Στα λεξικά, οι λέξεις μοναξιά και μοναχικότητα φαίνονται να είναι συνώνυμες. Η ύπαρξη όμως δεν ακολουθεί τα λεξικά. Στην πραγματικότητα έχουν εντελώς αντίθετη σημασία, δεν είναι συνώνυμες, αλλά αντίθετες.
Και μόνο στο άκουσμα της λέξης μοναξιά, οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν να πληγώνονται από το κενό που τους πονάει και χρειάζεται “κάτι” για να το γεμίσουν. Η μοναχικότητα όμως δεν έχει την έννοια της πληγής. Μοναχικότητα σημαίνει επίγνωση μέσα στην δική της τραγικότητα.
Σας έχει συμβεί να νιώθετε μόνοι ενώ είστε περιστοιχισμένοι από ανθρώπους και άλλες φορές πάλι να νιώθετε συντροφευμένοι ενώ πλάι σας δεν είναι κανείς; Εμένα αμέτρητες.. Η εμπειρία του να είναι κανείς μόνος βιώνεται εντελώς υποκειμενικά με αποτέλεσμα η παρουσία των άλλων να μην παίζει παρά ελάχιστο ή κανένα ρόλο στο συναίσθημα της μοναξιάς. Κάποτε μάλιστα το επιβαρύνει κιόλας, αφού το να αισθάνεσαι μόνος χωρίς πραγματικά να είσαι αποτελεί ίσως και την πιο πικρή μορφή μοναξιάς και αυτό δεν είναι σπάνιο.
Οι περισσότεροι άνθρωποι απορούν και νιώθουν οίκτο όταν αντικρίσουν κάποιον μόνο του σε κάποιο καφέ, δεν νιώθουν το ίδιο όμως για κάποιον που έχει μεν παρέα, αλλά δε θέλει να έχει τη συγκεκριμένη παρέα. Προτιμάμε να συμβιβαζόμαστε με αυτόν που είναι δίπλα μας, από το να έχουμε το θάρρος να σταθούμε μόνοι μας απέναντι σε κάθε περίσταση. Επιλέγουμε ανούσιες στιγμές με άλλους και από την άλλη φοβόμαστε ουσιαστικές στιγμές με τον εαυτό μας.
Ο καθένας για να πράττει έτσι προφανώς έχει τους λόγους του. Ίσως όμως ο πιο ουσιαστικός να είναι ένας: ο φόβος της μοναξιάς που με την σειρά του ξυπνάει μέσα μας τον βαθύτερο φόβο της έλλειψης του «ανήκειν».
Έχετε σκεφτεί μήπως η εμμονική αυτή τάση του να είμαστε διαρκώς συνδεδεμένοι με κάθε δυνατό τρόπο με τους άλλους γύρω μας εμποδίζει να συνδεθούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό; Και μήπως η αδυναμία να συνδεθούμε με τον εαυτό μας στερεί τελικά και τις σχέσεις με τους γύρω μας από την ουσιαστική ποιότητα της παρουσίας μας;
Στην προσπάθεια μας να ξεγελάσουμε τους εαυτούς μας δημιουργούμε όλων των ειδών τις σχέσεις, κατά συνέπεια και τις συγκρούσεις. Έρχεται όμως κάποια στιγμή στη ζωή μας που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τη βαθιά αλήθεια ότι στην ουσία είμαστε τελικά μόνοι είτε περιστοιχιζόμαστε από άλλους, είτε όχι, και ότι αυτό είναι μέρος και συνθήκη της ανθρώπινης ύπαρξης ή το υιοθετούμε εμείς ως τέτοιο. Οι τολμηροί που θα παλέψουμε με αυτό το στοιχειό ίσως μπορούμε να πεθάνουμε ξέροντας ότι τουλάχιστον προσπαθήσαμε να μην εθελοτυφλούμε. Το αν τα καταφέραμε ή όχι είναι σε απόλυτη συνάρτηση με την ποιότητα της ζωής που θέλαμε και είχαμε και είδαμε.
Η μοναξιά είναι μια αρνητική κατάσταση, όπως το σκοτάδι, είναι η απουσία του άλλου ίσως απορρέουσα και αυτή από την κοινωνική ή αντικοινωνική ζωή του καθενός. Η μοναχικότητα όμως φαίνεται απόλυτα θετική, εκπέμπει δύναμη γιατί δεν σημαίνει ότι σου λείπει ο άλλος, αλλά ότι έχεις βρει τον εαυτό σου. Πρόκειται για μια κατάσταση όπου όντας μόνος παρέχεις στον εαυτό σου υπέροχη και επαρκή συντροφιά. Άλλο ένα όνειρο καταρρίπτεται.
Το να βρεις τον εαυτό σου είναι η μεγαλύτερη ανακάλυψη στην ανθρώπινη ζωή και αυτή είναι εφικτή μόνο όταν θέλεις να βρεις τη συνειδητότητά σου, δεν την αφήνεις στριμωγμένη μέσα στο πλήθος και κοπιάζεις για να ρίξεις μέσα σου μια δέσμη φωτός.
Το να είσαι μόνος σου δεν σημαίνει πως νιώθεις και μόνος. Γιατί όπως μπορείτε να καταλάβετε, η μοναχικότητα μοιράζεται ενώ η μοναξιά όχι. Ίσως τελικά η αίσθηση του «ανήκειν» και η συντροφικότητα θα έπρεπε να περνάνε αναγκαστικά από τη μοναχικότητα. Δεν είναι ιδανική κατάσταση, είναι όμως συνειδητή. Αυτό την χρήζει ανώτερη. Ίσως να αξίζει να αφήνεις τη μοναχικότητά σου όταν ο άλλος σου προσφέρει πραγματική συντροφιά. Όταν υπάρχει πραγματική «συνάντηση».Ή ίσως να αξίζει μέσα από τη μοναχικότητα να ανακαλύψεις τον εαυτό σου, πριν συναντήσεις τον οποιονδήποτε άλλο ή τον μοναδικό.
Και αν “κολλάμε” στο κάδρο της ζωής μας φταίμε εμείς και αν δεν “κολλάμε” πάλι εμείς φταίμε..
ΥΓ. : Η παραπάνω ερμηνεία των αντιθέσεων, αφιερωμένη στον άνθρωπο που μου την έμαθε!
