Ζουν εγκατεστημένες εκφράσεις στο υποσυνείδητό μας βαριές, σκόρπιες και με τίμημα. Έχουμε γαλουχηθεί με χαρακτηριστικές εκφράσεις τύπου: «πρέπει να μοχθήσεις για να πετύχεις, για να τα καταφέρεις πρέπει να είσαι πρώτος, άριστα ίσον επιτυχία», θαρρείς και ο στίβος της ζωής κερδίζεται με αθλητικές επιδόσεις που σπάνε τα ρεκόρ. Εκπαιδευτήκαμε μέσα από τον οικογενειακό μας κλοιό να λαμβάνουμε την αποδοχή και τα εύσημα μόνο όταν η επιτυχία θεωρείται άμεση ακαριαία και θεαματική. Είναι μύθος ή εν τέλει βρίσκει γόνιμο έδαφος μια τέτοια ιδεολογία βασισμένη σε ταλαιπωρία, μόχθο προϋποθέτοντας μια νοητική υπέρταση;
Αναρωτηθήκαμε άραγε τι σημαίνει επαχθής, επίπονο; Από πότε ταυτίσαμε την έννοια επαχθής με αυτή του χρονοβόρου, του αγχωτικού, της απογοήτευσης, του κάματος; Πως ορίζει ο καθένας μας την επιτυχία; Μας γνωρίζουμε; Πόσο επιτρέπουμε στον εαυτό μας να μας πλησιάσει; Από πότε η αποτυχία ερμηνεύεται με συναισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης, με παντελή έλλειψη ικανότητας, μηδενίζοντας υπάρξεις και υποβαθμίζοντας ζωές; Γιατί παγιδευτήκαμε σε ένα σύστημα που βαφτίζει την δυσκολία αποτυχία και την ευκολία επιτυχία; Πως μπορείς να αναγνωρίσεις ποιο είναι αυτό που προκαλεί στην ψυχή σου σκιρτήματα όταν ακόμη αμελείς να συστηθείς στον εαυτό σου; Μας ενδιαφέρει μήπως περισσότερο η επιτυχία από την ευτυχία;
Η επιτυχία για τον καθένα διαφέρει. Είναι σχετική και άκρως υποκειμενική. Άρα κάθε φορά η πορεία που χαράζει κάποιος προς την κατάκτηση των ονείρων του, a priori , υπεκφεύγει της σύγκρισης με οποιαδήποτε άλλη αδυνατώντας ακόμη και να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση, πιθανόν έμπνευση. Είναι μοναδική και αντίστοιχη της ιδιοσυγκρασίας του ατόμου που επιθυμεί να την ακολουθήσει. Από την άλλη πάλι, ζούμε σε μια εποχή που ο αποπροσανατολισμός βασιλεύει και παρασέρνει στο διάβα του όλων των λογιών τα «θέλω». Μέσα σε αυτή την σύγχυση προτύπων και την βαβούρα που προκαλεί το τόσο φαντεζί κατά τα άλλα περιτύλιγμα, είναι φυσικό και επόμενο να δυσχεραίνει ο αγώνας για την κατάκτηση της ουσίας. Μιας ουσίας βεβαία που για το καθένα μας επιπλέει σε διαφορετική στάθμη.
Ας παραδεχτούμε στον εαυτό μας πως η αποτυχία επιβάλλεται στην ζωή μας αφού αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της δημιουργικής διαδικασίας. Δεν πρέπει να μας ταράζει καθώς δεν είναι τίποτα άλλο από απόπειρες και δοκιμές έως ότου ανακαλύψουμε τι μας εκφράζει, τι μας αγγίζει συνειδητά, χωρίς να χαϊδεύει απλά τις αισθήσεις μας. Τι μας ακουμπάει και παράγει ενδορφίνες. Επιπλέον, η επιτυχία δεν είναι αυτοσκοπός ή προορισμός. Είναι το αποτέλεσμα των ενεργειών μας. Οφείλουμε να την καλωσορίζουμε σαν ταξίδι και όχι σαν στόχο. Επιτυχία είναι όταν παίρνεις αυτό που θέλεις. Η δε ευτυχία είναι να θέλεις αυτό που παίρνεις. Εμπεριέχει πάθος και απόλαυση. Οι πολλές μικρές απαραίτητες αποτυχίες μας οδηγούν μοιραία σε σπουδαίες καθημερινές επιτυχίες που με την σειρά τους κατόπιν ωριμότητας, σεβασμού, αυτογνωσίας ολοκληρώνουν το παζλ της μοναδικής ευτυχίας του καθενός. Άλλωστε η επιτυχία χωρίς την ευτυχία είναι το χειρότερο είδος αποτυχίας.
