«Η Ζωίτσα μάς άφησε…» Αυτά ήταν τα σπαρακτικά και γεμάτα πόνο λόγια ενός στενού συγγενικού προσώπου, αλλά και του αδελφικού φίλου της Ζωής Λάσκαρη. Της «Ζωίτσας», όπως συνήθιζαν να την αποκαλούν συγγενείς και φίλοι, η οποία το πρωί της 18ης Αυγούστου, άφησε την τελευταία της πνοή στο εξοχικό της στο Πόρτο Ράφτη από ανακοπή καρδιάς, σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις. Αποχώρησε στον ύπνο της, γλυκά, ήσυχα, γαλήνια, όπως ακριβώς έζησε. Έφυγε για να συναντήσει στον παράδεισο παλιούς και καλούς της φίλους, ώστε να παίξουν, πλέον, τις αξεπέραστες παραστάσεις τους με τους αγγέλους. Παραστάσεις και ταινίες, που για δεκαετίες έγραψαν ιστορία και διαμόρφωσαν τον ελληνικό κινηματογράφο.
Η ζωή της… Ζωής
Η Ζωή Λάσκαρη γεννήθηκε στο Σοχό Θεσσαλονίκης στις 12 Δεκεμβρίου του 1944, στην ίδια γειτονιά με τον αδελφικό της φίλο, Κώστα Βουτσά. Το πραγματικό της ονοματεπώνυμο ήταν Ζωή Κουρούκλη, όμοιο με της ξαδέλφης της, η οποία λόγω της δημοσιότητας που είχε -καθώς ήταν τραγουδίστρια- έγινε η αιτία να αλλάξει η Λάσκαρη το επώνυμο της. Φοίτησε στη σχολή Βαλαγιάννη, στη σχολή Καλογραιών στο Καλαμαρί και στη σχολή του Πέλλου Κατσέλη. Η γεμάτη αξιοπρέπεια και σεμνότητα -αδιαφανής από τα Μ.Μ.Ε.- προσωπική της ζωή, περιλαμβάνει μία σχέση με τον Τόλη Βοσκόπουλο, που προκάλεσε εντυπώσεις, και δύο γάμους, από τους οποίους προέκυψαν δύο κόρες, η Μάρθα και η Μαρία – Ελένη. Συγκεκριμένα, το 1967 παντρεύτηκε τον επιχειρηματία Πέτρο Κουτρουμάνο, και ζώντας μαζί του τέσσερα χρόνια, απέκτησε την κόρη της, Μάρθα. Το 1974 χώρισε οριστικά και το 1976 παντρεύτηκε το γνωστό ποινικολόγο, Αλέξανδρο Λυκουρέζο, με τον οποίο ήταν παντρεμένη μέχρι και το τέλος της ζωής της και μαζί απέκτησαν την Μαρία – Ελένη. Η Ζωή Λάσκαρη είχε, βέβαια, τη μεγάλη χαρά και τύχη να γίνει και γιαγιά, καθώς ο αδικοχαμένος Βλάσης Μπονάτσος και η κόρη της Μάρθα της χάρισαν την εγγονή της, Ζένια, το 1997.
Τα Καλλιστεία και η εκτόξευση της καριέρας της
Το βράδυ του Σαββάτου, της 20ης Ιουνίου του 1959, έμελλε να αλλάξει για πάντα τη ζωή και την καριέρα της μεγάλης πρωταγωνίστριας. Η «Αμαρυλλίς» με το νούμερο 12, σε ένα χώρο εκδηλώσεων στη Γλυφάδα -παρουσία του μεγάλου Λάμπρου Κωνσταντάρα και της Χριστίνας Σύλβα- κέρδισε τα καλλιστεία με τον τίτλο της «Σταρ Ελλάς», σε ηλικία μόλις 15 ετών, λέγοντας ψέμματα και για το όνομά της, αλλά και για την ηλικία της. Η ψηλή ξανθιά κοπέλα, με ύψος 1,68 και ζηλευτές διαστάσεις, κατάφερε να εντυπωσιάσει τα πλήθη και τον Γιάννη Δαλιανίδη, ο οποίος λόγω αυτού του γεγονότος, την ανακάλυψε και την εμπιστεύθηκε, αργότερα, στον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο. Την επόμενη χρονιά, στο Λονγκ Μπιτς των Η.Π.Α., θα κερδίσει τις εντυπώσεις για ακόμη μια φορά, αλλά, όχι και τον τίτλο της «Μις Υφήλιος».
