Γκρίζος ουρανός… Είναι αυτό που αντικρίζω, από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου πίσω στην ιδιαίτερη πατρίδα μου. Είναι ένας ουρανός που δεν είναι γκρίζος μόνο έξω, στη φύση, είναι και εσωτερικός. Ένας γκρίζος ουρανός στην ψυχή…
Είναι, δηλαδή, μία «μουντή» κατάσταση που προκαλείται όταν κάποιοι άνθρωποι μας λείπουν. Αυτοί που πλέον έχουμε καιρό να δούμε και που μόνο δίπλα τους αισθανόμαστε ευτυχισμένοι και ήρεμοι. Που με μόνο μία τους γλυκιά κουβέντα μπορούν να μας κάνουν την ημέρα φωτεινή και ομορφότερη. Είναι οι άνθρωποι που κάνανε τις πιο όμορφες κινήσεις για χάρη μας, όπως π.χ. το να σκεφτούν αν τρεφόμαστε σωστά!
Και όμως αγαπητοί μου αναγνώστες! Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, έτσι έχουν τα πράγματα.
Γιατί εκτός από το να ακούμε όμορφα λόγια, να δεχόμαστε μία αγκαλιά ή ένα φιλί από αυτούς που αγαπάμε, υπάρχει και κάτι παραπάνω: Η κίνηση από έναν άνθρωπο να προσφερθεί να σου φέρει φαγητό! Όχι επειδή απαραίτητα πεινάμε, αλλά επειδή έχει σκεφτεί πως ίσως έχουμε τόση πολλή δουλειά, που δεν είχαμε τον χρόνο να βάλουμε στο στόμα μας μία μπουκιά!
Μπορώ με βεβαιότητα να πω, πως το παραπάνω αποτελεί την υπέρτατη χειρονομία, την πιο γλυκιά σκέψη…
Επίσης, η καταθλιπτική αυτή κατάσταση προκαλείται, όταν είμαστε μάρτυρες φυγής. Όταν, δηλαδή, άνθρωποι που αγαπήσαμε -και ίσως αγαπάμε ακόμη- φεύγουν από τη ζωή μας, αφήνοντάς μας με το κενό της απουσίας τους, και με αναμνήσεις που μας κάνουν να μελαγχολούμε.
Κι έτσι, μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση, δεν μπορούμε να είμαστε τίποτε άλλο, παρά σκιές που χάνονται στο άπειρο. Με μόνη μας περιουσία, κάποιες στιγμές και αναμνήσεις, που το μόνο που κάνουν είναι να ξεθωριάζουν και να χάνονται κι αυτές με τη σειρά τους στο πηγάδι της λησμονιάς που λέγεται υποσυνείδητο.
Και πια είναι η λύση σε όλα τα παραπάνω, λοιπόν; Μα, φυσικά η αναμονή.
Δεν υπάρχει, λοιπόν, κάτι άλλο που μπορούμε να κάνουμε, παρά να περιμένουμε από αυτά τα άτομα να γυρίσουν πίσω, και να μετατρέψουν όλη αυτή τη «μουντάδα» και το σκοτάδι της ψυχής μας, σε μία ηλιόλουστη μέρα γεμάτη με φως…
