Μεταξύ μας. Η αγάπη είναι υπερεκτιμημένη. Αρκετά υπερτιμημένη. Νομίζω ότι η χρηματιστική της αξία βουλιάζει καθημερινά στο βάλτο μιας νωθρής και σαθρής συνάμα κοινωνίας, που αδιαφορεί για όλους και για όλα. Δεν ξέρω αν υφίσταται πλέον σαν όρος, αν εξακολουθεί να υπάρχει ως νόημα πίσω από τις λέξεις και τη βαβούρα της σιωπής, δεν ξέρω. Δε με κέρδισαν ποτέ τα μεγάλα λόγια και οι μεγάλες ιδέες. Δε γνωρίζω γιατί, απλά δεν μπόρεσαν. Έβλεπα στα μάτια την υποκρισία και την αδιαφορία, έβλεπα την αντανάκλαση των δικών μου ματιών να λαμπυρίζει στους άλλους, τη δική μου υποκρισία και αδιαφορία να καρφιτσώνεται στο πρόσωπό τους.
Το λάθος είναι ότι συνδέουμε την αγάπη μόνο με τις σχέσεις, το σεξ και την καψούρα. Και ισχύει. Αναρωτήσου, ρώτα, σκέψου, θυμήσου. Όταν ακούς τη λέξη «αγάπη», το μυαλό σου αμέσως κάνει τη σύνδεση με το ευρύτερο πλαίσιο του έρωτα. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό είναι ηθικό. Δε λέω ότι είναι λάθος, λέω απλά ότι δεν είναι απαραίτητα σωστό. Γιατί δε θα βρεις ποτέ το άλλο σου μισό, ποτέ δε θα γνωρίσεις τον έρωτα της ζωής σου, ποτέ δε θα έχεις τη τύχη να τον δεις, να γελάσεις και να μεθύσεις πλάι του. Απλά περιορίζεσαι σε σχέσεις με άτομα που σε καυλώνουν, με άτομα που γουστάρεις. Και είναι καλό, είναι κάτι που σε τρέφει, κάτι που σου απαλύνει τον πόνο. Είναι καλό. Απλά δεν είναι πραγματική αγάπη. Ίσως έχω θέσει πολύ ψηλά τον πήχη, ίσως έχω υπερβολικές απαιτήσεις και επιθυμίες για μια ουτοπική σχέση, με άψογο σεξ και μάτια που μιλάνε αυτά αντί για το στόμα, αλλά δεν είναι αγάπη. Επειδή το έχεις νιώσει, και θα το νιώσεις πάλι. Ξανά και ξανά. Και κάθε φορά θα αισθάνεσαι πως θα είναι και η τελευταία. Δε θα είναι. Ακόμα και στα 70 σου, μπορεί να ερεθίζεσαι από τον γείτονά σου, να παντρευτείτε και να βρίζετε μαζί τα παιδιά που ρίχνουν συνέχεια τη μπάλα τους στον κήπο σας. Αυτό, ναι. Μπορεί να είναι και αγάπη…
Ίσως πάλι, το άλλο σου μισό να είσαι εσύ. Οι στιγμές που ανακαλύπτεις πράγματα για σένα που δε γνώριζες, ότι οι μελιτζάνες δεν είναι τόσο άγευστες ή ότι απεχθάνεσαι το κίτρινο. Εσύ είσαι το άλλο σου μισό. Απλά δε θα σε ανακαλύψεις ποτέ σε ολόκληρη μορφή.
Η αγάπη πρέπει (πόσο απαίσια λέξη το «πρέπει»!) να συνδέεται με πιο απλές καταστάσεις, όπου δε θα παρουσιάζονται περαιτέρω αισθήματα. Μονάχα αυτή.
Αλλά χωλαίνει, χωλαίνουμε και εμείς μαζί. Και το αντίστροφο. Κάθε φορά που γυρίζεις το κεφάλι σε έναν άστεγο, κάθε φορά που επινοείς δικαιολογίες για να μη δώσεις ψιλά σε μια τσιγγάνα στο παγκάκι, κάθε φορά που νιώθεις μόνος, αυτή υποφέρει. Αισθάνεται μαχαιριές στο στομάχι, μαστιγώματα και καμμένα τσιγάρα στο κορμί της, χαστούκια στο πρόσωπό της. Κάθε φορά που το “Χαμόγελο του Παιδιού” ικετεύει για συνδρομές, κάθε φορά που μια βάρκα προσφύγων αφήνεται στα δεσμά του Αιγαίου, κάθε φορά… Πονάει, υποφέρει, εξασθενεί. Κάθε φορά.
Θα αργοπεθαίνει. Μαζί με τον άπορο που το κράτος αδιαφορεί για αυτόν, μαζί με εκείνο το παιδί στα φανάρια που ζητιανεύει και σου χαλάει τη μέρα, μαζί με κάποιον που είχε ανάγκη τον θεό για να μην καταρρεύσει. Και κατέρρευσε.
Με προβληματίζει η αγάπη. Ή μάλλον η αγάπη που δεν υπάρχει σήμερα μεταξύ μας. Με προβληματίζει η έως τώρα στάση μου. Ή μάλλον το ότι δε πρόκειται να αλλάξω.
Ξέρεις τι; Όλοι παλεύουν να αλλάξουν τον κόσμο, όλοι θέλουν να τον μεταβάλλουν προς το καλύτερο, να χτίσουν ένα πρόσφορο μελλοντικό περιβάλλον. Όχι. Ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Οι συνήθειες και η καθημερινότητα, το μίσος και τα νεύρα δε θα εξαφανιστούν ποτέ. Ούτε ο έρωτας και το γέλιο. Ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Κανείς δε προσέχει να αλλάξει τον εαυτό του, να κάνει μια αυτοκριτική, να ζητήσει συγνώμη και να αγκαλιάσει κάποιον. Κανείς δε προσέχει να αλλάξει τον εαυτό του.
Ο κόσμος δεν μπορεί. Εσύ;
Αφιερωμένο στη φίλη μου, Αγάπη.
