγκίπισσα, ένα ξωτικό και ένας δαίμονας μπαίνουν σε ένα μπαρ. Το χιούμορ του Disenchantment είναι τόσο κοινότοπο όσο και ο τίτλος του πρώτου επεισοδίου του.
Ο Matt Groening, έχοντας δημιουργήσει μια σειρά διαδραματιζόμενη στο παρόν (The Simpsons) και μία διαδραματιζόμενη στο μέλλον (Futurama), επανέλχεται στον κόσμο του κωμικού animation με μια μεσαιωνική φαντασία. Το Disenchantment αποτελεί ένα κράμα coming-of-age ιστορίας, κωμωδίας και φανταστικού, που επικεντρώνεται στη ζωή μιας πρόσφατα ενηλικιωμένης πριγκίπισσας. Το υπόβαθρο είναι ένα -όχι και τόσο- ονειρικό βασίλειο, στους πρόποδες του “Μαγεμένου Δάσους”, σε μια εποχή όπου το χαρούμενο τέλος έχει δώσει τη θέση του στην επόμενη μέρα.
Λίγα λόγια για τους χαρακτήρες
Ο κεντρικός χαρακτήρας του Disenchantment είναι η δεκαεννιάχρονη πριγκίπισσα Tiabeanie, ή αλλιώς Bean, στην οποία τη φωνή της χαρίζει η Abbi Jacobson, γνωστή από τη σειρά Broad City. Η Bean, που βρίσκει τη ζωή στο παλάτι ανιαρή, προτιμά να περνά τον χρόνο της πίνοντας και παίζοντας χαρτιά. Έχοντας χάσει τη μητέρα της από την ηλικία των τεσσάρων και με τον πατέρα της να έχει παντρευτεί δεύτερη φορά και να την έχει απομακρύνει συναισθηματικά, η Bean βρίσκει συντροφιά ανάμεσα στους έκφυλους του βασιλείου. Αυτό έως ότου γνωρίσει δύο, όμοια με την ίδια, περιθωριακά όντα.
Ο Elfo είναι ένα ξωτικό, που περνά τις μέρες του πακετάροντας γλυκά, στη μαγική ξωτικούπολη, όπου όλα τα ξωτικά ζουν σε μια κατάσταση διαρκούς ευτυχίας. Προς μεγάλη έκπληξη του περίγυρού του, ο Elfo πλήττει και επιθυμεί να βιώσει τη δυστυχία. Παίρνει, λοιπόν, την απόφαση να εγκαταλείψει την πατρίδα του. Βρίσκεται, ξαφνικά, σε ένα κόσμο όπου όλοι είναι δυστυχισμένοι. Ο ίδιος, ωστόσο, σε σύγκριση με τους υπόλοιπους, δεν είναι καθόλου δυστυχισμένος. Είναι αισιόδοξος, αφελής και αγνοεί πλήρως έννοιες όπως ο πόλεμος. Σύντομα γνωρίζει την Bean, την οποία ερωτεύεται…
Ο Luci είναι ένας κατώτερης τάξης δαίμονας από την κόλαση, τον οποίο μυστηριώδεις δυνάμεις στέλνουν στο πλευρό της Bean. Την βοηθά να ενδώσει σε κάθε της επιθυμία και να πραγματοποιήσει κάθε σκανταλιά που της περνά απ’ τον νου. Παρ’όλα αυτά, στην πορεία της σειράς ανακαλύπτουμε ότι διαφέρει από τους σατανικούς όμοιούς του, καθώς δένεται συναισθηματικά με την Bean και τον Elfο και, όταν παρουσιάζεται η ανάγκη, είναι πρόθυμος να θυσιαστεί για αυτούς.
Χιούμορ και κοινωνική διάσταση
To Disenchantment είναι μια φεμινιστική σειρά, που περιστρέφεται γύρω από μια αντισυμβατική ηρωίδα. Όπως δήλωσε ο συνδημιουργός της σειράς, Josh Weinstein, στην Decider, δεν ήθελαν να γράψουν τη Bean ως αβοήθητη πριγκίπισσα, αλλά ούτε και ως ανίκητη πολεμίστρια. Αντ’ αυτού, ήθελαν να δημιουργήσουν μια ρεαλιστική, δεκαεννιάχρονη γυναίκα. Η πρωταγωνίστρια παίρνει τη μοίρα της στα χέρια της, όπως και πολλές από τις υπόλοιπες γυναικείες φιγούρες της σειράς. Βλέπουμε την μητέρα της και τη μητριά της να διαθέτουν πολύ περισσότερη εξουσία από οποιονδήποτε άντρα.
O βασιλιάς αποτελεί ενσάρκωση του στερεοτυπικού τεμπέλη, εριστικού και άπληστου άνδρα. Όταν η Bean έρχεται σε επαφή με μια ομάδα ληστών, η αρχηγός τους διαπιστώνει με δυσαρέσκεια πως η ληστεία είναι ένα ανδροκρατούμενο “επάγγελμα”. Στη δεύτερη σεζόν καταφθάνει ένα τσίρκο ξωτικών στο βασίλειο, το οποίο παρουσιάζει το “δυνατότερο -σωματικά και συναισθηματικά- ξωτικό”. Πρόκειται για γυναίκα.
