Ο τομέας 5 ήταν η πρώτη μου εμπειρία. Ήμουν πανέτοιμη να αναλάβω δράση. Είχα ζωθεί με το σακίδιο πλάτης στο οποίο είχα προσθέσει μια μικρή θήκη του αδερφού μου που χρησίμευσε για το θησαυροφυλάκιο του παμπάλαιου mp3 μου. Φόρμες, αθλητικά παπούτσια, μπουκαλάκι με νερό, τσίχλες, στυλό τα πάντα στην εν τέλεια λες και πήγαινα για safari στην έρημο της Αυστραλίας. Είμαι πεπεισμένη πως αυτή η χώρα δεν είναι παρά μια κοιτίδα παγίδων. Όλα τα επικίνδυνα είδη πανίδας και χλωρίδας συγκεντρώνονται εκεί.
Βέβαια, αυτή η περίπτωση δεν ήταν παρά ένα από τα απλά πράγματα που μπορεί να αναλάβει ένας εικοσάρης σαν και του λόγου μου. Υπάρχουν άλλα πολύ πιο δύσκολα και απαιτητικά. Θυμάμαι, για παράδειγμα, τότε εκείνο το καλοκαίρι που εκτέλεσαν καθήκοντα ομαδάρχισσας σε μια κατασκήνωση φυτρωμένη στην μέση του πουθενά. Ή η γραφειοκρατία της πρακτικής και οι τσιρίδες των παιδιών. Εξαντλείται σίγουρα η υπομονή σου αλλά αντέχεις γιατί περιμένεις αυτήν την μία στις δέκα στιγμές που θα σε κάνουν να αισθανθείς ότι αξίζει. Και αξίζει.
Τώρα το μόνο που έπρεπε να κάνω είναι να σηκώνω 200 φυλλάδια ανά μία ώρα για έξι ώρες και να βαδίζω εις το άπειρο. Το συγκεκριμένο άπειρο χωριζόταν σε τομείς. Σε αυτό το σημείο το φαντασιόπληκτο μυαλό μου χαμογέλασε ύπουλα. Χμ, τομείς; Όπως στο Grey’s Anatomy υπάρχουν οι ειδικότητες των γιατρών. Σκέφτηκα και αμέσως η υπόθεση απέκτησε ενδιαφέρον.
-Λοιπόν, κατεβαίνετε, παίδες! Ακούστηκε απελπισμένη η φωνή του κύριου Θέμη ο οποίος πετάχτηκε έξω από το μπλε σκούρο Peugeot.
-Παίρνετε από 150 για αρχή. Είμαστε πίσω μια ώρα με την καθυστέρησή σου, Σάκη. Συμπληρώστε ώρα εφοδιασμού και πάρτε το χάρτη. Χωρίζετε στενά. Μαρία, κάνεις δεξιές πλευρές. Έντι, τις αντίστοιχες αριστερές. Ρέα και Σάκη, σας θέλω απέναντι. Υπενθυμίζω: δύο όροφοι, από δυο. Όπου έχει γραμματοκιβώτιο, τα αφήνουμε εκεί. Αν όχι, όπως σας έδειξα στα κάγκελα. Στις μονοκατοικίες δεν χτυπάμε κουδούνια. Φύγατε!
Πίστευα πως θα ήταν αραλίκι η φάση. Μουσικούλα, βολτούλα, πλακίτσα και γενικότερα όλα τα υποκοριστικά που παραπέμπουν σε κάτι λιγότερο αγχωτικό από το να παίρνεις παραγγελίες από πελάτες και να πρέπει να φτιάχνεις ποιοτικούς καφέδες σε ταχύτητα φωτός και έπειτα να εκτελείς την καθαριότητα με το ίδιο ψυχαναγκαστικά τέλειους και γρήγορους ρυθμούς. Για να είμαστε δίκαιοι, τα φυλλάδια δεν είχαν άγχος. Κούραση και ζαλάδα, ναι. Αλλά εκείνη την πρώτη μέρα μας έφαγε αυτό το «είμαστε μια ώρα πίσω». Σκέτη απελπισία ο κύριος Θέμης.
Εν τέλει, με μηδέν προϋπηρεσία στο πόστο κι όμως περισσότερα στοιχεία οργάνωσης φαινόταν να διαθέτω. Δεν μπορούσα να βλέπω την ανοργανωσιά. Άκου εκεί πρέπει να μοιράσει καθένας μας από 2.000; «Αυτό που ζητάς, κύριε Θέμη, δεν βγαίνει.» «Το ξέρω ρε Ρέα αλλά το αφεντικό.»
