Αυτή η μέρα θα ήταν δύσκολη. Το προμήνυε κάθε τι στον πρόλογο της ιστορίας της. Μάζεψα τα απομεινάρια της αντοχής μου και ξεκίνησα το τρέξιμο της γνωστής ρουτίνας με την διαφορά ότι κάτι ήταν αλλαγμένο. Όλοι το ξέραμε. Αλλά δεν το βλέπαμε. Το κοιτάζαμε κατάματα, απλά δεν εστιάζαμε το βλέμμα.
Μπήκα τρέχοντας στο προαύλιο του σχολείου. Απέφυγα οποιαδήποτε βλεμματική επαφή με παιδί, προσωπικό, γονέα και οτιδήποτε κινούταν στον χώρο. Αισθανόμουν μια ψύχρα, μια υγρασία διαπεραστική σαν ξαφνικά οι ηλιαχτίδες να μετατράπηκαν σε πηγές ψύχους. Παίζαμε θέατρο αναμεταξύ μας, φαινόταν. Και το φλέγον ζήτημα έγινε σαν τον Βόλντεμορ που δεν κάνει να πούμε το όνομά του. Κοτζάμ δασκάλα και έβλεπα Χάρυ Πότερ σαν να ήμουν κι εγώ παιδί.
-Το βλέπεις κι εσύ πώς η κατάσταση είναι ηλεκτρισμένη, έτσι; Έρρικα; Έρρικα; Μου απηύθυνε τον λόγο ο νεαρός φυσικός με τα γυαλιά νεύοντάς μου διακριτικά για να με βγάλει από την αφηρημάδα μου.
-Χθες πήγα για την δεύτερη ανάκρισή μου στην αστυνομία και ξέρεις τι έχω απορία; Αν πήγε κανείς από εσάς. Αν πήγε αυτός που αξίζει να πάει. Ρώτησα κάπως επιθετικά.
-Ε ξέρεις η πρώτη φάση ανάκρισης μπορεί να πάρει αναβολή χάρη στην επίδειξη του δικηγόρου σου. Πληροφόρησε από άμυνα.
-Είναι δειλό να αποφεύγεις κάτι που χρειάζεται απονομή δικαιοσύνης. Σήμερα; Θα πάει κανείς από εσάς σήμερα; Θα έπρεπε να πάμε ως ομάδα διδασκόντων. Ήταν μαθήτριά μας, ξέρεις. Ήταν ένα μέρος της καθημερινότητάς μας που τώρα απουσιάζει για πάντα.
-Μεταξύ μας, φαινόταν πως έχει κάποια θέματα, Έρρικα. Και δεν χρειάζεται να το παίζεις καλός Σαμαρείτης. Πετάχτηκε και πρόσθεσε κακόβουλα και χαμηλόφωνα ο γυμναστής.
-Το θέτεις πολύ ρηχά, Διονύση. Προσπάθησε να ηρεμήσει το κλίμα ο νεαρός φυσικός.
-Μπορείτε να μην το συζητάτε σαν να είναι το ματς της προηγούμενης βραδιάς; Παρενέβη η λίγο μεγαλύτερη σε ηλικία κυρία Μαρίνα.
-Καλημέρα σας, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Σε πέντε λεπτά στην αίθουσα συνεδριάσεων, σας παρακαλώ. Ενημέρωσε από την πόρτα η υποδιευθύντρια.
Η συνεδρίαση ήταν μια τυπική ενημέρωση για την διαχείριση των μετατραυματικών σοκ και του πένθους. Παρατηρούσα την αδιαφορία των συναδέλφων. Ή καλύτερα την τυπική προσοχή και αφοσίωση. Δεν τους ένοιαζε. Μπορεί να μην με ένοιαζε ούτε κι εμένα. Τίποτα δεν θα έκανε την Ηλέκτρα να γυρίσει πίσω. Και για αυτό ευθυνόμαστε όλοι. Οι συνεδριάσεις και τα λόγια τα μεγάλα τα γεμάτα ανησυχία θα έπρεπε να είχαν υπάρξει από πριν κι όχι εκ των υστέρων.
Και θυμάμαι εκείνη την τραγική όλο πόνο στιγμή όταν οι γονείς αντίκρισαν το ταλαιπωρημένο κορμί της κορούλας τους. Δεν είχα σκοπό να αποκτήσω δικά μου παιδιά, όμως δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να χάνεις το παιδί σου και μάλιστα κατά ένα τέτοιο άδικο και αναπάντητο τρόπο.
-… . Θέλω να μην φέρετε στην επιφάνεια το θέμα και να αποφύγετε τυχόν ερωτήσεις. Όπως σας είπα, αναμένουμε τον ερχομό ειδικών ψυχολόγων για την διαχείριση του λεπτού ζητήματος. Θέλω να γυρίσετε στις τάξεις με το κεφάλι ψηλά. Να δείξετε πως η ζωή απαιτεί σθένος.
Ολοκλήρωσε τον βαρετό της λόγο η διευθύντρια.
Αυτή η μέρα ήταν πράγματι δύσκολη. Από την στιγμή που πάτησα το πόδι μου στην τάξη σκεφτόμουν την γεύση του ουίσκι να πλημμυρίζει τον ουρανίσκο μου και να κάνει τα μάτια μου να αγριεύουν στην αίσθηση του μουδιάσματος του αλκοόλ. Ίσως φευγαλέα το κορμί μου να αποζήτησε τα μελί μάτια του χθεσινού μου συναισθηματικού υποκατάστατου. Όμως, τίποτα δεν είναι ικανό να αποκαταστήσει την πραγματικότητα. Τίποτα δεν μπορεί να σε απαλλάξει από τις τύψεις. «Δεν φταίει μια μονάδα αν κάτι πάει στραβά, είναι η κοινωνία που έχει χρέος να λειτουργήσει σαν ασπίδα» μου έρχονται τα λόγια ενός αρθογράφου σε ένα κείμενό του σχετικά με την αυτοκτονία.
