Σας παρουσιάζουμε 9 νέες κυκλοφορίες απο τις εκδόσεις Λιβάνη.
“Η σιγή των αστεριών” | Φωτίου Ελένη
Καστέλλα, Πειραιάς, Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος.
Η Άννα Αυγερινού γεννιέται στην κατοχική Καστέλλα, σε μια φτωχή και πολύτεκνη οικογένεια που συνδέεται με τη συλλογική συνείδηση του φόβου και φέρει τα τραύματα του πολέμου.
Η Κασσάνδρα Βενιέρη χάνει τους γονείς της εξαιτίας ενός γραφειοκρατικού λάθους κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του Πειραιά και μεγαλώνει σε ένα σκληρό μεταπολεμικό οικοτροφείο.
Ο Ανδρέας Δάβης, ο ισχυρός απόγονος μιας αγγλοελληνικής ναυτικής δυναστείας, εισχωρεί στις ζωές τους με ακραίους ρόλους.
Η μοίρα, οι πεποιθήσεις, η βαριά κληρονομιά θα γράψουν την ιστορία τους. Κληροδοτημένες αμαρτίες γονέων θα στήσουν ένα σκηνικό αρχαίας τραγωδίας. Όλα θα γίνουν για έναν σκοπό, θέλοντας να οδηγήσουν σε ένα πεπρωμένο που ζητάει αγάπη. Σ’ αυτόν τον πόλεμο που μαίνεται αδιάλειπτα, όλοι προσπαθούν να ευτυχήσουν. Άραγε θα διανύσουν το ταξίδι της ζωής τους με τη δύναμη του φόβου ή με τη δύναμη της αγάπης; Ποιος θα νικήσει και ποιος θα ηττηθεί; Ποιοι θα βρουν την αλήθεια και πόσοι θα παραμείνουν στην ψευδαίσθηση; Θύτες, θύματα και σωτήρες. Φως και σκοτάδι. Μοίρα και πεπρωμένο. Και η ζωή να συνεχίζεται σε ατέρμονους κύκλους μέχρι κάποιος να βρει την τόλμη να ακούσει τ’ αστέρια που μιλούν μόνο μέσα στη σιγή. Να βρει το θάρρος να αντιληφθεί πως, όταν σιωπούν τ’ αστέρια του, χρειάζεται να ησυχάσει και να αφουγκραστεί. Γιατί τότε είναι η στιγμή που του δείχνουν την αλήθεια. Αυτή που έχει ξεχαστεί μέσα στον θόρυβο του νου.
Τα γεγονότα αληθινά, οι ήρωες φανταστικοί και συνάμα πραγματικοί. Είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι μέσα στο πέρασμά τους.
Σε μια μικροσκοπική γωνίτσα της ψυχής της, μια φωνή ψιθύριζε: «Δεν μπορεί να είναι αυτό… Δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό…» Όμως εκείνη φοβόταν να ακούσει το μήνυμά της.
Η αλήθεια. Το φως που καίει. Ψευδαισθήσεις, πλάνη, αυταπάτες. Όλα μπορούσαν να γίνουν στάχτες, να κλειδωθούν σε μια παλιά κασετίνα και να πεταχτούν στον βυθό της θάλασσας. Θα προσπαθούσε εκείνη να ρίξει φως στον πραγματικό σκοπό του ταξιδιού της; Θα ήξερε πώς να φωτίσει τον λόγο που συνέβαιναν τα πάντα; Μικρά, μεγάλα, σημαντικά, ασήμαντα. Θα ήθελε; Θα μάθαινε ποτέ πως αρκούσε η σιγή των αστεριών; Πως της αρκούσε αυτός ο μοναδικός, υπέροχος ήχος της σιωπής;
Άραγε τον ψίθυρο που γινόταν σπαρακτική κραυγή θα τον φοβόταν πια; Θα έκλεινε τα μάτια του νου της και θα άφηνε την καρδιά της να της δείξει τις σκιές της; Ήταν ικανή να τις πλησιάσει με θάρρος; Θα τις αναγνώριζε; Θα μπορούσε να τις αγκαλιάσει, να τις αγαπήσει και να τις αφήσει να φύγουν μακριά της; Γιατί μόνο τότε θα μπορούσε, γιατρεμένη και ελεύθερη, να αρχίσει να χαίρεται τη ζωή της. Γιατί μόνο αυτό της άξιζε. Όλα τα παλιά ήταν ένα ψέμα. Ένα φρικτό ψέμα.
