«Ζούμε στην εποχή που ακόμη και στα συναισθήματα οι περισσότεροι από μας κάνουμε εκπτώσεις.» Έτσι ξεκίνησε η συζήτηση με την κολλητή μου. Ασυναίσθητα τότε θυμήθηκα το ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου «σαν τον καφέ είναι ο έρωτας». Χαρακτηριστικά αναφέρει πως «σαν τον καφέ είναι ο έρωτας. Άλλοι τον προτιμούν βαρύγλυκο, άλλοι τον θέλουν με ολίγη, οι πιο πολλοί τον πίνουν μέτριο κι όλοι το ίδιο τον πληρώνουν». Ένα ποίημα που θέλεις, δε θέλεις σε βάζει σε σκέψεις για τον τρόπο που ζεις, ερωτεύεσαι και παίρνεις αποφάσεις για τις σχέσεις σου. Αλήθεια, κάνοντας την αυτοκριτική σας, μπορείτε να πείτε πως αυτό που ζείτε ξεπερνά τη μετριότητα;
Μια μέτρια κατάσταση για κάποιον, δε σημαίνει πως είναι μέτρια και για κάποιον άλλον. Ο καθένας μας έχει τα δικά του μέτρα και σταθμά και το δικό του αξιακό σύστημα εν τέλει. Το μέτριο κρίνεται πάντα με βάση αυτό που ο καθένας μας θεωρεί ιδανικό για τον εαυτό του. Σαν την καφεποσία είναι λοιπόν ο έρωτας, απαραίτητος για να ξυπνήσεις, να δεις τη ζωή με καθαρά μάτια. Στην πραγματικότητα πρόκειται περί ενός εθισμού που χωρίς αυτόν δεν μπορείς να ζήσεις.
Αν παρατηρήσετε λίγο καλύτερα τους γύρω σας θα διαπιστώσετε πως στον έρωτα οι περισσότεροι συμβιβαζονται με τη μετριότητα και ίσως και να την αποζητούν, αρκεί να λένε πως έχουν κάποιον δίπλα τους. Στον αντίποδα όμως υπάρχουν και εκείνοι οι «παράξενοι»που διαλέγουν να μένουν μόνοι έχοντας ζήσει τον απόλυτο έρωτα. Δε μένουν μόνοι τους επειδή είναι αδύναμοι. Μένουν μόνοι τους επειδή είναι δυνατοί. Επειδή δεν κουμπώνουν εύκολα σε όλες τις αγκαλιές και δεν κάνουν εκπτώσεις στα συναισθήματα τους. Δε μένουν μόνοι επειδή έχουν κολλήσει στο παρελθόν όπως απερίσκεπτα κάποιον θα πει. Κουβαλούν μέσα τους τις αναμνήσεις τους και δε θέλουν να προχωρήσουν. Όχι από αδυναμία αλλά από αδιαφορία και εδώ βρίσκεται η βασική τους διαφορά. Είναι αδιάφοροι. Βαριούνται να εξηγούν,βαριούνται να ξαναρχίζουν. Τους είναι πολύ εύκολο να κοιμούνται μόνοι τους, παρά να κοιμίζουν μέτριες αγάπες και μέτρια αισθήματα στο στήθος τους. Τους είναι πολύ οικείο να τρώνε μόνοι τους ή παρέα με τους κολλητούς -ες τους παρά να διασκεδάζουν έξω με κάποιον που δε θα ονομάσουν ποτέ Ζωή τους.
Σε αυτούς τους «παράξενους» ανήκω και εγώ και αν θα μπορούσα να σας δώσω μια συμβουλή για αυτή τη κατηγορία ανθρώπων είναι να τους αφήσετε αυτούς τους περήφανους, ανόητους ρομαντικούς μόνους τους. Δεν έχουν να απολογηθούν για κάτι και δη για τη μοναξιά τους. Κάποτε αγάπησαν, κάποτε λάτρεψαν, κάποτε πέθαναν για έναν έρωτα. Δεν αγαπάνε κάθε μέρα και κάθε σαιζόν όχι τουλάχιστον αυτοί. Αγαπούν μια φορά και το «για πάντα» που θα σου πουν θα το εννοούν. Μην ασχολείστε λοιπόν με τους ανθρώπους τους μοναχικούς. Δεν επέλεξε η μοναξιά εκείνους, εκείνοι τη διάλεξαν, σε αντίθεση από μια μίζερη και άνοστη ζωή. Μέσα στα σκοτάδια που άλλους τους τρομάζουν, εκείνοι φτιάχνουν τον δικό τους παράδεισο.
Είχαν έναν έρωτα που τους ταξίδευε…που αγαπούσε τη μουσική του κορμιού και τα παιχνίδια που κάνει το μυαλό τους. Ανέτελλε τη ζωή τους και για αυτό και αρνούνται τη μετριότητα.
Από αυτούς τους αλλόκοτους τύπους θα διαπιστώσετε πως μοναξιά δεν είναι η απουσία της αγάπης από τη ζωή μας. Είναι η αρετή που μέσα από ‘κείνη, μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε την αγάπη.
