Προχθές “έπεσε” στα χέρια μου, ένα από τα πολλά ημερολόγια που γράφω, ανά καιρούς. Ξεφυλλίζοντάς το, είδα με άλλη ματιά πλέον, και πιο ψύχραιμη, τα γεγονότα της πρώτης απαγόρευσης της κυκλοφορίας, τον καιρό της πανδημίας. Σκέψεις που τότε είχα, πλέον τις διαβάζω και νιώθω πως δεν ήταν δικές μου. Ίσως όλη αυτή η αναβολή της ζωής να έχει προκαλέσει επιλεκτική μνήμη, ίσως τα δυσάρεστα να ξέρω να τα κρύβω καλά, κάτω από το χαλί της λήθης. Κοιτάξτε όμως τώρα τι έγινε! Μόλις τράβηξα το χαλί και «βγήκαν» και αποκαλύφθηκαν οι σκέψεις του τότε! Δυσάρεστο ανάγνωσμα, νωπό στην μνήμη, αλλά αξίζει να παρατηρήσουμε το τότε, και να εκτιμήσουμε τα μέχρι πριν λίγων χρόνων αυτονόητα.
21/03/2020
«Ζω αυτό που δεν φανταζόμουν πότε στην ζωή μου ότι θα δω» κάτοικος Ιταλίας…4.000 νεκροί από covid-19
22/03/2020
Μήνυμα από την πολιτική προστασία
«Από αύριο Δευτέρα στις 6:00 π.μ ισχύει αυστηρός περιορισμός κυκλοφορίας σε όλη την χώρα. Μετακινήσεις επιτρέπονται μόνο με άδεια για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων αναγκών ή για εργασία. Μείνετε σπίτι , μείνετε ασφαλείς. Γενική Γραμματεία Πολιτικής προστασίας 22/03 covid-19»
Θα χρειαστούμε δύναμη ψυχής και υπομονή
30/03/2020 ώρα 02:30
«Η ζωή με την απαγόρευση της κυκλοφορίας κυλάει μονότονα. Δουλεύω από το σπίτι, ο μικρός στο play station, φαγητό, ραδιόφωνο, τηλεόραση, κάποιες φορές βγαίνω εκτός για προμήθειες και κάθε απόγευμα για σωματική άθληση μισής ώρας με τον μικρό με το ποδήλατο γύρω – γύρω στο τετράγωνο. Παντού ερημιά, οι λίγοι που κυκλοφορούν με κοιτούν με καχυποψία. Οι ηλικιωμένοι δεν κυκλοφορούσαν και πριν την απαγόρευση, διότι είναι η ηλικιακή ομάδα που «κτυπάει» περισσότερο ο ιός, όπως επίσης λένε πως τα παιδιά είναι ωρολογιακές βόμβες γιατί είναι ασυμπτωματικά, πιθανότατα φορείς, χωρίς να νοσούν εύκολα. Όποιος γενικότερα θέλει να «κυκλοφορήσει», θα πρέπει να έχει μαζί του την υπεύθυνη δήλωση και τον λόγο κυκλοφορίας ή να έχει στείλει μήνυμα στο 13033 με έναν από τους προκαθορισμένους λόγους που έχουν επιβληθεί. Συγνώμη, που έχουν «επιλεχθεί» ήθελα να πω…
Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Βιώνουμε την εσωστρέφεια του αντικοινωνικού, γεμίζοντας τον χρόνο μας δουλεύοντας, διαβάζοντας ή εφευρίσκοντας τρόπους να μην τρελαθούμε. Προσωπικό μου καταφύγιο,η γυμναστική και το διάβασμα…
Δοκιμαζόμαστε όλοι, από κάτι ακαθόριστα βασανιστικό. Όσα μηνύματα και αν στείλεις στους φίλους, όσα skype και Messenger και αν χρησιμοποιήσεις η προσωπική επαφή λείπει και ο θάνατος είναι η χειρότερη απειλή! Λείπει η αγκαλιά, το φιλί, ο καφές με φίλους, μια βόλτα το Σαββατοκύριακο, ένα μικρό ταξίδι, έξω από την καθημερινότητα!