Η καριέρα της στον κινηματογράφο
Δύο χρόνια αργότερα, ο μετέπειτα καλός της φίλος, Φιλοποίμην Φίνος, της προτείνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον «Κατήφορο» (1961). Έτσι, η Λάσκαρη ενσαρκώνει την «Ρέα Νικολάου» άψογα, με τρόπο καθηλωτικό, σαγηνευτικό, τόσο πειστικό, και -με διάχυτο το ταλέντο της- θα πάρει το «διαβατήριο» για να ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Γιάννης Δαλιανίδης της αλλάζει το επώνυμο από Κουρούκλη σε Λάσκαρη, εμπνεόμενος από έναν Ιταλό, ενώ κύρια αιτία για την αλλαγή αυτή, ήταν η συνωνυμία με την τότε γνωστή τραγουδίστρια και ξαδέλφη της Λάσκαρη, Ζωή Κουρούκλη. Αργότερα, η Λάσκαρη «μεταμορφώνεται» σε Άννα Καρούζου («Ο Ατσίδας», 1961), σε Μαρία Οικονόμου («Νόμος 4000», 1962), σε Έλλη («Ίλιγγος»), σε Στεφανία Καραλά («Στεφανία», 1965), σε Μαίρη Κανιάτογλου («Θαλασσιές οι Χάντρες», 1967) και σε πολλούς ακόμα ρόλους, που την καθιέρωσαν μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την Τζένη Καρέζη, ως μία από τις τρεις πιο ταλαντούχες και εμπορικότερες ηθοποιούς στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Είχε την τύχη και τη μεγάλη χαρά -όπως παραδέχτηκε αργότερα- να συνεργαστεί με σπουδαίους ανθρώπους και ηθοποιούς, όπως η Ρένα Βλαχοπούλου, η Μάρθα Καραγιάννη, η Μαίρη Χρονοπούλου, η Τασώ Καββαδία, ο Κώστας Βουτσάς, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Φαίδων Γεωργίτσης, ο Χρόνης Ξαρχάκος, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Νίκος Κούρκουλος και πολλοί άλλοι…
Είχε τη μοναδική ικανότητα να υποδύεται και το ρόλο του «sex symbol» και τη μοιραία και αποφασιστική γυναίκα με μοναδικό και σαγηνευτικό τρόπο, ενώ ταυτόχρονα, ζούσε μια σεμνή ζωή. Όλες οι ταινίες στις οποίες συμμετείχε, σημείωσαν τεράστιες εισπράξεις, αλλά πιο συγκεκριμένα, με τον «Κατήφορο» και την «Στεφανία» κατάφερε να βρεθεί στις κινηματογραφικές αίθουσες πολλών χωρών της Ευρώπης, ακόμα και στην Αμερική και το Μεξικό, όπου μάλιστα οι ταινίες της παίζονταν για 57(!) εβδομάδες, εκτοξεύοντας τη φήμη της. Επιπλέον, το 1967, «Οι Θαλασσιές οι χάντρες» προβλήθηκαν στο φεστιβάλ των Καννών, εισπράτοντας διθυραμβικές κριτικές. Έκτοτε, όλα πήραν το δρόμο τους. Και αν ακόμα ο ελληνικός κινηματογράφος «έπνεε τα λοίσθια», στα τέλη της δεκαετίας του ’60, η Λάσκαρη δε θα εγκατέλειπε το πάθος της υποκριτικής που κυλούσε στις φλέβες της, και για το λόγο αυτό, στράφηκε στο θέατρο.