“Παιχνίδια θυμού” | Theochari Marielen
Μανχάταν, Νέα Υόρκη. Εκεί ζει η Μελάνια Χαρτ τα δέκα τελευταία χρόνια κυνηγημένη από ένα μυστικό που ρίχνει τη σκιά του στη ζωή της. Αν το μυστικό της αποκαλυφθεί, η ίδια θα καταστραφεί.
Η Μελάνια έχει γράψει ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα και θέλει απεγνωσμένα να εκδοθεί από τον εκδοτικό οίκο του Ντέμιαν Ρεντ. Ο μυστηριώδης μεγιστάνας Ρεντ είναι το απόλυτο αρσενικό ?συγκλονιστικά όμορφος, αρρενωπός, σέξι? και ο πιο περιζήτητος εργένης της Νέας Υόρκης.
Όταν την προπαραμονή της Πρωτοχρονιάς η Μελάνια δέχεται επίθεση μέσα στο πολυκατάστημα Saks της Πέμπτης Λεωφόρου, δε φαντάζεται ότι αυτή είναι η αρχή μιας σειράς γεγονότων που θα βάλουν σε κίνδυνο όχι μόνο το μυστικό που θέλει να ξεχάσει, αλλά και την ίδια της τη ζωή.
Τι θα συμβεί όταν η Μελάνια συναντήσει τον Ντέμιαν;
Πήρε ένα μονοπάτι από τα πολλά που υπήρχαν στο πάρκο και προορίζονταν για τρέξιμο. Βρισκόταν στα μισά της διαδρομής, όταν ένας δρομέας με πατίνια την έσπρωξε, με αποτέλεσμα να χάσει την ισορροπία της και να πέσει χάμω. Έτριψε τα γόνατά της και άρχισε να τρέχει και πάλι. Έτρεχε χωρίς να σκέφτεται τίποτα και ήταν τόσο πολύ συγκεντρωμένη στην αναπνοή της, ώστε δεν άκουσε τον δρομέα με τα πατίνια να την πλησιάζει ξανά. Αυτή τη φορά τής επιτέθηκε μπήγοντας την κοφτερή άκρη του μαχαιριού του στο αριστερό της μπράτσο. Προσπάθησε να σηκωθεί. Ο δρομέας με τα πατίνια τής επιτέθηκε και πάλι, βάζοντάς της τρικλοποδιά και μπήγοντας το μαχαίρι του κάτω από την αριστερή ωμοπλάτη της, στο σημείο της καρδιάς. Η Μελάνια έπεσε και πάλι κάτω. Θα τη σκότωνε!
“Ο τελευταίος του πάρτι” | Κολλάρου Ιφιγένεια Π.
Μια κηδεία, μια παρέα με λαμπρό παρελθόν, στάσιμο παρόν και θολό μέλλον, ένας μεγάλος έρωτας σε παρακμή, ένας νεοάνεργος μεσήλικας με τα υπαρξιακά του σε έξαρση, μια μεγαλοκοπέλα που φοβάται τη δέσμευση και μια χώρα σε κρίση.
Σε μια εποχή περικοπών όλα είναι σε ύφεση και υπό διαπραγμάτευση: συναισθήματα, όνειρα, σχέσεις. Οι ισορροπίες χάνονται, τα υπαρξιακά γιγαντώνονται και τα ερωτηματικά κάνουν παρέλαση. Η αβεβαιότητα και το παράλογο γίνονται μέρος της καθημερινότητας και ο καθένας ψάχνει τους δικούς του μηχανισμούς επιβίωσης.
