Αποτυχία. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, για ένα πράγμα πάντα πάλευα. Να πετύχω!
Επτά χρονών κοριτσάκι, με κάτι μαλλιά σαν θάμνος, που μπλέκονταν στα μάτια μου, έσπαγα τα μολύβια στην προσπάθεια μου να κάνω ίσια μπαστουνάκια σε εκείνο το τετράδιο με τις γραμμές.
– Προσπάθησε ξανά, μου έλεγε η μαμά μου. Θα τα καταφέρεις!
Τα χρόνια περάσαν κι εγώ ποτέ δεν κατάφερα να κάνω όμορφα γράμματα. Πάντα κάτι μου ξέφευγε.
– Να φροντίζεις οι κάλτσες σου να είναι μέχρι το γόνατο Κυβέλη, μην πέφτουν.
Κι όμως πάντα, η μία έπεφτε και στεκόταν ζαρωμένη πάνω στο παπούτσι μου, που ήταν γεμάτο σκόνη από τα παιχνίδια στο προαύλιο του σχολείου.
Όλες οι φίλες μου κάνανε ρόδα στη γυμναστική. Εγώ όσο κι αν το πάλεψα, το μόνο που κατόρθωσα ήταν να προκαλώ τα γέλια τους όταν έπεφτα πάνω στα χαλίκια μόλις σήκωνα τα πόδια μου στον αέρα.
Και περάσαν κι άλλα χρόνια και οι «αποτυχίες» διαδέχονταν η μία την άλλη με τρελούς ρυθμούς. Δεν μπόρεσα να μάθω ποδήλατο, γιατί φοβόμουν κι όλο έπεφτα. Δεν κατάφερα ποτέ να περάσω το 15 στον σχολικό μου έλεγχο. Δεν μπόρεσα να πάρω το Lower, παρά με την τρίτη προσπάθεια. Δεν με πρόσεξε ποτέ ο συμμαθητής μου ο Τάσος, που έλιωνα γι’ αυτόν από την Πέμπτη Δημοτικού. Δεν πέρασα στο Πανεπιστήμιο, που ήταν το όνειρο του μπαμπά μου, για να τον κάνω περήφανο. Δεν είχα ποτέ μεταξένια μαλλιά, όπως η φίλη μου η Σταυρούλα, παρά μία ζούγκλα από κατσαρά μαύρα γατσόμαλλα, που μου κάνανε τη ζωή δύσκολη κάθε πρωί. Δεν τελείωσα κανένα κέντημα τα καλοκαίρια των σχολικών μου διακοπών και ήταν ο μόνιμος καβγάς με τη γιαγιά μου. Δεν μου άρεσε το κέντημα ποτέ!
Και φυσικά ο άντρας που επέλεξα για σύντροφο μου, ήταν το μεγαλύτερο λάθος μου, σύμφωνα με τους δικούς μου. Κι αν πεις για το ντύσιμο μου, απαράδεκτο! Δεν ντύνονται έτσι τα σωστά κορίτσια, έλεγε πάντα η μάνα μου.
Όπως καταλαβαίνετε το όνομα Κυβέλη ήταν συνώνυμο της αποτυχίας.
Και η ζωή προχωρούσε κι εγώ πάντα προσπαθούσα να πετύχω την αποδοχή τους. Να ανήκω κάπου. Να μοιάζω με κάποιους και να μη διαφέρω. Να με κοιτάνε με επιδοκιμασία κι όχι να στραβώνουν τη μούρη τους όταν με βλέπουν.
Μέχρι που ένα πρωί επιτέλους ξύπνησα. Ψέματα σας λέω! Κάποιος άλλος με βοήθησε να ξυπνήσω. Και ξέρετε τι μου είπε; Ότι δεν απέτυχα! Με έκανε να καταλάβω ότι το να μην είσαι σαν τους άλλους, δεν είναι κουσούρι. Ότι το να κάνεις τα δικά σου όνειρα είναι το πραγματικό κατόρθωμα. Ότι δεν χρειάζεται να σε αποδέχονται όλοι για να είσαι ευτυχισμένος. Ότι η πεσμένη κάλτσα, δείχνει ότι έχεις χορτάσει παιχνίδι. Ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι απαραίτητο για να γίνεις επιτυχημένος. Αρκεί να κάνεις καλά, αυτό που εσύ έχεις επιλέξει και θέλεις να κάνεις στη ζωή σου. Ότι ο έρωτας είναι παιχνίδι για δύο, όχι οικογενειακό.
Κι αν μη τι άλλο, δεν ήρθαμε σ’ αυτόν τον κόσμο για να εκπληρώσουμε τις επιθυμίες των άλλων, αλλά τις δικές μας. Να ζήσουμε τη ζωή που εμείς θα επιλέξουμε. Κι ας σπάσουμε και τα μούτρα μας, τι έγινε; Θα κάνουμε σωστά και λάθη, αλλά θα είναι δικά μας όλα.
Όχι δεν υπάρχει αποτυχία! Όχι δεν υπάρχει διαφορετικότητα για μένα, μοναδικότητα υπάρχει! Ο καθένας μας είναι μοναδικός και υπέροχος. Αρκεί να χαμογελάει και να μην μετανιώνει για ότι επιλέγει να κάνει τη δεδομένη στιγμή.
Αν με ρωτήσετε τώρα τι θα ήθελα να είναι διαφορετικό σε μένα, ένα μόνο θα έλεγα: Tα μαλλιά μου, που ακόμη παλεύω να τα τιθασεύσω κάθε πρωί που ξυπνάω και χαμογελάω με το κεφάλι που βλέπω στον καθρέφτη μου!
Και να σας πω και κάτι άλλο; Με λένε Κυβέλη κι έχω πετύχει να ζω, όπως εγώ θέλω και είμαι περήφανη για τον εαυτό μου!
Κι αν κάποια στιγμή φίλε νιώσεις ότι σε παίρνει από κάτω, βάλε δυνατά το Φλασάκι του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και θα δεις. Όλα θα πάνε καλά!
