Κάνοντας χρήση του μανδύα της αγάπης πολλοί μιλούν για αυτήν άσκοπα, τι είναι όμως άραγε η αγάπη; Η πραγματική αγάπη δεν έχει λόγια να εκφραστεί. Η πραγματική αγάπη είναι παρουσία, μπορείς να την νιώσεις. Σε περιβάλλει σαν τον άνεμο, πέφτει πάνω σου σαν βροχή. Ένα από τα πιο μυστήρια πράγματα σε σχέση με τον άνθρωπο είναι ότι δίνει συνεχώς πράγματα που δεν έχει. Μπορεί να δίνει συνέχεια αγάπη, που καταρχήν δεν έχει, και να ζητά συνεχώς αγάπη από τους άλλους, οι οποίοι δεν την έχουν. Οι ζητιάνοι ζητιανεύουν από τους ζητιάνους. Η πλειονότητα των ανθρώπων αγνοεί πως η αγάπη πρέπει πρώτα να συμβεί στο βαθύτατο πυρήνα της ύπαρξής του καθενός. Κατά κανέναν τρόπο ο άνθρωπος προς τον οποίο δίνεις την αγάπη σου δεν σου είναι υποχρεωμένος. Αντιθέτως, εσύ είσαι υποχρεωμένος προς αυτόν, επειδή σε βοήθησε να απαλλαγείς από το φορτίο, μοιράστηκες μαζί του κάτι που υπήρχε μέσα σου υπερβολικά πολύ αφού σύμφωνα με την οικονομία της αγάπης όσο πιο πολλή δίνεις, τόσο πιο πολλή έχεις. Εφόσον, μέσα στη σιωπηλή σου ύπαρξη συνδέεσαι με την ωκεανική πηγή του παντός. Για αυτό το λόγο και μπορείς να συνεχίσεις να τη μοιράζεσαι μαζί του μιας και κυλάει συνεχώς μέσα σου όλο και περισσότερη κατακλύζοντας το Εγώ σου.
Έχετε ποτέ αναρωτηθεί τι θα γινόταν άραγε αν οι άνθρωποι είχαν μάθει να ακούνε ο ένας τον άλλον; Μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία όπου από μικρή ηλικία μάθαμε πως αυτό που έχει σημασία, για την ακρίβεια το μόνο που έχει σημασία είναι να επιβάλλουμε την αλήθεια μας στους άλλους. Να μην δεχόμαστε ούτε για ένα δευτερόλεπτο την πιθανότητα η αλήθεια του άλλου να έχει κάποιο νόημα. Παρατηρήστε γύρω σας, γνωρίζονται δυο άνθρωποι και κάποια στιγμή απλά συνυπάρχουν. Έχουν γίνει ξένοι μεταξύ τους και το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να μην το αποδεχτούν ποτέ. Παραμένουν και μετασχηματίζονται ως φροντιστές παιδιών ενώ παράλληλα παλεύουν με τα συναισθηματικά τους κενά και τις επιταγές του ρόλου τους. Η μόνη απαίτηση που υφίσταται ανάμεσα στους δυο ανθρώπους είναι η αποκλειστικότητα στο σώμα του άλλου. Αν υπάρχει αυτό δεν έχει σημασία το να λείπουν τα υπόλοιπα. Η αποκλειστικότητα στην ψυχή, δεν έχει καμία σημασία, μάλλον γιατί αυτή δεν κερδίζεται εύκολα. Αναρωτιέμαι αν τα πράγματα συνέβαιναν ανάποδα. Αν βρισκόμασταν δηλαδή υποθετικά σε μια φανταστική κοινωνία, όπου η αποκλειστικότητα στην ψυχή, ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για να συνεχίσει να υφίσταται μια σχέση. Ίσως σε μια τέτοια κοινωνία τα πράγματα να ήταν πολύ καλύτερα. Ίσως, δε θα υπήρχαν τόσο αρνητικά συναισθήματα ανάμεσα στους ανθρώπους, ακριβώς γιατί το “καμπανάκι” δεν θα ήταν για κάτι τόσο το επιφανειακό όσο η αποκλειστικότητα του σώματος, αλλά θα ήταν ένα “καμπανάκι” ικανό να αποκαταστήσει τις αληθινές ισορροπίες, εν τη γενέσει τους.
Δυστυχώς όμως δεν ζούμε σε μια τέτοια κοινωνία. Στην κοινωνία που ζούμε και είναι υπαρκτή πρέπει να αντιληφθούμε πως κανείς δεν δικαιούται να απαιτεί από κάποιον άλλον να του ανοίξει την ψυχή του. Αυτό κερδίζεται με πολύ κόπο και αν δεν γίνεται δεν φταίει ο κατέχων την ψυχή, αλλά ο άλλος που δε βρήκε τον κατάλληλο τρόπο να το κάνει και αντ’ αυτού απαιτεί απλά παράδοση άνευ όρων. Όλα τα παραδίδει ο άνθρωπος αν τύχει στην πορεία της ζωής του. Την ψυχή του όμως ποτέ έτσι αβασάνιστα. Δεν υπάρχουν θύτες και θύματα στις σχέσεις των ανθρώπων. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που έχουν λάθος κλειδιά για λάθος ψυχές.
Θα κλείσω τις παραπάνω σκέψεις με το σονάτο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ νούμερο 116 που μιλάει για την τεράστια ισχύ της αληθινής αγάπης, η οποία δεν κλονίζεται και δεν αλλάζει απέναντι στις δυσκολίες κι αν το κάνει, όταν το κάνει, απλώς δεν είναι αληθινή.
” Κανένα εμπόδιο να ενωθούν
πιστές καρδιές δεν θα δεχθώ.
Δεν είναι η αγάπη αυτή που αλλάζει με της τύχης
τα γυρίσματα. Και με το κάθε σκούντημα πέφτει
και χάνεται.
Όχι, είναι σημάδι προαιώνιο που ακλόνητο τις τρικυμίες
αντικρίζει.
Του καραβιού που πλανιέται το άστρο.
Η αξία του είναι άγνωστη, αν και το ύψος του μπορεί να υπολογιστεί.
Δεν είναι η αγάπη παιχνίδι του καιρού
που κυλάει με το κυρτό του το δρεπάνι,
δεν είναι τριανταφυλλένια μάγουλα και χείλια,
Η αγάπη η αληθινή δεν αλλάζει με τις σύντομες ώρες και βδομάδες,
φτάνει μακριά μέχρι την άκρη της συντέλειας.
Αν είναι πλάνη αυτό και μου αποδειχτεί, ούτε τίποτα έχω γράψει στην ζωή
Ούτ’ άνθρωπος έχει ποτέ αγαπήσει”