Η στροφή στο θέατρο
Ενώ «η χρυσή εποχή» του ελληνικού κινηματογράφου, στα τέλη της δεκαετίας του 1960, βρισκόταν στο ναδίρ, η Ζωή Λάσκαρη αποφασίζει να στραφεί σε μία ακόμα μεγάλη της αγάπη, το θέατρο. Ξεκίνησε το 1966 μαζί με τον Ανδρέα Ντούζο μια περιοδεία στην Κύπρο, παίζοντας το «Μιας πεντάρας νιάτα» των Γιαλαμά-Πρετεντέρη, την «παγίδα» του Τόμας και τη «Βαθιά Γαλάζια Θάλασσα» του Τέρενς Ράτιγκαν. Το 1970 έπαιξε για πρώτη φορά μπροστά στο αθηναϊκό κοινό, στο έργο «Μαριχουάνα Στοπ», που ήδη ήταν κινηματογραφική επιτυχία, συγκεντρώνοντας εντυπωσιακές κριτικές από τους κριτικούς θεάτρου. Στη συνέχεια, ακολούθησαν οι, επίσης, μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες: «Ξυπόλυτη στο πάρκο» του Νιλ Σάιμον, «Η κυρία στο Μαξίμ» του Ζορζ Φεϊντό και το «Μις Πέπσι» του Πιερέ Μπρουνό. Η καριέρα της ήδη βρισκόταν στα ύψη, με τους κριτικούς να την αποθεώνουν. Το 1982 θα επιστρέψει στον κινηματογράφο με την ταινία «Αναμέτρηση» του Γιώργου Καρύδη, ενώ το 1985, προέβη σε μια γυμνή φωτογράφηση για το Playboy, ούσα η πρώτη μεγάλη πρωταγωνίστρια που τολμούσε κάτι τέτοιο, και όπως αναμενόταν, προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις. Δύο χρόνια αργότερα, αποφάσισε να κάνει ένα πέρασμα και από τον κόσμο της βιντεοταινίας, χωρίς να περάσει, φυσικά, απαρατήρητη. Αρχικά, σε σκηνοθεσία Νίκου Φώσκολου, πρωταγωνίστησε στη «Γυναίκα της πρώτης σελίδας», η οποία το 1990 έγινε μίνι τηλεοπτική σειρά με 12 επεισόδια, που προβλήθηκαν από το κανάλι του Mega, ενώ το 1990, πρωταγωνίστησε στην ταινία «Αντίστροφη πορεία» του Μανούσου Μανουσάκη. Επίσης, συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις, που -διασκευασμένες – προβάλλονταν, από την ΕΡΤ. Το 1990 συνεχίζει στο θεατρικό σανίδι με τις παραστάσεις «Καινούρια σελίδα» του Neil Simon και το 1994 με τον Ανδρέα Βουτσινά, στο «Ορφέας στον Άδη» του Τέννεση Ουίλιαμς, σε συνεργασία με το ΚΘΒΕ, ενώ τον επόμενο χρόνο, με το «Τρελοί για έρωτα» του Sam Shepard, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Μίνωα Βολονάκη. Τη δεκαετία του ’90, ΄θα συνεργαστεί τρεις φορές με τον πολύ καλό της φίλο και σκηνοθέτη, Ανδρέα Βουτσινά, στο Βασιλικό Θέατρο στις παραστάσεις: «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γούλφ» του Edward Albee το 1992, «Ορφέας στον Άδη» το 1993 και στο «Τρείς ψηλές γυναίκες» του Edward Albee το 1995. Το 1997 θα ανεβάσει το «Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» του Ευγένιου Ο’ Νηλ, σε σκηνοθεσία του Σταύρου Τσακίρη, ενώ η συνεργασία που προκάλεσε παγκόσμια έκπληξη και θαυμασμό, ήταν με τον Μιχάλη Κακογιάννη στις «Τρωάδες» του Ευριπίδη, με τους «New York Times», «New York Post» και «Herald Tribune» να γράφουν διθυραμβικές κριτικές.
[..] πρόκειται για μια συγκλονιστική διαμαρτυρία εναντίον της σκληρότητας του πολέμου στα χρονικά της δραματικής λογοτεχνίας. [..] πρόκειται και για μια βαθύτατα συγκινητική αναβίωση του Ευριπίδη.
Advertising
Η Ζωή Λάσκαρη ερμηνεύει στις «Τρωάδες» του Ευριπίδη, το 1997.