Μια παραλία με λευκή, ψιλή άμμο, μια καλοκαιρινή νύχτα με πανσέληνο. Στη μια της άκρη ένα μικρό μπαράκι. Μουσική ρέγκε, αγόρια και κορίτσια που χορεύουν ξυπόλυτα στην παραλία, ζευγάρια που φιλιούνται παθιασμένα… Ένα ψηλόλιγνο, όμορφο αγόρι, γύρω στα είκοσι, προχωρά γεμάτο αυτοπεποίθηση στην ακροθαλασσιά. Στο ένα χέρι ένα μπουκάλι βότκα καπελωμένο με πλαστικά ποτήρια. Στο άλλο μια σακούλα με πάγο, που αφήνει στο διάβα της σταγόνες νερού. Φτάνει στην άλλη άκρη της παραλίας, πλησιάζει μια παρέα που ’ναι αραχτή στην άμμο και κάθεται κι εκείνος. Μοιράζει ποτήρια, γεμίζει πάγο και βότκα. Υψώνουν τα ποτήρια. «Στους πιο όμορφους, στους πιο έξυπνους, στους πιο ικανούς, δηλαδή σ’ εμάς!» λέει και πίνουν όλοι γελώντας.
“Η επιστροφή της Κίχλης” | Δημητρίου Σταυρούλα
Μικρές ιστορίες σε ενότητες, κάποιες αποτελούν εικόνες στέρεης πραγματικότητας, κάποιες άλλες λογοτεχνικά «παράδοξα» μιας εικονικής πραγματικότητας.
Αφήνεται στη διάθεση του αναγνώστη να μετακινήσει τις διαχωριστικές (όχι κακή ιδέα, όταν μάλιστα έχει κουραστεί από τις συμβατότητες).
Κάποιες από αυτές ιδωμένες και «υπό άλλην γωνίαν», αυτή του έμμετρου λόγου.
Τα πρόσωπα, ψυχές ανεμισμένες, άλλοτε γειωμένες, κινούνται σε αντιρομαντικά τοπία, στη γη τους, στον ουρανό τους ή στην κόλασή τους, εν μέσω ελέους και οριακών βιωμάτων.
Το «παρελθόν» συμπλέκεται με το «παρόν», όχι εριστικά, αλλά παραβολικά, για να διδάξει πως «η ζωή κάποτε ήταν κι αλλιώς».
Η μνήμη λειτουργεί ελλειπτικά για να περισώσει το διαφυγόν πάθος και τη νοσταλγία με τις αμφιθυμίες της.
Μ’ ένα πείραμα γραφής «άνευ όρων και ορίων», με γλωσσικό κώδικα ανάλογα με τη θεματολογία. Ενίοτε η γραφή βρίσκεται σ’ επαφή με «φωνές» μιας γλώσσας από το παρελθόν ή από τις βαθιές ρίζες ενός ιδιωματικού λόγου.
Όλα, πάντως, συναιρούνται στο κείμενο για να μιλήσει το κυρίως σημαίνον, η ζωή.
Στ. Δημ.
Χιόνι που τίποτα δεν είχε λερώσει την ασπράδα του, απάτητο από λύκο κι ακοίταχτο από μαυροπούλια, χιόνι να το μεταλάβεις. Όλα τ’ άλλα παιδεμός. Βάδιζαν καραβάνι, με παπούτσια πορείας και ρούχα μαύρα, βρεγμένα, πένθος νωπό, ζαλωμένες κασόνια την ανθρωποσκευή, μαζί και τα κορμιά τους, ό,τι άφησε η πείνα.
Πιο πίσω η Θυμίγια και η Φτύχω, οι πιο μικρές κι αδύνατες πολύ –ο ίσκιος τους πιο πραγματικός απ’ το σώμα τους–, κουβάλαγαν ένα αλλόκοτο πράγμα, έτσι όπως το κρατούσαν η μία από μπροστά κι η άλλη πίσω, ένα φύλλο τσίγκο, τι να πουλήσουν απ’ αυτό… Μιλούσαν με τις λιανές φωνές τους, όλο σκυφτές, κοιτώντας κατακόρυφα το χιόνι, σαν να μιλούσαν όχι αναμεταξύ τους, αλλά στο χιόνι, για να τ’ ακούει το χώμα. Κι ο κάτω κόσμος.
“Μικρές καθημερινές ιστορίες” | Παϊπέτης Α. Σ.
Στην ανελέητη και γενεσιουργό σύγκρουση των αντιθέτων στη φύση, ο άνθρωπος βρίσκεται στη μέση – φιγούρα τραγική και πολύπαθη, καθώς μάχεται για να επιβιώσει μέσα στα διασταυρούμενα πυρά. Το χάρισμα της σκέψης και της ανάλυσης που κατέχει πολύ λίγη ευτυχία τού δίνει, αντίθετα, τον αναγκάζει ασταμάτητα να πολεμάει για ν’ αποκτήσει και να κατέχει.
