Ο Charles «Lucky» Luciano ήταν ο άνθρωπος που διαμόρφωσε το οργανωμένο έγκλημα όπως το γνωρίζουμε σήμερα. Έζησε μια πολυτάραχη ζωή, γεμάτη από εγκλήματα και εκατομμύρια. Σημάδεψε τη Νέα Υόρκη και σημαδεύτηκε και αυτός από την πόλη που τον ανέθρεψε. Θεωρείται “το αφεντικό των αφεντικών” και έχει γράψει ιστορία στις μαύρες σελίδες της μαφίας.
“Αρχηγός του δρόμου” στην εφηβεία
Ο άντρας που κατάφερε να κάνει τη μαφία μια μεγάλη επιχείρηση γεννήθηκε σε μια μικρή και φτωχή πόλη της Σικελίας, την Lercara Friddi, στις 24 Νοεμβρίου του 1897 και πήρε το όνομα Salvatore Lucania.
Ήταν μια πόλη που οι περισσότεροι άντρες, συμπεριλαμβανομένου και του πατέρα του, εργάζονταν στα ορυχεία της περιοχής. Σκληρή και φτωχική ζωή και η οικογένεια λαχταρούσε να ξεφύγει από αυτή για να ζήσει πιο άνετα. Έτσι, το 1907 αποφάσισαν να μετακομίσουν στη “γη της Επαγγελίας”, την Αμερική.
Η οικογένεια εγκαταστάθηκε σε μια εβραϊκή γειτονιά στο Lower East Side, του Μανχάταν. Λίγα τετράγωνα μακριά από τη συνοικία της μικρής Ιταλίας που ζούσαν οι συγγενείς τους. Οι συνθήκες δεν ήταν όπως τους είχαν υποσχεθεί. Βρώμικες γειτονιές με εξίσου βρώμικα σπίτια και η εγκληματικότητα στους δρόμους βρισκόταν σε έξαρση.
Ο Luciano γράφτηκε στο εκπαιδευτήριο PS40, αλλά σπανίως εμφανιζόταν. Εγκατέλειψε το σχολείο στην ηλικία των 14, προκειμένου να εργαστεί. Η πρώτη του δουλειά ήταν παιδί παραδόσεων σε μια βιοτεχνία καπέλων με μισθό 7 δολάρια την εβδομάδα.
Ο Lucky Luciano άρχισε να κινείται μέσα στους δρόμους, όπου μπορούσες να δεις τις δύο όψεις των μεταναστών. Η μία όψη ήταν αυτή που ακολουθούσε και η οικογένειά του, η σκληρή εργασία για επιβίωση και η άλλη όψη ήταν οι μετανάστες που ασχολούνταν με τον παράνομο τζόγο, τις κλοπές και τα ναρκωτικά. Με τους δεύτερους συνδέθηκε ο Luciano.
Χρησιμοποιούσε την δουλειά της παράδοσης καπέλων ως κάλυψη για να διακινεί ναρκωτικά. Από τα 14 του κάπνιζε όπιο, είχε έντονη σεξουαλική ζωή και εισήλθε επίσημα στην παρανομία. Έγινε ο “αρχηγός του δρόμου” και κάπως έτσι ξεκίνησε η εγκληματική του καριέρα.
Ο Lucky Luciano εισέρχεται στο οργανωμένο έγκλημα
Τα πρώτα προβλήματα με το νόμο ήρθαν στην ηλικία των 18, όταν συνελήφθη από την αστυνομία της Νέας Υόρκης για κατοχή ηρωίνης. Αποτέλεσμα αυτής της σύλληψης ήταν η καταδίκη σε ένα έτος φυλάκισης. Οι γονείς του, που ζούσαν τίμια, δε τον επισκέφτηκαν ούτε μια φορά στη φυλακή καθώς ντράπηκαν πολύ για την κατάληξη του γιου τους.
Έχοντας εκτίσει 6 μήνες, ο Lucky Luciano αποφυλακίστηκε και συνέχισε την εγκληματική του πορεία. Πέρα από τα ναρκωτικά, πλέον εμπλέκεται και με τον τζόγο, από τον οποίο κερδίζει πολλά.
Έγινε για πρώτη φορά μέλος σε ιταλική συμμορία, την Five Pointers. Η συμμορία έχοντας πολιτικές διασυνδέσεις αναλάμβανε σε εκλογικές περιόδους να επηρεάζει την ψηφοφορία, πολλές φορές και με τη χρήση όπλων, υποστηρίζοντας έτσι τη διεφθαρμένη δημοκρατική μηχανή “Tammany Hall”. Έτσι, τα μέλη της συμμορίας είχαν την εύνοια των πολιτικών, οι οποίοι διευκόλυναν τις παράνομες δραστηριότητες τους.
