Ψυχή μου,
“ο άνθρωπος που γράφει, έχει την πιο μοναχική δουλειά που υπάρχει”.
Το παραπάνω το έχει γράψει ο Περικλής Κοροβέσης. Εγώ προσωπικά, το βιώνω κιόλας. Αν δεν το βίωνα, δε θα βρισκόμουν στη γωνία ενός μπαρ, μόνος μου -ως συνήθως-, με το σημειωματάριο ανά χείρας.
Η γραφή όντως αποτελεί κάτι το μοναχικό. Μία μορφή περισυλλογής στο χαρτί. Στην προκειμένη περίπτωση, μία μορφή “εξομολογήσεως επι χάρτου”, μια μορφή προσκυνήματος της υποστάσεώς σου, με βωμό το χαρτί και το μελάνι.
Μελάνι μαύρο.
Ίδιο χρώμα με τη διάθεσή μου και αυτές τις τόσο κενές ημέρες.
“Έχω να σε δω καιρό…”
Κοινότυπο, μα το σκέφτομαι και πάλι. Και το καταγράφω. Αφού αυτή είναι η κατάσταση.
Έτσι, η γραφή και το μελάνι, έγιναν παρέα. Η μόνη, γιατί το μόνο άτομο που κάθεται δίπλα ή απέναντί μου, είναι “ο φανταστικός μου φίλος, ο Ιορδάνης” όπως λέει κατ’ ευφημισμόν κι ο Θόδωρος!
“Scripta manent” έλεγαν οι Ρωμαίοι, “τα γραπτά μένουν”. Όχι πάντα, γιατί πολλές φορές, αυτά που σου γράφω τα σκίζω, τα πετάω, τα εξαφανίζω. Κι αυτό, γιατί πολλές φορές φαίνονται τόσο γλοιώδη. Ούτε τα μισά από αυτά που σου ‘χω γράψει δεν έχουν δημοσιευτεί βασικά. Κι όσα έχουν δημοσιευτεί, αποτελούν τη μόνη μου περιουσία μαζί με την ανάμνησή σου.
Αναμνήσεις βέβαια δεν έχω μόνο από εσένα, αλλά αυτές δε τις εξιστορώ στα γραπτά μου. Εξιστορώ αυτά που συνέβησαν μαζί σου, από τότε που άλλαξα, από τότε που δεν έχω μάτια για άλλη γυναίκα -πάλι γίνομαι γλοιώδης και κοινότυπος, το ξέρω-. Όμως, πριν σε γνωρίσω, ήμουν παντελώς αναίσθητος, τρωτός. Επιρρεπής σε οτιδήποτε είχε σχέση με ένα κορμί. Ένα κορμί για να περάσω καλά. Και το πρωί, να πέσω ξανά στην αναζήτηση. Ενα συνεχές κυνηγητό, ένα ταξίδι με προορισμό το πουθενά. Κυνήγι για βραδιές που χάνονταν ανάμεσα σε βρώμικες κουβέρτες, στενά κρεβάτια κούτες με βιβλία και πεταμένα εσώρουχα. Νύχτες σε πνιγμένα από τον καπνό και το ποτό, μισοσκότεινα φοιτητικά σπίτια. Στιγμές σε σκοτεινές γωνίες κάποιας κατάληψης.
Τα παραπάνω είχαν ως “έπαθλο” την ηδονή. Μια ηδονή που θα χανόταν το ίδιο γρήγορα και ξαφνικά με τον τρόπο που προέκυψε. Μάταιος κόπος με λίγα λόγια.
Όμως όλα αυτά τελείωσαν όταν σε άγγιξα, όταν κάναμε έρωτα. Ακόμη κι εκείνες τις στιγμές, δεν ήμουν μέσα σου μόνο και μόνο για να γαμήσω. Ήμουν γιατί σ’ αγαπούσα (και σ’ αγαπάω), γιατί ήθελα να σου δώσω ένα κομμάτι μου, την ίδια μου την ψυχή. Και ταυτόχρονα να σε νιώσω. Να νιώσω την υπόστασή σου, να γίνουμε ένα -πάλι γίνομαι κοινότυπος-, να μοιραστώ τα πάντα.
