Ένας φτωχός και μόνος αρθρογράφος

είμαι ένας φτωχόςΝυχτώνει. Προσπαθώ μάταια να βολευτώ στη θέση μου. Το λεωφορείο ξεκινάει… Πίσω στο χωριό σε μερικές ώρες, κι εγώ να μη μπορώ να συγκρατήσω τη μελαγχολία και τη θλίψη μου… Ζορίζομαι για να τακτοποιήσω τις σκέψεις στο μυαλό μου. Μάταιο και αυτό, αφού είναι μονίμως σκόρπιες κι ασυνάρτητες…

Δεν είναι το πρώτο σούρουπο που βλέπω έτσι. Πόσα ακόμη πέρασαν, και πόσα ακόμη θα έρθουν. Σωστά το΄χα γράψει τελικά! «Έδρα: όπου ξημερώσει»! Σαν ένας Λούκυ Λουκ σε μορφή σκεβρωμένου γραφιά, με κανένα όμως ταλέντο, ούτε στο εξάσφαιρο, ούτε στην εξυπνάδα, ούτε καν στη γοητεία… Μόνη ομοιότητα, το ότι έχω γίνει ένας γυρολόγος, ένας δύσμορφος ταξιδιώτης, που κάθε ξημέρωμα τον βρίσκει να κοιτάζει και ένα διαφορετικό τοπίο. Είτε αυτός είναι η πλατεία Αριστοτέλους που βλέπει στην απεραντοσύνη του Θερμαϊκού, είτε ένα μπαλκόνι που βλέπει στις γραμμές του σιδηροδρόμου και τις γύρω από το Γκάζι πολυκατοικίες, είτε είναι μία αυλή σ’ ένα χωριό στη Θράκη, που απέναντί της φαίνεται η αλάνα με τα γεωργικά μηχανήματα.

Συζητήσεις ανάμεσα σε όλα αυτά. Μία ατέρμονη ανταλλαγή φράσεων με αγρότες, αγνώστους στο δρόμο, πόρνες, Μάρτυρες του Ιεχωβά που προσπαθούν να σε προσηλυτίσουν τη στιγμή που βρίσκεσαι σε μία τουαλέτα του ΚΤΕΛ Μακεδονίας (true story!). Ξημερώματα που μοιάζουν με μωσαϊκά στιγμών, με ψηφιδωτά που η τελική τους εικόνα δε βγάζει κανένα νόημα…

Ο νους ταξιδεύει τις στιγμές αυτές, ενώ έξω από το παράθυρο φαίνονται οι συνοικίες της Δυτικής Αττικής… Σταθμοί Μετρό Περιστέρι κι Ανθούπολη… Πόσες φορές την έχω κάνει αυτή τη διαδρομή; Πολλές.

Advertising

Advertisements
Διαβάστε επίσης  Εμπορικόν "Βασιλεύς Μποντουέν", 5°12'19.9"S 11°03'43.8"E, 2 Ιούλη 1958
Ad 14

«Τι ήσουν τελικά;» Κι άλλη ερώτηση βγαίνει μέσα από τον κουρασμένο μου εγκέφαλο… Πάλι εσύ στη σκέψη μου. Τι λέω; Όχι και «πάλι», αφού βρίσκεσαι πάντα σε αυτήν, κάθε στιγμή.

Ήσουν λοιπόν μια Lorelei, μια μυθική νεράιδα του Ρήνου, ή κάτι το αληθινό που όμως χάθηκε εξαιτίας της δικής μου απέραντης ηλιθιότητας;  Ασφαλώς και το δεύτερο. Τελικά δε θα πάψω ποτέ να είμαι ηλίθιος, το μόνο σίγουρο…

Ξυπνάω από το λήθαργο της ασυναρτησίας εξαιτίας του τραγουδιού που παίζει στο ραδιόφωνο.
«Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου, και το ΄χεις πάρει μακριά…»
Ακριβώς αυτό.

Τα φώτα χάνονται πίσω μας, έχουμε ήδη βγει από τη μεγάλη πόλη. Κατεύθυνση, ο Βορράς. Οι επιβάτες ελάχιστοι. Το σκοτάδι, όχι μόνο έξω, αλλά και μέσα στο λεωφορείο, πυκνό. Το ραδιόφωνο, εδώ και λίγη ώρα έχει κλείσει. Μετράω τα ψιλά στο πορτοφόλι μου. Ελάχιστα… Αναστενάζω και βυθίζομαι στη θέση μου.Το λεωφορείο συνεχίζει, και αν κανείς έβλεπε από έξω αυτή τη σκηνή, θα του θύμιζε -όπως είπα και παραπάνω-, το τελευταίο καρέ των κόμικς του Λούκυ Λουκ. Μόνο που δε θα ήταν ο cowboy που θα χανόταν στο ηλιοβασίλεμα καβάλα στο άλογό του, αλλά ένα λεωφορείο, με έναν ασχημάνθρωπο στις μεσαίες θέσεις ο οποίος θα ψιθύριζε «Είμαι ένας φτωχός και μόνος αρθρογράφος μακριά από το σπίτι του…»

Advertising

ΥΓ. Την περασμένη Παρασκευή, 23 του Μάρτη, ο ντετέκτιβ Bernie Gunther κάπνισε ένα τσιγάρο παρέα με ένα ποτήρι σναπς. Αφού το έσβησε, πήγε προς το παράθυρο και χαιρέτησε το βοηθό προπονητή της London City F.C. και επίσης ντετέκτιβ Scott Manson, o οποίος τη στιγμή εκείνη κρεμούσε τα αθλητικά του παπούτσια σε ένα ντουλάπι. Μετά, έκλεισε την κουρτίνα, έσβησε το φως, και χάθηκε στο σκοτάδι του δωματίου… Για πάντα.
Καλό ταξίδι Philip Kerr.

 

Διαβάστε επίσης  Η διατροφή του παιδιού στις διακοπές

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Η θεά της ομορφιάς Αφροδίτη και η απεικόνιση της στην τέχνη

Η θεά της ομορφιάς Αφροδίτη και η απεικόνιση της στην

Βραβευμένα ντοκιμαντέρ να απολαύσεις!

Δεν είναι λίγες οι φορές που αποφεύγουμε να παρακολουθήσουμε ένα