Ωστόσο, η συνεργασία της με τους Τσακίρη και Βουτσινά, δε θα σταματήσει εδώ, καθώς τη δεκαετία του 2000 θα ανεβάσουν μαζί 3 συνολικά έργα του αγαπημένου συγγραφέα της Λάσκαρη, Edward Albee, αποτίνοντας έτσι ένα φόρο τιμής στο έργο του. Οι παραστάσεις ήταν: «Συνάντηση», «Σκηνές Γάμου», «Ευαίσθητη Ισορροπία» (σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου). Ο Τύπος θα την αποθεώσει ακόμα μία φορά, χαρακτηρίζοντας την ερμηνεία της καινοτόμα και εξαιρετική. Το 2004 ίδρυσε στον πολυχώρο «Αθηναϊδα» το δικό της θέατρο που φέρει το όνομά της. Το 2005 ανέβασε την παράσταση «Διαμάντια και μπλουζ» της Λούλας Αναγνωστάκη, σε σκηνοθεσία πάλι Ανδρέα Βουτσινά, με τους κριτικούς να εξαίρουν -για ακόμα μια φορά- τη ριξικέλευθη και ιδιαίτερη ερμηνεία της, με την οποία προσέγγισε τόσο πειστικά το έργο. Θα ακολουθήσουν άλλες δύο παραστάσεις για δύο θεατρικές σεζόν, αρχικά, το έργο «Άλμα Μάλερ» του Ρον Χάρτ σε σκηνοθεσία της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου. Τις σεζόν 2011-2013 ανεβάζει το έργο του Martin Sherman, «Ρόουζ», με τη σκηνοθεσία να αναλαμβάνει ο παγκοσμίου φήμης Ρώσος σκηνοθέτης, Adolf Shapiro. Μία από τις τελευταίες της παραστάσεις ήταν το 2016, στο «Νύφη Κουράγιο», του Νίκου Μουτσινά, όπου συμπρωταγωνίστησε με την κόρη της, Μαρία-Ελένη. Στο θέατρο συνεργάστηκε με πολλούς καταξιωμένους σκηνοθέτες όπως με τους Μιχάλη Κακογιάννη, Ανδρέα Βουτσινά, Μίνω Βολανάκη, Σταμάτη Φασουλή, Άντολφ Σαπίρο, Σταύρο Τσακίρη, Αθανασία Καραγιαννοπούλου, Γιώργο Ρεμούνδο, Γιώργο Θεοδοσιάδη, Δημήτρη Νικολαΐδη, Κωστή Μιχαηλίδη, Κώστα Μπάκα, Αντώνη Αντωνίου, Γιάννη Δαλιανίδη.
Επίλογος
Η Ζωή Λάσκαρη, η Ζωίτσα, όπως συνήθιζαν να την αποκαλούν, δε βρίσκεται πια κοντά μας. Έφυγε αιφνίδια από ανακοπή καρδιάς, τόσο ξαφνικά, που μόνο θλίψη και σοκ προκάλεσε. Δε θα ξεχαστεί όμως, καθώς άφησε μια τεράστια παρακαταθήκη, τόσο σε κινηματογραφικό επίπεδο, όσο και σε προσωπικό. Έμαθε σε όλους πως -παρά την τεράστια αναγνωρισιμότητα, τα πρωτοσέλιδα στους «New York Times», τις εξαιρετικές συνεργασίες και τις αποθεωτικές κριτικές- όταν σβήσουν τα φώτα, είσαι μόνος σου. Η Ζωή, όταν ήταν μόνη της, σύμφωνα με τους οικείους της, ήταν σεμνή, εξαιρετική μητέρα, που παρά τα όποια λάθη, αποτελούσε στήριγμα για την οικογένειά της. Όποτε ήθελε ήταν η Ρέα, η Άννα, η Μαίρη, η Έλλη, η Ζωή, η Κούλα, η Καίτη, αλλά με το πέσιμο της αυλαία, ήταν η Ζωή. Ούτε καν η Λάσκαρη. Μόνο η Ζωή. Γοήτευσε με το ήθος, το σεβασμό, την αξιοπρέπειά της και με το ταλέντο της. Προσπάθησε να αναβάλλει το χρόνο, κι ας της έπαιρνε όση ομορφιά της είχε χαριστεί. Δεν τα κατάφερε. Ο χρόνος διέκοψε τη λειτουργία της καρδιάς της και έφυγε. Ετοιμαζόταν να παίξει το Σεπτέμβριο σε μια νέα παράσταση, μα δεν πρόλαβε. Έπαιξε στην τελευταία της και ήταν η πιο δραματική.
Το τελευταίο αντίο θα το πούμε με δυο βίντεο, από δύο ερμηνείες της σε κωμικές ταινίες. Γιατί έτσι θέλουμε να τη θυμόμαστε.
Αντίο Ζωίτσα μας..
https://www.youtube.com/watch?v=Axv1dizGU-o
Πηγές
http://www.protothema.gr/life-style/article/706182/pethane-i-zoi-laskari/
http://news247.gr/eidiseis/koinonia/pethane-h-zwh-laskarh.4808966.html
