Η μητέρα ως μορφή κυριαρχεί σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Τρυφερή, πάντα παρούσα, αδιαμφισβήτητα εμβληματική. Η σχέση μας μαζί της, ιδίως τα πρώτα χρόνια της ζωής μας καθορίζει τη μετέπειτα εξέλιξή μας.
Ιδιαίτερα αγαπητό θέμα και πηγή έμπνευσης για κάθε μορφή τέχνης η μητέρα, και πώς θα μπορούσε να λείπει απ’ τη Λογοτεχνία; Αμέτρητα ποιήματα, πεζά και μότο έχουν γραφτεί και στίχοι έχουν μελοποιηθεί.
Συναντούμε τη μητέρα πότε στοργική και περιποιητική και πότε απόμακρη, αδιάφορη ίσως, πότε έχουσα συναίσθηση του μεγαλείου της θέσης της και πότε πλήρως ελεύθερη ευθυνών.
Διαβάζουμε για μητέρες που γέννησαν και ανέθρεψαν, μα και για μάνες-άμανες οπου δεν κυοφόρησαν μα μεγάλωσαν κι ανέστησαν αδέρφια, ανήψια ή άλλα παιδιά χωρίς εμφανή θέση, με ρόλο ωστόσο απολύτως ουσιαστικό.
Μανάδες που είδαν τα βλαστάρια τους να ανθίζουν κι άλλες που τα έχασαν πριν τα χαρούν. Μάνες που μονάχες τους επέλεξαν να τα αποχωριστούν και άλλες που διάλεξαν να τα αγαπήσουν σαν κομμάτι τους.
Πλήθος βιβλίων έχουν γραφτει για κείνη, και πρωταγωνιστεί σε καθένα με μια διαφορετική πτυχή.
”Η μητέρα μου”, μας την παρουσιάζει ο Καζαντζάκης. Η μητέρα του, η γαζία και το καναρίνι. Πόσες θύμισες, πόσα συναισθήματα, πόση ασφάλεια σε λίγες μόνο λέξεις…
Οι πόνοι της Παναγιάς, του Κωστή Βάρναλη μας φέρνει στη θέση της μητέρας του Θεανθρώπου, γνωρίζοντας τί περιμένει το παιδί της και κάθε μητέρα συμπάσχει μαζί της.
Δυο μητέρες νομίζουν πως είναι μόνες στον κόσμο, κατά το Νικηφόρο Βρεττάκο, κι όμως δεν είναι οι μόνες…
Και δυο διαφορετικές όψεις της μητρότητας μας παρουσιάζει ο Κορνάρος. Η μητέρα του Ερωτόκριτου θρηνεί για το διωγμό του γιου της, ενώ η μητέρα της Αρετούσας αποδεικνύεται αφύσικα σκληρή και άτεγκτη απέναντι στην κόρη της.
Οι μάνες της άδειας αγκαλιάς, Θ.Παπαθεοδώρου είναι οι μητέρες στα χρόνια του Εμφυλίου. Έχασαν τα παιδιά τους σε καιρούς δύσκολους, χωρίς ποτέ να πάψουν να τα αναζητούν κινώντας γη και ουρανό. Και οι περισσότερες δεν τα κατάφεραν.
Κι εμείς, παιδί κάποιας μητέρας ο καθένας μας, ας μην τις θυμόμαστε μόνο κάθε δεύτερη Κυριακή του Μαϊου, μα κάθε μέρα. Με τα στραβά και τα καλά τους είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της ψυχής μας. Κι ας μην το παραδεχόμαστε…
Πηγή κεντρικής εικόνας:filologos-hermes.gr
