Ζούμε σε μια εποχή που καθημερινά αλλάζει..αλλάζει και ωριμάζει τους ανθρώπους και τις ζωές όλων μας. Μια εποχή κρίσιμη καθώς εύκολα μπορείς να ξεχωρίσεις τους ανθρώπους και να διαχωρίσεις τα συναισθήματά σου. Ζούμε στην εποχή που οι καρδιές των ανθρώπων βάλανε πόδια, οι αριθμοί μας κάθισαν στο σβέρκο και μας καθοδηγούν, τα λεφτά μας μόλυναν το νερό που πίνουμε, τα ζώα τα φροντίζουμε μόνο όταν έχουμε ρεύμα και αγκαλιαζόμαστε μόνο όταν συμβαίνει κάτι χαρούμενο. Όλες τις ανάγκες μας τις καλύπτουν τα λεφτά. Λεφτά να έχουμε και κάνουμε τα πάντα..και όσο για τα υπόλοιπα; Ε, με τον καιρό θα έρθουν κι αυτά.
Θα σας πω μια ιστορία. Μια ιστορία που πλέον τη θυμάμαι σαν τα παραμύθια που διαβάζαμε παιδιά. Στο παραμύθι μου που λέτε είχα ένα φίλο. Τον φίλο μου τον Χάρη! Ο φίλος μου ο Χάρης δεν ήταν ένας απλός φίλος αλλά κολλητός! Κάναμε τα πάντα μαζί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου! Ήμασταν μαζί από πολύ μικροί..στα πάρκα μαζί από το δημοτικό, στο γυμνάσιο στο ίδιο θρανίο και στο λύκειο κάναμε όλα τα όνειρα μαζί! Λέγαμε για ταξίδια που θέλουμε να κάνουμε..να γυρίσουμε όλο τον κόσμο φορτωμένοι όχι με πολλά ρούχα γιατι θα μας βάραιναν στο κουβάλημα-αλλά φορτωμένοι με τα όνειρά μας και τη τρέλα μας! Μιλούσαμε για το μέλλον μας και λέγαμε τι θέλαμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε. ‘’Εγώ θα γίνω αρχαιολόγος’’ του έλεγα ‘’Θέλω να μάθω την ιστορία όλου του κόσμου!’’ και αυτός με τη σειρά του μου είπε ‘’Εγώ γιατρός. Θα μάθω να γιατρεύω όλες τις αρρώστιες!’’.
Ο φίλος μου ο Χάρης ήταν από τα πιο αξιοθαύμαστα άτομα που είχα γνωρίσει στη ζωή μου και ήμουνα πολύ περήφανη που ήμασταν φίλοι. Είχε ένα μυαλό που όλο ταξίδευε, δεν πήγαινε μόνο μέχρι τον ουρανό αλλά και πέρα από το γαλαξία! Ούτε κι αυτός δε ξέρει που! Είχε, θυμάμαι, το σκύλο του το Σωτήρη που τον υπεραγαπούσε και αυτός όποτε τον έβλεπε κουνούσε με χαρά την ουρά και έτρεχε καταπάνω του. Ώσπου μια μέρα ο Σωτήρης σταμάτησε να κουνάει την ουρά και η καρδιά του φίλου μου του Χάρη έλιωσε. Πέρασε ο καιρός τελειώσαμε και το σχολείο και ήρθαν τα φοιτητικά μας χρόνια. Εγώ βέβαια δε σπούδασα αρχαιολόγος αλλά φιλοσοφική, ο φίλος μου ο Χάρης όμως ιατρική. Το όνειρό του! Ήμουν περήφανη γι αυτόν. Είχαμε και τις σχέσεις μας και βγαίναμε όλοι μαζί ζευγάρια. Αυτός είχε γνωρίσει την Αλίκη και ήταν τρελά ερωτευμένος μαζί της, τόσο που όταν τη κοιτούσε τα μάτια του είχαν μια απίστευτα ρομαντική λάμψη και εμένα όποτε μου μιλούσε γι αυτήν και για το μέλλον της σχέσης τους ένιωθα πως η καρδιά του είχε μεγαλώσει τόσο που ήθελε να φτιάξει θέσεις και για άλλους ανθρώπους. Πόσος ρομαντισμός να υπάρχει σε μια εποχή κρίσης; Μόνο οι ρομαντικοί μπορούν να επιβιώσουν. Και ο φίλος μου ο Χάρης ήταν ένας ρομαντικός επαναστάτης ώσπου μια μέρα μου ανακοίνωσε ότι θα φύγει Γερμανία για να βρει δουλειά. Έφυγε τόσο γρήγορα που μετά από μέρες κατάλαβα τι είχε συμβεί.