Αποχώρησα από τον χώρο του σχολείου το ίδιο γρήγορα και αποστασιοποιημένα όπως είχα έρθει. Δεν ήθελα καμία συναναστροφή και καμία συζήτηση σχετικά με τον θάνατο ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού που ήταν υπό την προστασία μας. Βέβαια οι ψίθυροι ήταν εκνευριστικά υπαρκτοί σαν σκιά που σε ακολουθάει. Ήταν όλα ενοχλητικά στον χώρο. Χρειαζόμουν λίγη ηρεμία.
-Ναι; Θα ήθελα να κλείσω ένα επείγον ραντεβού με την Δόκτωρ, σας παρακαλώ. Αν είναι δυνατόν και σήμερα. Ακούστηκε η φωνή μου απελπισμένη στο τηλέφωνο.
-Θα μπορούσα να σου δικαιολογήσω μια άδεια. Να πάρεις μια απόσταση από το θέμα. Μην προσπαθείς να μειώσεις την δική σου άσχημη θέση εξαιτίας των ενοχών σου απέναντι σε ένα εκ φύσεως δυσάρεστο γεγονός. Το χρειάζεσαι κι εσύ ένα διάλειμμα. Μην ξεχνάς πως το να δεις αυτό το θέαμα αποτελεί και για σένα ψυχικό τραύμα.
-Απλά το να φύγω θα είναι δειλία. Είναι καθήκον μου να μείνω κοντά στα παιδιά μου. Με χρειάζονται.
-Κι εσύ χρειάζεσαι τον εαυτό σου. Επαναλαμβάνω μην μειώνεις την θέση σου.
-Προτιμώ απλά να αυξήσουμε τις συναντήσεις μας αυτόν τον καιρό. Έχω ανάγκη να είμαι στην τάξη μου.
«Έχω ανάγκη». Άμα είχαμε δώσει λίγη βαρύτητα στο τι είχε ανάγκη η Ηλέκτρα ίσως τώρα να μην κλαίγαμε για την απώλειά της. Η πιο έντονη ανάμνησή μου μαζί της ήταν όταν πήγαινε Τετάρτη δημοτικού. Της άρεσε να ζωγραφίζει. Τότε ήταν που είχαμε πάει μια μονοήμερη εκδρομή κάποιες τάξεις κι εγώ φυσικά συνόδευα μιας και λατρεύω τις εκδρομές. Τις θεωρώ την ύψιστη μορφή βιωματικής εκπαίδευσης. Την επόμενη ημέρα με εντόπισε στο διάδρομο κοντά στο μικρό παραθυράκι να προσπαθώ να κρύψω το ανθυγιεινό καπνό του τσιγάρου. «Δεν πειράζει, κυρία. Και η θεία μου καπνίζει», απάντησε με ένα θλιβερό χαμόγελο η μικρή τότε Ηλέκτρα. «Αυτό είναι για εσάς» Ξεστόμισε με δυνατή φωνή σαν να ήθελε να της προσδώσει αυτοπεποίθηση. Ήταν μια ζωγραφιά. Με είχε ζωγραφίσει να προσπαθώ να βγάλω φωτογραφία ένα μπλε τριαντάφυλλο που είχα βρει στην εκδρομή. Και ήταν τόσο καλό το σκίτσο της. Πρέπει να βρω αυτό το σκίτσο. Είμαι σίγουρη ότι το έχω κρατήσει. Πρέπει να το έχω κρατήσει. Είμαι σίγουρη πως…. Δεν γίνεται να το έχω χάσει… είναι αδύνατον να το έχω χάσει.
Βγήκα σαν τρελή από το ασανσέρ της παλιάς πολυκατοικίας όπου ήταν το γραφείο της ψυχολόγου μου κι άρχιζα να περπατάω βιαστικά και με αστάθεια. Το μυαλό μου γύριζε και εξέταζε με ταχύτητα φωτός όλα τα πιθανά σενάρια που θα μπορούσε να βρίσκεται το σκίτσο της Ηλέκτρας.
Μπήκα στην πολυκατοικία μου, δεν ασχολήθηκα καθόλου με την απαίσια μυρωδιά της εισόδου αυτήν την φορά και από την υπερέντασή μου δεν είχα την υπομονή να περιμένω το ασανσέρ. Αντ΄αυτού, άρχιζα να ανεβαίνω τα σκαλιά δυο-δυο. Άνοιξα με φόρα την πόρτα και κατευθύνθηκα χωρίς δεύτερη σκέψη στην βιβλιοθήκη. Εκεί στα τελευταία συρτάρια τοποθετώ τα αναμνηστικά και τα δώρα. Εκεί είμαι σίγουρη ότι πρέπει να είναι το σκίτσο με το μπλε τριαντάφυλλο.
Μα δεν γίνεται…. Δεν γίνεται να το έχασα χωρίς λόγο. Δεν γίνεται η Ηλέκτρα να έφυγε έτσι, χωρίς λόγο.
Έμεινα να κοιτάζω το πάτωμα. Γεμάτο χαρτιά και ζωγραφιές.