Δεν ήταν η ηδονή με λίγα λόγια. Ήταν η αγάπη. Καμία σχέση με το εφήμερο, που είχα ζήσει έως τη μέρα που σε γνώρισα.
Όσο έντονο κι αν ήταν, δεν άξιζε μπροστά σε αυτό που έζησα μαζί σου.
Τα λόγια στερεύουν, κι ας έχουν γεμίσει με μελάνι οι σελίδες. Οι στιγμές έχουν στερέψει προ πολλού. Άραγε ο Πουλαντζάς, ο Λιαντίνης, πόσες σελίδες να έσκισαν πριν κάνουν το τολμηρό βήμα, και περάσουν από τη φθορά στην αφθαρσία; Πόσο θάρρος να ειχαν άραγε, πόση τόλμη, για να κάνουν το τεράστιο αυτό βήμα στην αιωνιότητα;
Ώρες-ώρες, εύχομαι να είχα κι εγώ το κουράγιο τους.
Όμως δε το έχω, γι’ αυτό και εξακολουθώ να ξεσπάω στο μελάνι και το χαρτί, να γεμίζω τις σελίδες με γράμματα δίχως παραλήπτη, με επιστολές απόγνωσης, ματαιότητας, δίχως καμία λογική και ειρμό.
Όμως βρίσκεσαι παντού. Και καθετί σχεδόν που διαβάζω, μου φέρνει στο νου εσένα.
Όπως και τώρα, που διαβάζω το “Seher” του Selahattin Demirtaş. Το απόσπασμα του βιβλίου που ξεχώρισα, μου θύμισε και πάλι εσένα:
Αν θέλεις η αγάπη μας να αναδυθεί πάνω από θεμέλια ιερά, όπως ο κόπος και ο ιδρώτας του προσώπου μας, ας ενωθούν οι μυρωδιές από τον ιδρώτα μας που θα κυλάει καθώς θα τρέχουμε από δράση σε δράση. Όσο πιο πολύ θα μας αρέσουν οι συγκρούσεις, τόσο ας μεγαλώσουν τα πάθη μας. Περπατώντας χέρι χέρι στον ένδοξο δρόμο της επανάστασης, ας ανακαλύπτουμε κάθε μέρα από την αρχή ο ένας τον άλλο. Ας δοκιμαστεί ο έρωτάς μας στις ανακρίσεις κι η αγάπη μας με βασανιστήρια ας γίνει ατσάλι που σκληραίνει όσο βρέχεται. Ας γίνουμε κι εμείς λάσπη σ’ έναν κόσμο που θα είναι με τους καταπιεσμένους. Ας γεννηθούν η αγάπη από τον κόπο, η ελευθερία από την αντίσταση. Ας γίνουν η γενναιότητα και η αυταπάρνηση οι μόνοι κανόνες στην παράνομη ζωή μας.
“Umut fakirin ekmekğidir” λέει μία τουρκική παροιμία. “Η ελπίδα είναι το ψωμί των φτωχών”. Τη σκέφτομαι μονολογώντας ότι έχω την ελπίδα να σε ξαναδώ. Μάταιη όμως.
Τελικά, ο έρωτας αποτελεί μία μορφή επανάστασης. Μια απελευθέρωση από τα δεσμά του παλιού μας εαυτού. Του κακού, του επιπόλαιου, του λάτρη του εφήμερου. Είναι μια συνεχής βελτίωση, μία αλλαγή προς το καλύτερο. Μα πάνω από όλα, είναι ένα μεγάλο μάθημα. Γιατι μέσα από την καλυτέρευση του εαυτού μας, μαθαίνουμε να κάνουμε και την κοινωνία καλύτερη.
ΥΓ: Ξέρω τι σκέφτεσαι διαβάζοντας το απόσπασμα του “Seher” και την τελευταία παράγραφο του κειμένου:
“από ‘δω το ‘φερες, από ‘κει το ‘φερες, πάλι στα κομμουνιστικά το πήγες το θέμα!”.
Ναι, είμαι “αδιόρθωτος”! Στο πολιτικό κομμάτι. Στα υπόλοιπα, προσπαθώ να διορθωθώ σαν άτομο από την πρώτη ημέρα που σε γνώρισα.
-Στην Χ.-
