«Δικοί μου άνθρωποι, καρδιές μου
Μακριά σας ούτε μία μέρα.
Στη μέση τις αναπνοές μου
τις κόβω να σας δώσω αέρα.»
Ε πιστεύω πλέον μόλις βλέπεις στίχο τραγουδιού στα άρθρα μου ξέρεις ότι είναι σίγουρα από τον Μίλτο Πασχαλίδη ( τον Μίλτο μου). Βασικά αυτός είναι από τον Οδυσσέα Ιωάννου αλλά τη μουσική την έχει βάλει ο Μίλτος.
Δε ξέρω πόσο εύκολα θα σου αναλύσω αυτό το θέμα. Ο καθένας έχει τους δικούς του ανθρώπους. Και είναι δικοί του ή τουλάχιστον έτσι νιώθει αυτός.
Υπάρχει αυτή η ειδική κατηγορία ανθρώπων που θεωρείς δικούς σου. Οι άνθρωποι που έχουν βρεθεί και συνεχίζουν να βρίσκονται δίπλα σου σε κάθε χαρά αλλά και σε κάθε δυσκολία. Και στη δεύτερη περίπτωση η παρουσία τους μετράει πολύ περισσότερο. Στις χαρές όλοι ξέρουν να δηλώνουν το παρόν. όταν όμως καλείσαι να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση που σου έτυχε στη ζωή, μένουν ελάχιστοι. Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Δικοί σου άνθρωποι είναι αυτοί που θα έρθουν σπίτι σου με μια σακούλα μπύρες και θα κάτσουν να κλάψουν μαζί σου. Το νιώθουν με κάποιον περίεργο τρόπο όταν δεν είσαι καλά. Μερικές φορές ξέρουν τι να πουν και άλλες φορές ξέρουν να σιωπούν.
Οι δικοί μας άνθρωποι είναι αυτοί που μας αγαπάνε και προσπαθούν να μας προστατεύουν από το οτιδήποτε. Μας τηλεφωνούν ή μας στέλνουν συχνά. Λένε «Κάνε μια αναπάντητη μόλις φτάσεις» ή «Μη πιεις πολύ»..
Οι δικοί μας άνθρωποι θέλουν να βουτήξουμε στον κίνδυνο παρέα. «Αυτό που σκέφτεσαι είναι τρελό αλλά ψήνομαι να το κάνουμε».
Ό,τι είμαστε και ό,τι κάνουμε στη ζωή μας, το χρωστάμε σε κάτι τέτοιους ανθρώπους.. Είτε είναι γονείς, είτε κολλητοί, κολλητές και οτιδήποτε άλλο… Άνθρωποι που θέλουν να σε βλέπουν να προοδεύεις , να ανεβαίνεις με επιτυχία τα σκαλοπάτια της ζωής και να κυνηγάς τα δικά σου όνειρα.
Κάποιοι λένε πόσο όμορφα θα ήταν να πας να ζήσεις για πάντα σε ένα απομονωμένο από τον κόσμο σπίτι. Και; Τι να το κάνεις το σπίτι αν δεν είναι γεμάτο με ανθρώπους; Πως θα αντέξεις τόση μοναξιά; Ποιος θα είναι εκεί να σου δείχνεις πως νοιάζεται για σένα;
Η ζωή δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα κατά την ταπεινή μου άποψη αν δεν είχαμε ανθρώπους να μας αγαπάνε αλλά και να τους αγαπάμε. Σε αυτούς τους ανθρώπους έχουμε παραδώσει τη γυμνή ψυχή μας και τους λέμε « είναι δικιά σας». Και αυτοί έχουν παραδώσει σε εμάς τη δική τους.
Η ζωή θα ήταν πολύ θλιβερή χωρίς τους δικούς μας ανθρώπους…..