Το 1923 οι ομοσπονδιακοί πράκτορες της δίωξης ναρκωτικών συνέλαβαν τον Lucky Luciano για διακίνηση ηρωίνης. Ο Luciano για να σωθεί κατέδωσε κάποιους Εβραίους γκάνγκστερ, οι οποίοι διατηρούσαν ένα υπόγειο γεμάτο με ηρωίνη.
Ο Luciano μεγάλωσε σε εβραϊκή γειτονιά και δούλευε με Εβραίους. Γενικά, η καταγωγή δε μετρούσε γι’ αυτόν, αν μπορούσε να σε εμπιστευτεί για να βγάλετε χρήματα το έκανε. Οι πιο στενοί του συνεργάτες ήταν δύο Εβραίοι, ο Bugsy Siegel και ο Meyer Lansky. Γνωρίστηκαν προς τα τέλη της εφηβείας τους και συνδέθηκαν με στενή φιλία. Με τον Lansky ήταν σαν αδέρφια, είχαν ένα είδος σιωπηλής συνεννόησης. Όποιος τους έβλεπε μαζί νόμιζε πώς ο ένας γνώριζε τι σκέφτεται ο άλλος. Ο Lansky λειτούργησε σαν πρότυπο για τον Luciano και έμεινε γνωστός στην ιστορία ως ο ¨λογιστής της μαφίας”.
O Lucky Luciano την περίοδο της ποτοαπαγόρευσης
Κάτι που βοήθησε αρκετά τον Luciano ήταν το κατάλληλο μέρος, η Νέα Υόρκη, και ο κατάλληλος χρόνος, το 1920. Η ποτοαπαγόρευση άνοιξε τον δρόμο για το λαθρεμπόριο του αλκοόλ. Όταν ο Luciano και οι φίλοι του ασχολήθηκαν με αυτό ως μέντορά τους είχαν τον Arnold Rothstein. Ο άνθρωπος αυτός γαλούχησε αρκετούς κακοποιούς, οι οποίοι εξελίχθηκαν σε ισχυροί γκάνγκστερ. Τους δίδασκε πώς να δουλεύουν και όταν έβλεπε πως είναι έτοιμοι τους έλεγε πως είναι καιρός να κάνουν κάτι δικό τους. Γινόταν οικονομικός αρωγός τους και τους παρείχε πολιτική προστασία.
Όπως και ο Al Capone στο Σικάγο έτσι και ο Lucky Luciano έβγαλε το πρώτο του εκατομμύριο από το λαθρεμπόριο. Όμως, ο Luciano δεν ήθελε να περιοριστεί σε μία μόνο πόλη, είχε μεγαλεπήβολα σχέδια. Έφτιαξε την διοικητική επιτροπή του λαθρεμπορίου αλκοόλ και άλλων “προϊόντων” όλης της χώρας και όρισε τον εαυτό του πρόεδρο. Αυτό το μοντέλο ακολούθησε αρκετά χρόνια αργότερα στο Μεξικό ο Miguel Angel Felix Gallardo του καρτέλ Guadalajara.
Η μαφία υποδέχεται τον Lucky Luciano
Ο πόλεμος που μαίνονταν μεταξύ των οικογενειών της μαφίας δημιούργησε καινούρια αφεντικά και ενώ οι μαφιόζοι μάχονταν χωρίς λογική ο Lucky Luciano ανέβαινε στην εξουσία. Στα τέλη της δεκαετίας του ‘20, ενώ ο Luciano έμπαινε στα 30 του, ήταν πλέον ένας ισχυρός άντρας στη μαφία της Νέας Υόρκης.
Ο Σικελός Joe Masseria, που είχε τον τίτλο του Don και ήταν αρχηγός μιας από τις μαφιόζικες οικογένειες της Νέας Υόρκης, εντυπωσιάστηκε από τον Luciano και τον έκανε το δεξί του χέρι. Αυτό έγινε χάρη στον τέλειο συνδυασμό που είχε ο Lucky: δύναμη, διασυνδέσεις και το σημαντικότερο σικελική καταγωγή. Ήταν Σικελός και από τους δυο γονείς του, γεννήθηκε στη Σικελία και μεγάλωσε εκεί μέχρι τα 10 του χρόνια, αυτό ήταν το εισιτήριό για τη μαφία την εποχή εκείνη. Ταυτόχρονα, είχε διασυνδέσεις με ισχυρά αμερικανικά ονόματα, κάτι το οποίο ήταν δύσκολο για τους Σικελούς μαφιόζους της εποχής που πιστοί σε ένα παραδοσιακό κώδικα δεν συνεργάζονταν με αλλοεθνείς και αλλόθρησκους.
