[punica-dropcap]Η[/punica-dropcap] ύψιστη κατάπτωση στην οποία μπορεί να οδηγηθεί μία χώρα δεν είναι άλλη από την ακυβερνησία της και από την πλεύση στα ταραχώδη νερά της πολιτικής και κοινωνικής αστάθειας. Η εποχή που διανύουμε σήμερα επιβεβαιώνει με τραγικό τρόπο τη διάσταση αυτή που μπορεί να λάβει ένα κράτος. Άλλωστε τη διακυβέρνηση από την ακυβερνησία την χωρίζει μόλις μία λεπτή γραμμή.
Αν και οι πολιτικές προσωπικότητες δεν εκλείπουν από τη σκηνή της πολιτικής, η παρουσία τους δεν έχει καταφέρει να εδραιωθεί τόσο ώστε να μην καθιστά τόσο έντονη την “απουσία” τους. Η παρουσία τους μοιάζει να είναι εικονική και αυτοί ως άλλες μαριονέτες υπακούν στις κινήσεις που πρέπει να ακολουθήσουν. Τα πάντα είναι οργανωμένα εσωτερικά, όμως εξωτερικά η πραγματικότητα δείχνει ένα διαφορετικό πρόσωπο. Οι προθέσεις ίσως και να υπάρχουν αλλά από την στιγμή που δεν εκδηλώνονται το αποτέλεσμα αναπόφευκτα είναι μηδενικό.
Ένα κράτος, του οποίου η δομή είναι τέτοιας φύσεως, δεν μπορεί παρά να οδηγηθεί στην καταστροφή, άλλοτε με γρήγορους ρυθμούς και άλλοτε με αργούς. Ίσως μερικές φορές να είναι χειρότερο το να έχεις καπετάνιο χωρίς δίπλωμα από το να μην έχεις καθόλου. Αν είσαι τυχερός τα ρεύματα θα σώσουν το “πλοίο”, αν είσαι άτυχος όμως ένας ανίκανος καπετάνιος θα σε οδηγήσει απευθείας στο παγόβουνο.
Η χώρα τα τελευταία χρόνια μοιάζει σαν ένας Τιτανικός, περιτριγυρισμένος από παγόβουνα και πλέει στο άγνωστο με το ενδεχόμενο μίας πλήρους βύθισης. Οι καταστάσεις ήδη γνωστές, όπως επίσης γνωστό και το “ τέλος ” της αν δεν γίνει ολική αναστροφή. Το να επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη δείχνει πως είτε είσαι τρελός είτε έχεις τάσεις αυτοκτονίας. Και όταν συνυπάρχει η κυβέρνηση με την ακυβερνησία τότε σίγουρα η εξουσία έχει τέτοιες τάσεις…