Μιλούσαμε στο τηλέφωνο τακτικά. Μετά από ένα χρόνο μου είπε πως είχε βρει δικό του σπίτι και δουλειά. Ήταν πολύ χαρούμενος κι εγώ μαζί. Πέρασε το Φθινόπωρο, ο Χειμώνας, η Άνοιξη, το Καλοκαίρι περίπου 10 φορές χωρίς ούτε ένα σημάδι ζωής του φίλου μου του Χάρη. Κοιτούσα από το παράθυρο το δρόμο και σκεφτόμουνα διάφορα. Το μάτι μου έπεσε σε ένα ζευγάρι που περνούσε το δρόμο τρέχοντας για να μη βραχεί και θυμήθηκα την Αλίκη τη μέρα του αποχαιρετισμού. Το πρόσωπό της είχε γίνει μούσκεμα από το κλάμα που η ίδια δε το καταλάβαινε και συνέχιζε να κοιτάει το αεροπλάνο που φεύγει. Σκέφτηκε ότι ίσως η καρδιά του φίλου μου του Χάρη ήταν αρκετά εγωίστρια ώστε να διαθέσει χώρο και για άλλους ανθρώπους. Ο καιρός πέρασε και για εκείνη και η ιστορία τους ξεχάστηκε όπως ξεχάστηκε και η γεύση των φιλιών τους με το πέρασμα του χρόνου. Όπως ξεχάστηκε και το δικό μας το ταξίδι. Ένα ταξίδι που δεν έγινε ποτέ.
Ξαφνικά μια μέρα χτυπάει το τηλέφωνο. Ο φίλος μου ο Χάρης! Ταξίδι στην Ελλάδα. Για δουλειά βέβαια αλλά θα μου έδινε λίγο από το χρόνο του. Είχα τρελαθεί από τη χαρά μου! Πήγα στο αεροδρόμιο να τον πάρω και να πάμε σε ένα καφέ να τα πούμε. Τον είδα και δε τον αναγνώρισα! Κοστούμι, τα μαλλιά του στη πένα και περπάτημα όλο αυτοπεποίθηση! Χαιρετηθήκαμε και καθίσαμε να τα πούμε. Μου έλεγε πως η ζωή του έχει αλλάξει από τότε που έφυγε, βρήκε τη δουλειά που ονειρευόταν, ένα σπίτι και μια οικογένεια. Είχε γνωρίσει μια κοπέλα πολύ καλή, βέβαια δεν ήταν και ο έρωτας της ζωής του αλλά του παρείχε ασφάλεια και αγάπη και αυτό του αρκούσε. Είναι βέβαια όλη τη μέρα στη κλινική μέχρι αργά το βράδυ και δε του μένει και πολύς χρόνος για να κάνει παρέες και να βγει έξω. Παρ’ όλα αυτά μου έλεγε ότι ήταν αρκετά ικανοποιημένος από τη ζωή του και ότι πέτυχε σε όλους τους τομείς. Με ρώτησε εδώ εμείς τι κάνουμε και πως περνάμε. Του είπα ότι βρήκα μια δουλειά, δεν έχει πολλά λεφτά αλλά έχω χρόνο για να κάνω αυτά που θέλω. Έχω φτιάξει και μια οικογένεια, με το αγόρι που ήμασταν τότε μαζί και περνάμε πολύ όμορφα. Του είπα να έρθει να τους γνωρίσει και να φάμε μαζί, του είπα ότι έχω και ένα σκύλο, ίδιο με το Σωτήρη. Με κοίταξε και μου είπε ότι πλέον δε τον συγκινούν τα σκυλιά και δεν υπάρχει πλέον χρόνος για να ασχοληθεί με αυτά και ότι ο ίδιος αγόρασε μια γάτα η οποία δε χρειάζεται φροντίδα από τον ίδιο. Μου έλεγε για τα ταξίδια που έκανε, χωρίς την οικογένειά του, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων και για τα υπέροχα ξενοδοχεία που έμενε. Τα λεφτά του ήταν τόσα πολλά που θα μπορούσε να αγοράσει ότι ήθελε. Αγόρασε ότι ήθελε εκτός από λίγες θέσεις παραπάνω στη καρδιά του. Όμως η καρδιά του είχε γίνει τόσο μικρή που μετά βίας μπορούσες να τη καταλάβεις.
Κι έφτασε η μέρα του αποχαιρετισμού. Τον συνόδεψα μέχρι το αεροδρόμιο και περίμενα μέχρι να φύγει. Όταν έφυγε γύρισα σπίτι. Η βροχή είχε σταματήσει και βγήκε ένας ήλιος τόσο φωτεινός σα να μην έβρεξε ποτέ. Καθόμουν στο παράθυρο και κοιτούσα. Ευχήθηκα να περάσει και ένα κομμάτι ήλιου από το παράθυρο του γραφείου του φίλου μου του Χάρη και να φωτίσει λίγο τη ζωή του και να του θυμίσει πως κάποτε ήταν ένας ρομαντικός επαναστάτης που δε κοιτούσε νούμερα και τους ανθρώπους στα χέρια. Θυμήθηκα εκείνη τη μέρα που είδα τη λάμψη μέσα στα μάτια του όταν κοιτούσε την Αλίκη, και ευχήθηκα να την ξαναβρεί και να τη δώσει εκεί που πραγματικά αξίζει, όχι ο ίδιος αλλά η Αλίκη. Και όσο για το ταξίδι που δεν έκανα ποτέ; Έχω φτιάξει τη ζωή που μπορεί να μη την ονειρευόμουν έτσι ακριβώς..αλλά έχω δίπλα μου ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν, μια χώρα γεμάτη ήλιο και θάλασσα και αυτό είναι το ταξίδι της ζωής μου!
