Καταλαβαίνεις από καλοκαίρι όταν τα μπαλκόνια γεμίζουν με μυρωδιά από φιδάκι τάχα να σώζουν το κορμί από τα σημάδια των πετούμενων, όχι και τόσο φιλικών, ζωυφίων. Όταν τα στέκια στα πιο άγνωστα σοκάκια γεμίζουν με γέλια παρέας και μπόλικο αλκοόλ ζύθου ή κρασιού για να αναθαρρεύει η βασανισμένη από τα πολλά σκέψη. Όταν δοκιμάζεις την υπομονή σου στον συνωστισμό της ουράς σε κάποιο λιμάνι με προορισμό ένα κάποιο νησί που το βαπτίζεις ψυχικό παράδεισο ή το επιφανειακό σου λάφυρο για τα social media. Όλα στην ζωή είναι. Και εκείνα και τα άλλα και όλα αυτά μαζί.
Γίνεσαι τηλεσκόπιο και κατασκοπεύεις διστακτικές κοιτίδες ευτυχίας μέσα στην τόση ανασφάλεια και καχυποψία των σημερινών ημερών. Χαμογελάς ασυνείδητα με το κούμπωμα των χεριών στα ζευγαρωμένα ντουέτα ανθρώπων που σουλατσάρουν παραλιακά ή στους πεζόδρομους κοντά στους ανοιχτούς για την αυγουστιάτικη πανσέληνο αρχαιολογικούς χώρους. Χαζεύεις τις μικρές κοινές συνήθειές τους. Τον τρόπο που ο ένας συμπληρώνει τις κινήσεις του άλλου, τους απλούς διαλόγους και τα βλέμματα που προσθέτουν την ποιότητα βάθους που έχει κάπου για λίγο αποπροσανατολιστεί. Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής και πώς να κρυφτείς από τις σταγόνες αλήθειας που κυλάνε στο προσωπείο- πρόσωπο και ζωγραφίζουν μικρές χαραμάδες στο ήδη περίτεχνα βαμμένο πορτρέτο;
Το χαζογελάκι σου που πάλευες να το συγκρατήσεις τώρα λυγίζει, χάνεται. Βλέπεις την αρρώστια και την καθήλωση, την ανθρώπινη απογοήτευση και την μιζέρια στην ύψιστη και όσο τίποτα χειροπιαστή μορφή της. Αδέσποτες ψυχές που κείτονται εκεί που πατάς εσύ που θα ακουμπήσεις το χρήμα ως ένδειξη της υπεροχής σου και έχεις ήδη ηττηθεί από τον κομπασμό. Οι αντιφάσεις, δυστυχώς, χτίζουν τείχη που σου μουλιάζουν την λογική. Ούτε σωστό ούτε λάθος, ούτε από εδώ ούτε από εκεί, παρά στην μέση να γονατίζεις και να σταυρώνεις τα χέρια σε θέση προσευχής σε κάτι ανώτερο στο οποίο δεν πίστεψες αλλά έχεις ανάγκη να σε σώσει.
Το βλέμμα αλλάζει πορεία για να εξιλεωθεί εθελοτυφλώντας. Ακολουθεί αδιάκριτα τα μπούγια ανθρώπινης μάζας που βαδίζουν ρομποτικά προς κάπου που έχει ορίσει φασιστικά η τάση. Και γοητεύεσαι από το άθελά του αναρχικό, το όμορφο, το διαφορετικό. Περπατά κόντρα και είναι μονάχο παρέα με το τετράποδο που ασφυκτιά. Θα καθίσει σταυροπόδι σε ένα παγκάκι χαλασμένο από την φθορά του χρόνου και την ασέλγεια της ανθρώπινης φύσης. Θα βγάλει την θήκη με τον αρωματικό καπνό και θα στρίψει την κακή συνήθεια που την ξορκίζει στο όνομα ενός ψυχικού τάχα και δήθεν υποκατάστατου. Διακρίνεις τα χέρια με τις φλέβες να πετάγονται να φέρνουν κοντά στα σκασμένα χείλη το χαρτάκι που φυλάσσει την λήθη. Ένας zippo και μια γουλιά καφέ θα ολοκληρώσουν την εικόνα με ένα χοντρό και σκισμένο βιβλίο να βγαίνει από την σκονισμένη τσάντα. Τα μυωπικά μάτια φευγαλέα πάνω από το ύψος των κοκάλινων γυαλιών θα αντιληφθούν την κατάχρηση της παρουσίας σου στο χώρο και έτσι δειλά θα ταξιδέψεις για αλλού.
Θα πάρεις μαζί τις ανεξήγητες ταχυκαρδίες της προηγούμενης εμπειρίας και θα μπεις σε ένα υπόγειο για να χαζέψεις αντίκες και κειμήλια μιας παλιάς εποχής. Τα ηχητικά σου όργανα θα λάβουν ρόλο μαγνητοφωνάκι καταγραφής του περιβάλλοντος χώρου και των πρωταγωνιστών του. Περίεργες φάτσες. Ρακένδυτοι τύποι για πωλητές που ανοίγουν το στόμα τους και αμολούν εξηγήσεις και ιστορίες μιας άλλης διάστασης. Πάλι καχύποπτος είσαι, άνθρωπε. Σε έκαναν να φοβάσαι και τον ίσκιο σου. «Πάρε αυτήν την κασέτα. Στην προσφέρω εγώ» ακούς μια βραχνή φωνή να απευθύνει τον λόγο σε εσένα. Τα άξαφνα και απρόσμενα που σου γεμίζουν την ζωή.
Ανεβαίνεις τα σκαλάκια που σε είχαν οδηγήσει προηγουμένως στο υπόγειο. Σκαλάκια λίγα, λερωμένα και κακοφτιαγμένα που αποτελούν δίαυλο γεφύρωσης δυο άλλων κόσμων. Βλέπεις γύρω-τριγύρω και χαμογελάς ενώ το μέτωπό σουείναι χωρίς λόγο συνοφρυωμένο. «Καταραμένες ρυτίδες», σκέφτεσαι και κοιτάζεις το ρολόι του κινητού. Βιάζεσαι χωρίς βιασύνη. Ένας ατέρμων κύκλος άγχους που έχει ποτίσει το μυαλό. Ρουφάς τα πάντα γύρω σου και σε ρουφάνε κι εκείνα. Μορφασμοί, κουβέντες, μυρωδιές, εικόνες σαν σκηνές από γυρίσματα που περιμένεις να δεις τον Ταραντίνο να συνουσιάζει την φαντασία του με τον ερωτισμό του Χαβιέ Ντολάν.
Σου δίνεται ελπίδα από την κίνηση στον χώρο, ωστόσο. Είναι καλοκαίρι, βλέπεις. Ο κόσμος ξανοίγεται και πληρώνει τα σπασμένα τον χειμώνα. Η μελωδία κάποιας λατέρνας σε ακολουθάει, όπως και οι μυρωδιές από τις νοικοκυρές που έχουν οίστρο. Πόσο θα ήθελες να είχες κι εσύ το παλιό σου ποδήλατο και να αφηνόσουν στην πρωτοβουλία κάθε πεταλιάς;
Ο ήχος του κινητού σε επαναφέρει στον πραγματικό χωροχρόνο. Να τι είχες ξεχάσει τελικά!
