Τώρα τελευταία άκουσα κάτι, που μου έστρεψε το βλέμμα σε μια πραγματικότητα που την είχα ενστερνιστεί και που με εξέπληξε ακούγοντας την και από άλλους (και ενδεχομένως καινούργια). Από την διπλανή παρέα ειπώθηκε «να είστε εραστές αυτό έχει σημασία».
Και είχε δίκιο..Μη ξεχνάτε όμως –όχι να διατηρείτε το πάθος, γιατί αν υπάρχει κι είναι αληθινό δε χρειάζεται την ταμπέλα της διατήρησης, αλλά– να παίρνετε αυτήν την ωμή και πρωτόγονη ενέργεια που κυλάει ανάμεσά σας και να την αφήνετε να σας συνεπαίρνει. Να της δίνετε το δικαίωμα να δημιουργεί έρωτα στα μυαλά σας, ιδέες κι αναρχία.
Πόσο πιο υπομονετικοί θα ήμασταν με τους καυγάδες, με τις μικροπαρεξηγησεις κι όλα αυτά τα χαριτωμένα μικρά πράγματα, αν λέγαμε στους εαυτούς μας ότι αυτά ακριβώς είναι η ουσία που ερωτευτήκαμε εξ’ αρχής. Που δώσαμε, δίνουμε και θα δίνουμε, γιατί έτσι γουστάρουμε. Να το ζούμε στο έπακρο της αισιοδοξίας κι όχι της αμφιβολίας του τι δεν είναι πια το ίδιο.
Γι’ αυτόν τον λόγο, αυτόν που ήρθε στη ζωή σου και της δίνει ερεθίσματα κάθε παλαβή μέρα που περνάει, κάν’ τον να παλέψει, να πιαστεί σφιχτά και να τετραγωνίσετε τον κύκλο.
Να είστε εραστές….Να θέλετε να δώσετε με πάθος στον άλλο αλλά και ό,τι πάρετε να είναι με πάθος. Να ερωτεύεστε κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Κάθε συνάντηση να είναι συνάντηση προσφοράς κι όχι ζήτησης. Γιατί πιστέψτε με είναι πραγματική απόλαυση όταν θέλουν κι οι δύο να δώσουν με πάθος.
Να είστε εραστές της στιγμής κι όχι του «πάντα». Γιατί το «πάντα» υπόσχεται, δεσμεύει και μην το πείτε αν δεν είστε σίγουροι.
Η στιγμή κρατάει, όσο την κρατάμε. Γιατί η στιγμή ίσως να μην έχει αύριο, δε σηκώνει αναβολή.
Δεν είναι, άλλωστε, πιο ενδιαφέρον αν μία σχέση ανθρώπινη χαρακτηρίζεται από αιχμές κι όχι από μια βαρετή ξενάγηση γύρω-γύρω απ’ τον εαυτό της;
Να μη ξεχνάτε να είστε εραστές….με τους ανθρώπους, με τη δουλειά, με τις στιγμές, με τη ζωή..
