Η διαδικασία του πρωινού, η προαιώνια: Μία γουλιά καφές και μία τζούρα από το τσιγάρο μου. Η καφεΐνη στο στομάχι, η νικοτίνη στο αίμα και στις αρτηρίες, κι όλη η πίσσα στους πνεύμονες. Και μετά, η ίδια διαδικασία να επαναλαμβάνεται ολημερίς… Η ζωή μου με λίγα λόγια, και κάποιες πράξεις που δε ξέρω πότε θα τις πληρώσω, και μάλιστα πολύ ακριβά…
«Τι είναι η ζωή;». Τα υπαρξιακά ξανά στην επιφάνεια…
Πολλές οι ερμηνείες που έχουν δοθεί κατά καιρούς στο παραπάνω ερώτημα. Από αισιόδοξες του τύπου «Η ζωή είναι ωραία», μέχρι τις πλέον απαισιόδοξες, όπως αυτή που ο συγγραφέας Philip Roth διατύπωσε μέσα σε μία φράση σχετικά με τα γηρατειά, η οποία χαρακτηριστικά αναφέρει πως «τα γηρατειά δεν είναι μία μάχη, είναι σφαγή».
«Η αλήθεια βρίσκεται πάντα κάπου στη μέση» λέει ένα ρητό. Μάλλον έτσι θα είναι… Διότι η ζωή θα έλεγα πως είναι μία όμορφη σφαγή… Γεμάτη όμορφα γεγονότα, που τις περισσότερες φορές καταλήγουν σε επώδυνες καταστάσεις… Ζωή, ο βωμός του ανεκπλήρωτου ονείρου. Η θυσία, εμείς. Ιστορίες που τελείωσαν με ένα «Δε θέλω» ή ένα «Δε γίνεται»…
‘Αλλο ένα τσιγάρο… Κι άλλη δόση θανάτου μέσα μου… Διαπράττω ίσως μία εσκεμμένη προσπάθεια αυτοχειρίας. Η αυτοχειρία του δειλού. Αυτού που κάθε μέρα κάνει και ένα βήμα προς το τέλος, αλλά αυτό δεν έρχεται…
«Η ζωή τιμωρεί αυτούς που μένουν πίσω», είχε πει ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Ε, τιμωρήθηκα όπως το βλέπω. Ήδη τριγυρνάει στο μυαλό μου το απόσπασμα του βιβλίου του Γκυ Ντε Μωπασσάν «Ιστορίες Αυτοχειρίας»:
«H αυτοχειρία! Μα είναι η δύναμη εκείνων που δεν έχουν πια δύναμη, η ελπίδα εκείνων που δε πιστεύουν πια σε τίποτα, το ύψιστο θάρρος των ηττημένων! Ναι, τουλάχιστον υπάρχει μία διέξοδος σε τούτη τη ζωή, μια πόρτα την οποία μπορούμε να ανοίξουμε όποτε θέλουμε και να περάσουμε στην άλλη όχθη. Η φύση έκανε μια ευσπλαχνική κίνηση: δε μας εγκλώβισε! Ευχαριστώ εκ μέρους όλων των απελπισμένων!»
Συμφωνώ με αυτήν την προσέγγιση… Στρέφω το βλέμμα μου στο απέραντο. Μήπως…; Μπα, όχι… Το «κακόηθες μελάνωμα» μπορεί να είναι σφηνωμένο βαθιά στην ψυχή, αλλά υπάρχει μία μεγαλύτερη εξάρτηση από τον καφέ, το τσιγάρο, το ποτό: η ίδια η ζωή…
Υπομονή λοιπόν…