«Η Έλσα και η νεράιδα με το ένα αυτί» του Γιώργου Παπακώστα σε μαγνητίζει από την πρώτη ματιά .Είναι ένα παραμύθι που κέντρισε με τον τίτλο του την περιέργεια μου, και θέλησα αμέσως να το προμηθευθώ από τα ράφια του εκδοτικού Ιβίσκου. Ο σχεδιασμός εξωφύλλου και η εικονογράφηση έχουν γίνει από την Μαρία Σαββίδου, ενώ η επιμέλεια της έκδοσης από την Έφη Λάζου, είναι πραγματικά αξιοπρόσεχτη. Όταν το ρεαλιστικό συνδυάζεται με το μεταφυσικό στη ζωγραφική και αποπνέει αυτή τη μαγική αποτύπωση της φαντασίας του συγγραφέα, τότε τα παιδικά βλέμματα καθηλώνονται.
Διαφορετικότητα, τρυφερότητα, φαντασία, μυστικισμός, εναρμόνιση της ανθρώπινης ύπαρξης με το σύμπαν, συμφιλίωση ορατού και αόρατου για την επίτευξη ενός απώτερου σκοπού, είναι τα κεντρικά σημεία που ψηλαφίζεις, καθώς στέκεσαι κι ακουμπάς πάνω στις γραμμές του παραμυθιού.
Το μίσος και η ζήλεια, γήινα χαρακτηριστικά, μεταλαμπαδεύονται στον κόσμο των μυθικών πλασμάτων, όπως στην προκειμένη περίπτωση των Νεραϊδών και ακουμπούν με ευαισθησία πάνω στον πόνο της παιδικής ψυχής. Ο συγγραφέας επηρεασμένος από την ελληνική μυθολογία συνδυάζει τα θεϊκά πλάσματα μεταξύ τους, τα πλάθει από όλα τα στοιχεία της φύσης όταν γράφει:
«Όταν γεννήθηκαν οι νεράιδες από τον ήλιο και το φεγγάρι, από τους ανέμους και τις βροχές, από τη νύχτα και την ημέρα, όλες πρόσεξαν πόσο όμορφη ήταν η Λορελάι.»

Ας μην ξεχνάμε να αναφέρουμε σε αυτό το σημείο, την ύπαρξη των θεϊκών κοριτσιών, των Νηρηίδων, των Εσπερίδων, των Ωκεανίδων και των Νυμφών. Μέσα από τη χρήση των λαϊκών δοξασιών, ο συγγραφέας Γιώργος Παπακώστας διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά των αρχαίων νυμφών που επιζούν σήμερα ως Νεράιδες. Τις τοποθετεί σε λαγκάδια και σε λίμνες , σε βουνά και σε θάλασσες. Πανέμορφα πλάσματα, ισχυρά, μα με μία βαθιά ανθρωποκεντρική χροιά. Η συνηθισμένη τους ζωή είναι όπως και στην αρχαιότητα, μας θυμίζει πολύ την ιστορία των Νηρηίδων σε μια πιο διαφορετική μοντέρνα απόχρωση.
Το σημείο ταύτισης μεταξύ αρχαιοελληνικού κόσμου και του συγκεκριμένου παραμυθιού είναι όταν η Κασσιέπεια, η πιο όμορφη τόλμησε να φιλονικήσει με τις Νηρηίδες για το ποια ήταν η πιο ωραία. Εδώ, στην ιστορία της Έλσας και της νεράιδας με το ένα αυτί αντιστρέφονται οι όροι. Η Λορελάι δέχεται καρτερικά την απώλεια του ενός της αυτιού, καθώς υπακούει στη διαταγή της μητέρας, για να κατευνάσει την επιθυμία των άλλων νεραϊδών, που δεν αντέχουν την ασύγκριτη ομορφιά της.
Εδώ, αυτή η τιμωρητική διάθεση, της αφαίρεσης του ενός αυτιού από την Λορελάι, μας θυμίζει πάλι την απόφαση του Ποσειδώνα να κρατήσει δέσμια την Ανδρομέδα, ως ότου την σώσει ο Περσέας. Η καλοσύνη της Λορελάι στο παραμύθι μας, δεχόμενη την φοβία και την αντιζηλία των άλλων νεραϊδών, μετέτρεψε την διαφορετικότητα και την αποξένωση σε χάρισμα, καθώς η Λορελάι, έγινε η προστάτιδα των νεογέννητων κοριτσιών. Η συνεκτική δύναμη των νεραϊδών, τις οδήγησε σε αυτή την αναγνώριση και στην μετάνοια. Όλες μαζί αναγνώρισαν την ανωτερότητα της ψυχής της Λορελάι και την αποδέχτηκαν ξανά στην οικογένεια τους ως την πιο εκλεκτή Νεράιδα, την πιο μαγευτικά όμορφη και την πιο ψυχικά προικισμένη. Το χαρακτηριστικό δίδαγμα του όλου παραμυθιού είναι ότι η ομορφιά από μόνη της δεν είναι προτέρημα, παρά μόνο αν ταυτιστεί με την ομορφιά της ψυχής.