“Για να ολοκληρωθούν όλα, για να αισθάνομαι λιγότερο μόνος, μου απόμενε να ευχηθώ να είναι πολλοί οι θεατές την ημέρα της εκτέλεσής μου και να με υποδέχονται με κραυγές μίσους”. Ο Μερσώ που μας αξίζει Ο Μερσώ που μας αξίζει Ο Μερσώ που μας αξίζει Ο Μερσώ που μας αξίζει Ο Μερσώ που μας αξίζει
Ένας επαναλαμβανόμενος στροβιλισμός γύρω από το παράλογο και την επανάσταση, ο “Ξένος” είναι ένα απλοϊκό και συνάμα ουσιαστικό μυθιστόρημα. Από τα γνωστότερα έργα του βραβευμένου με Νόμπελ Αλμπέρ Καμύ, δημοσιεύτηκε το 1942. Έκτοτε θα μεταφερθεί στο θέατρο ουκ ολίγες φορές παγκοσμίως. Από το ξεκίνημα της παρουσίασης του θα συμβάλει ενεργά στη θεατρική τάση της τότε εποχής.
Δημοσιευμένο το 1942 αναφέρεται ως υπόδειγμα της φιλοσοφίας του παραλόγου. Η ιστορία του “Ξένου” αφηγείται τη ζωή του νεαρού Μερσώ από την ημέρα της κηδείας της μητέρας του και τη δολοφονία ενός Άραβα που διαπράττει απαθώς, στο Αλγέρι. Η πρώτη φράση του βιβλίου «Σήμερα, η μαμά πέθανε. Ή ίσως χθες, δεν ξέρω» , αρκεί για να μεταφέρει τον αναγνώστη στη φιλοσοφία του συγγραφέα και εν συνεχεία στο κόσμο της πιο αδιάφορης προς την ύπαρξη φυσιογνωμίας που έζησε σε βιβλίο.
Ο Καμύ δημιουργεί έναν αντι-ήρωα που δεν τηρεί τους κανόνες της κοινωνίας που ζει. Ξεφεύγει από τη νόρμα, δεν τηρεί κανόνες και “ ζει στο περιθώριο της ιδιωτικής, μοναχικής αισθησιακής ζωής” (Αλμπέρ Καμύ, Πρόλογος στην Αγγλική έκδοση του Ξένου). Δεν κλαίει στη κηδεία της μητέρας του, δέχεται να παντρευτεί τη Μαρί, σκοτώνει τον Άραβα στη παραλία κάτω από τον καυτό ήλιο και περιμένει την εκτέλεση του δίχως μελοδραματισμούς. Αναζητά με επιμονή την απόλυτη αλήθεια χωρίς ευαισθησίες και κανέναν και τίποτα. Αρνείται να πει ψέματα, κινούμενος μονάχα από το πάθος του απόλυτου φτάνει στην ατομική του εξέγερση. Με λίγα λόγια, ο Μερσώ είναι ο Χριστός που μας αξίζει.
Συνοψίζοντας το έργο, ο ίδιος ο Καμύ θα παρατηρήσει πως “Στην κοινωνία μας κάθε άνθρωπος που δεν κλαίει στην κηδεία της μητέρας του διατρέχει το ρίσκο να καταδικαστεί σε θάνατο. Ήθελα απλώς να πω ότι ο ήρωας του βιβλίου είναι καταδικασμένος επειδή δεν παίζει το παιχνίδι.”
Ο “Ξένος” με όποιο τρόπο και αν μας συνεπάρει είτε συγγραφικό, είτε θεατρικό είναι βέβαιο πως θα ξεδιπλώσει μπροστά μας τη γοητεία κάθε μορφής διαφορετικού και συνάμα μοναδικού. Το σεβασμό στην ατομική ιδιοσυγκρασία, στο αίσθημα και στη σκέψη με τον μαγευτικό τρόπο που ο Καμύ το έθεσε.
