Αν έπρεπε να σώσω μόλις δέκα βιβλία από την – ο μη γένοιτο! – φλεγόμενη βιβλιοθήκη μου, ή να επιλέξω τόσα, μόνο, για να με συντροφεύσουν σε ένα ερημικό νησί, η λίστα μου θα αποτελείτο απ’ αυτά:
Δράκουλας, του Bram Stoker
To πρώτο βιβλίο ενηλίκων που με εισήγαγε στον κόσμο των βαμπίρ – είχαν προηγηθεί τα παιδικά βιβλία «Ο μικρός βρικόλακας» της Angela Sommer – έναν κόσμο αθάνατης ομορφιάς αλλά και διαρκούς αναζήτησης, πάλης του καλού με το κακό, με τα όρια μεταξύ τους συγκεχυμένα. Επίσης, απ’ τις εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις όπου ένα βιβλίο έχει μεταφερθεί με υπέροχο – και κυρίως δίκαιο για το βιβλίο – τρόπο στη μεγάλη οθόνη. Ο «Δράκουλας» σε σκηνοθεσία Francis Ford Coppola.
Δόκτωρ Τζέκιλ και Κύριος Χάιντ, του Robert Louis Stevenson
Η πρώτη σοβαρή λογοτεχνική αναφορά σε διχασμένη προσωπικότητα, η νουβέλα αυτή έθεσε τις βάσεις για τόσες άλλες με το ίδιο θέμα – άλλοτε επιτυχημένες, άλλοτε όχι – μέχρι και σήμερα. Η μάχη του καλού και του – απόλυτου – κακού, ξανά, αυτή τη φορά εσωτερικά και η προσπάθεια του ανθρώπου να ισορροπήσει ανάμεσα στα δύο.
Η Κόρη του Χρόνου, της Josephine Tey
Μυθιστόρημα ιστορικού μυστηρίου, μ’ έναν ντετέκτιβ που, καθηλωμένος στο κρεβάτι, λύνει ένα απ’ τα μεγαλύτερα αινίγματα της αγγλικής Ιστορίας – και κατά την άποψη μου ορθώς! Είναι ένοχος ο Ριχάρδος ο Γ’ για τη δολοφονία των γιων του νεκρού βασιλιά, αδερφού, του Εδουάρδου Δ’, του 13χρονου νέου βασιλιά Εδουάρδου Ε’ και του 11χρονου αδερφού του; Ή πρόκειται για προπαγάνδα των Tudor, που διαρκεί μέχρι και σήμερα, χάριν στον Σέξπιρ κι όσους καλλιτέχνες εμπνεύστηκαν απ’ αυτόν; Ανάγνωσμα που συνοδεύεται τέλεια απ’ τους ανάλογους πίνακες, μεταξύ των ο οποίων ο αγαπημένος μου είναι ο «The sons of Edward IV» του Delaroche, που βρίσκεται στο Λούβρο.
Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, του Oscar Wilde
Η υπέροχη γραφή του Όσκαρ Ουάιλντ, και το ερώτημα τι θα έκανε κάποιος αν κατείχε αιώνια νεότητα κι ομορφιά. Δεν υπάρχει ευφυΐα ανώτερη από την ομορφιά, κατά τον συγγραφέα, γιατί είναι η μόνη μορφή ευφυΐας που δεν χρειάζεται απόδειξη. Η σύγκριση και η πάλη μεταξύ εξωτερικής ομορφιάς και εσωτερικής ασχήμιας – ή όπως λένε και στο χωριό μου, από έξω μπέλα μπέλα κι από μέσα κουτσουκέλα – και η δραματική τελική κάθαρση, το καθιστούν ένα από τα πιο αγαπημένα και χιλιοδιαβασμένα μου βιβλία.
Οιδίπους Τύραννος, του Σοφοκλή
Κατ’ εμέ το πρώτο «Whodunit» της δυτικής λογοτεχνίας, με όλα τα απαραίτητα στοιχεία ενός μυστηρίου. Ξεκινάμε από έναν παλιό κι ανεξιχνίαστο φόνο, και κάποιον αποφασισμένο να το επιλύσει, αναλύουμε στοιχεία που υποδεικνύουν διαφορετικούς υπόπτους από έναν κλειστό κύκλο προσώπων, και μέσα από ανατροπές φτάνουμε στην τελική λύση και την κάθαρση με την υπέρτατη ανατροπή: εκείνος που αναζητά την αλήθεια, είναι ο δολοφόνος. Περιέχει και μια απ’ τις αγαπημένες μου εκφράσεις: Τυφλός τά τ’ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ’ ὄμματ᾽ εἶ ! Ατάκα προς χρήση, και κατάχρηση, όποτε κάποιος δεν λέει να σας ακούσει!
