Για όλους μας τα βράδια είναι ώρες ατελείωτες. Μόνοι σκεφτόμαστε όλα εκείνα που μέσα στη μέρα ζήσαμε, χωρίς όμως να περιοριζόμαστε σε μια συγκεκριμένη μέρα. Εκείνα τα βράδια μετά τη δουλειά, ωστόσο, είναι βράδια διαφορετικά…
Για όλους μας τα βράδια είναι ώρες ατελείωτες. Μόνοι σκεφτόμαστε όλα εκείνα που μέσα στη μέρα ζήσαμε, χωρίς όμως να περιοριζόμαστε σε μια συγκεκριμένη μέρα. Εκείνα τα βράδια μετά τη δουλειά, ωστόσο, είναι βράδια διαφορετικά…
Έπειτα από ένα κουραστικό οκτάωρο ο καθένας θα νόμιζε πως μόνος προορισμός είναι το «ζεστό» κρεβάτι μας. Το σημείο που όλη η κούραση της καθημερινότητας δίνει μέρος στη χαλάρωση και την ξεκούραση. Στο κάτω-κάτω ποιος θα αμφισβητούσε μια τέτοια άποψη;
Δεν είναι όμως όλα τόσο αναμενόμενα! Δεν περιμένουμε όλοι να τελειώσει η βάρδια για να τρέξουμε να μπούμε κάτω από την «ξεκούραστη» κουβέρτα μας. Είμαστε κι εμείς, που μετά τη δουλειά νιώθουμε μεγαλύτερη ενέργεια από εκείνη που μας διακατείχε πριν ξεκινήσουμε να δουλεύουμε. Τέτοιες ώρες είναι να τις περνάς με τους φίλους.
Δε μπορώ να φανταστώ τίποτα πιο ξεκούραστο από ένα χαλαρό «άραγμα» με την παρέα που σιγά-σιγά θα εξελιχθεί σ’ ένα τρελό ξεφάντωμα, γεμάτο γέλια και χορό. Σαφώς και οι δύο επιλογές προσδίδουν μια αίσθηση ασφάλειας και εκτόνωσης όλης εκείνης της συσσωρευμένης έντασης. Το να βγεις έξω με τους φίλους σου όμως, προσφέρει κάτι πολύ παραπάνω από χαλάρωση.
Μπορεί να είσαι εκείνος που πάντα θα πάει καθυστερημένα να βρεις τους υπόλοιπους σ’ ένα μαγαζί, μα αυτό είναι που το κάνει καλύτερο. Γνωρίζεις πως παρ’ ότι όλοι βγήκαν από τις 11:00 εσύ θα πας στις 2:00, πράγμα που σε κάνει να ανυπομονείς κάθε φορά και περισσότερο.
Το να περιμένουν τόσα άτομα εσένα να τελειώσεις από τη δουλειά σημαίνει πολλά πράγματα. Σημαίνει πως περνάνε μαζί σου τόσο καλά, όσο κι εσύ μαζί τους. Τόσο καλά που κάθονται στο ίδιο μαγαζί επί ώρες σκεπτόμενοι πόσο τέλεια θα περάσετε τη στιγμή που εσύ θα έρθεις να τους βρεις.
Προφανώς γνωρίζουν πως είσαι κουρασμένος. Προφανώς και οι ίδιοι τους είναι εξίσου ταλαιπωρημένοι από την προσωπική τους καθημερινότητα… Κανενός όμως το μυαλό δεν τολμάει να σκεφτεί την κούραση, ή τα πονεμένα πόδια από την ορθοστασία. Μόνη σκέψη είναι το γέλιο, ο χορός και το τραγούδι όταν παίζουν τα αγαπημένα κομμάτια που πάντα παρέα συνηθίζετε να τραγουδάτε!
Σου είναι αδιανόητο το πως μπορείς και αντέχεις όλα αυτά. Δεν ασχολείσαι παραπάνω όμως. Μένεις στη μαγεία της στιγμής και το ζεις κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη. Μέρα με τη μέρα, γίνεται συνήθεια. Εβδομάδα με την εβδομάδα. Μήνα με τον μήνα.
Νιώθεις να σε τραβάει το κρεβάτι κάθε φορά που πρέπει να ετοιμαστείς για τη δουλειά. Εκείνο όμως που εν τέλει σε κάνει να σηκωθείς και να πας σε μια ακόμη «βασανιστική» βάρδια είναι το μετά… Και δεν εννοώ τα χρήματα, μα την καλοπέραση με την παρέα. Τη συγκεκριμένη στιγμή που κανένα άγχος και καμιά στενοχώρια δεν έχουν θέση.
Γυρνώντας σπίτι, ξέρεις πως μένουν τέσσερις-πέντε ώρες μέχρι να ακούσεις άλλη μια φορά το ενοχλητικό ξυπνητήρι! Το αναφέρεις συνέχεια με μια δόση γκρίνιας, με αποτέλεσμα να γελάτε ομαδικώς και να σκέφτεσαι πως «μια ζωή την έχουμε». Ώσπου φτάνεις στο πολυπόθητο «τέρμα», το κρεβάτι.
Αφού αλλάξεις και ξαπλώσεις ασυναίσθητα ξεφυσάς σαν να έφυγαν από πάνω σου κιλά βάρους. Νιώθεις όλο το σώμα σου να πονά και συνειδητοποιείς πόσο κουραστική μέρα είχες. Ξάφνου όμως χαμογελάς σκεπτόμενος πόσο ωραία πέρασες όλες τις τελευταίες ώρες μετά τη δουλειά. Αυτό το «μετά» λοιπόν είναι που σε κάνει κάθε μέρα να θες να ξυπνάς για τη δουλειά. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου πως μπορεί να κουράζεσαι μέσα στη μέρα, όμως η μέρα δε σταματάει στο τέλος του οκτάωρου! Συνεχίζει μέχρι εσύ να αποφασίσεις πως και η δουλειά σε κουράζει παραγωγικά για να χαλαρώσεις αργότερα. Να χαλαρώνεις χωρίς να σκέφτεσαι το παραμικρό, κάνοντας κάτι που απολαμβάνεις στο έπακρο, όσες ώρες κι αν διαρκεί…