Η σειρά ωστόσο δεν περιορίζεται στις φεμινιστικές της τάσεις. Αναφέρεται, ουκ ολίγες φορές, στην αποδοχή του σώματος (body positivity), χαρακτηριστικά μέσω μιας γίγαντα, αλλά και στη ρευστή ταυτότητα φύλου. Σατιρίζει την εκκλησία, τις αλλόκοτες πρακτικές των αιρέσεων στους μεσαιωνικούς χρόνους και τον φόβο των ανθρώπων της εποχής απέναντι στην επιστήμη.
Πολλά από αυτά είναι ζητήματα που σπάνια θίγονται στην μικρή (ή και στην μεγάλη οθόνη). Δυστυχώς, ωστόσο, το Disenchantment δεν καταφέρνει να τα ενσωματώσει επιτυχώς. Το χιούμορ του είναι τετριμμένο, δίχως πρωτοτυπίες. Αποτυγχάνει να διακωμωδίσει τις πεπερασμένες αντιλήψεις της κοινωνίας και, αντ’ αυτού, παγιδεύεται σε ένα φαύλο κύκλο επισήμανσης του προφανούς, με τρόπο πληκτικό, σε αντίθεση με άλλες σύγχρονες σειρές του είδους, όπως το Bojack Horseman.
Ποπ κουλτούρα
Ένα κεντρικό γνώρισμα του Disenchantment, είναι οι αναφορές του στην ποπ κουλτούρα. Ήδη από το πρώτο teaser της σειράς, μπορούσαμε να διακρίνουμε έναν θρόνο όμοιο με τον πασίγνωστο Σιδηρούν Θρόνο του Game of Thrones. Στο πρώτο επεισόδιο, βλέπουμε έναν μνηστήρα της Bean να σκοτώνεται, καταλάθως πέφτοντας πάνω σε αυτό τον θρόνο. Οι αναφορές στην αγαπημένη σειρά μεσαιωνικής φαντασίας δεν σταματούν εκεί.
Στη δεύτερη σεζόν της σειράς, διαμορφώνεται μια ισχυρή σύνδεση μεταξύ της Bean (και σε μικρότερο βαθμό της μητέρας της) με την Daenerys. Φεμινίστριες της εποχής τους, γεννημένες για να γίνουν βασίλισσες, με τις οικογένειές τους να έχουν ιστορικό παράνοιας. Η μυστηριώδης τελετή που η μητέρα της προόριζε για την Bean, δεν μπορεί να μην μας θυμίζει την επική σκηνή από την τρίτη σεζόν του Game of Thrones, όπου η Daenerys δραπετεύει μέσα από τις φλόγες. Στην αντίστοιχη σκηνή του Disenchantment, βλέπουμε έναν από τους συγγενείς της να προσπαθεί να γλυτώσει με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, αποτυγχάνοντας.
Ο πιο χαρακτηριστικός, όμως, παραλληλισμός μεταξύ Bean και Daenerys, είναι όταν βλέπουμε την ίδια και τη μητέρα της να κατευθύνονται προς την πατρίδα τους, αγναντεύοντας από την πλώρη του πλοίου, όπως ακριβώς η Daenerys στο φινάλε της έκτης σεζόν. To όνομα του μακρινού βασιλείου από όπου κατάγεται η Bean: Maru (όπως Meereen;).
Ένας ακόμη παραλληλισμός που παρατηρήθηκε στη σειρά, ήταν αυτός ανάμεσα στην ιστορία της μητριάς της Bean, Oona, και στους Πειρατές της Καραϊβικής. Μετά την (προσωρινή) πτώση του βασιλείου της Dreamland, βλέπουμε την πρώην βασίλισσα να δραπετεύει και να γίνει πειρατίνα.
Δυστυχώς οι αναφορές στην ποπ κουλτούρα και τις καλτ σειρές και ταινίες καταλήγει κουραστική. Το Disenchantment χάνει την αυθεντικότητά του και υποκαθιστά το πρωτότυπο χιούμορ με αποτυχημένη παρωδία. Κάνει τον θεατή να αναρωτιέται αν η σάτιρα είναι εσκεμμένη, ή μοναδική διέξοδος ενός δημιουργού που έχει στερέψει από ιδέες.
Συμπέρασμα
To Disenchantment είναι μια ευχάριστη σειρά για να παίζει στο βάθος, όσο προχωρά κανείς με την καθημερινότητά του. Στερείται πρωτότυπων αστείων και περιεχομένου. Είναι ευχάριστο, χωρίς όμως να είναι ιδιαίτερο. Αναμένουμε την δεύτερη σεζόν. Ίσως μας αλλάξει γνώμη!