Στο τέταρτο ο Έντι τα παράτησε. Στο τετράωρο με χίλια ζόρια κρατούσαμε τον Σάκη. Η Μαρία τρελαινόταν με το τι θα γίνει με την ασφάλεια. «Αφού σου λέω το αφεντικό θα σας ασφαλίσει.» «Μα γιατί να είναι μόνο σε αυτήν την τράπεζα;» Κι αυτή η παρανοϊκή λούπα έπαιζε στο replay. Η υπομονή είναι μεγάλο κεφάλαιο. Η απουσία καφεΐνης στον οργανισμό μου ήταν αισθητή. Νομίζω πως δεν γινόταν να ελέγξω τον εκνευρισμό στην φωνή μου. Και αυτή η δυνατή μουσική που δεν συνέδεε καθόλου με τα γούστα μου δυσχέραινε την κατάσταση.
– Τομέας 3. Γράψτε ίδια ώρα εφοδιασμού. Εδώ έχουμε πολυκατοικίες. Ό,τι είπαμε για τα κουδούνια. Μπορεί να μας έρθει έλεγχος. Θέλω να είστε προσεκτικοί. Είμαστε μία ώρα πίσω να ξέρετε. Ενημέρωσε το ίδιο απελπισμένα ο κύριος Θέμης
-Ρέα, τα πας περίφημα! Γιατί δεν πας και στην προώθηση;
-Σας είπα. Δεν είμαι καλή στο επικοινωνιακό.
-Είσαι και όμορφη. Το έχεις. Κακώς. Αλλά όπως θέλεις. Φύγατε, παιδιά! Είμαστε μια ώρα πίσω.
Ανελέητες επαναλήψεις που καυτηριάζουν τα νευρικά κύτταρα και δοκιμάζουν τις ψυχικές αντοχές. Και κάπως έτσι καταλήγεις σπίτι αγκαλιά με την Voltaren και την Counterpain να κοιμάσαι για το υπόλοιπο της ημέρας και να πνίγεις τους λυγμούς πόνου. Καμία ελπίδα να ξεπριστούν τα πόδια. Το αριστερό χέρι ανύπαρκτο εξαιτίας του βάρους και η μέση; Μισή μερίδα άνθρωπος μπας και μείνει κάτι στην θέση του. Εκεί να ξεβιδωθούν όλα με το ζόρι.
Οι επόμενες μέρες υπήρξαν τραγικές. Αλλαγή υπηρετικού προσωπικού το ίδιο και στην ηγεσία. Ο κύριος Νίκος ήταν μεγάλη μούρη. Από εκεί που είχαμε μία που είχε έρθει για δυο ώρες και μας έπρηξε με τον άντρα της που δουλεύει στην ΔΕΥΑΤ, καταλήξαμε να έχουμε μια φουκαριάρα παλιά καραβάνα που έβγαζε δουλειά και την Μαριέτα, μια αλλοδαπή με το χαρακτηριστικό «Άλλα 70 φυλλάντια, κύριος Νίκος» με την σπαστή προφορά της. Ο Θέμης έγινε συνοδοιπόρος.
Αυτό που θα κρατήσω είναι η μυρωδιά του φτηνού χαρτιού που γέμιζε με χρώμα την μπλούζα που κάποτε μοσχοβολούσε απορρυπαντικό της μαμάς. Την στιγμή που μπουκάραμε στο φορτηγάκι σαν τσουβάλια αραγμένα και ακούγαμε σαν ηχώ τις ανούσιες φλυαρίες του Νίκου. Κοίταγα από τις μικρές χαραμάδες της πίσω πόρτας τον δρόμο που αφήναμε πίσω μας. Είχα καιρό να αισθανθώ τόση ματαιότητα συγκεντρωμένη σε τόσο περιορισμένη σκέψη.
-Την Πατουλιά, σου λέω, θα την κάνουμε στο τέλος. Πάμε τομέα 6 τώρα να τελειώνουμε.
Κοίτα να δεις που το άπειρο, όντως, χωρίζεται σε τομείς.
-Κρίμα που θα μας αφήσεις. Δεν θα ξαναδούμε τα μάτια σου. Σαν λύκαινας είναι.