Λίγο αργότερα, ο Lucky Luciano χρησιμοποίησε τον πόλεμο μεταξύ του Don Joe Masseria και ενός άλλου παλιού Σικελού, του Don Salvatore Maranzano. Στην αρχή ο Maranzano προσέγγισε τον Luciano για να τον πείσει να δουλέψει γι’ αυτόν, o Luciano όμως αρνήθηκε και έπρεπε να πληρώσει. Τέσσερις άντρες του Maranzano του επιτέθηκαν, όταν τον βρήκαν μόνο στην 50η οδό. Τον ξυλοφόρτωσαν και τον μαχαίρωσαν, ο Luciano όμως επιβίωσε από τύχη και απέδειξε για άλλη μια φορά πως ήταν άξιος του ονόματος που κουβαλούσε, Lucky (τυχερός).
Η επίθεση αυτή του άφησε ως “ενθύμιο” μια ουλή κάτω από το πηγούνι και ένα πεσμένο βλέφαρο. Το πρόσωπό του ήταν γεμάτο σημάδια έτσι κι αλλιώς βέβαια, αφού μικρός είχε περάσει ευλογιά. Τα νέα σημάδια δεν κατάφεραν να επηρεάσουν την ήδη σκληρή όψη του.
Ο Luciano γίνεται κυρίαρχος της μαφίας
Ο πόλεμος ανάμεσα στα γέρικα αφεντικά της μαφίας συνεχιζόταν, με αποτέλεσμα οι δουλειές να μην πηγαίνουν καλά και τα κέρδη να μειώνονται θεαματικά. Ο Lucky Luciano ανέλαβε να λύσει αυτό το πρόβλημα, με τους δικούς του όρους όμως.
Το πρώτο του βήμα ήταν ένα γεύμα με το αφεντικό του σε ένα εστιατόριο στο Coney Island. Καθώς γευμάτιζαν, ο Luciano σηκώθηκε για να πάει στην τουαλέτα κι εκείνη την στιγμή, η οποία ήταν άριστα συγχρονισμένη, μπήκαν εκτελεστές και σκότωσαν τον Don Masseria. Ο αντίπαλος Don Maranzano εντυπωσιάστηκε από αυτό το γεγονός και έκανε τον Luciano δεξί του χέρι.
Ο Lucky δεν είχε την υπομονή που είχε μικρότερος και δεν θέλησε να τηρήσει τις παραδοσιακές αρχές για να αναλάβει την εξουσία. Η παλιά σχολή των Σικελών αφεντικών της μαφίας ήταν πολύ αυστηρή και είχε νόμους στην συμπεριφορά και στον δρόμο. Ο Luciano δε νοιαζόταν γι’ αυτά αλλά μόνο για το χρήμα.
Το δεύτερο βήμα του ήταν να σκοτώσει και το δεύτερο αφεντικό του. Γι’ αυτή τη δουλεία ο Luciano προσέλαβε Εβραίους και εκτελεστής ήταν ο Siegel. Χτύπησαν τον Maranzano μέσα στο γραφείο του κοντά στα κεντρικά του σιδηροδρομικού σταθμού. Τον πυροβόλησαν, τον μαχαίρωσαν άγρια και στο τέλος ανατίναξαν τα πάντα μέσα στο γραφείο. Μετά τις δολοφονίες των δύο ισχυρότερων Don, ο Lucky Luciano ήταν ο κυρίαρχος γκάνγκστερ στη μεγαλύτερη μαφιόζικη πόλη της Αμερικής.
O Luciano “αμερικανοποιεί” τη μαφία
Ο Lucky Luciano είναι ο άνθρωπος που “αμερικανοποίησε” τη μαφία. Συγκέντρωσε σε μία συνάντηση τις ισχυρότερες οικογένειες της μαφίας της Αμερικής και έφτιαξε ένα διοικητικό συμβούλιο με αυτές, αντίστοιχο με εκείνο του λαθρεμπορίου την περίοδο της ποτοαπαγόρευσης. Το συμβούλιο αυτό ονομάστηκε “Η Επιτροπή”. Η Επιτροπή ζήτησε από τα αφεντικά να σταματήσουν τον πόλεμο για να ανακάμψουν όλοι οικονομικά και να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη. Το 1933, με τη λήξη της ποτοαπαγόρευσης, τα κέρδη της μαφίας έρχονταν από τον τζόγο, την πορνεία, τα ναρκωτικά, τις προστασίες και τους εκβιασμούς.
Ακόμη, ο Luciano δημιούργησε ένα σωματείο από πληρωμένους δολοφόνους, αυτούς που αναλάμβαναν τα “συμβόλαια θανάτου”, το οποίο έμεινε γνωστό στα ΜΜΕ ως Εταιρεία Οργάνωσης Φόνων. Πρόεδρος του σωματείου αυτού ήταν ο Luciano. Η οργάνωση αυτή απέδωσε καρπούς, καθώς οι γκάνγκστερ συνεργάζονταν συχνά και σπάνια αλληλοσκοτώνονταν πλέον. Η ειρήνη αυτή επέφερε πολλά δολάρια για όλους. Οι οργανώσεις της μαφίας με αυτό το νέο διοικητικό μοντέλο είχαν περισσότερα κέρδη απ’ ότι και οι 10 μεγαλύτερες επιχειρήσεις της Αμερικής μαζί.