[…] Και το χειρότερο είναι πως δυσκολεύεται να καταλάβει πως, όσα και ν’ αποκτήσει, τελικά θα τα χάσει όλα, μαζί και την ελπίδα κάποιας έσχατης δικαίωσης. Έτσι, μοναδική του ελπίδα απομένει να μπορέσει να διαγνώσει έγκαιρα πως πηγή της αληθινής σοφίας στη ζωή είναι οι απάνθρωπες δοκιμασίες που εκείνη του επιφυλάσσει κι η ατέλειωτη οδύνη που τις συνοδεύει. Ίσως τότε κατανοήσει πως το μόνο που αξίζει αληθινά είναι εκείνα τα ταπεινά, ολόλευκα ανθάκια που από μόνα τους χαρίζουν την αληθινή γαλήνη.
Κοίτα τριγύρω, σπούδασε τη ζωή! Όλα μεταβλητά, τίποτα δεν διαρκεί. Παντού ζωή και θάνατος, σύνθεση και ατάλυση, ένωση και χωρισμός. Η δόξα του κόσμου σαν λουλούδι ανθίζει την αυγή και σβήνει στην κάψα της μέρας.
Παντού βιασύνη κι αγώνας, κυνήγι ηδονής ανυπόμονο. Έντρομη φυγή απ’ τον πόνο και τον θάνατο, οι φλόγες των παθών καίνε τα πάντα.
Ο κόσμος όλο ματαιότητα, όλο αλλαγές και μεταμορφώσεις.
Όλα είναι Samsara.
“Expansion Chronicles – Αναγέννηση” | Μάρδας Αργύρης Σ.
Μια προφητεία και μια ψυχοσωματική ασθένεια φέρνουν τον Αργύρη στο κρεβάτι του νοσοκομείου να παλεύει για τη ζωή του. Αντιμέτωπος με τις φοβίες του, τον εγωισμό του, τον ίδιο του τον εαυτό, θα αφήσει την τελευταία πνοή της παλιάς του ζωής, για να του προσφερθεί μια νέα, γεμάτη περιπέτειες, μυστήριο, ενέργειες και αγγέλους.
Θα του αποκαλυφθεί ένας παράλληλος κόσμος που μέσα του κρύβει μια νέα θεραπεία, η οποία μπορεί και να απελευθερώσει τα τοξικά του συναισθήματα και να γιατρέψει το κουρασμένο σώμα του. Για να τη βρει όμως, χρειάζεται να ζήσει ένα πρωτόγνωρο ταξίδι στα βάθη της ψυχής του, αντιμέτωπος με τον φόβο, τη μοναξιά και την απογοήτευση και με μόνο εφόδιο μια περίεργη, τυφλή εμπιστοσύνη στον εαυτό του.
Θα βρει τον τρόπο να ξεπεράσει τις φοβίες του; Να αγαπήσει τον εαυτό του και τους ανθρώπους γύρω του; Θα καταφέρει να βρει το μυστικό που θα τον οδηγήσει στη νέα θεραπεία;
Το Expansion Chronicles – Αναγέννηση είναι το πρώτο βιβλίο μιας τριλογίας. Ακολουθούν το Expansion Chronicles – Συστράτευση και το Expansion Chronicles – Νέος Κόσμος.
Στην Αναγέννηση, ο Αργύρης Σ. Μάρδας αναλύει την πρώτη φάση του οράματός του για μια νέα ανθρωπότητα, η οποία, απελευθερωμένη από την τοξικότητά της, οδηγείται σε έναν νέο πολιτισμό που ορίζεται από την ανιδιοτελή αγάπη και αποδοχή.
Ξεκινάει με το ταξίδι της συγκρότησης του Ενός, του πρώτου απελευθερωμένου ατόμου. Με μια ρεαλιστική ματιά στον ψυχισμό του σύγχρονου ανθρώπου, που είναι αποκομμένος από το πνεύμα του, ανακαλύπτει μαζί του τον δρόμο προς τη λύτρωσή του, τις δοκιμασίες και τις προκλήσεις που συναντά, αλλά και τις αλλαγές που βιώνει στον κόσμο γύρω του, όταν γνωρίζει τις ανεξάντλητες δυνατότητές του.