Μικρά καθημερινά πράγματα που είχαμε και τα θεωρούσαμε δεδομένα, ανέβηκαν θέση στο σύστημα αξιών μας. Κλειστήκαμε στα σπίτια μας και στους εαυτούς μας! Αυτή την εβδομάδα θα κάνει 17 βαθμούς κελσίου και εχθές μόλις άλλαξε η ώρα σε θερινή! Πόσο μίζερο είναι Θεέ μου να υπάρχει τόσο φως εκεί έξω, και εμείς να πρέπει να είμαστε κλεισμένοι μέσα. Οι ειδήσεις μιλούν συνέχεια για νεκρούς. Δεν ξέρουμε τι να πιστέψουμε, είμαστε θύματα μιας νέας μορφής τρομοκρατίας, ζούμε ένα νέο βιοχημικό πόλεμο ή είναι όντως μια πανδημία όπως τόσες που πέρασε η ανθρωπότητα; Ένα είναι το σίγουρο, όπως το νιώθω. Κλεισμένοι όλοι μέσα στα σπίτια μας, και πλήρως φοβισμένοι είμαστε ευάλωτοι και πληγωμένοι, στα χέρια παγκοσμίων σχεδίων (;) Η Ευρώπη, ο κόσμος, ακόμα μια φορά διχάζεται ως προς τα μέτρα οικονομικής ενίσχυσης των κρατών κατά της πανδημίας. Εργασιακές σχέσεις αλλάζουν, οι εργαζόμενοι μπαίνουν σε νέα μονοπάτια μορφών εργασίας.
Τώρα μετανιώνω για όλα τα ταξίδια που δεν έκανα. Προσπαθώ να κρατήσω το πνεύμα και το σώμα μου δυνατό. Κάνω γυμναστική χωρίς αύριο…το νιώθω υπερβολικό αλλά δεν έχω άλλη διέξοδο. Μετά από πολλά χρόνια δεν κάνω καμία σκέψη πριν κοιμηθώ, καμία αυθυποβολή πως θα ήθελα να είμαι στο μέλλον. Νιώθω πως δεν υπάρχει μέλλον…Βλέπω όμως πάλι όνειρα, πλούσια όνειρα με πολλές σκηνές και πρόσωπα, άγνωστα πρόσωπα αλλά και αγαπημένα που δεν υπάρχουν πια στη ζωή.
Όταν τελειώσει όλο αυτό δεν ξέρω πως θα είμαστε. Σίγουρα φτωχότεροι σε χρήματα, αλλά σίγουρα πιο πλούσιοι σε αισθήματα. Όλο αυτό δεν πρέπει να ξεχαστεί, πρέπει να μας κάνει καλύτερους, τώρα που γνωριστήκαμε καλύτερα με τον εαυτό και την οικογένεια μας! Η καθημερινή αναγκαστική τριβή με τους ανθρώπους που είμαστε «έγκλειστοι» δοκιμάζει τις αντοχές μας…
Κλείνω τα μάτια είμαι στη Ρώμη, στο Λονδίνο, στο Μάτσου Πίτσου, στις πυραμίδες της Αιγύπτου, στο βόρειο Σέλλας.
Πόσα θέλω να κάνω πριν πεθάνω…Πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος μας πάνω στη γη. Ερωτήματα, σκέψεις, φόβοι, ανησυχίες και λαχτάρα για ζωή! Ο ήλιος πάντα βγαίνει ακόμα και τις δύσκολες ημέρες»
Σχεδόν δυο χρόνια μετά, με μια υπόσχεση πως μέχρι τέλος του μήνα θα έχουμε επιστρέψει στην κανονικότητα του πριν, συλλογίζομαι τι συνέβη. Ο κόσμος μας μικρότερος από όλους όσους χάσαμε, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κάπου εκεί μαζί με τους νεκρούς μας θάψαμε και ένα μελανό ίσως κομμάτι μας και συνεχίζουμε ακάθεκτοι με μια νέα πανδημία. Αυτή του διχασμού και του πολέμου!
Ζω αυτό που δεν φανταζόμουν πότε στην ζωή μου ότι θα δω» κάτοικος Ιταλίας…4.000 νεκροί από covid
