Σταθμός Βικτώρια ώρα 17:00.
Ο ηλεκτρικός συρμός σταματά, συνοδευόμενος από τον χαρακτηριστικό θόρυβο που θυμίζει ξεφούσκωμα τεράστιας σαμπρέλας. Βλέπω μέσα από το βαγόνι το «σήμα κατατεθέν» του σταθμού, πλακάκι χρώματος ανοιχτού βεραμάν.
Αυτός ο σταθμός μου προκαλούσε πάντα μια θλίψη, λόγω του ότι θεωρούσα και θεωρώ, πως ο χρόνος έχει σταματήσει, αφήνοντας μια πικρή γεύση, ανθρώπου που ετοιμάζεται να μπει σε χειρουργείο ή χειρότερα σε νεκροτομείο. Αυτό ακριβώς με κάνει να αισθάνομαι το πλακάκι σε συνδυασμό με το χρώμα. Τραγικό σκέφτομαι. Πώς κατάφεραν και «έντυσαν» ένα σταθμό με τόση θλίψη συλλογίζομαι…
Μαζί, συνεπιβάτης ο μικρός γιός μου, ο οποίος ακούει πολλοστή φορά πως σε αυτόν το σταθμό κατέβαινα τρία χρόνια, να πάω στο Λύκειο. Θέλω τόσα να του πω και από άλλα τόσα να τον προφυλάξω, αλλά διστάζω. Οι εμπειρίες της εφηβείας σε συνδυασμό με τις διαδρομές στο κέντρο δεν υπήρξαν καλές, διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μου στην πιο καθοριστική στιγμή της ζωής μου. Μου έδωσαν σκληρές εικόνες ναρκομανών και διεστραμμένων που χρησιμοποιούσαν το κέντρο της Αθήνας, που κάλυπταν ανάμεσα στην πολυκοσμία την άσχημη αδυναμία, την μη αποδεκτή «αναπηρία» τους.
Τι να πω στον γιο μου και πώς να τον προφυλάξω; Λ.Αλέξανδρας, Βικτώρια, Πατησίων, Εξάρχεια, Μουσείο, Μοναστηράκι, και μια καφετέρια στην Μάρνης που στέγασε τις κοπάνες μας , μέσα στην βρώμα και στο τσιμεντένιο του κέντρου. «Να δουλεύετε παιδιά» μας έλεγε ο ιδιοκτήτης, «Μην παίζετε τάβλι, μην σπαταλάτε τον χρόνο σας» τόνιζε ξανά και ξανά και εμείς χαμογελάγαμε και τεντώναμε νωχελικά την πλάτη στην ψάθινη καρέκλα του καφενέ, με την σιγουριά μιας απαζάρευτης, δικαιωματικής νιότης.
Το κέντρο, οφείλω να παραδεχτώ, πως είναι οξύμωρο. Όση ασχήμια έχει, άλλη τόση ομορφιά βλέπεις στις στροφές του. Κτίσματα του προηγούμενου αιώνα, κτίσματα που φαντάζουν σαν να ζούσαν κάποτε βασιλικές οικογένειες μέσα τους. Κλείνω τα μάτια και βλέπω γυναίκες του άλλοτε, με μακριές φουντωτές βραδινές τουαλέτες και γάντια να χορεύουν σε κοσμικές σάλες, βαλς και τανγκό. Κλείνω τα μάτια και βλέπω αστραφτερούς πολυέλαιους και κολονάτα ποτήρια γεμάτα σαμπάνια , χαμόγελα και ανθρώπους με κουστούμια επίσημα. Βλέπω μια άλλη Αθήνα με άλογα και ζαχαροπλαστεία, μια Αθήνα που δεν έζησα, μια Αθήνα που μεσουρανούσε κάποτε.
Ύστερα κλείνω τα μάτια και μεταφέρομαι στην οδό Αθηνάς, στο μεγαλοπάζαρο που πήγαινα μικρή Σάββατο παρά Σάββατο με τον παππού μου, και αγόραζε βότανα, μπαχάρια, ρίγανη, κρασί και λουκούμια. Στην επιστροφή με κέρναγε σουβλάκι ή λουκουμάδες στο ζαχαροπλαστείο «Κρίνος». Και μετά στην Γ’ Σεπτεμβρίου, στο τέρμα των λεωφορείων αναμονή σε σειρά που έμοιαζε με φίδι, περιμένοντας να εμφανιστεί το λεωφορείο και να προλάβουμε να πιάσουμε θέση, γιατί τα πόδια μας δεν μας βαστάζαν πια. Δεν είναι φοβερό; Έζησα μια εποχή που οι άνθρωποι περπάταγαν. Που αν ήθελες να βρεις μια οδό ρωτούσες και που σχεδόν όλα τα «καλά» τα έβρισκες στο παζάρι του κέντρου. Μια εποχή που η Ομόνοια έσφυζε από κόσμο και η Σταδίου με την Ακαδημίας είχαν τα καλύτερα θέατρα.
Επόμενος σταθμός Μοναστηράκι. Κατεβαίνουμε με τον μικρό. Ανεβαίνουμε τα σκαλιά και μπροστά μου με «βλέπω» έφηβη, με τα γαλοτσάκια τα χαϊμαλιά και το δερμάτινο να ανεβαίνω τα σκαλιά του σταθμού και να στρίβω αριστερά στα δισκάδικα. Μου κλείνω το μάτι παιχνιδιάρικα και ένα χαμόγελο νοσταλγίας σχηματίζεται στο πρόσωπο μου. Με βλέπω να μαζεύω χρήματα και να κάνω παζάρια να αγοράσω Martins. 12.000 δραχμές, «έλα αδελφέ 10 έχω να τις πάρω ;», «Δεν γίνεται τι λες…άντε δώσε 11 και πάρτε τις». Ακόμα και τώρα υπάρχουν κάποια από αυτά τα μαγαζάκια με τα πολλά ρούχα και παπούτσια, αυτά που όταν μπεις μέσα μυρίζει δέρμα και υγρασία.
Μου αρέσει πολύ το κέντρο! Μου αρέσει να χάνομαι στα σοκάκια του. Όχι όμως όταν βραδιάζει. Όταν βραδιάζει το κέντρο ασχημαίνει γίνεται καχύποπτο, κλείνει πολλούς λαούς μέσα του. Σε αδειάζει…σε ξερνάει.
Θα ήθελα να ζήσω και να δω το κέντρο της Αθήνας να ανθίζει και πάλι. Με μια άνθιση διαφορετική των προηγούμενων εποχών του. Με μια άνθιση που αρμόζει σε όλα τα ευρωπαϊκά κέντρα του κόσμου. Με ένα γκλάμουρ που αξίζει να ζήσουμε όλοι στην πόλη μας. Με μια ασφάλεια βεληνεκούς μεγάλου. Άφοβα να μπορείς να κυκλοφορείς. Να διασκεδάζεις…να ζεις στον παλμό της μεγάλης πόλης.
Θα μιλήσω στον γιο μου τελικά! Θα του τα πω όλα! Πρέπει να ξέρει, να νοιώθει να καταλαβαίνει.
Θα ξεκινήσω λέγοντας πως το πρώτο μου φιλί το έδωσα σε έναν Σταύρο στον σταθμό Βικτώρια, την ώρα που ερχόταν το τρένο μου….μάσαγα τσιχλα μέντα και ήταν άγουρο σαν εμένα.
Σταθμός Βικτώρια ώρα 22:00– ξεκινά η ώρα των σκιών. Ας επιστρέψω…