Η επιτυχία του Luciano οφειλόταν στις ηγετικές του ικανότητες. Ήξερε πως να ακούει αλλά και πως να κάνει τους πάντες να τον ακούνε. Όταν μιλούσε όλοι τον άκουγαν με προσοχή και πάντα έλεγαν ναι, όταν έλεγε μια αστεία ιστορία όλοι γελούσαν. Αλλά όταν θύμωνε ήταν σα να είχες μπροστά σου ένα κοφτερό μαχαίρι.
Η κοινωνική ζωή του Lucky Luciano
Εκτός της δουλειάς ο Lucky διασκέδαζε πολύ. Ήταν εργένης και διασκέδαζε όπως κάθε επιτυχημένος κοινωνικά και επιχειρηματικά άνδρας. Δημιουργούσε τρομερές εντυπώσεις στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής ύφεσης. Ζούσε τη “μεγάλη ζωή”. Επισκεπτόταν πολυτελή club, καταστήματα ρούχων και εστιατόρια. Ήταν παρών σε κάθε σημαντικό γεγονός και πάντα “φορτωμένος” με πολλά χρήματα. Πρόσεχε την εμφάνισή του επιλέγοντας φινετσάτα ρούχα και καπέλα και δεν παρέλειπε ποτέ από την αριστερή τσέπη του πέτου του ένα μεγάλο λευκό μαντήλι. Διατηρούσε ένα διαμέρισμα στο Waldorf Towers, πράγμα το οποίο εντυπωσίαζε τους επώνυμους και ειδικά τις γυναίκες. Οι γυναίκες έβρισκαν μια αφροδισιακή ατμόσφαιρα στο διαμέρισμα του Luciano, η οποία οφειλόταν στο χρήμα και τη δύναμη του. Δεν είχε συνάψει κάποια σοβαρή σχέση, αλλά πολλές γυναίκες περνούσαν από τη ζωή του. Έδινε όλη την προσοχή του στις δουλειές του, ήθελε να είναι ο πιο επιτυχημένος μαφιόζος της πόλης. Γι’ αυτό τα πάρτι, ο χορός και οι γυναίκες ήταν πάντα μια προσωρινή απόλαυση.
Βρισκόταν πάντα ανάμεσα στα δρώμενα της υψηλής κοινωνίας του Μανχάταν ως ένας κοσμοπολίτης επιχειρηματίας, όμως η άλλη πλευρά του ήταν σκοτεινή. Εν ώρα εργασίας ο Lucky Luciano ήταν ένας ψυχρός και βίαιος δολοφόνος που έβγαζε εκατομμύρια. Οι εφημερίδες δεν τολμούσαν να γράψουν κάτι για τον ίδιο ή τους φίλους του. Δεν προκαλούσε το φόβο όπως λένε αλλά σε καθήλωνε με ό,τι έλεγε και αυτό ήταν που αγαπούσε ο κόσμος στον Lucky. Όλοι αγαπούσαν τον νούμερο 1 γκάνγκστερ της Νέας Υόρκης κι αυτός απολάμβανε το θαυμασμό.
Η δίωξη του Lucky Luciano
Το 1935 ο Thomas E. Dewey ανέλαβε τα καθήκοντα του ειδικού Εισαγγελέα στο Μανχάταν. Εγκατέστησε το γραφείο κατά της μαφίας στον 14ο όροφο του Woolworth Building. Η απογοήτευση δεν άργησε να έρθει, καθώς αντιλήφθηκε πως η μαφία είχε τον έλεγχο των αρχών. Μίλησε δημόσια για η διαφθορά των πολιτικών, του δικαστικού συστήματος και της αστυνομίας και κήρυξε τον πόλεμο ενάντια και σε αυτά αλλά κυρίως στη μαφία.
Πρώτος στόχος του Dewey ήταν ένας ισχυρός Εβραίος από το Μπρονξ και ιδρυτικό μέλος της Επιτροπής του Luciano, ο Dutch Schultz. Ο Schultz για να λύσει το πρόβλημα σκόπευε να σκοτώσει τον εισαγγελέα. Ο πρόεδρος της Επιτροπής, Lucky Luciano, και τα άλλα μέλη της ήξεραν πως μια τέτοια κίνηση θα ήταν καταστροφική. Το να σκοτώσουν ένα δημόσιο λειτουργό θα έστρεφε το λαό και αναγκαστικά τους πολιτικούς τους συμμάχους εναντίον της μαφίας. Έτσι, τον Οκτώβριο του 1935 ο Luciano διέταξε τη δολοφονία του Schultz.
Ο εισαγγελέας δεν τα παράτησε μετά την εκτέλεση του Schultz και κινήθηκε ενάντια στον Lucky Luciano. Δεν άσκησε δίωξη για τα προφανή εκβιασμό ή παράνομο τζόγο αλλά για πορνεία, έναν κλάδο που ο Lucky δεν έδινε ιδιαίτερη προσοχή αν και ήταν μέσα στις ασχολίες του.
