Πριν κάποιες μέρες, τελειώνοντας τη δουλειά μου, λόγω κακοκαιρίας αποφάσισα να χρησιμοποιήσω την γραμμή του Μετρό. Έπιασα, όπως κάνω πάντα, μια από τις γωνιές κοντά στις εξόδους των βαγονιών. Αν και είχα ακουστικά στα αυτιά μου με την μουσική στη διαπασών, μπόρεσα πολύ καλά να ξεχωρίσω την φωνή ενός αστέγου να ζητάει για λίγο ψωμί ή έστω για ένα ελάχιστο χρηματικό ποσό να συμπληρώσει το κόστος να πάρει κάτι ο ίδιος να φάει. Δεν ήταν στην καλύτερη του κατάσταση και αυτό φαινόταν είτε στα ρούχα του είτε στην κατάσταση του σώματος και του προσώπου του. Άλλωστε δεν το έκρυβε ο ίδιος. Εξαρχής έχοντας μπει μέσα στο Μετρό είχα παρατηρήσει μια παρέα τεσσάρων φοιτητριών που κάθονταν στις θέσεις απέναντί μου. Ήταν όμορφες, καλοντυμένες, βαμμένες όμορφα, ότι έπρεπε για ένα Σαββατόβραδο. Σαν άκουσαν την φωνή του άντρα διέκρινα για μια στιγμή στα βλέμματά τους μια δόση λύπησης και με έκανε να σκεφτώ πως παρά το όμορφο παρουσιαστικό τους ήταν και άτομα που είχαν ευαισθησίες ( “ομορφιά ψυχής” όπως μου αρέσει να λέω). Ο άντρας τις πλησίασε αλλά οι ίδιες λέγοντας πως δεν έχουν κάποιο χρηματικό ποσό δεν έδωσαν κάτι και σαν αυτός τις προσπέρασε, τις είδα να σηκώνονται από τις θέσεις τους γελώντας δυνατά και σχολιάζοντας την άσχημη δυσοσμία του. Τι ωραία η κοινωνία που ζούμε και γινόμαστε μέλη της, έτσι;
Συναναστρεφόμαστε με κόσμο που μας υποδέχεται με ένα θερμό χαμόγελο και μια αγκαλιά και δεν ξέρουμε στο τέλος της ημέρας με πόσα μαχαίρια καρφωμένα στην πλάτη θα γυρίσουμε στο σπίτι μας. Κάνουμε μια χειραψία με ένα άτομο απέναντί μας, ενώ στο μυαλό μας μπορεί να έχουμε ήδη σκαρφιστεί δεκάδες τρόπους να τον πληγώσουμε. Δείχνουμε ευαισθησία και συμπόνια σε άτομα που το έχουν ανάγκη μόνο και μόνο για να εισπράξουμε ένα χειροκρότημα από τους άλλους που μας βλέπουν. Παίρνουμε δώρο σε κάποιον ή ευχόμαστε κάτι γιατί θέλουμε να εισπράξουμε κάτι αντίστοιχο από αυτόν στο μέλλον. Από πότε η ζωή μας έγινε ένα χρηματιστήριο;
Αγοράζουμε και πουλούμε συναισθήματα. Νοικιάζουμε ανθρώπινους χαρακτήρες. Καταντήσαμε να ανταλλάσουμε πιο εύκολα τηλεοράσεις και υπολογιστές παρά ένα «γεια» με τον άνθρωπο δίπλα μας. Ξεπουλάμε τους εαυτούς μας πιο φτηνά από ένα ρούχο και υποκρινόμαστε στα άτομα γύρω μας σαν να προσπαθούμε να εισπράξουμε κάποιο Όσκαρ για τις φοβερές μας ερμηνείες. Πόσο μου αρέσει να χειροκροτώ όταν βλέπω ωραίες ταινίες! Αν και συνήθως προτιμώ τις ταινίες φαντασίας γιατί πλέον οι ζωές μας έχουν καταντήσει μια κωμωδία ή ένα δράμα ( για τρόμου δεν το σχολιάζω καν, γιατί γεμίσαμε με τόσες μάσκες στους ανθρώπους γύρω μας, που σαν τις σηκώσεις δεν ξέρεις αν θα δεις άνθρωπο ή τέρας).
Ίσως ακούγομαι κάπως με επιθετικές διαθέσεις αλλά δεν θα σταματήσω εδώ γιατί έχω και εγώ έναν ρόλο σε αυτό το θέατρο του παραλόγου της χάρτινης κοινωνίας μας. Έχω στόχο να σας θυμίσω πως έξω φυσάει και τους χάρτινους πύργους ή τα άδεια πουκάμισα μπορεί να τα πάρει και να τα σύρει όπου θέλει ο άνεμος. Και είναι ένας άγριος άνεμος! Χειμερινός βοριάς! Ότι χειρότερο για να αρρωστήσουμε; Όχι! Ότι χειρότερο για χάρτινους χαρακτήρες σαν εμάς να μας πετάξει από εδώ και από ‘κει. Ελπίζω μονάχα από το τράνταγμα να ξυπνήσουμε και να αλλάξουμε τουλάχιστον το υλικό που είμαστε φτιαγμένοι, να προβάλλουμε και κάποια αντίσταση έτσι για αλλαγή.
«Και αν μου αρέσει το πώς είμαι τώρα;» Τότε με ένα χαμόγελο στα χείλη θα έρθω με το στυλό μου να γράψω λέξεις και λόγια που δεν ήταν δικά σου. Να γεννήσω με περιγραφές περιπέτειες και αναμνήσεις που δεν σου άνηκαν. Ίσως αν βρω ήδη μια γραμμένη ιστορία τότε να θελήσω με ένα πινέλο να ζωγραφίσω πάνω σου ( ούτως ή άλλως με τόσο βάψιμο εκεί έξω δεν θα καταλάβεις την διαφορά). Να παρακαλάς μονάχα αυτός που θα εκμεταλλευτεί την απραξία σου και τον χάρτινό σου εαυτό να μην έχει σαδιστικές ορέξεις. Γιατί εκεί είναι που θα αρπάξει και ένα ψαλίδι να σου θυμίσει πως υπάρχουν χειρότερα από το να σε αφήσει έξω στην βροχή και τον αέρα.
Όσο για μένα μην νομίζετε ότι είμαι κάτι καλύτερο. Εκείνη τη μέρα στο Μετρό προσποιήθηκα πως κοιτούσα έξω από το παράθυρο για να αποφύγω ακόμα και την επαφή με το βλέμμα. Δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου γιατί είμαι θύμα αυτού του κόσμου και των παθημάτων μου. Γράφω ό,τι γράφω γιατί είναι αληθινό και ούτε θέλω να σας κρύψω μυστικά. Μου αρέσει να βλέπω τα στυλό έτοιμα να γράψουν πάνω μου. Να θέλουν να με μουτζουρώσουν μέχρι να μην μπορώ να βρω άλλο ελεύθερο χώρο να γράψω για άλλα δικά μου πράγματα. Αλλά εδώ είναι το μυστικό! Ό,τι ήταν να γράψω το έχω γράψει και θα αφήσω μονάχα αυτά τα άτομα που τα αξίζουν να τα διαβάσουν. Μονάχα τότε, σε έναν χάρτινο κόσμο που θες να ζεις και να είσαι μέρος του, μπορείς να πεις ότι είσαι ένα ξεχωριστό χαρτί με πολλές μυστικές ιδιότητες τουλάχιστον.
