Τα παλάτια του Βοσπόρου, έργο του συγγραφικού διδύμου του Αλεξάνδρου Γιάννη & Μαρίνας, είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα τοποθετούμενο χρονικά κατά το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης (1821-1870). Βασική πόλη της εξιστόρησης τους είναι φυσικά η ‘’αλύτρωτη’’ πόλη των Ελλήνων, η Κωνσταντινούπολη.
Ο τίτλος σε μια πρώτη επαφή με το βιβλίο μπορεί να χαρακτηριστεί με κάποιο δισταγμό ως παραπλανητικός. Στη συνέχεια όμως και καθώς χανόμαστε στις σελίδες μπορούμε να αντιληφθούμε την μεταφορικότητα του τίτλου. Πως η πρωταγωνίστρια ζει και περιπλανιέται μέσω της αριστοκρατίας από Ελλάδα και Τουρκία μέχρι τα αυτοκρατορικά σαλόνια της Δύσης.
Κύριος μοχλός έμπνευσης πάντως είναι η ερωτική ζωή της. Γεγονός που πολλοί βρίσκουν επαναλαμβανόμενο, αναμενόμενο και ότι έπρεπε να υπάρχει σύμπτυξη μεγαλύτερη μεταξύ των ιστορικών στοιχείων και της εξιστόρησης (μιας και είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι).
Μόνο ένα λεπτό νήμα χωρίζει την Ιστορία από το μύθο. Κρυβόμαστε στους λάγνους οντάδες των χαρεμιών, ταξιδεύουμε στους καταυλισμούς των τσιγγάνων του Δούναβη, ζούμε στον παλμό της αυτοκρατορικής Βιέννης. Μπροστά από τα μάτια μας περνούν τα βενετσιάνικα παλάτια και τα φαναριώτικα αρχοντικά. Γίνονται δικά μας τα ναυτιλιακά και εμπορικά συμφέροντα των Ελλήνων της Τεργέστης, μας συναρπάζουν οι κουρσάροι και οι μπουρλοτιέρηδες του Αιγαίου.
Το κεντρικό πρόσωπο του χθες είναι μια γνήσια Ελληνίδα, γοητευτική γυναίκα και αξεπέραστη κυρία. Μας μαγεύει, μας συναρπάζει και συχνά μας διασκεδάζει. Οι αγώνες, οι θυσίες, οι έρωτές της γίνονται και δικοί μας. Μπορεί να μαθαίνουμε τα ερωτικά της μυστικά, αλλά παράλληλα τα γεγονότα συνιστούν σταγόνες ανθρωπιάς και δύναμης μέσα στον ωκεανό της Ιστορίας. (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Οι απόψεις από ότι φαίνεται διίστανται, όπως και η δική μου. Το ταλέντο, η περιγραφικότητα, ο τρόπος με τον οποίο οι συγγραφείς αυτοί σε ταξιδεύουν σε μια άλλη εποχή, σε μέρη που δεν έχουμε βρεθεί ποτέ είναι αδιαμφισβήτητα. Πάθος, δράμα, συγκίνηση, θυμός κυριαρχούν και είναι ικανά να μας παρασύρουν στην νοοτροπία εκείνης της εποχής. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι ιστορικές αναφορές είναι εύστοχες και μπορούν να προσελκύσουν τους αναγνώστες που ενδιαφέρονται για κάτι περισσότερο από μια ρομαντική ιστορία. Επίσης, η παράλληλη περιγραφή των δύο ιστοριών αν και δεν σύγκλιναν μεταξύ τους μου άρεσαν αρκετά. Ίσως να είχαν κατά νου οι συγγραφείς ότι αν και διαφορετικές, κάτι γονιδιακό να τις συνδέει.
Από την άλλη, ίσως τα δύο μόνο κομμάτια που μοιάζουν εκτός θέματος είναι η αρχή και το τέλος. Μάλλον πρόχειρα γραμμένα για να περάσουν στα επόμενα κομμάτια. Ακόμα να αναφέρω πως είναι πιθανό να ξενίσει κάποιους ότι τα ιστορικά γεγονότα αναγράφονται με πλάγια γράμματα ενώ διαφορετική γραμματοσειρά έχει η πλοκή. Είναι λοιπόν ξεχωριστή. Κάποιες επαναλήψεις των λέξεων επίσης κάνουν εμφανή μια πρόχειρη δουλειά. Κατά τα άλλα…είναι ‘’εύπεπτο’’ και συνάμα ‘’βαρύ’’, διότι η ένταση των συναισθημάτων που βγαίνουν στην επιφάνεια και οι έντονες προσωπικότητες και ο χαρακτήρας της πρωταγωνίστριας δίνουν μια αίσθηση υπερβολής (too much)!
Για τους αναγνώστες που είναι ανίδεοι ή καλύτερα που δεν θα διαβάσουν ιστορικά βιβλία, αυτό θα τους βοηθήσει κάπως να μεταφερθούν σε εκείνη την εποχή και μάλιστα να δουν τα γεγονότα μέσα από τα μάτια της πρωταγωνίστριας (ανθρωπολογική σκοπιά).