Ο Davi Pattillo, συνεργάτης του Luciano, συνελήφθη με την κατηγορία της είσπραξης χρημάτων από πορνεία με αντάλλαγμα την προστασία. Ο Dewey στοιχειοθέτησε την υπόθεσή του με μαρτυρίες από πόρνες και καμαριέρες που επιβεβαίωναν πως ο Pattillo επισκεπτόταν συχνά το διαμέρισμα του Luciano.
Το Μάρτιο του 1936 η εισαγγελία της Νέας Υόρκης ήταν έτοιμη να στείλει τον Lucky σε δίκη, όμως αυτός διέφυγε της σύλληψης πηγαίνοντας στο ξενοδοχείο Arlington, στο Hotspring του Άρκανσο, την πόλη- κρησφύγετο της μαφίας.
Ο αρχηγός της μαφίας φυλακίζεται
Τον Απρίλιο του 1936 το Άρκανσο ενέκρινε την έκδοση του στη Νέα Υόρκη, μετά από τις πιέσεις του εισαγγελέα Dewey. Η δίκη του έγινε τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς και κρίθηκε ένοχος για την εποπτεία πορνείας με ποινή 30 ως 50 έτη. Η καταδίκη του Lucky Luciano κλόνισε την οικονομία, την πολιτική, το οργανωμένο έγκλημα αλλά και τον λαό της Νέας Υόρκης.
Η ζωή του ως έγκλειστος στη φυλακή Dannemora δεν ήταν άσχημη. Παρά την καταδικαστική απόφαση συνέχιζε να είναι ο αρχηγός της μαφίας και επέβλεπε τις δουλειές του. Δεχόταν επισκέψεις από γκάνγκστερ και μιλούσαν με κώδικες. Μαζί του έγκλειστος βρισκόταν ο Pattillo, ο οποίος ήταν “ακόλουθος” του. Έκανε θελήματα, ετοίμαζε τα γεύματά του ενώ άλλοι κρατούμενοι είχαν αναλάβει να πλένουν τα ρούχα του, την καθαριότητα του κελιού του, γενικά όλοι δούλευαν για τον Luciano.
Ενώ βρισκόταν έγκλειστος του έγινε μία αναπάντεχη πρόταση. Ο διοικητής της Υπηρεσίας Πληροφοριών, Charles Herradan, ζήτησε από τον Lucky η μαφία να προσέχει τα νερά μπροστά από τις προκυμαίες του λιμανιού. Αυτό συνέβη γιατί είχαν εντοπιστεί γερμανικά υποβρύχια στα ανοιχτά της Νέας Υόρκης και το λιμάνι βρισκόταν υπό τον έλεγχο της μαφίας. Τι καλύτερο λοιπόν από το να βάλουν τον “στρατό” της μαφίας να απωθήσει τον εχθρό. Ο Luciano αρχικά ήταν απρόθυμος, καθώς ήταν θυμωμένος με τις αρχές λόγω της καταδίκης του. Όμως, σκέφτηκε πως έτσι η μαφία θα έπαιρνε έναν πατριωτικό ρόλο και έδωσε την άδειά του.
Ο Luciano υπηρέτησε την Αμερική και με έναν ακόμη τρόπο. Τον Ιούλιο του 1943 τα αμερικανικά και βρετανικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Σικελία. Όλα τα αφεντικά της μαφίας πήραν εντολή από τον Lucky να είναι φιλικοί με τις συμμαχικές δυνάμεις και να τους διευκολύνουν με κάθε τρόπο. Η απόβαση στη Σικελία, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος στον πόλεμο, ήταν μια επιτυχία για τη μαφία, η οποία ενδυναμώθηκε λόγω της στάσης που διατήρησε.
Η αποφυλάκιση και η απέλαση στην Ιταλία
Όταν τελείωσε ο πόλεμος ο Luciano κατέθεσε έφεση και δεδομένων των υπηρεσιών που είχε προσφέρει κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η κυβέρνηση τον απελευθέρωσε με τον όρο να απελαθεί στην Ιταλία και να μη μπορεί να επιστρέψει ποτέ στις ΗΠΑ.
Στις 10 Φεβρουαρίου του 1946 ο Lucky Luciano αναχώρησε από τη Νέα Υόρκη. Όλοι οι φίλοι του για να τον αποχαιρετήσουν του έκαναν δώρο τους κλασικούς φακέλους της μαφίας γεμάτους με χρήματα. Όταν έφευγε το πλοίο ο Lucky σήκωσε το ένα του χέρι κρατώντας ένα φάκελο με 1.000 δολάρια. Αυτή ήταν η τελευταία του στιγμή στην Αμερική.
