2+1 βιβλία για την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου

Το όνομα της σπουδαίας στιχουργού, Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, ήταν ευρέως γνωστό σε όλους τους λάτρεις του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, καθώς η ίδια χάρη στο ταλέντο της εμπλούτισε το ελληνικό λαϊκό τραγούδι με μεγάλο αριθμό εξαιρετικών και ρηξικέλευθων για την εποχή της δημιουργιών. Στα τέλη του έτους που λίγο πριν αφήσαμε πίσω μας, ωστόσο, το ενδιαφέρον γύρω από την ζωή και το έργο αυτής της αξιοσημείωτης προσωπικότητας αυξήθηκε ακόμα περισσότερο εξαιτίας της πρεμιέρας μιας κινηματογραφικής ταινίας εμπνευσμένης από την συναρπαστική ιστορία της πρωτοπόρου ελληνίδας στιχουργού.

Η φροντισμένη για τα ελληνικά δεδομένα σινε-βιογραφική παραγωγή της μεγάλης οθόνης κατάφερε να συγκινήσει και να γεμίσει τα κινηματογραφικά ταμεία. Εμείς, όμως, ως λάτρεις του βιβλίου συγκεντρώσαμε τις περιλήψεις- όπως αυτές δίνονται στο οπισθόφυλλο των βιβλίων- ορισμένων συγγραφικών προσπαθειών που επιχείρησαν να αποτυπώσουν την ταραχώδη ζωή της ταλαντούχας Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου.

«Όλα είναι ένα ψέμα» του Παπαδόπουλου Λευτέρη από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου

Advertising

Advertisements
Ad 14

(Πηγή Εικόνας: kastaniotis.com)

Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου… Τη θυμάμαι πάντοτε μ’ ένα μαντίλι στα μαλλιά, να με κοιτάζει με το πονηρό της βλέμμα και ξάφνου να μου πετάει ένα δίστιχο, όπως Σαράντα μέρες κι άλλη μια / περπάτησα στην ερημιά, για να δει, από την έκφραση των ματιών μου, αν μου άρεσε και πόσο. Και άλλοτε να με βρίζει, επειδή μου είπε, με τη βραχνή, τσακισμένη απ’ το τσιγάρο φωνή της, Να ‘ταν ο πόνος άνθρωπος / να ‘ρχόμασταν στα χέρια, κι εγώ έμεινα απαθής. Κι άλλοτε, πάλι, να μου επαναλαμβάνει ένα ολόκληρο πρωινό δυο στίχους για να μου μαλακώσει την ψυχή, επειδή ήμουν σεκλετισμένος: Πέρασα νύχτ’ απ’ τη ζωή / και με κλειστά τα μάτια… Δεν ξέρω ποια θα ήταν η διαδρομή μου στο τραγούδι – και αν θα υπήρχε καν διαδρομή – αν, από τα πρώτα βήματά μου, από την “Άπονη ζωή” και τη “Φτωχολογιά”, δεν έβγαινε η Παπαγιαννοπούλου με το κύρος της, να με στηρίξει δημόσια, λέγοντας, αυθόρμητα, καλά λόγια για μένα. Δεν μπορώ να ξεχάσω τη γενναιοδωρία της. Γενναιοδωρία που εκφράσθηκε σ’ ένα χώρο, όπου κυριαρχούν ο ναρκισσισμός, τα μίση, οι τρικλοποδιές, τα πάθη, το ψεύδος, η διαβολή, το “τσατσιλίκι”. Τριάντα χρόνια έχουν περάσει από τότε που πέθανε η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Τριάντα χρόνια – μια ζωή. Δεν την έχω όμως ξεχάσει. Της αφιέρωσα πολλές εκπομπές στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, έγραψα για το έργο και την προσωπικότητά της δεκάδες κείμενα σε εφημερίδες και περιοδικά, μίλησα πάνω από εκατό φορές σε “στρογγυλά τραπέζια” και σε συνεντεύξεις για την καταπληκτική παρουσία της στο ελληνικό τραγούδι. Και τώρα αποφάσισα να γράψω γι’ αυτήν – παλιά ιδέα – ένα βιβλίο. Θεώρησα χρέος μου να το κάνω. Είμαι σίγουρος ότι αν δεν καταπιανόμουν εγώ μ’ αυτή τη δουλειά, βιβλίο για την Ευτυχία δεν θα γραφόταν. Λησμονάνε οι άνθρωποι. Και κουράζονται εύκολα…

Διαβάστε επίσης  Πέτρος Μάλαμας: «Είναι σταθερή η πληγή του έρωτα, αλλά η θέση μου για αυτόν συνεχώς αλλάζει...»

«Η γιαγιά μου η Ευτυχία» της Ρέα Μανέλη από τις εκδόσεις Άγκυρα.