Μας προσκαλεί σε ένα συναρπαστικό, προσωπικό ταξίδι Αναγέννησης, θυμίζοντάς μας αλήθειες και αρετές που είναι κρυμμένες στο ελληνικό πνεύμα, ξεχασμένες μέσα στους αιώνες.
“Ο εφιάλτης της χρεοκοπίας και η κυβέρνηση Γ. Α. Παπανδρέου” | Αναγνώστου Στέφανος Β.
Με την έκδοση του ανά χείρας βιβλίου γίνεται μια προσπάθεια ενημέρωσης για τα όσα έλαβαν χώρα στον τομέα της οικονομίας από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 και την ανάδειξη του Γ. Α. Παπανδρέου στην εξουσία μέχρι και τον Νοέμβριο του 2011, με την παραίτηση του Γ. Α. Παπανδρέου από την πρωθυπουργία. Στηρίζεται αποκλειστικά στα πραγματικά στοιχεία όπως προκύπτουν από επίσημα έγγραφα και δηλώσεις πρωταγωνιστών της περιόδου, ανακοινώσεις και επιστολές, των οποίων γίνεται πλήρης αναφορά, κατά χρονική σειρά παρουσίασής τους.
Σκοπός του βιβλίου είναι εκείνοι που θα το διαβάσουν να μπορέσουν να αντιληφθούν γιατί και πώς η χώρα οδηγήθηκε ουσιαστικά στη χρεοκοπία, ή αν μπορούσε να την αποφύγει, και να διαπιστώσουν με αδιαμφισβήτητα στοιχεία τι ακριβώς συνέβη. Έτσι οι πολίτες θα έχουν τη δυνατότητα να βγάλουν τα συμπεράσματά τους για τον τρόπο με τον οποίο στο μέλλον θα πρέπει να «ζυγίζουν» τις προεκλογικές υποσχέσεις που θα ακούνε από τους πολιτικούς που θα τους ζητούν την ψήφο τους.
“Αχαρτογράφητη Βαριάντα [επιστολή σε έναν σκακιστή]” | Δέδε (Έλλη) Ελισσάβετ
Εικονογράφος: Πέννα Ειρήνη
Η Αχαρτογράφητη Βαριάντα συνιστά μια ωδή στον Άνθρωπο, που η ζωή του παρομοιάζεται με το πεδίο μιας σκακιέρας.
Μέσα από μια σπονδυλωτή, ερωτική επιστολή, η ποιήτρια αξιοποιεί όλους τους συμβολισμούς του σκακιού, γεμίζοντας χρώματα και εικόνες το ασπρόμαυρο σκηνικό.
Σ’αυτήν τη σκακιέρα ,συναντάμε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης φύσης,
πενθούμε την απώλεια της αθωότητας,
προβληματιζόμαστε για τον σκοπό της ύπαρξής μας,
αγανακτούμε με την καταπίεση της γυναικας και την εκμετάλλευση από κάθε εξουσία-καταγγέλλοντας τον Πόλεμο μέσα από τον κόσμο του σκακιού.
Παραλληλα μπροστά μας παρακολουθούμε τους στροβιλισμούς μιας ερωτευμένης ψυχής που ζητά να δοθεί στον αγαπημένο.
Τα κομμάτια του σκακιού μάς «μιλούν» για κάθε πτυχή της ζωής που αντιπροσωπεύουν και, μέσα από πλήθος αλληγοριών, κοινωνικών προβληματισμών και πολιτικών στοχασμών, μάς οδηγούν τελικά στο «βασίλειο» της Αγάπης, για να αναφωνήσουμε ενώπιόν της:
Αγάπη!
Μια χίμαιρα είσαι, τρομερή
– άφθαστη ένοικος των Ουρανών!
Θεριό απροσπέλαστο,
που εισπνέει ψυχές
κι εκπνέει φωτιές
για να αναγεννηθεί
απ’ του Αγριμιού την τέφρα
–σαν Φοίνικας Ιερός–
ο Άνθρωπος…
“Φανταστικά 2” | Pantazonas Yorgos
Όποιος και αν είσαι εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, είμαι βέβαιος πως για να είσαι εδώ έχεις κάτι φανταστικό να υλοποιήσεις…