Ο Luciano επισήμως δε μπορούσε να ταξιδέψει εκτός Ιταλίας αλλά η ευφυΐα και η πονηριά του θα έβρισκαν λύση σε αυτό το πρόβλημα. Δημιούργησε μια νέα δυνατή βάση στη γενέτειρά του, η οποία του έδινε τη δυνατότητα να κινείται όπως και στη Νέα Υόρκη, ως το αφεντικό της μαφίας. Συνέχισε την καριέρα του από εκεί που την είχε αφήσει πίσω στις ΗΠΑ.
Μετά από 8 μήνες παραμονής στη Νάπολη, ο Luciano ταξίδεψε στην Κούβα. Εκεί επικρατούσε η διαφθορά και ήταν ένας επίγειος παράδεισος για τους μαφιόζους. Ο δικτάτορας της χώρας χρηματιζόταν από τη μαφία και τους επέτρεπε να ανοίγουν εκεί τα καζίνο τους.
Ο Luciano ήταν ασφαλής εκεί κι έτσι τον Απρίλιο του 1947 οργάνωσε μία συνάντηση κορυφής των αφεντικών της μαφίας από τη Νέα Υόρκη και την υπόλοιπη χώρα. Ήταν μία πολυπληθής συγκέντρωση και η δικαιολογία ήταν πως επρόκειτο να ακούσουν τα νέα τραγούδια του Frank Sinatra, ο οποίος τραγούδησε αποκλειστικά γι’ αυτούς. Ο πραγματικός λόγος της συνάντησης ήταν για να καθορίσει η Επιτροπή την διαδρομή της ηρωίνης από την Σικελία στην Κούβα και από εκεί στις ΗΠΑ και η διαχείριση των κερδών από τα καζίνο εκεί. Ένα ακόμη θέμα στην ατζέντα του Lucky ήταν το ζήτημα που είχε προκύψει με τον παιδικό του φίλο Bugsy Siegel.
Ο Siegel είχε ξοδέψει εκατομμύρια από τα χρήματα της μαφίας για την ανοικοδόμηση του Flamingo Hotel and Casino στο Λας Βέγκας. Τα υπόλοιπα αφεντικά αντέδρασαν και ήθελαν να βρεθεί μια λύση. Ο Lucky ήθελε να περάσει ένα σαφές μήνυμα στον Siegel και αυτό ήταν πώς το χρήμα είναι πιο σημαντικό από την φιλία. Η απόφαση ήταν η εκτέλεσή του. Στις 20 Ιουνίου του 1947, στη βίλα της ερωμένης του στο Μπέβερλι Χιλς, ο Bugsy Siegel δολοφονήθηκε άγρια.
Μετά τη συνάντηση κορυφής ο Luciano ήθελε να παραμείνει στην Κούβα, για να ελέγχει τη διεθνή διακίνηση της ηρωίνης, όμως τον ανακάλυψε ένας πράκτορας της δίωξης ναρκωτικών των ΗΠΑ, ο Harry Anslinger και πίεζε τους Κουβανούς να τον στείλουν πίσω στην Ιταλία.
Κατά την αποβίβαση του από το πλοίο στην Ιταλία συνελήφθη και πέρασε μερικές μέρες στην φυλακή για την παραβίαση των όρων της αποφυλάκισής του. Μετά στάλθηκε στην Σικελία και βρισκόταν υπό αστυνομική επιτήρηση.
Όλες οι δραστηριότητες του Lucky Luciano θεωρούνταν ύποπτες από τις αρχές. Ύποπτη θεωρήθηκε και μία επιχείρηση που άνοιξε. Συγκεκριμένα, στην πλατεία του Παλέρμο ένα μαγαζί με αυτό που οι Ιταλοί αποκαλούν κομφετί, τα κουφέτα που δίνονται στους γάμους. Η αστυνομία άνοιγε κάθε φορτίο με κομφετί και κατέστρεφε το προϊόν προκειμένου να βρουν κοκαΐνη και ηρωίνη. Μάταια έψαχναν όμως γιατί ήταν η μοναδική νόμιμη επιχείρηση του μαφιόζου. Έτσι, οι αρχές κατέστρεψαν το εγχείρημα αυτό.
Η καχυποψία των αρχών προήλθε από μια δημοπρασία που έλαβε χώρα σε ένα ξενοδοχείο του Παλέρμο. Τα αντικείμενα της δημοπρασίες ήταν κούκλες που μέσα είχαν κρύψει ηρωίνη.
Ο Lucky Luciano χτίζει δεύτερη αυτοκρατορία
Ο Lucky Luciano αργά και σταθερά θέσπισε τη διεθνή διακίνηση ναρκωτικών. Διέθετε εργοστάσια και εργαστήρια στην κεντρική Ιταλία, όπου γινόταν η επεξεργασία της ηρωίνης και από εκεί το προϊόν μεταφερόταν στις ΗΠΑ με ενδιάμεσο σταθμό την Κούβα. Ο αρχηγός της μαφίας απέκτησε τα εκατομμύρια που είχε στη Νέα Υόρκη και συνέχιζε να αυξάνει την περιουσία του.
