Κεντρικοί άξονες του ποιητικού έργου Διαδρομές Ψυχής
H Ξένια Ζαρκαδούλα στην πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο Διαδρομές Ψυχής τονίζει την ανάγκη για αγάπη και για έρωτα αποτινάσσοντας το αγκίστρι της μοναξιάς από τη θάλασσα της ψυχής. Με εκείνο το καινούργιο ταπεινό «εγώ» της, δημιουργεί ξανά τον εσωτερικό άνθρωπο, φορώντας του ένα καινούργιο «πανωφόρι» ανθρωπιάς.
«Τι παράξενο! Δεν φοβάμαι πια το κρύο
Έμαθα να ζω μ’ αυτό».
Στο «Πανωφόρι» η ποιήτρια υποδηλώνει πώς είναι προτιμότερη η μοναξιά παρά ένας ανεπαρκής έρωτας. «Έμαθα, να ζω μ’ αυτό» γράφει, τονίζοντας ότι η προδοτική αγάπη δεν υποφέρεται, είναι σαν βαρύ παλτό μες στο κατακαλόκαιρο. Καλύτερα μια σταγόνα νερό στην έρημο παρά ένα ποτήρι βρώμικο νερό της βροχής. Η ποίηση της είναι βαθιά υπαρξιακή με κεντρικό πυλώνα τον ερωτισμό. Ο θάνατος του έρωτα γεννά την ανάγκη για ανασύσταση της ζωής, της ίδιας της ύπαρξης. Εκεί, ανάμεσα στα «σπασμένα κοχύλια», η Ξένια Ζαρκαδούλα ξαναβρίσκει τη μυστική της Εδέμ.
Αναγέννηση
H Ξένια Ζαρκαδούλα, αναγεννημένη μέσα από την Υφάντρα Θεά της Ποίησης, μας μιλάει για σημάδια, που φαίνονται καθαρά αλλά κανείς δεν τα προσέχει παρά μόνο εκείνη. Μέσα από αυτά ξαναγεννιέται σαν άλλη Αφροδίτη και επουλώνει τις πληγές από τα κύματα που μαστιγώνουν την ψυχή της.
«Ακολούθησε τα βήματα της
στο βυθό του ωκεανού
εμφανίστηκε ξάφνου μπροστά της
με ψυχή μικρού παιδιού».
Βαθιά υπαρξιακή στις Διαδρομές Ψυχής, η αναγέννηση της ποιήτριας μάς μεταδίδει το πέταγμα της ελευθερίας μέσα από μια καταβύθιση στα έγκατα της ψυχής. Το μόνο που μένει είναι το αντίκρισμα στον Ήλιο, ώστε ανεβαίνοντας πάνω στο άρμα του, κόντρα στους αέρηδες να ακολουθήσει μόνο το φως.
«Χθες με κηδέψανε. Σήμερα ξαναγεννήθηκα μόνη και έρημη», γράφει, δηλώνοντας την βαθιά πίστη στον εαυτό, ως το μόνο πιστό σύντροφο στη διάρκεια της ζωής. Η ποιήτρια κηδεύει το χθες και αγκαλιάζει το νέο αύριο. Σαν μια άλλη Σκάρλετ Ο’ Χάρα, ενατενίζει το ματωμένο ουρανό για να κρατήσει στο βλέμμα της μόνο τη λάμψη της φλόγας που σιγοκαίει ενός καινούργιου αύριο.
Στα χιλιάδες όνειρα και στις ελπίδες των ανθρώπων η ποιήτρια προσωποποιεί τον Ήλιο. Εκείνος, με μια καμπύλη στο στόμα χαμογελά ενώ κλείνει το μάτι περιπαιχτικά. Σαρκαστικά, η ποιήτρια δίνει θεϊκή διάσταση στον Ήλιο, υπονοώντας ότι όταν οι άνθρωποι ονειρεύονται ο ίδιος ο Θεός γελά μαζί τους.
Ωριμότητα και εσωτερική γαλήνη
Στο βιβλίο της αυτό η Ξένια Ζαρκαδούλα κάνει μια ειλικρινή προσπάθεια ν’ ακουμπήσει τη Μούσα της Ποίησης προσφέροντας στο βωμό της την αφοσίωση και την ταπεινότητα της ψυχής της. Η προδοσία και οι ψεύτικοι έρωτες γίνονται οι άξονες της πρώτης της ποιητικής αυτής σοβαρής ενασχόλησης. Και η ποίηση, ως θεραπαινίδα Θεά που είναι, της προσφέρει αμβροσία για να αλείψει στις πληγές της και να ορμήσει ξανά στη θάλασσα της ζωής, έχοντας ξορκίσει το κακορίζικο του παρελθόντος Ίμερου.
Στις «Διαδρομές Ψυχής» η Ξένια Ζαρκαδούλα ανιχνεύει τη συμφιλίωση της με το χρόνο και τη φθορά που επιφέρει. Η ποιήτρια είναι πλέον σε θέση να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες με ωριμότητα, εσωτερική γαλήνη και συναισθηματική επίγνωση, απαντώντας στα ερωτηματικά της ζωής χωρίς να βασιστεί σε ψεύτικα δεκανίκια και φαιδρές υποσχέσεις. Με αρωγό μόνο το άπλετο φως που θα την οδηγήσει σε μια κιβωτό ώριμης ποίησης, ακολουθεί το πιο δύσκολο μονοπάτι μα και το πιο ορθό, αυτό της ψυχής της.