The beast in view, της Margaret Millar
Μια μάλλον ξεχασμένη, δυστυχώς, Καναδή συγγραφέας λογοτεχνίας μυστηρίου, την οποία ανακάλυψα και ρούφηξα μονορούφι, πρόσφατα. Το συγκεκριμένο βιβλίο, το πρώτο που διάβασα από αυτήν, έχει την πλέον ποιητική καταληκτική παράγραφο βιβλίου μυστηρίου που έχω διαβάσει ποτέ: «She pressed the knife into the soft hollow of her throat. She felt no pain, only a little surprise at how pretty the blood looked, like bright and endless ribbons than would never again be tied». Δεν είναι υπέροχη;
Η δολοφονία του Ρότζερ Άκροϊντ, της Agatha Christie
Η πρώτη μου γνωριμία με τη Βασίλισσα του Μυστηρίου. Διαβολικά έξυπνη κι ανατρεπτική λύση στην πρώτη ανάγνωση, κι έκτοτε – με τον ένοχο υπόψιν – έξοχα κατασκευασμένο, ώστε χωρίς να ψεύδεται στον αναγνώστη, να δημιουργεί λανθασμένες εντυπώσεις. Για μια εξίσου απολαυστική εναλλακτική, θα πρότεινα το «Who killed Roger Ackroyd? The Mystery behind the Agatha Christie Mystery», του Pierre Bayard. Ο συγγραφέας – ξεκινώντας με την υπόθεση ότι ο γερασμένος και με ελαφρά άνοια Πουαρό κατηγόρησε τον λάθος άνθρωπο – αναζητά και βρίσκει τον πραγματικό δολοφόνο. Εγώ πάντως πείστηκα!
Δέκα μικροί νέγροι, της Agatha Christie
Με τον αρχικό του τίτλο, ή ως «Και δεν έμεινε κανείς» ή «Ήταν Δέκα» το μυθιστόρημα που κατά τα λεγόμενα της ίδιας τη δυσκόλεψε περισσότερο από κάθε άλλο στη συγγραφή του, είναι κι ένα από τα πιο επιτυχημένα. Κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, αγωνία κι ερωτηματικά ως το τέλος και χαρακτήρες τέλεια ζωγραφισμένοι συνθέτουν ένα βιβλίο που όσες φορές κι αν το διαβάσω δεν το βαριέμαι ποτέ!
Histoires extraordinaires (Αλλόκοτες Ιστορίες), του Edgar Allan Poe, σε μετάφραση του Charles Baudelaire
Οι υπέροχα σκοτεινές ιστορίες τρόμου του Πόε, μεταφρασμένες, με αρκετή ελευθερία, απ’ τον «καταραμένο» Γάλλο ποιητή Μποντλέρ, ή με άλλα λόγια ο Μποντλέρ πιάνει στα χέρια του, και πλάθει τον Πόε με τον δικό του τρόπο. Το αποτέλεσμα είναι μια μίξη και των δύο, μοναδική και ρομαντικά μαύρη! Λατρεύω τον Πόε στο πρωτότυπο, αλλά μ’ αυτή τη μετάφραση έχω δυο συγγραφείς σε ένα βιβλίο! Και σε περίπτωση φωτιάς στη βιβλιοθήκη ή αποκλεισμού σε ερημονήσι, είναι win-win!
Ο Καπετάν Μιχάλης, του Νίκου Καζαντζάκη
Το πλέον αγαπημένο μου βιβλίο του Καζαντζάκη, για να θυμάμαι το νησί μου, εκεί στο ερημονήσι που θα ναυαγήσω – ή στο Παρίσι όπου ζω – τον αγώνα για την απελευθέρωση και την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, αλλά και τη δύναμη των λέξεων, είτε πρόκειται για συνθήματα είτε για λογοτεχνία: «Δεν μπορούσε ακόμα να το χωνέψει ο νους του, τι μυστήριο είναι ετούτο, να σημαδεύεις μερικές γιώτες και κουλούρες κι από αυτές να βγαίνει μια φωνή, σα να’ ταν στόματα ανθρώπου, χείλια και λαρύγγια και σπλάχνα και φώναζαν.»
Σχετικά με τον συγγραφέα, Χρήστο Μαρκογιαννάκη
Ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης γεννήθηκε το 1980 στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου και μεγάλωσε. Με σπουδές στη Νομική και την Εγκληματολογία στην Αθήνα και το Παρίσι, και έχοντας εργαστεί ως δικηγόρος, ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης τα τελευταία χρόνια ζει στη γαλλική πρωτεύουσα.
Ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης είναι συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας και δοκιμιακών βιβλίων για την αισθητική του εγκλήματος. Επίσης, είναι ο εμπνευστής της έννοιας criminart και μέλος της Crime Writers’ Association.
Το «Μυθιστόρημα με κλειδί» είναι το τρίτο αστυνομικό μυθιστόρημα του Χρήστου Μαρκογιαννάκη, το οποίο εκδίδεται στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Μίνωας, ενώ θα ακολουθήσει και η έκδοσή του στα γαλλικά.
Η βιβλιογραφία του Χρήστου Μαρκογιαννάκη:
- The Louvre Murder Club / Scènes de crime au Louvre, 2017, Éditions Le Passage (βραβείο Document Littéraire National)
- Au 5e étage de la faculté de droit, 2018, μυθιστόρημα Éditions Albin Michel (βραβεία Balai d’Or και Académie du Var)
- The Orsay Murder Club / Scènes de crime à Orsay, 2018, Éditions Le Passage
- Mourir en scène, 2020, μυθιστόρημα Éditions Albin Michel
Επικοινωνία με τον συγγραφέα
www.christosmarkogiannakis.com
@christos_markogiannakis
