Παρουσίαση
Το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Αυγούστου Κορτώ, μικρό χρονικό τρέλας, αποτελεί έναν χείμαρρο προσωπικής εξιστόρησης και εξομολόγησης. Ξεπερνά τα όρια του λογικού και μας μεταφέρει μέσω της δημιουργικής του πένας σε έναν κόσμο πλήρους ψυχικής αστάθειας μα συνάμα πέρα για πέρα αληθινής. Ο πρωταγωνιστής μας (ο ίδιος ο συγγραφέας δηλαδή), θα καταγράψει ένα σκοτεινό γεγονός της ζωής του που τον σημάδεψε ολοκληρωτικά, όπως φαίνεται από το βιβλίο. Ακολουθώντας ‘’το βιβλίο της Κατερίνας’’ στο οποίο περιγράφει την ζωή της μητέρας του μέσα από την δική του ματιά, συνεχίζει θα λέγαμε το ”σίκουελ” της ψυχανάλυσης, προσωπικής ‘’αποσύνθεσης’’, τραγικών-εξωπραγματικών στιγμών και αυτοβιογραφικής καταιγίδας.
Περίληψη
Στις 28 Δεκέμβρη του 2008, στις τρεις τα χαράματα, ο μεγαλύτερος φόβος μου έγινε πραγματικότητα: κατά το κοινώς λεγόμενον, τρελάθηκα. Το μυαλό μου –ο κόσμος μου– γκρεμίστηκε και τη θέση του πήρε μια παντοδύναμη ψύχωση, που σαν παράσιτο με ξενιστή τον ίδιο μου τον εαυτό τρεφόταν και θέριευε με τις παρανοϊκές ιδέες που γεννούσε ασταμάτητα: ήμουν ο νεός Δαλάι Λάμα, ο Φύλακας στη σίκαλη, πληρωμένοι δολοφόνοι παραμόνευαν στο κατόπι μου. Σ’ αυτό μου το παραλήρημα, ολοζώντανο ακόμα στη μνήμη μου, στη σύντομη νοσηλεία μου και στην κατοπινή, θανατερή μου κατάθλιψη, παρέσυρα κι οδήγησα στην απόγνωση όλους τους ανθρώπους της καρδιάς μου, που μ’ έβλεπαν άξαφνα κατακερματισμένο από μιαν ανεξέλεγκτη ψυχική ασθένεια. Ο ζοφερός Δεκέμβρης του ’08 στη μουδιασμένη Αθήνα. Το ιερό κόκκινο χρώμα. Κι η αυτόχειρας μάνα μου, που χρόνια μετά επιστρέφει από τον Άδη. Στο βιβλίο αυτό έγραψα όλα όσα θυμάμαι, χωρίς ν’ αλλάξω τίποτα και μην κρατώντας τίποτα κρυφό. Γιατί χάρη σ’ αυτές τις αδιανόητες μέρες, κατάφερα, μες στα συντρίμμια του μυαλού μου, να βρω έναν νέο εαυτό και τον δύσκολο δρόμο που οδηγεί στην ψυχική γαλήνη. Κι ενώ η ιστορία μου μοιάζει μοναδική, το τέρας της ψυχικής αρρώστιας και του φόβου που σκορπάει είναι κοινό για όλους μας, όπως και το θηρίο της αγάπης και της κάθε ανθρώπινης δύναμης. Γιατί η ψυχή μας δεν είναι φτιαγμένη ν’ αρκείται στη δυστυχία. (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Κριτική
Ένας αυτοβιογραφικός Κορτώ στα καλύτερα του κατ’ εμέ. Η συμπάθεια μου προς αυτόν είναι απερίγραπτη, να σημειώσω. Εξίσου και ο θαυμασμός μου βέβαια. Είναι ένας από τους ελάχιστους Έλληνες συγγραφείς που διαβάζω. Με κέρδισε αμέσως και αφοπλιστικά η αμεσότητα του, η ειλικρίνεια του, αλλά θα τολμήσω να πω η ευφυΐα και αντοχή του να χρησιμοποιεί το μαύρο χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό τόσο καλά που σε στιγμές μακάβριες μπορεί να σε κάνει να γελάσεις! Η πένα του ‘’δίνει ρέστα’’ και ας καταλογίζονται προς αυτόν πολλές επιθετικές και αρνητικές κριτικές. (Προβλέψιμος, κουραστικός, κοινότοπος, κλισέ). Το μικρό χρονικό τρέλας, μόνο στα πλαίσια αυτών των κριτικών δεν θα μπορούσε να συμπεριληφθεί. Μια ανεπανάληπτη προσωπική έκθεση για τα ελληνικά δεδομένα του δίνουν μεγάλο πλεονέκτημα. Επίσης, ο τρόπος με τον οποίο με παρέσυρε μαζί του, ήταν τόσο ρεαλιστικός που μπόρεσα έστω και στιγμιαία να νιώσω δίπλα του. Μπροστά στα κωμικοτραγικά γεγονότα. Πιστεύω πως για να γράψει κανείς ένα τέτοιου είδους βιβλίο πρέπει πέρα από τα μεγάλα αποθέματα ψυχικής δύναμης να έχει και Ταλέντο. Το μικρό χρονικό τρέλας λοιπόν, είναι ευκολοδιάβαστο, βγαίνει σε μια μέρα (όπως έκανα και εγώ) και έτσι πρέπει να γίνει για να διαπιστώσουμε πόσο λεπτή είναι η γραμμή μεταξύ λογικού και παραλόγου. Πως είναι η ζωή των ανθρώπων αυτών και πως τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή μας. Δεν προσπαθεί να ωραιοποιήσει τίποτα, απλά παραθέτει ένα ντοκουμέντο. Το μόνο αρνητικό που μπορώ να επισημάνω είναι η διαρκής επιθυμία του συγγραφέα να ζητήσει συγχώρεση από τους αγαπημένους του. Δεν φταίνε οι πάσχοντες. Πολλές φορές φταίνε και οι άλλοι με την απότομη συμπεριφορά και την έλλειψη γνώσης επί του θέματος.
Με μία λέξη: Αξίζει!
https://maxmag.gr/book/vivlioparousiasis/epidi-ine-i-kardia-mou/
