Φανταστείτε, τώρα που είναι Χριστούγεννα και όλοι οι άνθρωποι αγοράζουν δώρα, να μπαίνετε σε ένα μεγάλο παιχνιδάδικο, σίγουρα θα έχει ταμπέλες, από εδώ τα παιχνίδια για αγόρια και από εκεί για κορίτσια. Άραγε γιατί έβαλα τα αγόρια πρώτα ; Από συνήθεια μάλλον. Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό, είναι μια μητέρα να κρατάει το παιδί της, και όχι ένα ανδρόγυνο, πόσο μάλλον ένας μπαμπάς μόνος του. Δεν ξέρω αν είμαι απόλυτη στην σκέψη, σίγουρα τα πράγματα έχουν αλλάξει καθώς οι γενιές αλλάζουν, αλλά ακόμα πιστεύω ότι ένας μπαμπάς δύσκολα θα είχε πραγματική όρεξη να πάει με τα παιδιά του να αγοράσουν παιχνίδια. Πιστεύω θα το έκανε σαν αγγαρεία για να δει μετά ήρεμος μπάλα στο σπίτι και κανείς να μην τολμήσει να τον διακόψει, αφού έκανε το χρέος του. Φυσικά, για να είμαι και δίκαιη με τους ανθρώπους που έχουν αποφασίσει συνειδητά να γίνουν γονείς, και δεν τους έτυχε ή απλά το έκαναν γιατί η δικιά τους η μητέρα ήθελε εγγονάκι, για να είμαι λοιπόν σωστή, δεν είναι όλοι οι γονείς έτσι. Εκείνοι όμως που λειτουργούν σύμφωνα με τα παλαιά πρότυπα, για να το πω και ευγενικά, δυστυχώς αρκούν.
Πάμε τώρα στην δεύτερη εικόνα που φτιάχνει το μυαλό μου αβίαστα. Βλέπω βελάκια, αριστερά και δεξιά. Αριστερά τα αγορίστικα παιχνίδια και δεξιά τα κοριτσίστικα. Αν δηλαδή μια οικογένεια έχει δύο παιδιά διαφορετικού φύλου, θα χωριστούν αναγκαστικά. Θα πάρει λοιπόν ο μπαμπάς το αγόρι και θα πάνε στο κατάλληλο τμήμα. Θα τον ρωτήσει, «τι θέλεις να πάρεις γιε μου;». Εκεί ή το αγόρι θα δει κάτι που του αρέσει, ανάμεσα στα αυτοκινητάκια, τα στρατιωτάκια αλλά και τα πιο εκπαιδευτικά παιχνίδια του τύπου «θέλεις να γίνεις αστροναύτης;» «Θέλεις να γίνεις φυσικός;» Αν θέλεις φυσικά μπορείς, έχεις αυτή την δυνατότητα, να το δοκιμάσεις τουλάχιστον. Τι γίνεται όμως αν το αγόρι δεν θέλει κανένα από αυτά τα παιχνίδια που βλέπει; Τι γίνεται αν πει στον μπαμπά του, ότι θέλει να πάει στα κοριτσίστικα; Ώπα.
Το πλάνο γυρνάει τώρα στο άλλο δωμάτιο να δούμε τι γίνεται και κει. Είναι η μαμά με την κόρη λοιπόν, και έχουν μπει στους μεγάλους διαδρόμους και ψάχνουν. Θέλει να βάλει κάτι κάτω από το δέντρο για την κόρη της, για να χαρεί. Αν φυσικά είναι μια μαμά που την ενδιαφέρει να χαρεί το παιδί της. Είπαμε οι γενιές αλλάζουν, αλλά παρόλο που η κοινωνία τοποθετεί σχεδόν αποκλειστικά το βάρος της ανατροφής στις γυναίκες, εκείνες με την σειρά τους δεν είναι απαραίτητο ότι θέλουν αυτόν τον ρόλο και δεν γίνονται γονείς γιατί πρέπει, ή γιατί θέλουν να ικανοποιήσουν κάτι δικό τους. Για είμαι λοιπόν δίκαιη όσο αρκούν οι παραπάνω μπαμπάδες, αρκούν και οι συγκεκριμένες μαμάδες.
Μαμά τι θα πάρουμε; Ό,τι θες κόρη μου. Οι επιλογές στα παιχνίδια είναι οι συνήθεις- κούκλες, κουζινικά, είδη καλλωπισμού που περιλαμβάνουν, πιστολάκια, κοκαλάκια, σετ νυχιών, και φυσικά πολύ ροζ. Αν ένα κορίτσι ας πούμε θέλει να δοκιμάσει να «γίνει» αστροναύτης, πρέπει να πάει να βρει τον αδερφό της, εκεί που κοιτάει δεν θα το βρει, έχει συγκεκριμένες επιλογές. Θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στα υπόλοιπα, και που ξέρεις μπορεί να την καλύπτουν κιόλας, αφού αυτά είναι τα μόνα που βλέπει.
Τι θα γίνει αν ένα παιδί, δεν λέω ούτε αγόρι ούτε κορίτσι, δει ένα παιχνίδι και εμπνευστεί από αυτό κάτι που θα τον-την κάνει χαρούμενο-η, αν εμπνευστεί να ακολουθήσει ένα επάγγελμα στο μέλλον με βάση κάποιο παιχνίδι; Δεν ξέρω αν ακούγεται φανταστικό σαν σενάριο, αλλά που ξέρετε πόσες περισσότερες φυσικούς γυναίκες θα είχαμε αν δεν υπήρχαν βελάκια, και όλα ήταν στην διάθεση και των αγοριών και των κοριτσιών. Επίσης, που ξέρετε αν κάποιο αγόρι έπαιρνε περισσότερη χαρά με το να παίζει με κουζινικά, από την βία των όπλων που είναι πιθανόν να πρότεινε ο μπαμπάς του; Βέβαια μην ξεχνάμε, υπάρχει και ο κίνδυνος το παιδί να βγει γκέι. Απαπα, καλύτερα με τα στρατιωτάκια του, με τα παιχνίδια που τον κρατάνε «ασφαλή».
Δεν είναι κρίμα ; Δεν είναι κρίμα ο φόβος, ο διαχωρισμός, οι παρωπίδες όταν μιλάμε για την νέα γενιά; Ναι μιλάμε για παιχνίδια το ξέρω, αλλά από εκει καλλιεργείται η δημιουργικότητα των παιδιών, είναι ένας τρόπος διαμόρφωσης του μυαλού τους. Που ξέρετε αν ο χρόνος που αφιερώνουν, οι σκέψεις που κάνουν όταν παίζουν δεν θα διαμορφώσει την προσωπικότητα τους στο μέλλον; Μπορεί και όχι, αλλά μπορεί και ναι. Γιατί να μην υπάρχει ελευθερία, τι έχουμε να φοβηθούμε;