Η μεσογειακή μας κουλτούρα χαρακτηρίζεται για την συμπεριφορική της έλξη να προτιμά το εύκολο, το άμεσο. Όταν δε, αυτό που ιεραρχείται στην λίστα των επιθυμιών μας ως προτεραιότητα της απόλαυσης και της ευχαρίστησης, δεν το καταφέρνουμε ούτε εύκολα, ούτε με την πρώτη, τότε απογοητευόμαστε και αυτόματα το συνδέουμε, ασθενικά, με την αποτυχία.
Παρατηρείται μεγάλος συνωστισμός στους σίγουρους, εύκολους και αναμενόμενους δρόμους που τροφοδοτεί η σημερινή κοινωνία. Η κοινωνία αυτή χαρακτηρίζεται από άμετρη σήψη, εμφανίζει συχνά την τάση να μηρυκάζει συμπεριφορές, παρακολουθώντας με μυωπία το κοινωνικό γίγνεσθαι να εξελίσσεται, σπέρνοντας προσδοκίες που χαϊδεύουν τον ουρανό χωρίς να πατούν στην γη, μη δύνασθαι να μεταβολίζουν το ανικανοποίητο. Ταυτόχρονα, με τις σειρήνες του υποσυνείδητου μας, καταφέρνουν να μας δημιουργήσουν χαοτική εσωτερική ρήξη και εδώ γεννιέται το κόστος. Οι δοκιμασίες και οι αμέτρητες προσπάθειες στις οποίες μέσω των επιλόγων μας αποφασίζουμε κάθε φορά να υποβάλλουμε τους εαυτούς μας, η κοινωνία μας τις ονομάζει παρακμή, αποτυχία, πανωλεθρία. Την κατανάλωση του χρόνου που προϋποθέτει το κυνήγι προς την επιτυχία μας, η παρούσα εποχή του κοινωνικού μας 4G την τσιγκουνεύεται. Όλα αυτά μας εκδιώκουν από εκείνα για τα οποία διψάει η ψυχή μας.
Όταν μιλάμε για την επιτυχία και την διάρθρωσή της, χρειάζεται υπομονή, αυτοπειθαρχία και αυτοσυγκράτηση ειδικά όταν εμφανίζεται η στιγμιαία απόλαυση που μας αιχμαλωτίζει με την γοητεία της σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού. Επιβάλλεται νομοτελειακά στην πορεία προς την επιτυχία να βαδίσουμε από τα στάδια της ανίας, της προσπάθειας, της ματαίωσης, της αποτυχίας, της αμφισβήτησης, της αμφιβολίας. Έχουμε εκπαιδευτεί μέσα σε αυτό το σαθρό κοινωνικό σύστημα πως να λυπόμαστε τον εαυτό μας, πως να γινόμαστε εξαιρετικά επικριτικοί και αυστηροί με τον εαυτό μας, ανασφαλείς, κυνηγώντας το ανικανοποίητο, λιανίζοντας την αυτοεκτίμησή μας.
Ήρθε η ώρα να αποκαθηλώσουμε αυτό τον μύθο πια. Η πορεία προς την επιτυχία δεν είναι επίπονη και αποτελείται από πολλές αναγκαίες καθημερινές αποτυχίες. Κάθε φορά που αποτυγχάνουμε απογειώνουμε την ζωή μας γιατί η αποτυχία είναι ο μόνος τρόπος να ανακατευθύνουμε την προσπάθεια μας προς την σωστή κατεύθυνση.