Στα τέλη της δεκαετίας του ‘40 ήταν ήδη γνωστός στην Ιταλία. Είχε αποκτήσει την αίγλη της προηγούμενης δεκαετίας. Σύχναζε σε πολυτελή νυχτερινά κέντρα από πόλη σε πόλη και έμενε στα πιο ακριβά ξενοδοχεία. Ήταν δημοφιλής και ταυτόχρονα η παρουσία του τρομοκρατούσε. Διέθετε εμφάνιση αστέρα του Hollywood, έκλεβε την παράσταση όπου κι αν βρισκόταν.
Η Ιταλίδα ηθοποιός Igea Lissoni, 20 χρόνια μικρότερη από τον Lucky, τον ερωτεύτηκε παράφορα. Ζούσαν μαζί τη μεγάλη ζωή και έδειχναν ευτυχισμένοι. Ζούσαν σε ένα πολυτελές διαμέρισμα σε προάστιο της Ρώμης.
Αλλά η ήρεμη ζωή δε θα διαρκούσε πολύ. Η εξαγωγή ναρκωτικών από την Ιταλία στην Αμερική είχε φτάσει στο ζενίθ και ο Luciano ήταν ο κύριος ύποπτος των αρχών. Η δίωξη ναρκωτικών των ΗΠΑ συνεργάστηκε με την ιταλική αστυνομία με στόχο τη σύλληψη του Luciano.
Τον Ιούλιο του 1949 οι αρχές συνέλαβαν έναν υποτιθέμενο συνεργάτη του Luciano, ο οποίος κουβαλούσε κοκαΐνη αξίας 1 εκατομμυρίου δολαρίων. Δεν βρήκαν αποδεικτικά στοιχεία που να συνδέουν τον Lucky με την κοκαΐνη, κρατήθηκε όμως για δύο εβδομάδες στη φυλακή Regina Coeli, στη Ρώμη. Μετά από αυτό η πρωτεύουσα της Ιταλίας τον θεωρούσε ανεπιθύμητο.
Ο Luciano και η Igea εγκαταστάθηκαν σε ένα σπίτι στη Νάπολη, στη Via Tasso, το οποίο διέθετε μια εκπληκτική θέα. Το σπίτι αυτό έγινε η βάση του μεγάλου μαφιόζου, από όπου κανόνιζε τις διεθνείς δουλειές του. Κάθε μήνα τα αφεντικά της μαφίας από την Αμερική έστελναν 25 χιλιάδες δολάρια. Με την κίνηση αυτή έδειχναν τον σεβασμό τους προς τον αρχηγό τους.
Η βαθύτερη επιθυμία του ήταν μία: να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη. Ένιωθε δυστυχισμένος μακριά από την πόλη που τον ανέθρεψε. Συχνά έλεγε «Δώστε μου μία εβδομάδα στη Νέα Υόρκη και μία εβδομάδα στο Μαϊάμι και μετά θα πεθάνω ευτυχισμένος.» Δεν κατάφερε ποτέ να αντικρίσει ξανά την αγαπημένη του πόλη. Το μοναδικό πράγμα που του θύμιζε τη Νέα Υόρκη στη Νάπολη ήταν το εστιατόριο Καλιφόρνια. Πήγαινε εκεί νωρίς το βράδυ, στο μενού υπήρχε η φωτογραφία του και υπέγραφε τα μενού ως αυτόγραφα. Θεωρούνταν μεγάλο λάφυρο ένα υπογεγραμμένο μενού για κάθε τουρίστα που επέστρεφε στην Αμερική από ένα ταξίδι στη Μεσόγειο. Ήταν κοντά στον κόσμο και βοηθούσε τους ανθρώπους. Έβρισκε δουλειά σε ανέργους, οικονομική αρωγή σε φτωχούς, φρόντιζε παιδιά και πλήρωνε τα φάρμακα και τις νοσηλείες αρρώστων. Όλοι τον έβλεπαν σαν ήρωα.
Ενώ ο μεγάλος αρχηγός της μαφίας βρισκόταν πλέον γύρω στα 60, θέλησε να εμφανιστεί ως νόμιμος επιχειρηματίας. Άνοιξε ένα κατάστημα ανεφοδιασμού νοσοκομείων στο Castello Lobo, λίγο έξω από τη Νάπολη, το οποίο λειτουργούσε ως βιτρίνα για τη διακίνηση ναρκωτικών.
Ο επίλογος της ζωής του Lucky Luciano
Ο ηγέτης της μαφίας ζούσε μια άνετη ζωή. Επισκεπτόταν πολυτελή θέρετρα για διακοπές, όπως το Κάπρι. Πολλά βράδια πήγαινε με την αγαπημένη του Igea στο θέατρο San Carlo, στο εντυπωσιακό εστιατόριο Zi Teresa. Απολάμβανε την επιτυχία του.
