Η κοινωνία μας βιάζεται καθημερινά. Άλλοτε βιαζόμαστε εμείς οι ίδιοι, άλλοτε βιάζουμε. Είμαστε μια κοινωνία, μια μερίδα ανθρώπων που αρέσκεται στο βιασμό, είτε πρόκειται για σωματικό είτε για ψυχικό.
Μας αρέσει να βλέπουμε τον άλλο να πονάει, να προσποιείται πως όλα είναι καλά, πως δεν τον πείραξε, πως δεν έδωσε σημασία, ενώ ξέρουμε πως δεν λέει την αλήθεια, ενώ ξέρουμε πως δεν είναι όλα καλά, πως όντως τον πείραξε, πως έδωσε σημασία τελικά. Μας αρέσει η θλίψη στα μάτια του ανθρώπου που προσβάλουμε, δεν τον χωνεύουμε και θέλουμε και να το ξέρει καλά και ο ίδιος αλλά και τα μάτια του. Να κλαίει, θέλουμε, να τον βλέπουμε να σκύβει το κεφάλι, να υποτάσσεται. Είμαστε βιαστές. Είμαστε βιαστές και δεν θέλουμε αυτό να αλλάξει.
Γιατί το δάκρυ είναι στιγμιαίο, άμεσο και πιστικό. Εκφράζει απόλυτα το τι νιώθει ο διπλανός μας, δηλώνει τα συναισθήματα και ενδεχομένως και την οργή του. Αιμοδιψείς βιαστές, να τι είμαστε. Μας αρέσει, γουστάρουμε να βρίζουμε κάποιον, γουστάρουμε να μισούμε, γουστάρουμε να ευχόμαστε θάνατο, αρρώστιες και κακοτυχίες. Αυτοί είμαστε, εμείς που βλέπουμε χωρίς κρίσεις πανικού και πόνο στο στομάχι βίντεο αυτοκτονιών και live streaming δολοφονιών σε τζαμιά. Τι μας νοιάζει, τζαμιά είναι.
Για κάθε έγχρωμο άντρα υπάρχει και το “αράπη”, για κάθε προκλητικά κάπως ντυμένη κοπέλα υπάρχει και το “πουτάνα”, για κάθε ομοφυλόφιλο άντρα υπάρχει και το “πούστρα”. Για αυτά τα σχόλια σπάνια υπάρχει το “μαλακίες” και το “ηλιθιότητες”. Και μάλλον δεν θα υπάρξει ριζικά ποτέ.
Το κακό είναι μέσα μας. Και θέλουμε να το εξαγάγουμε, να διαφημίσουμε κάπως τον χαρακτήρα μας, να τον γνωρίσουμε στους άλλους, να διαφημίσουμε το κακό και το μαύρο της ψυχής μας. Και του νου.
Όσο αντιμετωπίζουμε τον σωματικό βιασμό με ένα αβάσταχτο “ε μωρέ, τα ήθελε και αυτή, κοίτα πως ντύθηκε” δεν υπάρχει σωτηρία και για τον ψυχολογικό βιασμό. Γιατί δεν γνωρίζω τι μπορεί να εμποδίσει κάποιον που προς το παρόν αρκείται στις προσβολές και στις βρισιές και στις θανατολογίες και στις απειλές να περάσει και στο άλλο άκρο, αυτό της πράξης και της μετουσίωσης σε πράξη των όσων θέλει να κάνει. Δεν θα κωλώνει για πάντα. Και αν πιστεύεις πως δεν θα το κάνουν, πλανάσαι.
Αν είσαι ένας από αυτούς που δεν δέχονται την διαφορετικότητα στο χρώμα και στο σεξ, αν είσαι από αυτούς που δεν δέχονται το δικαίωμα κάποιου να ντύνεται με ό,τι θέλει και όπως θέλει, αν είσαι από αυτούς που θέλουν να τους παρεμποδίσουν από τη φύση τους, αν θέλεις να δεις το δάκρυ τους,την οργή τους και τη δυσαρέσκειά τους, τόλμα να κοιταχτείς στον καθρέφτη.
Ή θα ντραπεί ο καθρέφτης ή εσύ. Ή και οι δυο σας.