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου

Advertising

(Πηγή Εικόνας: e-agyra.gr)

Η Ρέα Μανέλη με πατέρα τον δημοφιλή κωμικό Φραντζέσκο Μανέλη και μητέρα την ηθοποιό Μαίρη Λαϊδου ακολούθησε και αυτή τον δρόμο που είχαν χαράξει οι γονείς της αλλά και η γιαγιά της. Όταν η Ρέα έφτασε στη σχολική ηλικία ο παππούς της Γιώργος Παπαγιαννόπουλος, ο δεύτερος και αγαπημένος σύζυγος της Ευτυχίας, κάλεσε σε συμβούλιο τους γονείς της δίνοντάς τους τελεσίγραφο: “Η σταματάτε τις τουρνέ, το θέατρο και τα ξενύχτια για το παιδί, και μένει κοντά μας και μεγαλώνει σαν όλα τα παιδιά της ηλικίας του, κι εσείς συνεχίζετε τις τουρνέ και τη ζωή σας ή το παίρνετε μαζί σας και φεύγετε από το σπίτι… Μετά από λίγο διάστημα η Ρέα καταλήγει να μείνει στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Η ίδια αφηγείται στο βιβλίο… “Από το ΄51 και μετά, άρχισε κανονικά η “εξάρτησή” μου από την Ευτυχία. Όπου πήγαινε εκείνη, εγώ την ακολουθούσα σαν σκιά από πίσω. Πολλές φορές με έδειχνε κι έλεγε γελώντας: Αυτή που με ακολουθεί είναι η συνείδησή μου”. Το είχε πάρει από τον “Πινόκιο” που με είχε πάει να δω, και της άρεσε τόσο. Βέβαια η αδυναμία που είχα γι΄αυτήν, δεν ήταν κάτι το καινούριο. Αν και τους αγαπούσα όλους, και απαιτητικά, αυτό που ένιωθα για τη γιαγιά μου, ήταν κάτι το ξεχωριστό”. Στο βιβλίο αποτυπώνεται, με εξαιρετικά γλαφυρό τρόπο, η πολυτάραχη ζωή και η δυνατή προσωπικότητα της μεγάλης μας στιχουργού έτσι όπως την έζησε η εγγονή της από τα παιδικά της χρόνια. Το αποτέλεσμα είναι να ξεπηδά ολοζώντανα η προσωπικότητα αυτής της σπουδαίας δημιουργού καθώς και η τόσο ενδιαφέρουσα διαδρομή της.

Διαβάστε επίσης  Η Hannah Kent έρχεται Αθήνα και Θεσσαλονίκη

«Το παραμύθι της Ευτυχίας» του Σπύρου Κουρκουνάκη από τις εκδόσεις Ιανός.

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου

Advertising

(Πηγή Εικόνας:ianos.gr)

“Τα τραγούδια είναι σαν τα παραμύθια. Τρίλεπτα παραμύθια που αφηγούνται τη ζωή μας. Γι’ αυτό και το τραγούδι είναι η πιο άμεση και η πιο διαδεδομένη μορφή τέχνης, μιας και στα λίγα τετράστιχά του κρύβονται ιστορίες ολόκληρες. Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, η μεγάλη “παραμυθατζού” του ελληνικού τραγουδιού σημάδεψε με τους στίχους της δυο δεκαετίες. Μέσα από το πέπλο του μύθου που την περιβάλει ακόμα και σήμερα, εμφανίζεται σαν μια αγράμματη και φτωχή ηλικιωμένη γυναίκα που προσπαθούσε να επιβιώσει ταιριάζοντας στιχάκια. Ουδέν ανακριβέστερον αυτού. Η “γριά” ήταν πρωτίστως λόγια και κατόπιν λαϊκή στιχουργός, ένα ανήσυχο πνεύμα που επιβίωσε σε δύσκολες εποχές σ’ έναν ανδροκρατούμενο χώρο. Το βιβλίο αυτό αφήνει απ’ έξω ιστορίες και περιστατικά από τη ζωή της και ασχολείται αποκλειστικά με το λόγο της, όπως αυτός αποτυπώθηκε στα δισκογραφημένα τραγούδια της. Στις σελίδες του εκτίθενται ο τρόπος γραφής της, η θεματολογία και το λεξιλόγιό της, καθώς και οι συνεργασίες της μέσα από την ανάλυση 350 περίπου τραγουδιών. Πάρα πολλά από αυτά τα έχουμε τραγουδήσει και συνεχίζουμε να τα τραγουδάμε σχεδόν σαράντα χρόνια μετά το θάνατό της, χωρίς τις περισσότερες φορές να γνωρίζουμε πως αυτή είναι η δημιουργός τους. Σε αντίθεση με τη γλωσσική ένδεια των ογδόντα-εκατό λέξεων που συναντάμε στα σύγχρονα τραγούδια, οι στίχοι της Ευτυχίας μάς ταξιδεύουν σε μιαν εποχή όπου η ελληνική γλώσσα είχε ακόμα πλούτο και, κυρίως, ταυτότητα.” Το βιβλίο, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει ένα ανέκδοτο τραγούδι του Μάνου Λοΐζου και ένα ακόμα του Δήμου Μούτση με στίχους της Ευτυχίας, το χειρόγραφο ενός άγνωστου μέχρι σήμερα τραγουδιού της, καθώς και ολόκληρη την ποιητική της συλλογή “Πνοές”, που εκδόθηκε το 1931.

Διαβάστε επίσης  Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας: Οι Δίδυμοι του Ελληνικού Πενταγράμμου

(Πηγή κεντρικής εικόνας: protothema.gr)

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Μουσική τζαζ και τέχνη

Η τέχνη της τζαζ στη ζωγραφική είναι βασισμένη στη μουσική,
μυστικά για πηχτές σούπες

Μυστικά για πηχτές σούπες

Τα μυστικά για πηχτές σούπες ξεκινούν με μια βασική αρχή,