Η ζωή μας είναι σαν τα αεροδρόμια, γεμάτη και αυτή από αφίξεις και αναχωρήσεις ανθρώπων. Κάποιοι έρχονται για να μείνουν σε ένα πλαίσιο συμβάσεων κι άλλοι για να αφήσουν το στίγμα τους μια και έξω.
Κάποιες φορές όμως, είμαστε εμείς αυτοί που παίρνουμε τη μεγάλη απόφαση ώστε δυστυχώς να κάνουμε κάποιο σταυροδρόμι επιλόγων. Είναι βλέπεις για πολλούς, πιο εύκολο όταν έχεις να μετρήσεις λάθη και λόγια παρά να μην έχεις να μετρήσεις τίποτα. Περιγράφοντας την κατάσταση με αδόκιμους όρους, προσωπικά θα έλεγα πως οι άνθρωποι κάποτε φεύγουν όχι για όσα έκανε ο άλλος, αλλά για όσα δεν έπραξε ποτέ. Οι άνθρωποι επιλέγουν την φυγή από ανθρώπους που αγαπούν γιατί δεν μπορούν να τους πείσουν πως με τα ψίχουλα που τους ρίχνουν νιώθουν συνεχώς πεινασμένοι. Διψάνε βλέπεις οι άνθρωποι για συντροφικότητα, για βαθιά συναισθήματα, για λόγια αγάπης, για γέλια κι ηδονές και δυστυχώς εισπράττουν το γραμμάτιο της απουσίας.
Η απουσία είναι σαν ένα τυπικό καθημερινό βράδυ, το δωμάτιο, οι τέσσερις τοίχοι, η εύλογη απομόνωση. Δίπλα στοίβες βιβλία και σημειώσεις. Λένε, πως η μοναξιά μυρίζει φρεσκοτυπωμένο χαρτί μιας και οι διανοούμενοι γίνονται κάποτε οι καλύτεροι εραστές της αποτυχίας. Ψάχνουμε την αλήθεια αφού δεν μπορέσαμε να την βρούμε ποτέ μας στην λογική. Γινόμαστε κάτι σαν την δειλή, διαστροφική ποίηση του Καβάφη. Κι όταν πια δεν μας μένει κάτι να προσδοκούμε, ήρθε η ποίηση και τον έστεψε καλλιτέχνη. Θλίψη είναι να κρατάς την κούπα του καφέ σαν ουίσκι για να βαυκαλίζεσαι ευκολότερα πως κάτι κάνεις. Αφού ο έρωτας μετριέται πια από την μυρωδιά του τσιγάρου στα ρούχα και την επιγευση αλκοόλ στο φιλί. Έπαψαν πια οι άνθρωποι να συλλέγουν άστρα, και τα βιβλία απέμειναν μοναδική πολυτέλεια των μωρών και των υπερφίαλων. Ο καφές, όμως, είναι αλλιώς. Είναι αυτή η μικρή ευκαιρία στη μέρα για ενδοσκόπηση, το επέκεινα της ρουτίνας μας και η στιγμή της συνειδητοποίησης. Το αλκοόλ που δεν ενέδωσα και τα τσιγάρα που έπνιξα πριν καν τα καπνίσω. Το σ’ αγαπώ που δεν μου πες και εγώ που χάθηκα να περιμένω την γλυκιά σκιερή μορφή σου στον πάτο ενός φλιτζανιού. Καμιά φορά νιώθω να σε αφουγκράζομαι. Ίσως έτσι κατανοήσεις και καλύτερα την εμμονική ιδιοτροπία μου να συλλέγω κούπες. Όχι ότι παίζει ρόλο, αλλά σε κάθε κούπα σε ακούω..μου μιλάς,νιώθω να φωτίζει ο ήλιος τα μάτια σου μπροστά μου κάθε φορά από διαφορετική γωνία και εγώ μένω να τα ατενίζω ανήμπορη να αντιδράσω στην ακατανίκητη δύναμη τους. Το κακό με τους ανθρώπους είναι πως ο,τι προσφέρεται απλόχερα, με ανιδιοτέλεια και χωρίς όρους ή “μικρά γραμματάκια” είναι συνήθως αυτό που το εκτιμούν εκπρόθεσμα. Μα η αγάπη, μάτια μου, δεν προχωρά με την μεταμέλεια.. είναι φωτιά, είναι ζωή, είναι χτύπος. Γι’ αυτό αρκέστηκα απλώς σε ένα φευγαλέο σου πέρασμα απ το φλιτζάνι μου.
Η παραπάνω εικόνα περιγράφει παραστατικά την κατάσταση, η καθημερινότητα όμως είναι ακόμη πιο σκληρή και στυγνή.
Στο σημείο αυτό, θα προβώ στον αντίλογο… Ο αντίλογος για τα ψίχουλα και τα παρακάλια. Αυτά τα δυο μαζί δύσκολα τα καταλαβαίνει ο άλλος. Αν ο ένας ζητιανεύει τα ψίχουλα και θέλει να παρακαλέσει είναι γιατί αυτά τα δυο του γλυκαίνουν την πληγή. Την γλυκαίνουν γιατί πιστεύει πως ίσως κάτι αυθόρμητο μπορεί να αφυπνίσει τον άλλον και να καταφέρει να δει κάτι. Είναι ευχάριστο να βλέπεις πως μέσα από κάτι μικρό και χαζό ο άλλος μπορεί να χαμογελάσει φωτίζοντας έτσι δια μαγείας όλο τον κόσμο..! Το μόνο τρωτό σημείο έγκειται δυστυχώς στο γεγονός πως ο άλλος δεν μπαίνει ποτέ στην θέση του ζητιάνου. Εκεί ακριβώς είναι που πρέπει να αρχίσεις να μετράς λόγια, πράξεις και λάθη εκατέρωθεν και εκεί ακριβώς πάνω είναι που πρέπει να αναγγείλεις: ο επιβάτης της πληγής μου αναχωρεί.
Είναι ψυχοφθόρο όταν δίνουμε ατομικό αγώνα για μια σχέση. Είναι θλιβερό κι εκνευριστικό, όταν παρακαλάμε συνεχώς τον άλλο να μας βάλει λίγο πιο πολύ στη ζωή του. Αυτό όμως, τελικά, που πονάει περισσότερο είναι όταν δε σου δίνουν καν την ευκαιρία να τους δείξεις τι αξίζεις. Όταν σε κάνουν να νιώθεις ότι δεν αξίζεις ν’ αγαπηθείς. Κάθε άνθρωπος αξίζει να ζήσει έναν μεγάλο έρωτα γιατί είναι το πιο ωραίο αγαθό στο κόσμο. Αποτελεί μια σπάνια ευκαιρία να ωριμάσεις, να αποκτήσεις μιαν υπόσταση δική σου, να γίνεις εσύ ένας ολόκληρος Κόσμος, για χάρη κάποιου άλλου, μοναδικού αγαπημένου προσώπου.