Όμως και αυτή η ξέγνοιαστη περίοδος δεν κράτησε πολύ. Το 1958 η επί 9 έτη σύντροφός του Igea πέθανε από καρκίνο. Η απώλειά της συνέτριψε τον Lucky. Μετά το θάνατό της δεν ήθελε να μιλά για αυτή καθώς υπέφερε όταν το έκανε.
Μετά από αυτό το ισχυρό χτύπημα η ζωή του Luciano άρχισε να αλλάζει και επαγγελματικά. Τα υπόλοιπα αφεντικά στην Αμερική καταχράζονταν πολλά από τα χρήματα του Lucky και άρχισαν να αμφισβητούν την θέση του.
Ένα ακόμη πρόβλημα ήταν η άνοδος του Fidel Castro στην εξουσία της Κούβας. Έκλεισε τα καζίνο των μαφιόζων και σταμάτησε τη διακίνηση ναρκωτικών μέσω της χώρας του. Η μαφία έχασε εκατομμύρια.
Την περίοδο εκείνη ο Luciano είχε την ιδέα για μια ταινία βασισμένη στην ζωή του. Μια ταινία για την ιστορία του οργανωμένου εγκλήματος στην Αμερική τρομοκράτησε τους μαφιόζους της Νέας Υόρκης, οι οποίοι εναντιώθηκαν στην ιδέα. Ο Lucky όμως δεν σταματούσε ποτέ αν ήθελε κάτι κι έτσι τους απείλησε πως θα σταματήσει την προμήθεια της ηρωίνης.
Την περίοδο αυτών των ταραχών ο Luciano απομονώθηκε στο διαμέρισμά του στη Via Tasso. Η υγεία του είχε κλονιστεί, είχε πόνους στο στήθος και υψηλή πίεση. Το 1961 μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο λόγω καρδιακών προβλημάτων.
Το πρωινό της 26ης Ιανουαρίου του 1962 σταμάτησε στο αγαπημένο του εστιατόριο Καλιφόρνια για να δώσει παραγγελία για το γεύμα. Θα επέστρεφε το μεσημέρι και έφυγε για το αεροδρόμιο για να παραλάβει τον παραγωγό της ταινίας του. Αφού τον υποδέχτηκε, κατευθύνθηκαν προς το πάρκινγκ και εκεί έπαθε έμφραγμα. Ο Lucky Luciano, ο αρχηγός της μαφίας, πέθανε ακαριαία στα 64 του χρόνια. Η κηδεία του ήταν μια μεγαλοπρεπής πομπή στους δρόμους της Νάπολης. Η τελευταία του επιθυμία ήταν να γυρίσει στην Αμερική και εκπληρώθηκε. Η σορός του μεταφέρθηκε στη Νέα Υόρκη και θάφτηκε σε καθολικό κοιμητήριο.
Η κληρονομιά τους Lucky Luciano είναι το οργανωμένο έγκλημα. Αυτή η εγκληματική ιδιοφυία συγκέντρωσε απατεώνες, ληστές, δολοφόνους, τζογαδόρους και κάθε λογής εγκληματία και δημιούργησε μια καλά δομημένη επιχείρηση, μια καλοκουρδισμένη μηχανή. Ήταν ο άνθρωπος που όρισε τη λειτουργία του εγκλήματος, όπως δυστυχώς την γνωρίζουμε μέχρι και σήμερα.
Η ζωή του Lucky Luciano τελικά έγινε ταινία το 1973 σε σκηνοθεσία του Francesco Rosi και τον πατέρα του οργανωμένου εγκλήματος υποδύθηκε ο Gian Maria Volonté. Ακόμη, βλέπουμε τον Luciano και στην σειρά «Boardwalk Empire» να τον υποδύεται ο Vincent Piazza. Παρακάτω ακολουθεί βίντεο από τη σειρά αυτή με την σκηνή όπου ο Lucky Luciano έχοντας συγκαλέσει σύσκεψη των αρχηγών της μαφίας ιδρύει την Επιτροπή.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν:
– «The Gangster’s Cousin: Growing Up in the Luciano Family», Salvatore “Sal” Lucania, εκδόσεις WildBlue Press
– Luciano, Charles “Lucky” / encyclopediaofarkansas.net / Τελευταία επίσκεψη: 17/11/2022
-How Lucky Luciano Became The Godfather Of American Organized Crime / allthatsinteresting.com/ Τελευταία επίσκεψη: 17/11/2022
-Lucky Luciano – Italian Crime Boss of New York / www.legendsofamerica.com/ Τελευταία επίσκεψη: 17/11/2022
-Charles (Lucky) Luciano / Salvatore Luciana / vault.fbi.gov/ Τελευταία επίσκεψη: 17/11/2022
